Πόσες φορές έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία; Να ξεκινήσουμε κάτι: από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο. Τις πιο πολλές φορές σημαίνει ότι κάτι τελειώνει, κάτι αφήνουμε πίσω. Ο Σεπτέμβρης (μαζί με την ημέρα της Δευτέρας και το κάθε πρωινό) είναι ένας μήνας που αντανακλά την έννοια του ξεκινήματος.
Βάλαμε διάφορους φίλους και γνωστούς να διαπραγματευτούν την έννοια ξεκινάμε. Όπως θέλει ο καθένας. Με την μεγαλύτερη ελευθερία. Ξεκινάμε δίαιτα, ξεκινάμε μια νέα σχέση, μια καινούρια δουλειά, μεταναστεύουμε σε μια άλλη χώρα, ένα νέο σχολικό έτος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια περίοδο.
Λιγότερο ή περισσότερο αρεστή, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή, σίγουρη, ασφαλή και ότι άλλο. Μια νέα αρχή που δεν μπορεί όμως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού το υποκείμενο, δηλαδή εμείς, με όλες του τις ιδιότητες υπάρχει!
Πολλές φορές ξεκινάμε χωρίς να το θέλουμε.
Η ίδια η ζωή μας βγάζει στην σκηνή χωρίς να ξέρουμε καν τα λόγια μας. Αισθανόμαστε εκτεθειμένοι, ανήμποροι να προχωρήσουμε και να σταθούμε. Θα θέλαμε να σταματούσε ο χρόνος, να μην αναγκαζόμαστε να βρεθούμε αντιμέτωποι με νέες καταστάσεις. Πώς θα μας μίλαγε άραγε ένα τετράχρονο παιδί που ξεκινά τον παιδικό σταθμό;
Ή ένας εξηντάρης άνεργος που ξεκινά μια Δευτέρα πρωί να πάει για πρώτη του φορά στον ΟΑΕΔ: Άλλες φορές είμαστε εμείς που αποφασίζουμε την αλλαγή και το νέο ξεκίνημα, που διαγράφουμε το παρελθόν είτε γιατί δεν μας ικανοποιεί, είτε γιατί δεν μας χωρά. Στα ξεκινήματα πάντα συνυπάρχουν ο φόβος και η ελπίδα. Η σιγουριά και η ανασφάλεια. Άλλοι αλλάζουν επάγγελμα και άλλοι γειτονιά. Άλλοι οικογενειακό περιβάλλον και άλλοι αντιλήψεις! Άλλοι μυαλά και άλλοι μαλλιά. Ξεκινάω σημαίνει και προσπάθεια αλλαγής. Ζόρικα πράγματα δηλαδή.
Πώς ξεκινά ένας λογοτέχνης να γράφει ένα έργο, ένας ζωγράφος ένα πίνακα;
Ένας συνθέτης ένα τραγούδι; Μια φράση, μια εικόνα, μια στιγμή; Ή πολύχρονη σκέψη, προετοιμασία και σχεδιασμός; Όταν ξεκινάς ξέρεις τα επόμενα βήματα ή ότι βρέξει ας κατεβάσει; Πόσα σημαντικά πράγματα ξεκίνησαν χωρίς προοπτικές και μεγαλεπήβολους στόχους και καθόρισαν τις τύχες μας; Ή και το ανάποδο.
Πόσες υποσχέσεις για νέα ξεκινήματα αποδείχτηκαν όχι απλά άκυρα αλλά και από την αρχή ψεύτικα και ανούσια; Πόσα νέα ξεκινήματα έχουν τάξει πολιτικοί παλιάς και νέας κοπής;
Ξεκινάμε να χτίζουμε μια νέα Ελλάδα! Πόσες ρήσεις από σοφούς αλλά και παροιμίες από τη σοφία των λαών δεν έχουν ασχοληθεί με τα ξεκινήματα; Από το: Κάθε μεγάλη πορεία ξεκινά με ένα μόνο βήμα. Μέχρι το: ξεκόλλα και πάρ’ το αλλιώς.
