Τα Χριστούγεννα σημαίνουν δώρα. Δώρα που πήραμε, δώρα που δώσαμε. Δώρα που άρεσαν, δώρα που ίσως δεν άρεσαν. Σίγουρα όμως, το κάθε δώρο των Χριστουγέννων κρύβει και μια ανθρώπινη, προσωπική ιστορία.

5 Ιστορίες χριστουγεννιάτικων δώρων

Το τηλεφώνημα

Τα Χριστούγεννα τα μισώ. Βαθιά. Έχω αναλύσει με τον ψυχοθεραπευτή μου τους λόγους που τα μισώ, οπότε δε θα σπαταλήσω αυτές τις γραμμές για να κάνω ψυχανάλυση. Οπότε, εφόσον ξεκινάω με τα αρνητικά συναισθήματα απέναντι σε αυτήν τη γιορτή, καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσω δώρα που έχω λάβει αυτό το διάστημα. Κάποια Χριστούγεννα έλαβα όμως το ομορφότερο δώρο, που δεν ήταν υλικό. Ψιλό χιονάκι στο Μαρούσι, δεν είχα κανονίσει να δω κανέναν, καθώς η κατάθλιψη είχε βαρέσει πάλι την πόρτα μας. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. Και συνάντησα κάποιον τον οποίο είχα χάσει για μια χαζή αφορμή. Και περάσαμε τις επόμενες 24 ώρες άυπνοι, γελώντας, μιλώντας, πίνοντας. Πανηγυρικά λοιπόν, ψηφίζω ως καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο εκείνο το τηλέφωνο. Κι ας υπήρχαν ακόμη κινητά με πλήκτρα.

Άντα Κουγιά

Όλα τα δώρα

Λοιπόν, Χριστούγεννα. Δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο δώρο για να περιγράψω, αλλά νομίζω πως αυτή η γιορτή έχει κάτι μαγικό με τα δώρα, είτε πιστεύεις στον Άη Βασίλη είτε όχι. Το μαγικό είναι ότι όλα τα δώρα που εμφανίζονται κάτω από το δέντρο είναι μικρές εκπλήξεις που σε αναστατώνουν ευχάριστα όταν τα βλέπεις. Η ιδιαίτερη αυτή συνθήκη τοποθέτησης των δώρων λοιπόν, είναι αυτή που κάνει όλα τα δώρα των Χριστουγέννων να είναι μοναδικά, πασπαλισμένα με μαγεία. Υπάρχει ο δικός τους τόπος μάζωξης και η ανυπομονησία να τα βρεις στο γνωστό σημείο δε συγκρίνεται με άλλους, καθημερινούς τρόπους ανταλλαγής. Υπάρχει ένα μυστήριο που ακολουθεί πάντα αυτά τα δώρα γιατί όσο κι αν έχουμε απαρνηθεί την ύπαρξη του Άη Βασίλη, κατά βάθος θα θέλαμε πάρα πολύ να υπάρχει.  

Ηλέκτρα Τζώρτσου

Το βιβλίο

Ήταν η τελευταία ημέρα του 2003. Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι αδελφές μου κι εγώ είχαμε αραδιάσει τα παπούτσια μας, για να μας αφήσει ο Άη Βασίλης πάνω σε αυτά το δώρο που είχε ζητήσει η καθεμιά μας. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, είχα ζητήσει ένα πολυδιαφημισμένο παιχνίδι που είχε να κάνει με κατασκευές, καθώς τότε ανακάλυπτα μια πιο δημιουργική μου πλευρά. Ξυπνώντας την Πρωτοχρονιά, αντί γι’ αυτό που είχα ζητήσει, βρήκα ένα βιβλίο με τίτλο “Τα δελφινάκια του Αμβρακικού”, του Ντίνου Δημόπουλου. Η ξενέρα μου ήταν τόσο μεγάλη που καταχώνιασα το βιβλίο σε σημείο του δωματίου μου, που να μην το βλέπει το φως του ήλιου -και κυρίως εγώ. Κάποια στιγμή, πολύ καιρό αργότερα, το διάβασα από περιέργεια. Και το αγάπησα τόσο πολύ, που άρχισα να σκέφτομαι ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας, για να ακολουθούν κι εμένα οι αναγνώστες σε συγκινητικές περιπέτειες.

Σοφία Αργύρη

Το δαχτυλίδι

Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς -δεν θυμάμαι καν ποιας χρονιάς ακριβώς- προβλέπονταν τα πιο αδιάφορα. Μετά από 18 χρόνια γάμου, 3 παιδιά, 1 κουνέλι και άπειρα καβγαδάκια με τον σύζυγο έβλεπα να περνάω αυτά τα Χριστούγεννα μόνη μου. Με τον άντρα μου είχαμε να μιλήσουμε για μέρες. Κάποια χαζή αφορμή θα ήταν. Παραμονή Χριστουγέννων και τα παιδιά είχαν κανονίσει έξοδο με φίλους, μέχρι και το κουνέλι θα παιρνούσε σίγουρα πιο ευχάριστα από μένα. Ο άντρας μου έλειπε από το πρωί. Ούτε που ήξερα που βρίσκεται. Για ψώνια, για καφέ με φίλο, για ραντεβού με γκόμενα; Γύρισε αργά το απόγευμα, όταν τα παιδιά είχαν ήδη φύγει. Ήρθε σχεδόν διστακτικά και μου μίλησε. “Καλά Χριστούγεννα”, ψέλλισε και άνοιξε τη χούφτα του. Μέσα σε αυτή ξεπρόβαλε ένα χαριτωμένο δαχτυλίδι μέσα σε κόκκινο κουτάκι. Το καλύτερο δώρο που έχω πάρει. Όχι τόσο για την αξία του, αλλά γιατί τελικά πέρασα τα πιο ρομαντικά Χριστούγεννα.

Τζένη Βλαχάκη

Το κάμπριο της Barbie

Παραδόξως, κανένα χριστουγεννιάτικο δώρο της ενήλικής μου ζωής δεν έχει μείνει στη μνήμη μου. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας περνάμε τα Χριστούγεννα λίγο στο ντούκου. Το καλύτερο δώρο που πήρα τα Χριστούγεννα ήταν το ροζ κάμπριο αυτοκίνητο της Barbie. Το είχα ζητήσει από τον νονό μου όταν ήμουν 8. Δεν ξέρω γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που πήρα ποτέ μου για τα Χριστούγεννα. Ίσως φταίει η αθώα ηλικία μου, που το έντυσε μ’ ένα απαλό, ροζ πέπλο. Ή επειδή τότε θεωρούσα δεδομένο πως ό,τι ζητήσουμε μας έρχεται. Αλλά κυρίως γιατί είναι από τα τελευταία δώρα που θυμάμαι από τον νονό μου…

Μαρία Αργυρίου