‘Εχοντας πληροφορίες εκ των έσω, τα θέατρα δεν ευημερούν όπως παλιά. Πολλές μέρες υπάρχει το άγχος του αριθμού των θεατών. Αν θα βγουν τα έξοδα και οι μισθοί. Αν του χρόνου «θα υπάρχουμε» πάνω σε μια σκηνή. Πολλές παραστάσεις παίζουν με λιγοστούς θεατές, ενώ άλλες –ευτυχώς- είναι «γεμάτες» ή έστω «πάνε αρκετά καλά». Ποιο είναι το μυστικό δεν ξέρω να σας πω. Τυχαίνει; Παίζει ρόλο ο θίασος ή το έργο;

Ένα είναι σίγουρο: τα χρόνια της κρίσης που προηγήθηκαν και ακολουθούν, αύξησαν τον αριθμό των παραστάσεων, τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε να πηγαίνει στο θέατρο. Γιατί; Ούτε αυτό το ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι το θέατρο γεννήθηκε και εξελίχθηκε λόγω κάποιας ανθρώπινης εσωτερικής ανάγκης. Που σίγουρα υπάρχει μέχρι σήμερα και δεν έχει ξεχαστεί. Ό,τι οικονομική ή ηθική κρίση κι αν υπάρχει, το θέατρο είναι «παρόν» ώστε να προσφέρει. Ατομικά, κοινωνικά, παγκόσμια.

Γι’αυτό και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα για το θέατρο. Πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο σήμερα; Πόσο ανάγκη το είχαμε και θα το έχουμε; Προσπαθώντας –ίσως- να αγγίξουμε την ίδια την ουσία του.
Όσο για μένα; Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα αφιερώματα της εφημερίδας μας. Γιατί δεν ξέρω πόσο ανάγκη –τελικά- έχουμε το θέατρο συλλογικά. Ξέρω πόσο ανάγκη το έχω εγώ. Και το έχω τόσο ανάγκη, όσο το οξυγόνο, το νερό, το φαγητό.

«Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό»

Είναι κοινωνικά αναγκαίο σήμερα το θέατρο;
Του Γρηγόρη Ιωαννίδη*

Είναι αναγκαίο σήμερα το θέατρο; Η όποια απάντηση δεν είναι πλέον αυτονόητη.

Αν το θέατρο αντλεί την αναγκαιότητά του μόνο από την ικανότητα του για μια μαζική εκτόνωση, οφείλουμε να θυμηθούμε πως ζούμε σε έναν κόσμο που παρέχει την ίδια περίπου εκτόνωση και μάλιστα με πολλούς και συχνά πιο αποτελεσματικούς από το θέατρο τρόπους.

Σήμερα άλλωστε υπάρχει εκτός από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, η επιλογή μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας ενός ψευδαισθητικού «κόσμου», όπου και εμείς κατά κάποιον τρόπο μπορούμε να λάβουμε μέρος σαν «άβαταρ», σαν επίκτητοι δηλαδή, ψηφιακοί ρόλοι.

Δεν μπορεί επομένως η ικανότητα του θεάτρου να διασκεδάζει ή να διδάσκει να στηρίξει όλη την επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητά του. Το κάνουν κι άλλες τέχνες αυτό, -κι ίσως το κάνουν πλέον καλύτερα…

Για να βρούμε την αληθινή ρίζα επομένως του θεάτρου, ας παίξουμε για ένα λεπτό ένα νοητικό παιχνίδι. Ας φανταστούμε για λίγο έναν κόσμο στον οποίο το θέατρο έχει εξαλειφθεί, στον οποίο δεν υπάρχουν πια θέατρα, ηθοποιοί ή ανεβάσματα έργων.

Δεν χρειάζεται να φτάσουμε τη σκέψη μας σε κάτι βαριά «πολιτικό» – ας φανταστούμε για παράδειγμα έναν κόσμο όπου όλοι εκείνοι που ασχολούνται με το θέατρο αποφάσισαν ξαφνικά και για κάποιο απίθανο λόγο να κατέβουν μαζικά σε λευκή απεργία…

Τι θα συμβεί τότε;… Πιθανόν οι λαϊκές αντιδράσεις να μην είναι αυτές που περιμένουμε. Σίγουρα δεν θα έχουν τη μαζικότητα ή την αγριότητα που θα περιμέναμε αν κάποτε κάποιος είχε απαγορεύσει, λόγου χάρη, το ποδόσφαιρο ή την τηλεόραση. Θα υπάρχει κάποιο αρχικό μούδιασμα, κάποια αναταραχή –κυρίως από τους θεατρόφιλους-, μια συζήτηση ίσως για το θέμα στα κανάλια. Αλλά, τέλος πάντων, ποιος είναι εκείνος που δεν μπορεί να ζήσει για ένα διάστημα χωρίς θέατρο!

