Τα σχολεία πρέπει να είναι φωτεινά με μεγάλα παράθυρα προς τις αυλές,
και οι αυλές τους να είναι παράθυρα στον κόσμο.
Τον περασμένο Μάρτιο ξεκίνησε από την πλευρά του Δήμου Αθηναίων η διαδικασία για την τοποθέτηση κοντέινερς σε αυλές σχολείων, πάρκα και σε δημόσιους χώρους μέσα στις γειτονιές για να στεγαστούν εκεί τα παιδιά της δίχρονης προσχολικής αγωγής. Εκτός από την τοποθέτηση κοντέινερς, το σχέδιο περιελάμβανε και την αξιοποίηση αιθουσών διαφόρων σχολείων όπως αίθουσες μουσικής, καλλιτεχνικών κ.α., στις οποίες επίσης θα στεγαζόντουσαν νήπια.
Πριν το καλοκαίρι, οι ιθύνοντες σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί τους λέγανε ότι δεν είναι τίποτα σίγουρο και πως υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην τοποθετηθούν τα κοντέινερς και να βρεθεί άλλη λύση. Όλα αυτά αποδείχθηκαν ψευδή αφού αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι μέσα στο καλοκαίρι τοποθετήθηκαν κανονικά τα κοντέινερς στις αυλές των σχολείων καθώς και στο πάρκο της Ιακωβάτων στο οποίο μάλιστα κόπηκαν και αρκετά δέντρα για να μπορέσει να γίνει η τοποθέτησή τους.
Συγκεκριμένα, τα σχολεία στα οποία τοποθετήθηκαν κοντέινερς στις αυλές τους είναι το 8ο Γυμνάσιο & Λύκειο Αθήνας, στο 28ο και 133ο Δημοτικό. Στο 20ο Δημοτικό, τοποθετήθηκαν κοντέινερς σε διπλανό οικόπεδο. Στη λίστα προστίθενται και τα σχολεία από τα οποία απαιτήθηκε η παραχώρηση αιθουσών τους για τον ίδιο σκοπό.
Κάποια από τα προβλήματα και σκέψεις που ανακύπτουν από αυτήν την απόφαση
Ξεκινώντας από τις αίθουσες που θέλουν να παραχωρήσουν στην δίχρονη προσχολική αγωγή. Τα σχολεία έχουν ήδη μεγάλα προβλήματα με έλλειψη σε αίθουσες. Ειδικά οι αίθουσες που προορίζονται για καλλιτεχνικά μαθήματα και δραστηριότητες πέρα από το αυστηρό πρόγραμμα της ύλης, έχουν ιδιαίτερη αξία για την διαμόρφωση των παιδιών και την ψυχαγωγία τους.
Είναι άκρως επικίνδυνο να βάζεις παιδιά προσχολικής αγωγής μαζί με παιδιά 13-18 χρονών, καθώς μπορεί να συμβούν ατυχήματα κατά τη διάρκεια του προαυλισμού. Πέρα απ’ αυτό βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό ούτε για την ψυχολογία των παιδιών, αλλά ούτε και εκπαιδευτικά. Οι ηλικίες αυτές έχουν διαφορετικές εκπαιδευτικές ανάγκες αλλά και διαφορετικές ανάγκες κοινωνικοποίησης.
Μείωση ελεύθερων χώρων σε κάποιες από τις γειτονιές της Αθήνας που έχουν ήδη τεράστιο πρόβλημα με τους ελεύθερους δημόσιους χώρους. Οι αυλές πέρα από βασικό στοιχείο κοινωνικοποίησης των μαθητών είναι και χώροι που μπορούν να ζωντανέψουν την γειτονιά με τόσο με εκδηλώσεις όσο και με το να είναι ανοιχτές στους περίοικους για να παίρνουν εκεί μία ανάσα από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της πόλης. Για τα παιδιά βέβαια είναι χώροι που και εκτός σχολικών ωρών μπορούν να παίξουν, να συζητήσουν, να ξεσκάσουν.
