Ντουλάπες/ντουλάπια/συρτάρια. Χώροι αποθήκευσης. Εκεί κρατάμε όσα χρειάζονται «προστασία» ή όσα θέλουμε να παραμείνουν αθέατα.

Στις πίσω-πίσω γωνίες τους, καταλήγουν αντικείμενα τα οποία είτε τοποθετήθηκαν εκεί μελετημένα είτε απλά έφτασαν σε αυτό το ακραίο σημείο από έναν καταλάθος εκτοπισμό εξαιτίας άλλων αντικειμένων που προσπάθησαν κι αυτά να βρουν μία θέση στα πιο σκοτεινά σημεία ενός σπιτιού. Αυτά τα επιμελώς παραπεταμένα ή τυχαίως παραγκωνισμένα αντικείμενα εξακολουθούν –παρά την σοβαρή έλλειψη βιταμίνης ντε– να έχουν μία συνέχεια στον χρόνο και να λένε την ιστορία τους τα βράδια όταν το σκοτάδι γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό, για να τα πάρει ο ύπνος. Ενίοτε, αυτές οι ιστορίες ξεγλιστράνε από τα κλειστά φύλλα και φτάνουν στα αυτιά μας με την μορφή αναμνήσεων.

Ένα παιχνίδι μνήμης. Ποιο είναι αυτό το αντικείμενο που κρύψαμε καλά ή αυτό που θάφτηκε από μόνο του και έχει πια αρχίσει το ταξίδι του προς την λήθη; Αρκεί μία κίνηση επαναφωτισμού και μία μικρή αφήγηση για να του δώσει πάλι ζωή.

Ζήτησα από εφτά ανθρώπους να εντοπίσουν ένα τέτοιο αντικείμενο και να γράψουν την ιστορία του/ς.

Δήμος Βρύζας

Δεν μου αρέσουν οι ντουλάπες, γεμίζουν τον χώρο και δεν με αφήνουν να αναπνεύσω. Τις συρταριέρες μου όμως τις αγαπώ αρκετά και είναι τέσσερεις. Στην τρίτη στα δεξιά, στο τρίτο συρτάρι (κάθε συρταριέρα έχει τέσσερα συρτάρια) βρήκα πρόσφατα επειδή μου ζήτησε μία φίλη μου να ψάξω, ένα σκουφάκι κολυμβητηρίου. Το είχα αγοράσει έξι χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να αρχίσω το κολύμπι μετά τις παρακινήσεις μικρών και μεγάλων καθότι “είναι η καλύτερη γυμναστική” και επειδή είχα να αθληθώ χρόνια. Πήρα λοιπόν το σκουφάκι, το μαγιώ και τα άλλα τσιμπράγκαλα που χρειαζότανε να έχω και κατευθύνθηκα στο δημοτικό κολυμβητήριο της Τούμπας. Εκεί μου ζήτησαν ένα σωρό χαρτιά από γιατρούς για να μπορέσω να κάνω την εγγραφή, χαρτιά που μέσα σε δύο μέρες κατάφερα να συγκεντρώσω. Στο κολυμβητήριο τελικά δεν πήγα γιατί και μόνο στη σκέψη του ότι θα πρέπει να φοράω ένα εξαιρετικά άβολο κολλητό μαγιώ και αυτό το παλιόσκουφο (που μόλις πριν από λίγο ανέσυρα από το συρτάρι μου) ένιωσα αμήχανα παρόλο που αισθάνομαι πολύ καλά με το σώμα μου. Το σκουφί για κάποιο λόγο δεν το πέταξα αλλά το καταχώνιασα τέρμα στο βάθος ενός συρταριού. Το μαγιώ το πέταξα.

Σοφία Αργύρη

Από μικρή μου άρεσε να μαζεύω ό,τι χαρτούρα έβρισκα στον δρόμο μου: free press περιοδικά, πολύχρωμα διαφημιστικά προσπέκτους από κομψά καταστήματα, αποκόμματα θεατρικών παραστάσεων. Πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά με μια κρυμμένη -έστω και μικρή- αξία για μένα.

