Η Κατάστασή μου, γιατρέ μου

Στο Facebook είμαι επτά χρόνια και στο Instagram δύο. Μου αρέσει να γράφω τις σκέψεις μου, να μοιράζομαι απόψεις, να σχολιάζω, αλλά και να «διαφημίζω» την δουλειά μου: τα άρθρα μου και τα λογοτεχνικά μου projects.

Στο Facebook τα πάω καλύτερα-έχω 5.000 φίλους και 3.400 followers, έχω αλληλεπίδραση και γνωρίζομαι με αρκετό κόσμο και προσωπικά, ενώ ενημερώνομαι για εκδηλώσεις και πράγματα που με ενδιαφέρουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που το facebook μού έχει φέρει κόσμο σε πράγματα που διοργανώνω επαγγελματικά ή και όχι, όπως κάποια μουσική βραδιά, τα θεατρικά μου έργα, μια παρουσίαση βιβλίου στην οποία συμμετέχω κλπ.

Το Insta μου είναι αξιοπρεπές: ακολουθώ 1.337 άτομα και με ακολουθούν 1.525. Ανεβάζω φωτογραφίες μου (ναι, και σέξι φωτογραφίες, φυσικά!), προσπαθώ να προωθήσω και από εκεί την δουλειά μου, όπως ας πούμε τις συνεντεύξεις που κάνω κατά καιρούς με καλλιτέχνες, και στα stories μου δείχνω την καθημερινότητά μου μέσα από μια, θέλω να πιστεύω, εναλλακτική ή και παράδοξη σκοπιά.

Αγαπώ τα σεντόνια, τα γυμνά πόδια, τις κούπες καφέ πλάι σε λάπτοπ και βιβλία και, εννοείται, τα κατοικίδια παιδιά μου, τον Αχιλλέα τον λαγό και την Σκάι τη γάτα. Με τα φίλτρα και τις επεξεργασίες δεν τα πάω καλά, αλλά όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Βλάσης σημειώνω μικρή, αλλά σημαντική πρόοδο. (γελώ!)

Περνώ συνήθως 4 με 5 ώρες την ημέρα ενεργά στα social media αυτά, ενώ το twitter με το οποίο έπαιζα για κανα δυο χρόνια στο παρελθόν δεν με τράβηξε και το έχω παρατημένο.

Όταν δουλεύω γράφοντας και κάνοντας έρευνα ή όταν ψυχαγωγούμαι στο λάπτοπ, η καρτέλα του facebook είναι μονίμως ανοιχτή. Πολύ συχνά, στο messenger μιλώ με συνεργάτες ή λαμβάνω μηνύματα καλλιτεχνών που μου στέλνουν δουλειές τους. Δεν είναι απίθανο να βρίσκω κατά καιρούς άτομα που με ενδιαφέρουν για συνέντευξη και να τους απευθύνομαι πρώτα από όλα στο messenger τους.

Με το κινητό έχω λιγότερο καλή σχέση, δεν μου αρέσει να το κρατάω συνεχώς στα χέρια και να το έχω μπροστά στην μούρη μου, ενώ, επίσης, είμαι παραδοσιακός τύπος και μου αρέσει να τηλεφωνώ σε κάποιον όταν θέλω να του μιλήσω.

Στο Instagram περνάω πολύ, πολύ λιγότερο χρόνο από ό, τι στο Facebook, σίγουρα όμως περισσότερο από ό, τι περίμενα για μένα.

Στις αρχές, έμπαινα μία φορά την ημέρα, πλέον τουλάχιστον πέντε.

Και καμιά φορά, με πιάνω να χαζεύω αδιάκοπα stories φίλων και διάσημων που ακολουθώ και να περνάω τέλεια με αυτό και ξαφνικά να έχει περάσει έτσι ένα fucking σαραντάλεπτο.

Στο Facebook «ζηλεύω» ορισμένους συναδέλφους γραφιάδες ή δημοσιογράφους όταν γράφουν κάτι που θα μπορούσα να έχω σκεφτεί πρώτη, όταν βλέπω να παίρνουν λογοτεχνικά βραβεία που θέλω κι εγώ να πάρω ΚΑΙΜΑΛΙΣΤΑΣΥΝΤΟΜΑ ή όταν αισθάνομαι πως εργάζονται για περισσότερα λεφτά και προνόμια από ό, τι εγώ και με μεγαλύτερη απήχηση από ό, τι εγώ.

