Πόσες φορές έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία; Να ξεκινήσουμε κάτι: από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο. Τις πιο πολλές φορές σημαίνει ότι κάτι τελειώνει, κάτι αφήνουμε πίσω. Ο Σεπτέμβρης (μαζί με την ημέρα της Δευτέρας και το κάθε πρωινό) είναι ένας μήνας που αντανακλά την έννοια του ξεκινήματος. Βάλαμε διάφορους φίλους και γνωστούς να διαπραγματευτούν την έννοια ξεκινάμε. Όπως θέλει ο καθένας. Με την μεγαλύτερη ελευθερία. Ξεκινάμε δίαιτα, ξεκινάμε μια νέα σχέση, μια καινούρια δουλειά, μεταναστεύουμε σε μια άλλη χώρα, ένα νέο σχολικό έτος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια περίοδο.
Λιγότερο ή περισσότερο αρεστή, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή, σίγουρη, ασφαλή και ότι άλλο. Μια νέα αρχή που δεν μπορεί όμως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού το υποκείμενο, δηλαδή εμείς, με όλες του τις ιδιότητες υπάρχει!
Πολλές φορές ξεκινάμε χωρίς να το θέλουμε.
Η ίδια η ζωή μας βγάζει στην σκηνή χωρίς να ξέρουμε καν τα λόγια μας. Αισθανόμαστε εκτεθειμένοι, ανήμποροι να προχωρήσουμε και να σταθούμε. Θα θέλαμε να σταματούσε ο χρόνος, να μην αναγκαζόμαστε να βρεθούμε αντιμέτωποι με νέες καταστάσεις. Πώς θα μας μίλαγε άραγε ένα τετράχρονο παιδί που ξεκινά τον παιδικό σταθμό;
Ή ένας εξηντάρης άνεργος που ξεκινά μια Δευτέρα πρωί να πάει για πρώτη του φορά στον ΟΑΕΔ: Άλλες φορές είμαστε εμείς που αποφασίζουμε την αλλαγή και το νέο ξεκίνημα, που διαγράφουμε το παρελθόν είτε γιατί δεν μας ικανοποιεί, είτε γιατί δεν μας χωρά. Στα ξεκινήματα πάντα συνυπάρχουν ο φόβος και η ελπίδα. Η σιγουριά και η ανασφάλεια. Άλλοι αλλάζουν επάγγελμα και άλλοι γειτονιά. Άλλοι οικογενειακό περιβάλλον και άλλοι αντιλήψεις! Άλλοι μυαλά και άλλοι μαλλιά. Ξεκινάω σημαίνει και προσπάθεια αλλαγής. Ζόρικα πράγματα δηλαδή.
Πώς ξεκινά ένας λογοτέχνης να γράφει ένα έργο, ένας ζωγράφος ένα πίνακα;
Ένας συνθέτης ένα τραγούδι; Μια φράση, μια εικόνα, μια στιγμή; Ή πολύχρονη σκέψη, προετοιμασία και σχεδιασμός; Όταν ξεκινάς ξέρεις τα επόμενα βήματα ή ότι βρέξει ας κατεβάσει; Πόσα σημαντικά πράγματα ξεκίνησαν χωρίς προοπτικές και μεγαλεπήβολους στόχους και καθόρισαν τις τύχες μας; Ή και το ανάποδο.
Πόσες υποσχέσεις για νέα ξεκινήματα αποδείχτηκαν όχι απλά άκυρα αλλά και από την αρχή ψεύτικα και ανούσια; Πόσα νέα ξεκινήματα έχουν τάξει πολιτικοί παλιάς και νέας κοπής;
Ξεκινάμε να χτίζουμε μια νέα Ελλάδα! Πόσες ρήσεις από σοφούς αλλά και παροιμίες από τη σοφία των λαών δεν έχουν ασχοληθεί με τα ξεκινήματα; Από το: Κάθε μεγάλη πορεία ξεκινά με ένα μόνο βήμα. Μέχρι το: ξεκόλλα και πάρ’ το αλλιώς.
Σαν άνθρωποι είμαστε, ευτυχώς ή δυστυχώς αναγκασμένοι να σταματάμε και να ξεκινάμε. Να φοβόμαστε και να ελπίζουμε. Να σχεδιάζουμε και να ανατρέπουμε. Να προχωράμε και να πισωπατάμε. Να ανακαλύπτουμε και να εκπλησσόμαστε.Ξανά και ξανά. Καλή τύχη λοιπόν σε όλους όσοι και όσες από όλους μας ετοιμάζονται να ξεκινήσουν.
