Και έρχεσαι και εσύ να βάλεις ένα από τα πιο σημαντικά που έχουν αναδειχτεί στην πραγματική ζωή, όχι σε ψευτοκουλτουριάρικη ονείρωξη. Στην ταβέρνα, στο μπαλκόνι, στην ακρογιαλιά. Ο φλώρος θα διαλέξει το πεπόνι (που θέλει να είναι γλυκό σαν της μαμάς του).

Ο λαϊκός το καρπούζι (και να φτύνει τα κουκούτσια βάζοντας σημάδι το πιάτο), ο χίπστερ θα τα ανακατώσει και θα τα κάνει χυμούλι (γιατί οι συμβατικότητες δεν περνούν από πάνω του).

Αυτό το υπαρξιακό δίλημμα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το Τον Λάκη ή τον Βασίλη και δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί. Θα μάθουμε να ζούμε μαζί του, να ακροβατούμε πότε στο κίτρινο πότε στο κόκκινο.

Πιστεύω όμως ότι υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο στον συγγραφέα-ποιητή που ανακάλυψε αυτό το σύνθημα. Καταδεικνύει την σχετικότητα των σοβαρών διλημμάτων όπως πχ. Σύριζα ή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι, παναθηναϊκός ή ολυμπιακός… Και άλλα τέτοια…

Απαντήστε χαλαρά λοιπόν και μην το φέρνετε βαρέως, δεν είναι δα και κάτι τόσο σημαντικό.

Εγώ διαλέγω πάντα το πιο κρύο…