Ξέρω πως θα κατηγορηθώ για σεξισμό, για ανδρισμό κλπ. Δεν είναι πολίτικαλ κορέκτ το σύνθημα οπότε αναμενόμενο το πέσιμο.

Αυτό το σύνθημα η αλήθεια είναι πως με μπερδεύει κάπως. Ποίηση για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Ο σύντροφος στέκεται σαν γνήσιος άντρας απέναντι στο Μαράκι. Δεν μασάει να εκδηλώσει την καψούρα του με σχεδόν τραγικό, τρόπο.

Παρλαπίπες με το συμπάθιο καημένε συναγωνιστή που το έγραψες και νόμιζες πως έλεγες καμιά σοφία.

Ρε γατάκια του 21ου! Ρε ανέμελα αδιάβαστα του ίντερνετ και του φουμπού. Δεν έχετε ρε ζήσει την πραγματική ζωή και την αυθεντική ελπίδα του ΠΑΣΟΚ. Τότε που τα πάντα άλλαζαν,...

Μπροστά σε ένα συνονθύλευμα αόριστων, αμφιταλαντευόμενων, ψευδοκουλτουριάρικων συνθημάτων που μπερδεύονται και μπερδεύουν, ο τύπος παίρνει την ευθύνη και γίνεται συγκεκριμένος και αυστηρός.

Οι αναρχικοί έχουν γράψει ιστορία με τα συνθήματά τους. Και μάλλον τους ανήκουν τα πρωτεία σε όλη αυτήν την ιστορία. Βέβαια πια δεν υπάρχει ένα στυλ.

Αυτό το υπαρξιακό δίλημμα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το Τον Λάκη ή τον Βασίλη και δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί. Θα μάθουμε να ζούμε μαζί του, να ακροβατούμε πότε...

Κάνουμε το μάγκα εκεί που μας παίρνει. Στον αδύναμο. Στον ξένο. Σ’αυτόν που έχει την ανάγκη μας γιατί η πατρίδα του τον έδιωξε. Σύνθημα.

Το σύνθημα αυτό το θυμάμαι από παλιά. Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει, ούτε ποτέ κατάλαβα τι ακριβώς εννοεί.