Ποίηση για μένα μπορεί να ναι ζωγραφισμένος ο μυστικός δείπνος σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που βρίσκουν καταφύγιο ναρκομανείς. Για κάποιον άλλον το “σ’ αγαπώ Μαρία” έξω από το σπίτι της κοπέλας του που τον παράτησε. Για άλλον στίχοι του Καβάφη και του Λειβαδίτη, για άλλον μια ελληνική σημαία, για άλλον το “λευτεριά στον σύντροφο τάδε” ή ένα σύνθημα της αγαπημένης του ομάδας κ.ο.κ.

Θέλω να πω ότι αυτό που εμένα, εσένα, εκείνου του φαίνεται μαλακία για κάποιον άλλον, μαλάκα ή μη, φαίνεται ποίηση. Βέβαια θα μου πεις υπάρχει και μια αντικειμενικότητα, μην τα ισοπεδώνουμε τα πράγματα.

Όταν λέμε ποίηση λέμε ποίηση. Καφάβη, Βάρναλη, Σολωμό, Καρυωτάκη κ.τ.λ. για να μαι ειλικρινής προτιμώ μια πόλη με στίχους τους γραμμένους στους τοίχους μπας και μάθω και κάνα ποίημα τους αλλά δεν απορρίπτω και άλλες ιδέες.

Υ.γ.  Αν μέσα σε αυτό το χαοτικό συνονθύλευμα εννοιών στην εποχή μας κάποιος έχει βγάλει άκρη με την αντικειμενικότητα θα ήθελα να με ενημερώσει.

Της Λίνας Καμπούρογλου