Μετς και Παγκράτι. Παγκράτι και Μετς. Δύο γνωστές και πολυπληθείς συνοικίες της Αθήνας. Και λέμε συνοικίες, γιατί το Μετς δεν είναι γειτονιά του Παγκρατίου, όπως συχνά πυκνά ακούμε.
Για την ακρίβεια, η Μάρκου Μουσούρου και η Αρχιμήδους είναι οι δύο δρόμοι που λειτουργούν ωσάν αγγεία των δύο αυτών συνοικιών, μεταφέροντας τη ροή της κίνησης από τη μια μεριά στην άλλη. Ένα οδοιπορικό από το Μετς στο Παγκράτι με στάσεις ανάπαυσης για όλα τα γούστα.
Εάν δεν μπορείς να καταλάβεις που τελειώνει το Μετς και που αρχίζει το Παγκράτι, οι επόμενες αράδες είναι για σένα.
Όλη η παρέα μαζεύεται κάτω από την Ομπρέλα της Ερατοσθένους
Ένας cozy, χαρούμενος χώρος, ντυμένος σε παιχνιδιάρικες κίτρινες και πράσινες αποχρώσεις, σε καλεί να κάτσεις αναπαυτικά. Εδώ και δύο μήνες, η Ομπρέλα αποτελεί σημείο συνάντησης για διάβασμα, brunch και κους κους με φίλους, απ’ όταν ο Χέμαντ και η Κατερίνα άνοιξαν σε ένα γνώριμο σημείο του Παγκρατίου ένα καφέ με νέο χαρακτήρα, για να χωρέσει τους ανθρώπους της πόλης που ψάχνουν για ένα διάλειμμα χαλάρωσης.
Πολεοδομικά τερτίπια στο Μετς
Το Μετς είναι ένα μεγάλο χωριό. Ωραίοι δρόμοι και καλοφτιαγμένα σπίτια –με πολλά από αυτά να είναι νεοκλασικά– που δεν ψηλώνουν παραπάνω από τρεις ορόφους. Ξεκινώ το οδοιπορικό από την αρχή της Αρδηττού για να συναντήσω στο δεξί μου χέρι την Αναπαύσεως. Το Μετς χωρίζεται σε δύο «γειτονιές» με διαφορετικό χαρακτήρα: την μποέμ, που την διαπερνά η οδός Αναπαύσεως, και την μπουρζουά, που την διασχίζει η οδός Μάρκου Μουσούρου, που θα συναντήσω αργότερα.
Όσο για τη θέση του, το Μετς, ως φυσική συνέχεια του λόφου Αρδηττού, βρίσκεται σε σημείο «στρατηγικό». Μη διστάσεις να το περπατήσεις ολόκληρο. Μόλις 10 λεπτά από το Σύνταγμα και το Κολωνάκι, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Πλάκα, είναι αυτό που λέμε κέντρο-απόκεντρο. Μια παλιά γειτονιά που διατηρεί την ησυχία της, κρατώντας τους ρυθμούς χαμηλά. Μπορείς να κάτσεις για καφέ νωρίς το απόγευμα κι ύστερα να περιπλανηθείς στα δρομάκια, τους πεζόδρομους, να ανέβεις –ή να κατέβεις– τα σκαλάκια, να σταθείς για ένα ποτάκι στο μπαράκι που θα βρεθεί στον δρόμο σου. Η γραφική πλευρά της Αθήνας βρίσκεται κάπου εκεί χωμένη, τόσο κοντά στη βαβούρα της πρωτεύουσας.
Μία Αρbarόριζα ανθίζει στο Παγκράτι
Λίγο καφέ, λίγο brunch και το ρακόμελο. Οτιδήποτε κι αν τραβήξει η όρεξή σου θα φυτρώσει στον cozy χώρο της Αρbarόριζα. Ένα περιβάλλον που φημίζεται για πολλά, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους του που σε κάνουν να αισθάνεσαι όχι απλός θαμώνας, αλλά φίλος, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του χώρου αυτού.
Granny’s Meatballs σα να τα έφτιαξε η γιαγιά σου
Η γιαγιά βάζει την ποδιά της όχι για να μπει στην κουζίνα του σπιτιού της, αλλά για να μαγειρέψει αυτή τη φορά τα κεφτεδάκια της σε ένα street foodάδικο του Παγκρατίου.
Προχωρώντας προς Παγκράτι
Περνώντας το νοητό σύνορο που σχηματίζουν οι οδοί Μάρκου Μουσούρου και Αρχιμήδους, βρισκόμαστε στο Παγκράτι. Σήμα κατατεθέν το Παναθηναϊκό στάδιο. Το Παγκράτι απλώνεται ακριβώς από πίσω. Είναι η 5η συνοικία του 2ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων και περιλαμβάνει τρεις γειτονιές: την Υμηττού, τη Βαρνάβα και την Πλαστήρα. Αφήνω πίσω μου το Παναθηναϊκό Στάδιο για να μπω στο «ψητό». Όλο το Παγκράτι είναι μια περιοχή για βόλτες. Και για καφέ. Και για φαγητό. Εντάξει, και για ποτό. Ανάλογα τι προτιμάς. Ανεβαίνοντας τη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, χώνομαι στην Ερατοσθένους. Πρώτη στάση η Ομπρέλα για καφεδάκι και brunch. Αφού το στομάχι γεμίσει για τα καλά, η φάση τραβάει και λίγο –ή περισσότερο– αλκοόλ. Τότε μπροστά μου ορθώνεται η Αρbarόριζα.
