Η ζωή δεν είναι –ευτυχώς– άθροισμα ευκολιών. Υπάρχει ένας δρόμος που ενώνει τις κοινωνίες που πορεύονται με βάση τον «δυτικό» τρόπο.

Ένας μονόδρομος, που όποιος σκεφτεί να τον αμφισβητήσει, θεωρείται οπισθοδρομικός, φοβικός και «εραστής» των σπηλαίων. Αυτός ο μονόδρομος κηρύττει τον πόλεμο στον μόχθο, στον κάματο, στην πίεση, στην κούραση. Ανάπαυσε το σώμα, το μυαλό και την ψυχή σου. Μην χάνεις χρόνο, μην σπαταλάς φαιά ουσία, απεμπόλησε δεξιότητες και ικανότητες.

Από το παρκάρισμα με αισθητήρες και το κούνημα ενός μωρού με αυτόματο ρηλάξ, μέχρι τις τηλεοπτικές πλατφόρμες με σειρές και την τηλεκπαίδευση. Είναι δύσκολο για τον γονιό με την ψυχή στο στόμα να αφήνει το πιτσιρίκι στο σχολείο και να τρέχει στην δουλειά. Οπότε τι; Τηλεκπαίδευση;

Η κατανάλωση ευκολίας κάνει τον άνθρωπο λιγότερο έξυπνο, ικανό, δραστήριο, συναισθηματικά ευφυή. Καταργεί την κοινωνικότητα, τους χώρους, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Όλα αυτά, στην πραγματικότητα, δομούν μία πλήρως ελεγχόμενη και κατακερματισμένη κοινωνία, με ατομα που καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν. Η πιο εύκολη ζωή είναι ο θάνατος. Ο smart θάνατος, που δεν πονάς κιόλας.

Σέρνεται κάτι χειρότερο από κορονοϊός

«Μπαμπά, γιατί κρέμασαν τα κεράσια στο δέντρο;», είπε η μικρή Ελενίτσα, όταν είδε –για πρώτη φορά στη ζωή της– μια κερασιά στην εξοχή.

«Μαμά, γιατί αυτό το φυτό μυρίζει τσίχλα», ρώτησε ο μικρός Κωστάκης, όταν μύρισε –για πρώτη φορά στη ζωή του– το αρωματικό φυτό μέντα στο φυσικό του περιβάλλον. «Πω, πω, ένας πελώριος κουμπαράς!», αναφώνησε εκστατική η μικρή Αννούλα όταν είδε –για πρώτη φορά στη ζωή της– ένα γουρούνι.

Η Ελενίτσα, ο Κωστάκης κι η Αννούλα είναι τρία τυπικά 10χρονα παιδάκια του σήμερα. Θα ανατραφούν υπερπροστατευμένα μέσα στο θερμοκήπιο του φόβου, θα ποτιστούν με όλους τους υστερικούς φόβους, τις προκαταλήψεις και τους μύθους του σύγχρονου πολιτισμού.

Ήδη από την τρυφερή αυτή ηλικία έχουν αρχίσει να ρουφούν τα συνειδητά και υποσυνείδητα μηνύματα, τους ψυχοσκώληκες της κάθε τηλεοπτικής εκπομπής, τους ιούς ενός πολύ διαφορετικού είδους από τον οποιοδήποτε κoρoνoϊό και θα μετατραπούν σε συνειδητοποιημένους νέους με… αδέσμευτη σκέψη (χαχα) και… κριτική ικανότητα (μπουχαχα).

Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε προ ετών σε 2.400 παιδιά ηλικίας 9-10 ετών σε όλες της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα παιδιά ξέρουν από φύση όσα ξέρει ο μανάβης της γειτονιάς μου από κβαντική φυσική. Τα περισσότερα απάντησαν ότι το βαμβάκι παράγεται από τα… πρόβατα, τα πορτοκάλια παράγονται στην Αγγλία και τα βερίκοκα στη Φινλανδία και τη Σουηδία.

Τα μισά απ’ αυτά δεν ξέρουν πώς παράγεται η ζάχαρη — φαντάζομαι πως θα είπαν και ότι οι μπριζόλες παράγονται με αυτόματη γένεση στα ράφια των σούπερμαρκετ. «Η εικόνα που έχουν τα περισσότερα παιδιά για τους παραγωγούς και τον τρόπο παραγωγής είναι ειδυλλιακή, εφόσον δεν βασίζεται στην προσωπική τους εμπειρία αλλά σε όσα έχουν δει στην τηλεόραση ή έχουν διαβάσει», κι αυτά τα παιδάκια μεγαλώνουν –ή έχουν μεγαλώσει ήδη– μέσα σε έναν κόσμο που ήδη έχει ξεχειλίσει από κωδωνοκρούστες. Όχι εκείνους στις εκκλησίες. Τους άλλους, που «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου». Για ποιο πράγμα; Για σχεδόν τα πάντα!