Μερικοί φίλοι πήραν θέση σε τηλεοπτικές εκπομπές τα τελευταία χρόνια και, ναι, αισθάνθηκα πριν την χαρά μου γι’ αυτούς, πρώτα ένα τσίμπημα στην καρδιά. Το παραδέχομαι!

Καμιά φορά, σκυλιάζω με κάτι τριψήφιους αριθμούς likes κάτω από «λογοτεχνήματα» ο θεός να τα κάνει, ευκολούρες, στιχάκια της πλάκας ή προβλέψιμους λαϊκισμούς για το φεγγάρι, την καμμένη πόλη, τον έρωτα με μπίρα στο παγκάκι. Μπλιαχ.

Στο Instagram «ζηλεύω» τους πολυταξιδεμένους, όχι όμως σε στιλ σελεμπριτουά με τις φοτοσοπαρισμένες πλάτες και μέσες, αλλά τους πιο ανεπιτήδευτους και road, αυτούς που φωτογραφίζουν παππούδες κα γιαγιάδες σε χωριά, απίστευτες θέες και όμορφα ζωάκια.

Επίσης, τις αυθεντικά πανέμορφες κοπέλες, με την χαριτωμένη μυτίτσα, τα φυσικά γατίσια ματάκια και τα real σαρκώδη χειλάκια που φωτογραφίζονται ακομπλεξάριστα και μας φτιάχνουν το κέφι.

Τέλος, κρυφοζηλεύω τα υπερευτυχισμένα ζευγάρια που κάθε δεύτερο Σάββατο τρώνε κάπου fancy, φοράνε ασορτί βραχιολάκια και βρέχουν τα ποδαράκια τους παρεούλα σε φανταστικά γαλάζιες πισίνες. Μετά, όμως, αυτή η ζήλεια υποχωρεί αμέσως. Παραείναι γλυκερές φάσεις αυτές για μένα. (λέμε τώρα)

Και στα δύο social, βαριέμαι το ψέμα, το καταφανές ψέμα, την υπερβολή και τον βομβαρδισμό στην πληροφορία ή/και στα βυζιά.

Η απόφαση και η υλοποίησή της

Η απόφαση δεν ήταν δική μου, δεν αισθάνθηκα ποτέ εξαρτημένη από τα social, από το Internet γενικώς. Ξέρω ότι μπορεί να ακουστώ λιγάκι σαν την Ηλιάνα Παπαγεωργίου, αλλά προλαβαίνω να διαβάζω ένα με δύο βιβλία την εβδομάδα, να πηγαίνω θέατρο και σινεμά μερικές φορές τον μήνα, να περνάω χρόνο με φίλους, να εργάζομαι και να την βρίσκω στα social.

Ότι καίγομαι, καίγομαι. Δηλαδή, ναι, έχει τύχει να ξυπνήσω Κυριακή έντεκα η ώρα και να σηκωθώ από το κρεβάτι μία παρά γιατί έχω παρασυρθεί από το messenger, την ροή ειδήσεων και τα σχόλια κάτω από κάποιο δικό μου ποστ.

Αλλά αυτό έχει πλάκα, μου αρέσει, περνάω καλά-δεν βρίσκω λόγο να μην το κάνω.

Η σκέψη για την αποχή μου προέκυψε μετά από μια συζήτηση με τον εκδότη του Η Πόλη Ζει-μας άρεσε ως θέμα, πιστεύαμε ότι θα έβρισκε αναγνώστες. Μετά από ψάξιμο στο διαδίκτυο, ανακάλυψα αρκετά ακόμα τέτοια κείμενα-αποχή ενός μήνα, μιας εβδομάδας, ακόμα και μίας ημέρας!- όμως αυτό δεν με απέτρεψε από το να κάνω κι εγώ αυτό το φαινομενικά ανώδυνο κι εύκολο πειραματάκι.

