Πόσες φορές έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία; Να ξεκινήσουμε κάτι: από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο. Τις πιο πολλές φορές σημαίνει ότι κάτι τελειώνει, κάτι αφήνουμε πίσω. Ο Σεπτέμβρης (μαζί με την ημέρα της Δευτέρας και το κάθε πρωινό) είναι ένας μήνας που αντανακλά την έννοια του ξεκινήματος. Βάλαμε διάφορους φίλους και γνωστούς να διαπραγματευτούν την έννοια ξεκινάμε. Όπως θέλει ο καθένας. Με την μεγαλύτερη ελευθερία. Ξεκινάμε δίαιτα, ξεκινάμε μια νέα σχέση, μια καινούρια δουλειά, μεταναστεύουμε σε μια άλλη χώρα, ένα νέο σχολικό έτος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια περίοδο. Λιγότερο ή περισσότερο αρεστή, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή, σίγουρη, ασφαλή και ότι άλλο. Μια νέα αρχή που δεν μπορεί όμως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού το υποκείμενο, δηλαδή εμείς, με όλες του τις ιδιότητες υπάρχει!

Θα φτιάξω κορμάρα!

Tο έτος ήταν 2010 και ενώ ψώνιζα σε μεγάλο πολυκατάστημα ρούχων, ανακάλυψα ένα καλάθι με αθλητικά παπούτσια σε ξεπούλημα. Ενθουσιασμένος λοιπόν, και έτοιμος για ατελείωτα χιλιόμετρα σε γήπεδα και πάρκα, για τόνους χυμένου ιδρώτα και πολλά χαμένα κιλά, αγόρασα ένα ζευγάρι. Και αυτό ήταν.

Απ’ την ώρα που πήγα σπίτι και για τρία ολόκληρα χρόνια, τα «παπούτσια του τρεξίματος» απλά πιάνουν χώρο στην παπουτσοθήκη. Γιατί δεν είναι όπως η δίαιτα, που «από Δευτέρα» κόβεις λίγο το απογευματινό πατατάκι και τις μεταμεσονύκτιες επιθέσεις στο ψυγείο, μέχρι να αρχίσει να πέφτει η κοιλιά ή μέχρι την επόμενη Δευτέρα. Η γυμναστική χρειάζεται αποφασιστικότητα.

Θέλει πρόγραμμα και υπομονή. Αν τρέχεις μετά το Πάσχα να «κάψεις» το αρνί και τα κοκορέτσια, για να μη σε πουν γελάδι στην παραλία ή αν είναι φθινόπωρο και έχεις ήδη χλευαστεί από καλλίγραμμους, ημίγυμνους συμπαραθεριστές σου και πλέον λιώνεις στα που-σαπς απ’ την ντροπή, δουλειά δε γίνεται.

Εγώ πάντως, δεν έχω τέτοια υπομονή. Θα ασκηθώ με πολλούς τρόπους, αλλά δε θα κάνω βάρη και τρέξιμο. Είναι σαν εκείνες τις τρεις φόρες που πήγα γυμναστήριο και μου κόστισαν μια ετήσια συνδρομή. Την πρώτη φορά πήγα με ένα φίλο, τη δεύτερη ξαναπήγα με το φίλο και πλήρωσα τη συνδρομή, την τρίτη πήγα μπας και μου ξαναδείξει καμιά άσκηση εκείνη η γλυκούλα, η γυμνάστρια.

Τέταρτη φορά δεν υπήρξε. Και δε θα υπάρξει κιόλας, γιατί πολύ απλά δε μου αρέσει. Βαριέμαι. Δε λέω να μη γυμνάζεται κανείς, απλά να το κάνει με όρεξη, χωρίς πίεση και τύψεις, επειδή το θέλει, του αρέσει και του προσφέρει κάτι. Τότε αξίζει να παρθεί η απόφαση για μία νέα αρχή, αλλιώς τα σχέδια παραμένουν στη φαντασία, όπως τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη.

Αλέξανδρος Κωστής

Ηθικό Δίδαγμα* Μην αγοράζετε πράγματα που ξέρετε ότι δεν θα φορέσετε ποτέ, κρίμα τα λεφτά δηλαδή.

Το πρώτο μέρος του αφιερώματος, εδώ.