Σαν άνθρωποι είμαστε, ευτυχώς ή δυστυχώς αναγκασμένοι να σταματάμε και να ξεκινάμε. Να φοβόμαστε και να ελπίζουμε. Να σχεδιάζουμε και να ανατρέπουμε. Να προχωράμε και να πισωπατάμε. Να ανακαλύπτουμε και να εκπλησσόμαστε.Ξανά και ξανά. Καλή τύχη λοιπόν σε όλους όσοι και όσες από όλους μας ετοιμάζονται να ξεκινήσουν.
Είτε το θέλουμε είτε όχι!
Για αρχή 3 μικρές ιστορίες από τους φίλους μου!
Ο τρίχρονος γιος του Κ. ξεκίνησε παιδικό σταθμό. Ένα κλάμα από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος. Ακόμα και το βράδυ έκλαιγε ο πιτσιρικάς γιατί την άλλη μέρα θα αντιμετώπιζε την εξορία. Ήταν ένα δύσκολο ξεκίνημα. Η πεθερά εκμεταλλευόμενη τις δυσκολίες απαιτούσε τον επαναπατρισμό του εγγονού. Από το πουθενά ήρθε η λύση. Ο φίλος μου πρότεινε στον τρίχρονο να φιλά όλα τα δέντρα που αντάμωναν στο δρόμο προς το κολαστήριο. Θα τα καλημερίζεις και θα σε φιλάνε και αυτά. Ήταν 12 δέντρα, ήταν 12 φιλιά, ήταν η λύση!
Η.Δ.* Σαν αποφασίσεις να ξεκινήσεις μην τα παρατάς και βρες λύσεις όσο παλαβές και αν φαίνονται.
Ο φίλος μου ο Π. είχε μια έφεση προς την λεπτομέρεια και τον σχεδιασμό των επόμενων κινήσεων. Ήθελε να ’ναι πολύ σίγουρος για όλα. Από το τι θα φορέσει και αν ξεκινώντας την μέρα του αυτά που είχε διαλέξει θα ταίριαζαν με τις καιρικές συνθήκες, μέχρι και το τι ακριβώς θα έλεγε στην κοπέλα που γούσταρε και τι θα της ανταπαντούσε εάν και εφόσον. Κάποια στιγμή είπαμε να ξεκινήσουμε έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Το συζητάγαμε ενάμιση χρόνο, το σχεδιάζαμε, το αναλύαμε μα ποτέ δεν το ξεκινήσαμε. Τα σχέδια τα έχω φυλαγμένα και πότε πότε τα χαζεύω με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η.Δ.* Δεν μπορούν όλα να είναι υπολογισμένα. Χρειάζεται τόλμη!
Η φίλη μου η Μ. φοβάται τα αεροπλάνα. Κάθε Σεπτέμβρη αποφασίζει να πάρει το ζήτημα στα χέρια της και ψάχνει ώρες ολόκληρες στον υπολογιστή προορισμούς. Μέχρι το Δεκέμβρη λέει, θα έχει κάνει το πρώτο της αεροπορικό ταξίδι στο εξωτερικό. Μόνο που ο Δεκέμβρης δεν έρχεται ποτέ. Όσο πλησιάζει ο καιρός του, είναι σαν να διαγράφεται από το ημερολόγιο. Είναι τότε που θυμάται ότι εκείνο το μήνα πρέπει να αλλάξει δουλειά γιατί κουράζεται πολύ, είναι ένας γκόμενος που την έχει ενθουσιάσει τόσο πολύ που δε θέλει να τον αφήσει ούτε στιγμή, είναι η ανακαίνιση που έχει να κάνει στο σπίτι γιατί είναι χάλια και έρχονται Χριστούγεννα. Είναι ο φόβος.