Μεγαλώνοντας, αυτή η τακτική συνεχίστηκε με αποκορύφωμα τα μέρη που επισκεπτόμουν. Οδηγοί και κάθε τύπου μπροσούρες που προσφέρονται σε τουριστικά κιόσκι. Το πρόγραμμα του τάδε μήνα και τάδε έτους από την όπερα του Άμστερνταμ γραμμένο στα ολλανδικά. Τι κι αν δεν γνωρίζω τη γλώσσα; Μικρό το κακό, μεγάλη η ανάμνηση. Ένα φυλλάδιο από γνωστό καμπαρέ στο Παρίσι για να μου θυμίζει ότι πέρασα από μπροστά, αλλά ποτέ δεν μπήκα να παρακολουθήσω σόου – το εισιτήριο ήταν υπερβολικά πέρα από το μπάτζετ μου. Μια κάρτα με τα στοιχεία επικοινωνίας ενός βιβλιοπωλείου στην Μπρατισλάβα για να μου θυμίζει εκείνο τον καλοσυνάτο τύπο που με βοήθησε να βρω τη σωστή στάση του λεωφορείου. Και η λίστα πάει λέγοντας…

Αυτός ο δεσμός που ανέπτυξα με την άχρηστη -εν τέλει- χαρτούρα, κατάλαβα πόσο εξυπηρετεί την αναπολητική μου διάθεση και την ανάγκη μου να κρατώ κάτι χειροπιαστό από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Στιγμές που έζησα και τις πήρε ο χρόνος, αλλά παραμένουν ζωντανές μέσα σ’ αυτήν τη χαρτούρα.

Κατερίνα Τουκμενίδου

Αύγουστος. Κάψα με υγρασία. Ανοίγεις την κόκκινη πόρτα του εφηβικού σου δωματίου -κόκκινο, σαν εκείνη την εποχή! Σχεδόν η ίδια μυρωδιά, ασχέτως που τώρα είναι κάτι ανάμεσα σε δωμάτιο και αποθήκη. Ακόμα όμως νιώθεις οικεία -σε βαθμό κακουργήματος! Ψάχνεις πάλι αναπτήρα· στο τρίτο συρτάρι που ανοίγεις, πέφτεις πάνω στο μικρό χάρτινο, μπλε κουτάκι. Θυμήθηκες αμέσως περί τίνος πρόκειται: ένα χάπι αντιβίωσης, Αugmentin! Χαμογέλασες. Σκέφτηκες την εσώκλειστη δεκάχρονη ζωή αυτού του χαπιού στο ίδιο συρτάρι με κάτι σπασμένα γυαλιά ηλίου, κάτι αριθμούς τηλεφώνων, κάτι μπρελόκ από τη Βουδαπέστη, κάτι νότες και υπό την απειλή δυο γέρικων μολυβιών. Γέλασες κανονικά αυτή τη φορά. Ήξερες όμως πολύ καλά πως δεν είναι ένα απλό χάπι· ήταν το τελευταίο διασωθέν, από ένα ολόκληρο κουτί αντιβίωσης!
Νησί 2011. Δύο ερωτευμένοι αρρώστησαν, καλοκαιριάτικα. Στην ιδέα ότι αρρώστησαν μαζί και θα μοιραζόντουσαν την ίδια αντιβίωση, επικράτησε ενθουσιασμός. Θα ήταν η πρώτη τους κοινή συνήθεια!

Υ.Γ1: Εκείνος είχε φύγει πρώτος από το νησί.

Υ.Γ2: Το τελευταίο χάπι της αντιβίωσης βρέθηκε στη δεξιά θήκη της μπορντό σκηνής τους.