Είτε το θέλουμε είτε όχι!
Για αρχή 3 μικρές ιστορίες από τους φίλους μου!
Ο τρίχρονος γιος του Κ. ξεκίνησε παιδικό σταθμό. Ένα κλάμα από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος. Ακόμα και το βράδυ έκλαιγε ο πιτσιρικάς γιατί την άλλη μέρα θα αντιμετώπιζε την εξορία. Ήταν ένα δύσκολο ξεκίνημα. Η πεθερά εκμεταλλευόμενη τις δυσκολίες απαιτούσε τον επαναπατρισμό του εγγονού. Από το πουθενά ήρθε η λύση. Ο φίλος μου πρότεινε στον τρίχρονο να φιλά όλα τα δέντρα που αντάμωναν στο δρόμο προς το κολαστήριο. Θα τα καλημερίζεις και θα σε φιλάνε και αυτά. Ήταν 12 δέντρα, ήταν 12 φιλιά, ήταν η λύση!
Η.Δ.* Σαν αποφασίσεις να ξεκινήσεις μην τα παρατάς και βρες λύσεις όσο παλαβές και αν φαίνονται.
Ο φίλος μου ο Π. είχε μια έφεση προς την λεπτομέρεια και τον σχεδιασμό των επόμενων κινήσεων. Ήθελε να ’ναι πολύ σίγουρος για όλα. Από το τι θα φορέσει και αν ξεκινώντας την μέρα του αυτά που είχε διαλέξει θα ταίριαζαν με τις καιρικές συνθήκες, μέχρι και το τι ακριβώς θα έλεγε στην κοπέλα που γούσταρε και τι θα της ανταπαντούσε εάν και εφόσον. Κάποια στιγμή είπαμε να ξεκινήσουμε έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Το συζητάγαμε ενάμιση χρόνο, το σχεδιάζαμε, το αναλύαμε μα ποτέ δεν το ξεκινήσαμε. Τα σχέδια τα έχω φυλαγμένα και πότε πότε τα χαζεύω με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η.Δ.* Δεν μπορούν όλα να είναι υπολογισμένα. Χρειάζεται τόλμη!
Η φίλη μου η Μ. φοβάται τα αεροπλάνα. Κάθε Σεπτέμβρη αποφασίζει να πάρει το ζήτημα στα χέρια της και ψάχνει ώρες ολόκληρες στον υπολογιστή προορισμούς. Μέχρι το Δεκέμβρη λέει, θα έχει κάνει το πρώτο της αεροπορικό ταξίδι στο εξωτερικό. Μόνο που ο Δεκέμβρης δεν έρχεται ποτέ. Όσο πλησιάζει ο καιρός του, είναι σαν να διαγράφεται από το ημερολόγιο. Είναι τότε που θυμάται ότι εκείνο το μήνα πρέπει να αλλάξει δουλειά γιατί κουράζεται πολύ, είναι ένας γκόμενος που την έχει ενθουσιάσει τόσο πολύ που δε θέλει να τον αφήσει ούτε στιγμή, είναι η ανακαίνιση που έχει να κάνει στο σπίτι γιατί είναι χάλια και έρχονται Χριστούγεννα. Είναι ο φόβος.
Η.Δ.* Όχι τόση αυστηρότητα με τους γύρω μας ακόμα και στις αποτυχίες.
Θα φτιάξω κορμάρα
Tο έτος ήταν 2010 και ενώ ψώνιζα σε μεγάλο πολυκατάστημα ρούχων, ανακάλυψα ένα καλάθι με αθλητικά παπούτσια σε ξεπούλημα. Ενθουσιασμένος λοιπόν, και έτοιμος για ατελείωτα χιλιόμετρα σε γήπεδα και πάρκα, για τόνους χυμένου ιδρώτα και πολλά χαμένα κιλά, αγόρασα ένα ζευγάρι. Και αυτό ήταν.
Απ’ την ώρα που πήγα σπίτι και για τρία ολόκληρα χρόνια, τα «παπούτσια του τρεξίματος» απλά πιάνουν χώρο στην παπουτσοθήκη. Γιατί δεν είναι όπως η δίαιτα, που «από Δευτέρα» κόβεις λίγο το απογευματινό πατατάκι και τις μεταμεσονύκτιες επιθέσεις στο ψυγείο, μέχρι να αρχίσει να πέφτει η κοιλιά ή μέχρι την επόμενη Δευτέρα. Η γυμναστική χρειάζεται αποφασιστικότητα.
