Άλλοτε στυλιζαρισμένες, άλλοτε τυχαίες, με κίνηση ή χωρίς, ασπρόμαυρες και με χρώμα, οι φωτογραφίες έχουν τη δική τους δυναμική στην αποτύπωση της πραγματικότητας.

Κομμάτια ενός παζλ που συμπληρώνεται μόνο αν κοιτάξεις τη ζωή έξω από τον φακό, αλλά ως ψηφίδες δίνουν τη δική τους εκδοχή, τόσο στα σημεία που εστιάζουν όσο και στο γενικότερο αφανές πλάνο, μέσα από τη φαντασιακή ανάγνωση του πολύ συγκεκριμένου κλικ.

Για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, το εκάστοτε στιγμιότυπο ξεκολλάει από τον τρισδιάστατο κόσμο και γίνεται έκθεμα εις το διηνεκές. Σκαλοπάτια μνήμης, νοσταλγίας, χαράς ή θλίψης, σε προσκαλούν να παίξεις το παιχνίδι της ζωής μέσα από τον δικό τους τρόπο εγγραφής του φωτός.

Η Θεανώ Μανουδάκη, η Γωγώ Γαλανοπούλου, ο Οδυσσέας Καραδής, η Κατερίνα Ξάνθη και ο Κωνσταντίνος Δρακάτος, δίνουν τις δικές τους φωτογραφικές εκδοχές, με φωτογραφίες από την καλοκαιρινή πόλη, που «παίζει» υπό το φως του ήλιου.

Να ετοιμάζεις βαλίτσες και να αφήνεις πίσω την πόλη που βράζει, να ονειρεύεσαι αποδράσεις, ακόμα και όταν όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, να έχουν λειώσει όλες οι μάσκες στη βροχή ενός χειμώνα που πέρασε για πάντα…
Ένα τελευταίο τσιγάρο πριν πάρεις το τρένο. Ραντεβού στο Μοναστηράκι. Σαν τότε. Θυμάσαι; Να είναι οι δρόμοι άδειοι και να είναι δικοί μας. Θυμάσαι; Θυμάσαι πώς είναι να ταξιδεύεις;

Μανουδάκη Θεανώ

fb page: theanophotography 
fb profile: Ma Theano
ig: matheano

– Μη φεύγεις.
– Ο ουρανός καθάρισε, η θάλασσα ηρέμησε…
– Δεν χαίρεσαι;
– Δικιο έχεις, «το πράσινο ήταν η ησυχία, το νερό ήταν το φως και τον Ιούνη έτρεμα σαν πεταλούδα».
– Όμορφα που τα λές, σαν ποιήμα.
– Μα ποιήμα είναι, του Πάμπλο Νερούδα, από τα Εκατό Ερωτικά Σονέτα.

– Αλήθεια, πώς αντέχεις μακριά από τα καλοκαίρια;

Γωγώ Γαλανοπούλου

fb: gwgw.galanopoulou
ig: gwgw.galanopoulou

Χωρίς το φως δεν υπάρχει όραση και χωρίς την όραση δεν υπάρχει ζωή.
Πολλές φορές, μια μόνο γραμμή χωρίζει τα σκιερά μέρη από τα φωτεινά και είναι επιλογή μας σε ποια πλευρά θα επιλέξουμε να πάμε.

Ο ήλιος, τόσο δυνατός και μεγάλος, θέλει δικά του τα περισσότερα μέρη, φωτεινά και ζεστά, να τονίζει τα χρώματά τους και να δημιουργεί μια τόσο ωραία σχέση, σαν να λιώνεις για εκείνον.

Καραντής Οδυσσέας

OmicronVisual Art Studio
www.omicronstudio.gr
IG: @omicronstudioathens
Fb Page: Omicron Studio

Τόσες καρέκλες. Πολύχρωμες. Μπλε, κίτρινες και πράσινες. Άραγε τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα χρώματα για τον καθένα μας; Μπορεί και τίποτα. Πεταμένες, ξεχασμένες, η μια πάνω στην άλλη. Πόσοι άνθρωποι μπορεί να έχουν κάτσει; Μπορεί να είναι άνθρωποι γνωστοί σου ή ακόμη άνθρωποι που έτυχε να συναντήσεις μια μέρα στον δρομο και τους χαμογέλασες. Άραγε, πρόλαβαν όλοι να κάτσουν; Πόσες παρέες, γέλια ξενύχτια και χαρές;

Μήπως τα χρώματα σημαίνουν κάτι; Αρκετοί θα διαφωνήσουν και ο καθένας μας θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Εγώ σκέφτηκα «τι ωραίο χρώμα», χρώματα που τα χάζευα για όση ώρα βρισκόμουν εκεί. Ηρεμία και γαλήνη. Με έκαναν να σκέφτομαι τη ζωή γενικά. Πόσο όμορφη και πολύχρωμη μπορεί να είναι, με χαρές και γέλια, αλλά και ασπρόμαυρη, με λύπες.

Που ξέρεις, μια μέρα μπορεί να βρεθούμε μαζί σε αυτές τις καρέκλες, να μιλάμε για τη ζωή, κοιτώντας την Αθήνα μας από ψηλά.

Κατερίνα Ξάνθη

Καλοκαίρι στην Αθήνα, παγιδευμένοι ανάμεσα στα τσιμέντα, ψάχνοντας δροσιά σε αυτή την έρημο κτιρίων. Μία πόλη με δύο όψεις. Το μεγαλύτερο διάστημά της, οι κάτοικοι είμαστε εμείς, μα σαν έρθει το καλοκαίρι οι κάτοικοι γίνονται πλέον αυτά τα, ψηλά και μη, κτίρια από αλουμίνιο, γυαλί και ένα σορό άλλα οικοδομικά υλικά, που τραβάνε τη ζέστη σαν μαγνήτες.

Αναζήτηση δροσιάς, στην πιο κοντινή θάλασσα, κυνηγώντας τον αέρα με ποδήλατα, μηχανάκια και αυτοκίνητα, με στάσεις σε σημεία που δεν τα βλέπει ο ήλιος. Το έρημο τοπίο, για τους λίγους που έχουν μείνει πίσω, επιβάλλει την ακινησία, άνθρωποι σταθεροί σε διάφορα σημεία, σαν αγάλματα, γίνονται οι μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας το καλοκαίρι, μέχρι να έρθει το βράδυ…

Κωνσταντίνος Δρακάτος
IG: konstantinosdrakatos