Όσο κι αυτή η περίεργη κατάσταση μοιάζει υπερβολικά υποθετική, ένα παρόμοιο αγωνιώδες ερώτημα υποβόσκει στις πιο ενδιαφέρουσες αναζητήσεις για το θέατρο που αναπτύχθηκαν διεθνώς στα μεταπολεμικά χρόνια και ιδιαίτερα στη δεκαετία του ΄60. Οι πιο ανήσυχοι και πρωτοπόροι του θεάτρου αναρωτήθηκαν τότε από τη μεριά τους τι μπορεί να είναι αυτό που αποτελεί το κέντρο της θεατρικής πράξης, τη ζωογόνο ρίζα του, την ιερή και τελεστική του αναγκαιότητα.

Κατέληξαν με δυο λόγια στο εξής. Ότι πίσω ή κάτω από το θέατρο βρίσκεται μια πολύ κοινή, πρωταρχική και πανανθρώπινη αναγκαιότητα να συμπληρωθεί το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο με τη βαθιά επιθυμία των μελών της κοινωνίας να συναντηθούν με την «άλλη πλευρά» της πολιτειακής οργάνωσης, των νόμων και των αμοιβαίων συμβάσεων τους, με την πλευρά όπου κατοικούν και ζουν οι θεοί, οι ήρωες και οι νεκροί.

Σαν εκείνο το θεώρημα της μη-πληρότητας του Γκέντελ, που αφορά τα μαθηματικά και τον κόσμο που αυτά κτίζουν, όμοια και η κοινωνική ζωή από μόνη της δεν μπορεί να καλύψει την πραγματικότητα στο σύνολό της, όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος. Χρειάζεται μια κοινωνία, μια συγκέντρωση γύρω από ένα κοινό κέντρο και σε ένα άδειο χώρο, όπου θα επιτραπεί για λίγο η μεταμόρφωση, το παράλογο και η πνευματική επικοινωνία με το ιερό.

Σε αυτό βρίσκεται η αναγκαιότητα του θεάτρου και αυτός είναι ίσως ο πλέον αντιληπτός λόγος για την πλατιά του εμφάνιση με διάφορες μορφές, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένες, σε όλο τον κόσμο.

Πίσω από κάθε παράσταση που βλέπουμε σήμερα πρέπει να θυμόμαστε ότι συμμετέχουμε ασυνείδητα σε κάτι που ενώνει το δικό μας παρόν, το «εδώ και τώρα» μας, με κάθε άλλο «εδώ και τώρα» υπήρξε ποτέ και θα υπάρχει ποτέ, όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Οφείλουμε να ξέρουμε πως ακόμα και στο πιο ταπεινό θέατρο συναντιόμαστε με την ανθρωπότητα και κοινωνούμε την παρακαταθήκη της.

*Διπλωματούχος του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του Ε.Μ.Π. και πτυχιούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, με Μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφία των Επιστημών (History and Philosophy of Science and Mathematics, King’s College, London) και στη Θεατρολογία.

«Όταν στέκεσαι στη σκηνή του θεάτρου, πρέπει να έχεις την αίσθηση
ότι απευθύνεσαι σε ολόκληρο τον κόσμο και πως αυτό που λες,
όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει.»

Stella Adler, 1901-1992, Αμερικανίδα ηθοποιός & δασκάλα υποκριτικής

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

6 ερωτήσεις και απαντήσεις

Θανάσης Παπαγεωργίου

Σας έχει πει κάποιος θεατής κάτι το οποίο σας συγκίνησε, μετά από  παράσταση;

Μετά την παράσταση πάντοτε οι θεατές που ανεβαίνουν στα καμαρίνια εκφράζουν κάποιον θαυμασμό. Φυσικό είναι. Εδώ, στην περίπτωση Βαμβακάρη, το πιο συχνό που ακούγεται είναι το πόσο ξεχνιούνται στην παράσταση και νομίζουν ότι έχουν απέναντί τους τον ίδιο τον Μάρκο. Μου το λένε τόσο συχνά και τόσο πολύ που άρχισα να σκέφτομαι ότι έχω μετουσιωθεί σε Μάρκο Βαμβακάρη. Είναι πολύ συγκινητικό, περισσότερο επειδή αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος μου. Νιώθω ότι κέρδισα το στοίχημα και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Το πιο σημαντικό όμως, είναι όταν έρχονται άτομα που έχουν συναντήσει τον Μάρκο ή τη γυναίκα του ή ήταν γείτονές του…