Επίσης, με αφορμή την περίπτωση του πάρκου της Ιακωβάτων, πρέπει να σημειωθεί και η πλήρης αδιαφορία του κράτους τόσο για τους ανοιχτούς δημόσιους χώρους όσο και για τα δέντρα. Ζούμε σε μία πόλη που το μπετό μας έχει κατακλύσει. Όσα μέρη έχουν παραμείνει με δέντρα θα έπρεπε να τα προ-φυλάσσονται σαν κόρες οφθαλμού. Αντ’ αυτού, το κράτος δεν διστάζει με το παραμικρό να ξηλώνει όποια δέντρα δεν το βολεύουν στα σχέδιά του. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι τα δέντρα στην Ιακωβάτων κοβόντουσαν την ώρα που χιλιάδες άλλα δέντρα καιγόντουσαν μέσα στο καλοκαίρι από τις φωτιές.
Αυτό όμως που είναι το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι οι ιθύνοντες δεν διστάζουν να τοποθετήσουν ανθρώπινες ψυχές και μάλιστα παιδιών, μέσα σε κοντέινερς. Ζητάνε δηλαδή από παιδιά τεσσάρων χρονών, μίας ηλικίας πολύ κρίσιμης για την διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσής τους, αλλά και της σχολικής τους συμπεριφοράς, να ξεκινήσουν την σχολική τους ζωή μέσα σε κουτιά (γιατί περί κουτιών πρόκειται). Σαν να είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Λες και τους τελείωσαν όλες οι άλλες λύσεις. Λες και τους πιάσανε εξαπίνης. Λες και χρειάζεται κάτι παραπάνω από τον σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια για να ξέρεις ότι είναι απάνθρωπη και ανήθικη λύση να κλείνεις ανθρώπους μέσα σε κουτιά.
Όσον αφορά τα προαύλια και την «καρακρεούργησή» τους από τα κοντέινερς: Τα προαύλια είναι σημεία στο ενδιάμεσο. Ανάμεσα στις αίθουσες και στον έξω κόσμο. Είναι πεδία γνωριμίας και κοινωνικοποίησης. Πεδία ξεμουδιάσματος του σώματος και του μυαλού. Είναι οι χώροι που οι μαθητές μεταξύ τους μπορούν να πούνε τα μυστικά τους, να φιληθούνε, να συζητήσουνε για όσα τους απασχολούν πέρα από τα μαθήματά τους, να δημιουργήσουν τις ομάδες τους, να παίξουν, να γελάσουν, να κάνουν την γυμναστική τους, να φτιάξουν τους αυτοσχέδιους κήπους τους. Το να μην αφήνεις αυτούς τους χώρους όσο το δυνατόν πιο ευρύχωρους και λειτουργικούς είναι σαν να μειώνεις την ιδιαίτερη αξία που έχουν τόσο για την εκπαιδευτική διαδικασία όσο και για την διαμόρφωση υγιών μυαλών και ανθρώπων.
Το μόνο που μπορούμε να εξάγουμε με απόλυτη σιγουριά ως συμπέρασμα από όλη αυτήν τη ιστορία είναι η πλήρης αδιαφορία του κράτους για την υγιή λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η απλή και γρήγορη διεκπεραίωση σοβαρών ζητημάτων με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, χωρίς, για ακόμη μία φορά, να λαμβάνουν υπόψιν τους την άποψη των ανθρώπων που ζούνε μέσα στα σχολεία και τους αφορά άμεσα ο τρόπος λειτουργίας τους.
Μήπως αυτό που επιχειρείται τελικά είναι όντως μυαλά και άνθρωποι κλεισμένοι σε κουτιά;
Δύο παλαιότερα άρθρα για το θέμα των κοντέινερς από την ΠΟΛΗ ΖΕΙ
Link 1
Link 2