Θέλει πρόγραμμα και υπομονή. Αν τρέχεις μετά το Πάσχα να «κάψεις» το αρνί και τα κοκορέτσια, για να μη σε πουν γελάδι στην παραλία ή αν είναι φθινόπωρο και έχεις ήδη χλευαστεί από καλλίγραμμους, ημίγυμνους συμπαραθεριστές σου και πλέον λιώνεις στα που-σαπς απ’ την ντροπή, δουλειά δε γίνεται.
Εγώ πάντως, δεν έχω τέτοια υπομονή. Θα ασκηθώ με πολλούς τρόπους, αλλά δε θα κάνω βάρη και τρέξιμο. Είναι σαν εκείνες τις τρεις φόρες που πήγα γυμναστήριο και μου κόστισαν μια ετήσια συνδρομή. Την πρώτη φορά πήγα με ένα φίλο, τη δεύτερη ξαναπήγα με το φίλο και πλήρωσα τη συνδρομή, την τρίτη πήγα μπας και μου ξαναδείξει καμιά άσκηση εκείνη η γλυκούλα, η γυμνάστρια.
Τέταρτη φορά δεν υπήρξε. Και δε θα υπάρξει κιόλας, γιατί πολύ απλά δε μου αρέσει. Βαριέμαι. Δε λέω να μη γυμνάζεται κανείς, απλά να το κάνει με όρεξη, χωρίς πίεση και τύψεις, επειδή το θέλει, του αρέσει και του προσφέρει κάτι. Τότε αξίζει να παρθεί η απόφαση για μία νέα αρχή, αλλιώς τα σχέδια παραμένουν στη φαντασία, όπως τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη.
Αλέξανδρος Κωστής
Η.Δ.* Μην αγοράζετε πράγματα που ξέρετε ότι δεν θα φορέσετε ποτέ, κρίμα τα λεφτά δηλαδή.
Κόφτο ρε!
Άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα να κάνω υπολογισμούς. Τόσα μου κοστίζει, τόσες ημέρες μου κόβει, αυτές τις επιδόσεις μου καταστρέφει. 170 τουλάχιστον ευρώ το μήνα (σαν να λέμε ένα γεμάτο ταξίδι στο Παρίσι), 8 χρόνια ζωής (σαν να λέμε 8 Πρωτοχρονιές λιγότερες), σαν να λέμε πάνω από δέκα δεύτερα στα 100 μέτρα. Όλα συνηγορούν στο να ξεκινήσω ακόμα μια προσπάθεια να το κόψω.
Ζηλεύω κάτι φίλους που μπορούν να το κόβουν όποτε θέλουν και να το ξεκινούν μετά από 4 μήνες και μετά από λίγο να το ξανακόβουν. Δεν τους καταλαβαίνω. Εγώ μια φορά που κατάφερα να μην καπνίσω για τρεις μέρες ένιωθα σαν φονική μηχανή και σαν ηλίθιος που δεν μπορεί να μιλήσει.
Άσε που όλα και όλοι μου μύριζαν και τρελαινόμουν.
Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι αγαπώ το τσιγάρο. Και τη νικοτίνη, και το ίδιο και την στιγμή. Για αυτό όποτε υπόσχομαι στον εαυτό μου και στους άλλους ότι θα το κόψω, ένα μικρό παιδί ενώνει τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου και ακυρώνει τα πάντα.
Μπορείς να κόψεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ; Είτε είναι άνθρωπος, είτε πράγμα, είτε συνήθεια. Άναψα ακόμα ένα τσιγάρο και αφαίρεσα μερικά λεπτά από το κοντέρ και δεκάλεπτα από την περιουσία μου. Τσαντίζομαι με την αδυναμία μου, τσαντίζομαι και με την επιβολή σε κάτι που αγαπώ.
Μπλέξαμε. Βελονισμοί, ομοιοπαθητική, ηλεκτρονικά τσιγάρα όλα μαζί να τα κάνω, αν δεν πάρω εγώ την απόφαση τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Δε μασάω δηλαδή. Τελικά σκέφτομαι ότι θα ζητήσω βοήθεια από τους φίλους μου.