Βίκυ Βολιώτη

Ποια προσωπική ανάγκη σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Δεν ξέρω πραγματικά τι είναι αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το θέατρο. Από πολύ μικρή και χωρίς η οικογένεια μου να έχει απολυτως καμία σχέση με το θέατρο, με μάγευε ο χώρος αυτος. Ήδη από το δημοτικό προσπαθούσα να συμμετέχω σε όλες τις σχολικές γιορτές και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήμουν μέλος της θεατρικής ομάδας του σχολείου . Η ενασχόλησή μου με το θέατρο στην εφηβεία μου με έκανε να νιώθω ελεύθερη και αληθινά ευτυχισμένη. Μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι υπήρχε ένας κοινός στόχος με όλη την ομάδα, μου άρεσε που φτιάχναμε μόνοι μας τα σκηνικά και τα κοστούμια κι ότι όλοι μαζί ζούσαμε τον πυρετό της προετοιμασίας μιας παράστασης. Ήταν σαν να ανήκα πάντα εκεί κι έτσι ήταν σαν φυσικη συνέχεια το γεγονός ότι θέλησα να ασχοληθώ και επαγγελματικά με το θέατρο.

Διαμαντής Καραναστάσης

Γιατί το θέατρο είναι αναγκαίο σήμερα;

[…]Το θέατρο χρειάζεται, χρειαζόταν και θα χρειάζεται πάντα. Ίσως για την άμεση επικοινωνία συναισθημάτων, με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε εποχή […] Ίσως για τη μοναδική ικανότητα μετάδοσης του λόγου με κάθε μέσο που διαθέτεις, συνδυάζοντάς τα όλα, όσο καλύτερα μπορείς. […] Ο θεατής θέλει να εισπράξει κάτι από σένα. Θέλει να συμμετάσχει, οφείλεις να τον κάνεις να συμμετάσχει, να ζήσει, να ταξιδέψει, να εισπράξει, να κλάψει, να προβληματιστεί, να γελάσει. Το θέατρο είναι αναγκαίο πάντα. Και είναι ανεξάρτητο από την εποχή. […] Εδώ μια υποσημείωση: Η εποχή διαφοροποιεί το περιεχόμενο και την ευθύνη του περιεχομένου. Και μια δεύτερη υποσημείωση: το θέατρο χρειάζεται όλα τα είδη του. Σε περιόδους δύσκολες που η πρώτη σημείωση τίθεται ως προϋπόθεση, η δεύτερη σημείωση, αποκτά ιδιαίτερη σημασία.

Μάνια Παπαδημητρίου

Τι θα λέγατε σε κάποιον που δεν πηγαίνει θέατρο ώστε να τον πείσετε να πάει;

Τίποτα. Το να πηγαίνει κάποιος στο θέατρο είναι μια παρόρμηση που γεννιέται από την απόλυτα προσωπική σχέση του θεατή με το μαγικό κουτί του θεάτρου και την ανάσα των ηθοποιών, όταν την πρωτοσυναντούν. Αυτό που θα έλεγα όμως, είναι να μην εμποδίζει τη γυναίκα του και τα παιδιά του να το αγαπήσουν, κοροϊδεύοντας ή σχολιάζοντας αρνητικά. Και για να το πετύχω θα του έλεγα : «Μην κοροιδεύεις, έτσι γλιτώνουν να πληρώνουν περισσότερα για ψυχανάλυση. Το θέατρο ειναι πιο φτηνό και δεν σου κανει ερωτήσεις».
Το θέατρο ειναι καθρέφτης που όταν καταφέρεις να καθρεφτιστείς πάνω του, βρίσκεις ενα νόημα. Αν δεν σου συμβεί αυτό, τότε σου φαίνεται ψεύτικο ή γελοίο.