Το Παγκράτι είναι και οι πλατείες του. Πρόκειται ίσως για τη μοναδική περιοχή της Αθήνας που έχει τόσο πολλές πλατείες μαζεμένες σε τόσο λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σταματώ για άραγμα στην πλατεία Πλαστήρα και χαζεύω τον κόσμο που κινείται. Hip café, παραδοσιακά καφενεία, παρεΐστικα all day cocktail bars και νόστιμες γωνιές σαν το Granny’s Meatballs σου ανοίγουν την όρεξη για περισσότερη εξερεύνηση.
Περπατώ και σε 10 λεπτά πιάνω την Φιλολάου. Η Φιλολάου πάλι είναι η κλωστή που ενώνει τις δύο συνοικίες. Ξεκινώντας από την Ηλιουπόλεως, διασχίζει όλο το Μετς συνεχίζοντας στο Παγκράτι για να φτάσει μέχρι Καισαριανή. Εδώ βρίσκω και τον δικό μου ναό της σοκολάτας, το Le Notre Patisserie.
Ακολουθώντας τα νήματα του Παγκρατίου, ξεμακραίνω για να πιάσω μια άλλη κεντρική οδό. Μετά από κανα τέταρτο συναντώ την Αρχελάου. Είναι η οδός που άρχισε να ανθίζει το 2015, όταν κουκλίστικα μαγαζιά πάσης φύσεως άνοιξαν, δίνοντας εκτός από εμπορικό κι έναν άνετο χαρακτήρα, σαν αυτό που λέμε «Πάω μια βόλτα στα μαγαζιά να χαλαρώσω». Σε αυτόν ακριβώς τον χιπστεροδρόμο, που κρατά πολύ από την αστική του ταυτότητα, βρίσκω το νεοσύστατο Borghese, το σαντουιτσάδικο και delicatessen που φέρνει άρωμα από Ιταλία στον δρόμο. Εδώ στέκομαι για να πάρω δυνάμεις και κάτι ακόμα για το σπίτι.
Κι επειδή η μέρα πέρασε κι ο ήλιος πέφτει όλο και περισσότερο, η τελευταία στάση μου είναι το ΠαΡοΤ Bar στον πεζόδρομο της Τιμοθέου. Ένας μικρός πεζόδρομος που κρύβει μαγαζιά διαμαντάκια και μπόλικη διασκέδαση για όσους το ψάχνουν λίγο παραπάνω.
Le Notre Patisserie: Το δικό μας ζαχαροπλαστείο στο Παγκράτι
Το «δικό» μας ζαχαροπλαστείο ακούει στο όνομα Le Notre Patisserie κι εδράζεται επί της οδού Φιλολάου στο Παγκράτι. Σοκολατοποιοί μαγεύουν μέσα στο εργαστήριό τους τη σοκολάτα, η οποία παίρνει μορφή όπως εκείνοι προστάζουν, ενώ εμείς τους χαζεύουμε πίσω από τη βιτρίνα του καταστήματος.
Για σάντουιτς αλά ιταλικά στο Borghese
Πρίμο αεράκι από Ιταλία φύσηξε στο Παγκράτι φέρνοντας γύρω στα τέλη του καλοκαιριού ένα delicatessen παύλα σαντουιτσάδικο γεμάτο καλούδια. Τυριά, αλλαντικά, σάλτσες, ρύζι, αλλά και εξαίρετης ποιότητας ζυμαρικά, όπως και εδέσματα με λάδι ή μέλι τρούφας. Μα το καλύτερο; Σάντουιτς!
Και λίγη ιστορία
Μετς γιατί οι Βαυαροί επί Όθωνα ήθελαν να ντύσουν με τιμές την κατάκτηση της ομώνυμης γαλλικής πόλης γύρω στα 1870 κατά τη διάρκεια του γαλλοπρωσικού πολέμου. Η περιοχή είχε κι ένα δεύτερο, πιο «πιασάρικο» όνομα: Λεγόταν και «Παντρεμενάδικα» καθώς αποτελούσε καταφύγιο παράνομων ζευγαριών της Αθήνας του 19ου αιώνα, τα οποία εκτόνωναν τον ερωτισμό τους στους πρόποδες του Αρδηττού.
Το Παγκράτι, από την άλλη, οφείλει το όνομά του στο ιερό του Παγκράτους Ηρακλέους που υπήρχε στη συμβολή των σημερινών δρόμων Βασ. Κωνσταντίνου και Βασ. Γεωργίου Β’. Μάλιστα, στο Παγκράτι εγκαταστάθηκε κι ένα μέρος προσφύγων που κατέφθασε στην Ελλάδα μετά την Καταστροφή.
ΠάΡοτ: Η παιχνιδιάρικη μπάρα στο Παγκράτι
Όταν ο Ντίνος και η Τζένη ανοίξανε το ΠαΡοτ ήτανε καλοκαίρι του 2014. Από τότε, αυτό το μπαρ έχει αποδειχθεί παντός καιρού ανοίγοντας τις πολύχρωμες φτερούγες του και σκεπάζοντας φίλους, θαμώνες και περαστικούς. Το μικρό μπαρ που στήθηκε αρχικά, από φέτος μεγαλώνει για να χωράει ακόμη περισσότερα αχ και βαχ, ιστορίες και γέλια.
