Όμορφη είναι για μία ακόμα χρονιά η πλατεία Συντάγματος, φέτος ίσως πιο όμορφη από άλλες φορές. Άναψε η πόλη τα χιλιάδες φωτάκια της κι έκρυψε κάτω από τη λάμψη τους τα σκοτάδια της.
Έβαλε τα γιορτινά της στολίδια, προσπαθώντας να κρύψει πίσω από τα πλαστικά παραπετάσματα το σκληρό της πρόσωπο.
Έστω και για λίγο η πλατεία θα γεμίσει πρόσωπα χαρούμενα. Χιλιάδες σέλφις με γιορτινά χαμόγελα.
Παιδιά που κρατάνε ψηλά μπαλόνια φωτισμένα, ζευγάρια που φωτογραφίζονται αγκαλιά.
Γονείς που προσπαθούν σε ένα κλικ να φυλακίσουν την παιδική ηλικία των παιδιών τους, που τη χάνουν μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα που τους κυνηγάει και την κυνηγάνε.
Μετανάστες που ποζάρουν με τεράστια περήφανα χαμόγελα και φωτεινά μάτια με φόντο το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να τους δουν οι δικοί τους στην πατρίδα και να σκορπίσουν τις ανησυχίες, να διώξουν τις αγωνίες.
Άνθρωποι που περπατάνε βιαστικά, ξένοι μέσα στη γιορτή. Να προλάβουν να φύγουν, πριν η μοναξιά ξύσει με τα κόκκινα νύχια την πληγή τους.
Ένα χαμίνι με μάτια φωτεινά ενώνει τη φωνή του με την παρέα των φοιτητών. Το τουμπερλέκι δένει όμορφα με τη λύρα και το λαγούτο σε αυτή την αυτοσχέδια γιορτή τους.
Όμορφα είναι κι ας μην κρατήσει πολύ, κι ας μη φτάνει το φως από τα λαμπιόνια σε όλες τις γειτονιές.
Κάποιοι δρόμοι, κάποια σπίτια θα παραμείνουν σκοτεινά, εκεί τα Χριστούγεννα δεν θα φτάσουν ποτέ.