Λίλα Μπακλέση

Πόσο σημαντικό είναι να αποκτήσουμε από το σχολείο ακόμη θεατρική παιδεία;

Όταν τα παιδιά έρχονται σε επαφή με το θεατρικό παιχνίδι, ανοίγουν ένα παράθυρο στον κόσμο. Μαθαίνουν να επικοινωνούν, γίνονται δημιουργικά, αναπτύσσουν τη φαντασία τους,διδάσκονται αξίες όπως η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός. Για εμένα, αυτός είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να μας οδηγήσει στην πολυπόθητη εξέλιξη της κοινωνίας μας. Συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι βασικό κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Κωνσταντίνος Μπιμπής

Πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο κοινωνικά και ατομικά;

Η κοινωνία, όσο αποτελείται από υγιή άτομα, ευημερεί. Το θέατρο κατά τη γνώμη μου κάνει καλό στη ψυχή των ανθρώπων. Την ηρεμεί και την αναταράζει. Τη θεραπεύει από σοβαρές ασθένειες. Όπως ο ρατσισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία, η απανθρωπιά. Ασθένειες που μια κοινωνία τη μολύνουν και την αποδομούν, ξεκινώντας από τα θεμέλια της. Και δεν εννοώ τη δημοκρατία. Εννοώ την ανθρωπιά στη βάση της. Με αυτό έχει να κάνει το θέατρο. Με την αποδοχή του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Πάω δεν πάω…

Γιατί πάω θέατρο;

«Στο θέατρο πάω πολύ συχνά. Νομίζω αυτό ξεκίνησε από όταν ήμουν μικρή. Μου άρεσε να ακούω ιστορίες γιατί σκεφτόμουν ότι ίσως να τις ζήσω κι εγώ. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι τελικά όλα τα θεατρικά έργα- είτε τα λεγόμενα κλασικά είτε τα καινούργια- βασίζονται πάνω σε αληθινές καταστάσεις –αν όχι γεγονότα- που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν.

Σαν στο θέατρο να κρύβονται πανανθρώπινες αλήθειες κι εγώ να βλέπω ότι κι άλλοι έχουν τα ίδια προβλήματα ή τους ίδιους προβληματισμούς με μένα. Μ’ αρέσει επίσης να βλέπω έργα χιλιοπαιγμένα… Έτσι, αντιλαμβάνεσαι την οπτική γωνία κάθε σκηνοθέτη και παράλληλα, το πόσο διαχρονικά είναι ορισμένα ζητήματα… Στο θέατρο μπορείς να γελάσεις ή να κλάψεις με την ψυχή σου. Οι ηθοποιοί μπροστά στα μάτια σου βιώνουν συναισθήματα.

Δεν είναι σαν το σινεμά, που ναι μεν συγκινείσαι ή γελάς, αλλά είναι ταινία. Είναι παρελθόντας χρόνος, ενώ το θέατρο συμβαίνει στο παρόν. Επίσης, σου προκαλεί ένα … δέος. Βλέπεις όλα αυτά τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους ανθρώπους, τα φώτα, ακούς τη μουσική και μεταφέρεσαι σε έναν άλλον χρόνο. Γιαυτό νομίζω ότι δεν είναι ωραίο να βλέπεις θέατρο στο video. Σε προδιαθέτει και ο ίδιος ο χώρος του θεάτρου για να ζήσεις το «παραμύθι».

Επίσης, άμα δεις συγκλονιστικές παραστάσεις και ωραίες ερμηνείες, θα το «νιώσεις» τόσο έντονα που θα το συζητάς για μέρες… Μ’ αρέσει και η διαδικασία της προετοιμασίας… που ντύνεσαι πιο καλά, πίνεις έναν καφέ στο φουαγιέ, διαβάζεις το πρόγραμμα για να προετοιμαστείς σχετικά με το τι θα παρακολουθήσεις… Γενικά φεύγεις από μία πεζή πραγματικότητα και μεταφέρεσαι σε μια πιο «ονειρική» που κρατιέται όμως γερά πάνω σε ρεαλιστικά στοιχεία… Άσε που τώρα πια δεν είναι ακριβά… Άσε που με τόσα ψεύτικα πράγματα γύρω μας, το θέατρο μέσα από τη μίμηση ή την υπόκριση κρύβει τις μεγαλύτερες αλήθειες» Β.Α.

Γιατί δεν πάω θέατρο;

«Δεν πάω θέατρο γιατί δεν πήγαινα ποτέ να πω την αλήθεια. Ούτε μικρός που μας πήγαινε το σχολείο. Εγώ έβρισκα ευκαιρία να κάτσω σπίτι. Μεγαλώνοντας, συνέβη το ίδιο. Δεν μου είπε κανείς να πάω θέατρο «για την παρέα», ούτε μου ήρθε η όρεξη να πάω από μόνος μου. Την πρώτη παράσταση της ζωής μου την είδα πρόπερσι, επειδή έπαιζε μια γνωστή μου.