Θα καπνίζω δεκατρία τσιγάρα την ημέρα. Θα ’ναι μετρημένα. Θα στρίβω δεκατρία τσιγαράκια και θα πορεύομαι έτσι την ημέρα. Στη δουλειά και στο σπίτι, στις εξόδους όταν θα με δουν να στρίβω θα τους έχω δώσει την εξουσία να με μπουγελώνουν, να με χαστουκίζουν, να μου το παίρνουν από τα χέρια. Οπότε αν δείτε πουθενά κάποιον να τον μπουγελώνουν και εκείνος να προσπαθεί να ξεφύγει, αυτός θα είμαι εγώ!
Λούκυ Λουκ
Η.Δ.* Μην αφήνετε ότι αγαπάτε, αλλά πάρτε και καμιά βοήθεια από φίλους.
Νέοι έρωτες, παλιές φωτογραφίες
Νέοι έρωτες στο προσκήνιο. Εκείνες οι σχέσεις, που ποτέ δε ξέχασες αλλά κι εκείνα τα βράδια που δυσκολευόσουν να αποφασίσεις, αν τελικά θα του μιλήσεις. Μα πάνω απ’ όλα κάθε φορά η ίδια προσπάθεια να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι η τελευταία, πως πρόκειται για τον έναν και μοναδικό έρωτα. Και οφείλεις να τον ζήσεις εξίσου μοναδικά.
Και να τον συνδέσεις με τα πιο συναισθηματικά τραγούδια, να βρεις περισσότερους τρόπους να αναφέρεσαι σ’ αυτόν και να τραβήξεις όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες. Γιατί ποτέ, το λίγο δεν αρκεί σε κάτι μοναδικό. Κι ύστερα φοβάσαι να δεχτείς το νέο, και πονάς όσο το βλέπεις να έρχεται. Και το καθυστερείς όσο μπορείς και κοιτάς ξανά τις φωτογραφίες, και βάζεις ξανά το cd με “τα τραγούδια σας” και διαβάζεις ξανά τα μηνύματα.
Αλλά πια δεν είναι το ίδιο. Γιατί έχει ήδη έρθει κάτι νέο να αντικαταστήσει τη μνήμη του κινητού κι έχει μπει φιλμ για περισσότερες φωτογραφίες. Μπορεί να είναι πιο ζωντανές, μπορεί να είναι και πιο θαμπές. Σίγουρα όμως είναι πιο καινούριες. Και αν τις αφήσεις να γίνουν κομμάτι σου θα διακοσμήσουν με τον ομορφότερο τρόπο τη ζωή σου.
Για όσο αντέξουν, για όσο αντέξεις κι εσύ. Και μετά θα έρθουν κι άλλες. Και θα περνάς πάλι τα βράδια σου να σκαλίζεις το προφίλ του προσπαθώντας να μάθεις όλα αυτά που φοβάσαι να ρωτήσεις, και θα περνάς τυχαία από τα μαγαζιά στα οποία συχνάζει και θα φτιάχνεις μπόλικα σενάρια για το πόσο μπορεί να γλυκοκοιτάζει “αυτήν την ξανθιά απέναντι”.
Κι ύστερα η πρώτη έξοδος και η πρώτη πολύωρη προετοιμασία και το άγχος και το πρώτο φιλί και το πρώτο άγγιγμα και όλα αυτά που έχουν τόση αξία ακόμα κι αν δεν τα ζεις στην πραγματικότητα για πρώτη φορά. Γιατί είναι η πρώτη φορά με το νέο σου έρωτα. Και στην τελική την πρωτιά δεν την ορίζει μόνο ο χρόνος.
Είναι κυρίως η ανοχή μας στην πολυπλοκότητα που την ορίζει και μας αφήνει να αποδεχόμαστε ότι θα έρθουν πολλές πρωτιές και πάνω απ’ όλα ξεχωριστές, γιατί ξεχωριστές είναι και όλες οι πτυχές μας. Η ανοχή μας να επιτρέψουμε στους νέους έρωτες να απελευθερωθούν από το παρασκήνιο και να βρουν τη θέση τους στο προσκήνιο. Ας οπλίσουμε με φιλμ τις φωτογραφικές μας.