Η κατάλληλη περίοδος βρέθηκε (καμία περίοδος δεν είναι κατάλληλη ακριβώς για έναν εραστή των social media), αλλά, ας πούμε ότι ήταν οκ να συμβεί την δεύτερη εβδομάδα του Σεπτέμβρη. Διέγραψα από το κινητό τις εφαρμογές και στον υπολογιστή μάζευα τα χέρια μου να μην ανοίξουν την καρτέλα του facebook, όπως έχουν μάθει να κάνουν χιλιάδες πρωινά τώρα, όπου κι αν βρίσκομαι στον πλανήτη γη.

Απίστησα 3 φορές μέσα στην εβδομάδα.

1. Η πρώτη ήταν για επαγγελματικούς λόγους: έπρεπε να αποδεχτώ να μπουν στο χρονολόγιό μου δύο αναρτήσεις που αφορούσαν κείμενά μου στο ipolizei.gr (μη χάνουμε και αναγνώστες τώρα για ένα πείραμα!)
2. Η δεύτερη γιατί με έτρωγε να δω πόσα inbox είχα. Αυτό έγινε το βράδυ της πέμπτης μέρας. Είδα-δεν απάντησα.  
   
   3. Η τρίτη συνέβη γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω κάτι σε κάποιο άτομο με το οποίο δεν έχουμε ο ένας το κινητό του άλλου και ήταν αρκετά επείγον και σοβαρό.

Τι συνέβη τελικά;

Τίποτα το σημαντικό.

Ο ιντερνετικός κόσμος συνέχισε να γυρίζει κανονικότατα. Στο Instagram είχα 13 μηνύματα, στο facebook 46. Τέσσερα αιτήματα φιλίας στο facebook, 2 unfollows στο Instagram.

Περισσότερα τηλέφωνα μες στην εβδομάδα από άτομα που με ψάχνανε και δεν βλέπω συνήθως το όνομά τους στην οθόνη μου.

Με έτρωγαν τα χέρια μου. Ήθελα να γράψω κάτι από αυτά που γράφω συνήθως στο facebook: ένα κοινωνικό σχόλιο, κάτι για τον θάνατο των δύο αγαπημένων καλλιτεχνών που απεβίωσαν αυτή την εβδομάδα… Τα έγραψα στο word και ησύχασα.

Έβγαλα φωτογραφίες που ήξερα πως θα ποστάρω την μέρα της λήξης της αποχής. Ένιωσα πως ήμουν στην απέξω.

Και περίμενα περισσότερο νταβαντούρι, γιατί είμαι ψώνιο. Περισσότερα μηνύματα. Άκου 46 μόνο σε μια εβδομάδα, δημοσιογράφος άνθρωπος!

Δεν διάβασα περισσότερο, δεν έκανα κάτι περισσότερο από ό, τι συνήθως. Άντε, να ομολογήσω ότι κάηκα λίγο περισσότερο στο Netflix και ότι ασχολήθηκα λίγο περισσότερο με τα γραπτά μου, οργάνωσα κάπως την επιφάνεια εργασίας μου και κάτι τετράδια που είχαν ξεμείνει από τον Ιούλιο στην τσέπη της θήκης του λάπτοπ…

Χαλάρωσα λίγο από την παύση της καθημερινής επικοινωνίας με άτομα που δεν είναι και πάντα η καλύτερή μου να επικοινωνώ, με ανθρώπους που γίνονται λίγο φορτικοί, ηρέμησα τα κατώτερα συναισθήματά μου ως ανθρώπου καθώς δεν μου δόθηκε το ερέθισμα να αισθανθώ ζήλεια ή φθόνο ή κατωτερότητα ή ανασφάλεια.

Ωραία τα πέρασα.

Αλλά δεν το ξανακάνω-τουλάχιστον όχι σύντομα!

Κι αν θες να ξέρεις, έχω ήδη ετοιμάσει 4-5 posts του facebook στο κεφάλι μου και αυτή την εβδομάδα θα το κάψουμε, κυρ Στέφανε το σόσιαλ το μύδι!

ΥΓ: Καμία αλλαγή δεν έκανε κακό σε κανέναν. Πλάκα έχει να φεύγεις λίγο από την ρουτίνα, ακόμα και πραγμάτων που σε ευχαριστούν. Γι’ αυτό, θα σου το σύστηνα. Έτσι, για μια ιδέα αποτοξίνωσης. Και φυσικά για τα αναζωογονητικά καλωσορίσματα που θα δεχθείς μόλις επιστρέψεις!