Στην αρχή αισθανόμουν άβολα, μου ερχόταν να γελάσω που έβλεπα τη φίλη μου διαφορετική. Αφού μου πέρασε αυτό, προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο έργο και δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να εστιάσω σε ένα πράγμα και δεν έπρεπε, καθώς πάνω στη σκηνή συνέβαιναν πολλά ταυτόχρονα πράγματα.

Γι’αυτό κουράστηκα να παρακολουθώ και δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος. Επίσης, αισθάνθηκα εγκλωβισμένος με την έννοια ότι δεν μπορούσα να φύγω… δεν είναι όπως στο σινεμά, που μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις. Οι ηθοποιοί δουλεύουν εκείνη τη στιγμή και θα τους επηρεάσεις αν φύγεις ή αν κάνεις έστω φασαρία…

Συνηθισμένος στο σινεμά, με όλα τα εφέ που σε κάνουν να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι αληθινό, στο θέατρο ένιωσα ότι τίποτα δεν ήταν αληθινό, αλλά περισσότερο «στημένο». Δεν είχε την ίδια μαγεία με τις ταινίες, δεν με έκανε να πιστέψω ότι αυτό που έβλεπα, πλησίαζε την πραγματικότητα.

Σαν με το που μπήκα, να έπεισα τον εαυτό μου ότι θα δω θέατρο και δεν αφέθηκα ελεύθερος να το απολαύσω, όπως λένε άλλοι ότι κάνουν… Μπορεί να έφταιγε και η παράσταση, δεν ξέρω… Δεν μου έχει έρθει ξανά η επιθυμία να πάω στο θέατρο.

Δεν μου λείπει και επίσης, το θεωρώ ακριβό. Προτιμώ να χαλάσω κάποια χρήματα, βγαίνοντας έξω με τους φίλους μου, συζητώντας μαζί τους κλπ.» Κ.Ν.

 ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

Επισκεφθήκαμε τη Δραματική Σχολή «Νέο Ελληνικό Θέατρο Γ. Αρμένη» και μιλήσαμε με μερικούς από τους σπουδαστές σχετικά με το θέατρο. Τι καλύτερο για ένα τέτοιο αφιέρωμα από το να μιλήσουμε με νέους που έχουν όνειρο να γίνουν ηθοποιοί, να ασχοληθούν με το θέατρο, έχοντας ακόμη το κέφι και τη δίψα της «αρχής»; Πόσω μάλλον, όταν αυτοί οι νέοι είναι φοιτητές μια σχολής που φέρει ένα όνομα βαρύ και που μέχρι σήμερα, διακρίνεται τόσο για τους καθηγητές, όσο και για το πρόγραμμά της. Στον υπέροχο χώρο της Σχολής, συναντηθήκαμε με τους σπουδαστές, γελάσαμε, αλλά μιλήσαμε και λίγο πιο σοβαρά! Αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα είναι το πόσο αφοσιωμένοι είναι σε αυτό που κάνουν. Γιατί έχουν ένα και μοναδικό πάθος: το θέατρο.

Πόσο χρονών ήσουν όταν αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; 27! (Βερόνικα Τ.)

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου Έλληνας ηθοποιός; Εκτιμώ πολλούς. Θα ήταν αδικία να έλεγα κάποιον συγκεκριμένα! (Τάσος Π.)

Ποιος είναι ο αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας;
Δημήτρης Δημητριάδης & Χάρολντ Πίντερ
(Βίκυ Δ.)

Ποιο είναι το αγαπημένο σου θεατρικό έργο;
Η Ορέστεια (Λητώ Χ.)

Ποιο ρόλο έχεις όνειρο να παίξεις;
Το θέμα είναι να καταφέρω να παίξω!
(Θάλεια Τζ. & Τάσος Π.)

Τι είναι για σένα το θέατρο με μία λέξη;
Πάθος (Κριστάλ Μ.) // Ηθοποιός σημαίνει… Επαναστάτης! (Εβίνα Χ.) // Φως, Νερό Απλήρωτο (Αγγελική Α.)