Άντα Κουγιά

Είμαι (δηλαδή έγινα) από τους ανθρώπους που πετάνε. Βαρέθηκα να συγκεντρώνω διάφορα αντικείμενα τα οποία απλά σκονίζονται, χωρίς να βοηθούν πουθενά. Όμως, ναι, αναμνήσεις όσο μπορώ κρατάω. Ανοίγοντας την ντουλάπα μου να βρω για σένα τι έχω κρύψει βαθιά μέσα της, βρήκα δύο αντικείμενα. Το αγαπημένο μου τζιν που ελπίζω (μάλλον επί ματαίω) ότι θα χάσω άλλα έξι κιλά για να το βάλω (ας εισακούσει ο μεταβολισμός μου αυτή την προσευχή) και το άλλο είναι ένα κουτί. Όχι άδειο βέβαια. Περιέχει αναμνήσεις από σημαντικές στιγμές ή στιγμές που κάποτε θεώρησα σημαντικές και τώρα δε μου λένε τίποτα. Πώς έλεγε εκείνο το ωραίο ο Όσκαρ Ουάιλντ; «Πόσο γελοία μας φαίνονται να τα συναισθήματα των ανθρώπων που έχουμε πάψει να αγαπάμε!». Το ίδιο ισχύει και για αυτό που ήμασταν κάποτε και τώρα πια το έχουμε ξεχάσει. Anyway… Μαθητικές αναμνήσεις, ραβασάκια, εισιτήρια, γράμματα, φωτογραφίες, χρονολογημένα από το 2001 και περίπου μέχρι το 2013. Τότε που αποφάσισα να μην κρατάω αναμνήσεις, αλλά να δημιουργώ καινούργιες. Υ.Γ. Τιμή και δόξα στη φίλη Ηλιάνα που ανταλλάσσαμε γράμματα τα οποία κανείς δεν έπρεπε να διαβάσει και εξελίχθηκαν τελικά σε μεγάλη βοήθεια σε περίπτωση που χτυπήσει την πόρτα το Αλτσχάιμερ.

Κατερίνα Χαραλαμπίδου

Που λες, ψάχνοντας το πατάρι για να βρω την πηγή έμπνευσης για την επιχείρηση «Ντουλάπα», έπεσα πάνω σε ένα στραπατσαρισμένο κουτί παπουτσιών. Το άνοιξα και μπουμ. Τα παλιά μου κόκκινα σταράκια. Λιωμένα, σκισμένα στη φτέρνα, γεμάτα λαστιχένια βρώμα.

Εξωδιηγηματική παρένθεση #1

Όταν περπατάω, κοιτάζω σχεδόν πάντα κάτω. Δεν έχω βρει ποτέ λεφτά βέβαια, αλλά δε βαριέσαι. Αφηρημάδα ολέ.

Σχηματοποιώντας λοιπόν αναμνηστικές εικόνες διαδρομών, αυτό που συνήθως συνδέει τα μάτια μου με τον εκάστοτε τόπο, είναι τα παπούτσια μου.

Κι ενώ η πρώτη αντανακλαστική σκέψη ήταν η προφανής και ονομάζεται σκουπίδια, η δεύτερη που την διαδέχτηκε, καταβρόχθισε τον κάδο σκουπιδιών όπως πεινασμένο παιδάκι παγωτό πύραυλο.

Εξωδιηγηματική παρένθεση #2

Σίγουρα έχετε σκεφτεί σε κάποια φάση πόσο γαμάτο θα ‘ταν να υπάρχουν χρονομηχανές. Όχι; Τεσπά. Ήταν μπροστά μου μία.

Πάει περίπου ως εξής. Δευτέρα γυμνασίου. Έχω μόλις σχολάσει και είμαι στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς. Η κατηγορία «ρομαντική κομεντί» φιλοξενείται στο μπροστά και μεγαλύτερο μέρος του κλαμπ και από την τζαμένια του όψη χαζεύεις και την περατζάδα απ’ έξω. Κρατάω λοιπόν στο ένα χέρι το «νόουτμπουκ» και στο άλλο το «φρίκι φράιντει».

Εξωδιηγηματική παρένθεση #3

Μην κρίνεις.