Ιουλία Κατσόγιαννου
Η.Δ.* Κάθε φορά, πρώτη φορά…
Από τη ρέκλα στην καρέκλα
Και να που πέρασαν λοιπόν έξι χρόνια φοιτητικής ζωής… Και δεν κατάλαβα για πότε έφυγε ο Γολγοθάς και το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων και έπειτα τα πέντε χρόνια στη Φιλοσοφική Σχολή και ένας ακόμα χρόνος σε μεταπτυχιακές σπουδές. Και να που ξυπνάω ένα πρωί κι έχουν περάσει τα ατελείωτα ξενύχτια στις βιβλιοθήκες, οι εξεταστικές που πήγαινα στη σχολή με μία ώρα ύπνου και πολύ μέτριο διάβασμα, αλλά είχα και σκονάκια καλά κρυμμένα στη τσέπη για καβάτζα.
Ή άλλες φορές που έλεγα: αυτό το μάθημα θα το αφήσω για Σεπτέμβρη και ένιωθα η αλήθεια είναι τύψεις, αλλά ήταν τόσο γλυκιά η αμαρτία… Και γύριζα στο σπίτι μου, του οποίου η εικόνα θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο και είχα μόνο μισό κουτάκι μπύρα μέσα στο ψυγείο και άλλο μισό ευρώ στο πορτοφόλι, αλλά δε με ένοιαζε και πολύ. Και τώρα; Τώρα είπαμε ξυπνάω πρωί.
Γιατί τώρα είμαι δασκάλα. Και η δασκάλα δε λέει ποτέ: ας κοιμηθώ λίγο ακόμα και θα προλάβω λίγο από το τέλος της παράδοσης. Και ξέρει άπταιστη Ιστορία και φυσικά δεν υπάρχει ο Σεπτέμβρης για καβάτζα, εάν δεν έχει προλάβει να διαβάσει. Και είναι πάντα στην ώρα της, αφιερωμένη στο έργο της και δεν κάνει ποτέ λάθη ή παρατυπίες γιατί υπάρχει και τεράστια ανεργία και ανταγωνισμός που δεν τα συγχωρεί αυτά… Και είναι η αυθεντία, έχει κάτι σαν το αλάθητο του πάπα και κάποιοι μαθαίνουν από εκείνη. Και πλάθει σιγά σιγά τις συνειδήσεις των ανθρώπων της αυριανής γενιάς…
Εγώ είμαι αυτή; Φαίνεται ειρωνικό. Αλλά βαρύ και ασήκωτο παράλληλα. Όμως και τόσο όμορφο…
Άννα Ανεστάκου
Η.Δ.* Όντας φοιτητής το ξυπνητήρι δεν ακούγεται ποτέ, σαν εργαζόμενος, ένα περίεργο πράγμα, ακούγεται καμπάνα.
Φέτος θα πάρω πτυχίο
Κάθομαι, που λέτε, ήσυχος κι ωραίος στο δωμάτιο μου και ακούω μουσική. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει το ανδρόγυνο του σπιτιού, με στενάχωρο και άκρως προβληματισμένο ύφος: «Παιδί μου, πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά».
Τους προλαβαίνω λοιπόν, για να γλιτώσω ένα ακόμα επίπονο δίωρο, γεμάτο εξομολογήσεις, σκληρά «κατηγορώ» για ευθύνες, υποχρεώσεις και δικαιώματα και λέω με στόμφο: «Μπαμπά, μαμά… Φέτος θα το πάρω, το ρημάδι το πτυχίο».
Σάστισαν για λίγο, γιατί πάντοτε οι απαντήσεις μου, σαν κάθε σωστού φοιτητή, που έχει ξεπεράσει τα κανονικά χρόνια φοίτησης, αλλά ξέρει να αποφεύγει τέλεια τέτοιες καταστάσεις, ήταν του στυλ: «Μην αγχώνεστε, θα δούμε, θα κάνω προσπάθεια, το επόμενο εξάμηνο θα στρωθώ, η σχολή μου έχει εφτάμιση χρόνια μέσο όρο αποφοίτησης, είναι δύσκολα» και πολλά άλλα.
Παρά τη σίγουρη και φιλόδοξη μου δήλωση όμως, το επώδυνο δίωρο δεν αποφεύχθηκε και καταλήξαμε πάλι, εκεί που καταλήγουμε πάντα… Πουθενά! Μια γενιά φοιτητών που, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, έχει μπει στις σχολές κατά τύχη και με βάση το βαθμό των πανελληνίων ή την επαγγελματική αποκατάσταση, χωρίς να ξέρει, που ακριβώς πάει και απλά παραμένει, γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο ή στη χειρότερη δεν ξέρει τι θέλει πραγματικά να κάνει.