Γιατί τον κρούουν; Επειδή μπορούν και επειδή στον Πολιτισμό του Φόβου η κωδωνοκρουσία έχει γίνει πλέον καθεστώς, μόδα και καθήκον. Γιατί; Επειδή το Μέλλον δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Επειδή το Μέλλον, από συναρπαστική ανεξερεύνητη χώρα έχει μετατραπεί στον Ύστατο Μπαμπούλα.

Μυριάδες κωδωνοκρούστες δημιουργούν μιαν απίστευτη βαβούρα από καμπανοκρουσίες χωρίς καμία χρησιμότητα – το αντίθετο μάλιστα. Γιατί, όσο η βαβούρα αυξάνεται, τόσο περισσότερο το μυαλό γίνεται κουρκούτι και τόσο περισσότερο εντείνεται η Συλλογική Αμνησία.
Και η πραγματική ζωή πάει περίπατο.

Πριν από μισό και πλέον αιώνα, το 1970, κυκλοφόρησε το περίφημο βιβλίο του Άλβιν Τόφφλερ, με τίτλο Το Σοκ του Μέλλοντος (The Future Shock). Ο διάσημος Αμερικανός κοινωνιολόγος έγραφε: «Στις τρεις σύντομες δεκαετίες ανάμεσα στο τώρα και τον εικοστό πρώτο αιώνα, εκατομμύρια από κανονικούς, ψυχολογικά υγιείς ανθρώπους θα αντιμετωπίσουν απότομη σύγκρουση με το μέλλον.

Πολλοί από τους πολίτες των πλουσιότερων και περισσότερο τεχνολογικά προηγμένων χωρών θα βρίσκουν όλο και περισσότερο επώδυνο να συμβαδίζουν με την ακατάσχετη απαίτηση για αλλαγή που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Γι’ αυτούς το μέλλον θα έχει έρθει πολύ πρόωρα».

Και δυο σελίδες παρακάτω: «Εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα θα βρεθούν όλο και περισσότερο αποπροσανατολισμένα, όλο και περισσότερο ανίκανα να αντιμετωπίσουν με λογική τα περιβάλλοντά τους. Η ασθένεια, η μαζική νεύρωση, ο παραλογισμός και η ανεξέλεγκτη βία που είναι ήδη εμφανής στη σύγχρονη ζωή, αποτελούναπλώς μια πρόγευση από αυτό που μπορεί να μας περιμένει, αν δεν κατανοήσουμε και δεν θεραπεύσουμε αυτήν την ασθένεια».
Μισό αιώνα πριν, έτσι;

Οι νεότερες γενιές έχουν μια ολοένα και πιο περιορισμένη αντίληψη και γνώση περί της περιβάλλουσας πραγματικότητας. Σιγά-σιγά, ο πληθυσμός αποκόπτεται από το παρελθόν για να προσηλωθεί σε ένα πολύ πρόσφατο παρελθόν ή στο παρόν. Δεν υπάρχει πλέον παρελθόν, μόνο παρόν. Το παρελθόν σβήνεται από τη συλλογική μνήμη με τρόπο που θα ζήλευε ακόμα και ο καλύτερος προπαγανδιστής του 1984. Η ίδια η Συναινετική Πραγματικότητα μεταβάλλεται.
Και η πραγματική ζωή πάει περίπατο.

Α, όχι, εδώ δεν υπάρχει Υπουργείο Αλήθειας όπως στο 1984. Όχι, εδώ δεν υπάρχει ένας Μεγάλος Αδελφός. Μακάρι να υπήρχε. Όχι, εδώ έχουμε δημοκρατικότατα αποκεντρωμένο ολοκληρωτισμό, σε επίπεδο πολύ βαθύτερο από εκείνο οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος. Μαζί με χειμάρρους υστερίας, υποχονδρίας και φόβου.

Υπάρχει μια ολοένα εντεινόμενη και εξαπλούμενη πανδημία, πολύ χειρότερη από τον κορονοϊό. Με έναν «ιό» πολύ μεταδοτικότερο, πολύ πιο ύπουλο και απείρως πιο βλαβερό. Η κορονοπανδημία θα τελειώσει κάποτε, αλλά αυτή η άλλη πανδημία όσο πάει θα εντείνεται.

Τρομάξτε, λοιπόν! Χεστείτε πάνω σας από τον φόβο! Ανησυχήστε για οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε ότι απειλεί την τόσο πολύτιμη ζωούλα σας. Υπαρκτό και ανύπαρκτο. Τρομοκρατηθείτε, φοβηθείτε, αγχωθείτε, πανικοβληθείτε. Για τα πάντα. Άλλωστε, θα ζήσετε για πάντα, έτσι δεν είναι;

Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Επειδή έτσι θα κυκλοφορήσει λίγη αδρεναλίνη στο αραιό αίμα σας και ίσως νιώσετε λιγάκι ζωντανοί, προτού βυθιστείτε πάλι στο αφασικό κώμα που αποκαλείτε «ζωή».
Θυμώσατε; Αν ναι, τέλεια! Πήρατε μια μικρή γεύση από το τι θα πει «πραγματική ζωή», προτού αυτή πάει περίπατο.