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες στη ζωή σου;
Η Μελωδία της Ευτυχίας! (Βερόνικα Τ. & Θάλεια Τζ.) // τη διασκευή του Γ. Καλαντζόπουλου στους Όρνιθες (Τάσος Π.) // Ο κύκλος με την κιμωλία ( Βίκυ Δ.) // Έγκλημα και Τιμωρία (Εβίνα Χ.) // Ο τσάρος με τη μακριά γενειάδα (Αγγελική Α.)

Ποια παράσταση είδατε φέτος και σας άρεσε; Απόψε αυτοσχεδιάζουμε (Κριστάλ Μ.) // Περιμένοντας τον Γκοντό (Βερόνικα Τ.) // Fucking Men (Θάλεια Τζ.) // Το δαχτυλίδι της μάνας (Λητώ Χ.) // Ροές, μία ερασιτεχνική παράσταση στο Βόλο (Αγγελική Α.)

Ποιο είναι το αγαπημένο σας μάθημα στη Σχολή; Υποκριτική (με τον Άρη Σερβετάλη και τον Χρίστο Θεοδωρίδη ομόφωνα) // σκηνικός λόγος με την Κατερίνα Βλάχου (Λητώ Χ.) // υποκριτική με τη Στεφανία Γουλιώτη (Τάσος Π.) // τραγούδι με τη Χαρά Κεφαλά (Εβίνα Χ.) // κινησιολογία με την Σταυρούλα Σιάμου (Κριστάλ Μ.)

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Κωνσταντίνο Αρμένη, που οργάνωσε τη συνάντησή μας με τους σπουδαστές και ευχόμαστε να συνεχίσει την καλή δουλειά, πάντα με το ίδιο κέφι, την ίδια χαρά και την τόση αγάπη!

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί ποιητικής
«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» (Η τραγωδία είναι αναπαράσταση μιας σπουδαίας και πλήρους πράξης, η οποία είναι αρκετά εκτεταμένη, παρουσιάζεται με λόγο τεχνουργημένο και μάλιστα κατά διαφορετικό τρόπο σε κάθε τμήμα της. Η παρουσίαση γίνεται μέσω δρώντων προσώπων και όχι με αφήγηση. Και μέσω του φόβου και του οίκτου επιτυγχάνει την κάθαρσή μας ακριβώς από τέτοια συναισθήματα)

ZAN NTΥBINIO, Ο Ηθοποιός
«Ο θεατής στο θέατρο […] θέλει να δει το φανταστικό έργο ενός ποιητή να παίζεται από έναν ηθοποιό που υποδύεται κάτι που δεν είναι […] Ο θεατής κάνει ό,τι και ένα παιδί όταν παίζει με τις κούκλες και τις μαριονέτες του: αφήνεται για μερικές ώρες σε ένα ιδανικό “εγώ” […] Αλήθεια πόση ευτυχία αισθάνεσαι όταν, έστω για μία μόνο στιγμή, νιώσεις κάτι δυνατό που ίσως παραπέμπει σε μιαν απόκρυφη επιθυμία και έτσι αποφεύγεις να την απωθήσεις. Αυτή είναι η ευτυχία του θεάτρου»

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ, Από σκηνής κι από πλατείας
«Μου αρέσει να πιστεύω ότι αυτό το πανάρχαιο επινόημα για μετά θάνατον ζωή διαχωρισμένη σε κόλαση και σε παράδεισο, συνέπεια τραγικής ανάγκης του ανθρώπου να θέλει μία μεταφυσική συνέχειά του, είναι και η πρώτη μορφή θεάτρου και ίσως και η μήτρα του. Και η σκηνή του θεάτρου με όσα αναπαρασταίνονται εκεί, δεν είναι “άλλος κόσμος” και “άλλη ζωή”;»

ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝ ΣΤΑΝΙΣΛΑΒΣΚΙ, Ένας ηθοποιός δημιουργείται
«Το επάγγελμα του ηθοποιού αποτελεί μία λαμπρή καριέρα για εκείνους που του αφοσιώνονται και το κατανοούν και το βλέπουν στο φως της αλήθειας. Αν δεν το κάνει αυτό ένας ηθοποιός, θα του βγει σε κακό γιατί θα τον καταντήσει ένα πλάσμα ανάπηρο. Αν το θέατρο δεν μπορεί να σας εξευγενίσει, να σας κάνει καλύτερους, τότε πρέπει να φύγετε από αυτό»

Πρώτη Δημοσίευση: 11 Φεβρουαρίου 2019, στο τεύχος 63