Ο Στέφανος Ξενάκης είχε πει σε μια ομιλία του: «Είναι 1000 φορές καλύτερα να πεθάνεις εσύ, παρά να πεθάνει το όνειρό σου.

Είναι διαφορετικό να έχεις υπομονή, από το να υπομένεις πράγματα. Είναι διαφορετικό να είσαι εσωστρεφής, από το να είσαι ντροπαλός.

Την είχε δει ένα βράδυ στην παραλία. Έμοιαζε 16 αλλά μιλούσε για τις Πανελλήνιες, άρα θα ήταν 18. Πήγε και της συστήθηκε.

Βαθιά ανάσα ανακούφισης, μάτια κλειστά για λίγο, χαμόγελο αυτοελέγχου και όλα είναι όπως τα θες, ή στο περίπου.

Κυριακή πρωί στα στενά του Παγκρατίου. Κάτι με καλεί να στρίψω αριστερά. Μπροστά μου το σύνθημα "Δώσε λίγη αγάπη ρε εγωιστή". Πόσο δύσκολο μας είναι, άραγε, να δώσουμε λίγη αγάπη;...

Μια φορά και έναν καιρό ζούσανε σε ένα νησάκι δύο κάτοικοι, μόνο δύο κάτοικοι. Ο Αύγουστος και η Αυγουστία.

Οι αναφορές στην Ελληνίδα μάνα πολλές, άπειρες θα έλεγα. Για αυτό και άλλωστε έχουμε αρκετά προσωνύμια που τη χαρακτηρίζουν. Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα.

ΡΩΤΟΝΤΑΣ ΣΠΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ. Ωραίο σύνθημα και βαθυστόχαστο! Διότι και το μπάχαλο ακόμα τη θέλει την τεχνογνωσία του.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιοι είναι οι λόγοι που μπορεί κάποιος να φύγει από το σπίτι του και να πάει να γράψει ένα σύνθημα σε έναν τοίχο;

Υπάρχει το μίνιμαλ στη τέχνη, στο ντύσιμο, στην συμπεριφορά. Είναι κάπως ελιτίστικο σαν φάση. Βάζεις λίγο ρε παιδί μου και αυτό είναι τόσο ψαγμένο που κάνει την δουλειά του.