Κι ενώ πίστευα πως βρισκόμουν μπροστά από μία δύσκολη απόφαση, συμβαίνει η επιτομή της απλοποίησης. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, το τότε αγόρι μου φιλούσε τρυφερά μία κοπέλα που δεν ήξερα. Ταχυπαλμία, ιδρώτας.

Βγαίνω τρέχοντας από το β.κ, με τα ντιβιντί στο χέρι και κατευθύνομαι προς το σπίτι. Δεν κατάλαβα πως έφτασα, θυμάμαι μόνο τα κόκκινα σταράκια σε γρήγορη εναλλαγή, πλήρως συντονισμένα με ρυθμό καρδιάς.

Το πραγματικό κλάμα ήρθε όταν κατάλαβα πως δεν είχα ταινίες για το βράδυ μου, παρά τα πλαστικοποιημένα αφισάκια τους.

Επιχείρηση ντουλάπα, τσεκ. Κατεστραμμένα σταράκια στη θέση τους, τσεκ.

Κορίνα Τσιώνη

Τα μόνα παλιά που βρήκα, ήταν πράγματα για κάμπινγκ, τσάντες και ό,τι χρησιμοποίησα κάποτε στις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα που πια είναι ψιλοάχρηστα. Όχι μόνο επειδή φθινοπωριάζει, αλλά κυρίως επειδή τα τελευταία 7 χρόνια, όταν θα έρθω στην Ελλάδα, το καλοκαίρι σημαίνει οικογένεια και διαμονή στο καλοκαιρινό σπίτι. Σημαίνει λάπτοπ στη ζέστη, φαγητό και μεσημεριανός ύπνος με τους γονείς και το βράδυ τραγούδια στο μπαλκόνι. Καθόλου άσχημα. Παλιά όμως, καλοκαίρι σήμαινε διάλειμμα από διαβάσματα και υποχρεώσεις. Σαν μαθήτρια και φοιτήτρια στην Ελλάδα, τέλος εξετάσεων σήμαινε τσάντα, κάμπινγκ, ταλαιπωρία και κυρίως ανεμελιά. Βρήκα λοιπόν αυτή την παλιά τσάντα που κρατάω, και ας έχει χαλασμένο φερμουάρ· λέω ψέματα στον εαυτό μου ότι θα το φτιάξω. Αυτή η τσάντα είδε θάλασσες, πλοία, φωτιές και κιθάρες κάποτε. Έχει σοφία και βιταμίνη ντε αρκετή για να αντέξει ακόμα ένα χειμώνα στη ντουλάπα.

Γαβριήλ Καραμπέτσος

Έι ψιτ! Παρακαλώω! Με ακούει κανείς;
Άλλη μια μέρα μόνη και τσαλακωμένη εδώ μέσα. Δεν είναι ζωή αυτή. Όσες φίλες γνωρίζω, άλλες βρίσκονται κρεμασμένες σε τοίχους, άλλες φυλαγμένες σε άλμπουμ για να προφυλάσσονται από την υγρασία και τις κακώσεις, κι εγώ εδώ, δίπλα σε ένα κομπολόι και μια… και μια μασέλα! Αδιανόητο!

Απορώ γιατί με κρατάει. Άμα με ήθελες κύριε και με εκτιμούσες, δεν θα με είχες παραπεταμένη εδώ μέσα τέσσερα χρόνια, αλλά σε περίοπτη θέση, να σου θυμίζω τα περασμένα μεγαλεία. Αλλά ξέρω τι έγινε. Επειδή τα έκανες μαντάρα ως συνήθως, με έχεις εδώ φυλακισμένη για εκδίκηση. Είσαι το λιγότερο απάνθρωπος. Καλά έκανε και σε παράτησε η άλλη.

Ώπα, τι ακούω! Βήματα. Αχ, εμένα ψάχνει, θα τρελαθώ! Εδώ είμαιι, εδ. . . Ε όχι! Το κομπολόι έψαχνες; Που να σπάσει, να πέσουν κάτω οι χάντρες, να τις πατήσεις και να γκρεμοτσακιστείς. Κόπανε!