Ένα τέτοιο πολλά υποσχόμενο αλλά εντελώς μούφα είναι και το σύνθημα Νο γκατς-νο γκλόρυ, ελληνιστί, καμία δόξα για αυτούς που δεν έχουν κότσια. Παρλαπίπες με το συμπάθιο καημένε συναγωνιστή που το έγραψες και νόμιζες πως έλεγες καμιά σοφία.

Ξέρω αρκετούς που έχουν κότσια. Και που όταν χρειαστεί είναι μπροστά, φαίνονται, δεν  κάνουν βηματάκια προς τα πίσω σαν λεγεωνάριοι μπροστά στον Οβελίξ. Δεν κερδίζουν ούτε δόξα, ούτε χρήματα. Ίσως κάπως την συμπάθεια (σε λύπηση το κόβω αλλά τέσπα) της ομήγυρης που κουνά το κεφάλι της, σαν το σκυλάκι στο ταμπλό του αυτοκινήτου.

Επίσης ξέρω άλλους τόσους που όχι κότσια δεν έχουν μα μήτε βλέφαρο κουνιέται. Είναι σαν δελτία τύπου που στέλνει σωρηδόν ξανθιά γραμματεύς μασώντας τσίχλα γεύσης φινόκιο, δίχως ζαχάρεως. Άγευστοι, πλαστικοί και μπαγιάτικοι. Και ξάφνου αποκτούν όχι μόνο δόξα αλλά και φράγκα και αναγνώριση από το φιλοθεάμον κοινό.

Άρα θα μπορούσε το σύνθημα να είναι πιο ψαγμένο και να μην θυμίζει Στάθη Ψάλτη (θεός σχωρέστον) σε βιντεοταινία του 80 τότε που όλα ήταν αθώα και αφελή.

Να ήταν ΓΚΑΤΣ-ΝΟ ΓΚΛΟΡΥ ή ΝΟ ΓΚΑΤΣ-ΓΚΛΟΡΥ.

Από εκεί και μετά ξεκινά μία τεράστια συζήτηση που δεν είναι της αρεσκείας μου και του επιπέδου μου γύρω από το τι είναι γκατς και τι γκλόρυ. Και αρχίζουν οι φωνασκίες, οι τρολλιές, οι μεταμοντέρνοι βερμπαλισμοί.

Απέχω με άποψη και πάω να γράψω το μεταλλαγμένο μου σύνθημα!