Από την άλλη, έχουμε μια γενιά γονιών, που παρά τις δυσκολίες της εποχής τους, κατάφεραν να φτάσουν σε καλό επίπεδο ζωής και απλά πιστεύουν ότι με ένα πτυχίο ή ένα μισθό λύνονται όλα.
Το «φέτος θα πάρω πτυχίο» είναι λοιπόν η νέα αρχή, που εύκολα λέγεται, αλλά πολύ δύσκολα πραγματοποιείται, πόσο μάλλον όταν τα δεδομένα σε μια χώρα αλλάζουν άρδην απ’ τη μία χρονιά στην άλλη.
Αλέξανδρος Κωστής
Η.Δ.* Όσες φορές και να πεις το «φέτος θα πάρω πτυχίο», είναι λίγες…
Αλλάζοντας πόλη
Έφυγε λοιπόν ο Αύγουστος, βγήκαν οι βάσεις και είτε με χαρά, είτε με λύπη διαπιστώνεις πως έχεις περάσει σε άλλη πόλη. Άρχισαν οι κρίσεις πανικού; Δε θα ’πρεπε! Όπως μας λέει και η Nina Simone: it’s a new dawn, it’s a new day, it’s a new life and I’m feeling good. Νιώσε σαν την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Θα υπάρξει ξανά το ίδιο άγχος. Τι παρέες θα κάνεις; Ποιοί θα βρεθούν στο δρόμο σου; Ποιούς νέους έρωτες θα γνωρίσεις; Σε ποια στέκια θα αράζεις; Τι άραγε να σε περιμένει;
Το άγνωστο σίγουρα θα σε τρομάξει, όπως τρομάζει και κάθε αρχή. Ξεκίνα από κάπου και σίγουρα θα σε βγάλει ο δρόμος. Τόλμα να κάνεις την αρχή και θα αποκτήσεις το θάρρος και αυτή τη φορά με περισσότερη σιγουριά για τις κινήσεις σου.
Δεν είσαι άλλωστε και ο μόνος του είδους σου! Πόσοι άλλοι πριν από εσένα βρέθηκαν στην ίδια θέση και εν τέλει βγήκαν νικητές; Εκείνοι μπόρεσαν, εσύ θα τα καταφέρεις και όλοι συνηθίζουν στις συνθήκες.
Ίσως η άλλη πόλη να μην ήταν στα σχέδια σου και μάλιστα τα νέα γεγονότα να σε οδηγήσουν κάπου που εσύ δεν είχες στα σχέδια σου, όμως αυτή είναι η ζωή. Πότε όλα πάνε έτσι όπως πραγματικά τα έχουμε υπολογίσει;
Αλεξάνδρα Τάνκα
Η.Δ.* Συνήθως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολογίζουμε. Αυτό είναι το σωστό, αλλιώς θα βαριόμασταν.
Ένα ωραίο ταξίδι
Tο αεροπλάνο κάνει γύρους πάνω από την πόλη, σαν γλάρος που δεν ξέρει που να εφορμήσει. Ένα ”ωραίο ταξίδι” που θα με προσγειώσει σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο κόσμο. Γιατί μάλλον το αποφάσισα να αλλάξω κόσμο, μην σου πω και πλανήτη.
Ζητώ ακρόαση Θεού και αλλαγή πλανήτη. Παλιό λαϊκό Το αεροπλάνο είναι απλώς ένα παιχνίδι στο χέρι μου και εγώ κάθομαι στο όριο μου. Φαντασιώνομαι, κάνω πως είμαι μέσα, κάνω το θόρυβο της μηχανής, αν με έβλεπαν οι φίλοι μου θα γέλαγαν αν δεν ανησυχούσαν.
Κοιτώ την πόλη από ψηλά, είναι γκρίζα, με κεραμιδί σκεπές, είναι ήρεμη ή άδεια; Να το προσγειώσω, να αλλάξω πόλη, χώρα, πλανήτη; Οδηγώ το αεροπλανάκι πίσω, στην προηγούμενη περίοδο. Η πόλη φωτίζεται από βεγγαλικά αλλά και αντιαεροπορικά πυρά. Άσε που τις πιο πολλές φορές δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Εκεί που λες τι ωραίο πυροτέχνημα, ένας πύραυλος σε έχει κόψει στα δύο.
Ο πιλότος μου λέει αγριεμένος πως τα καύσιμα τελειώνουν και να αποφασίσω το που θα προσγειωθώ γιατί αλλιώς το πιο πιθανό είναι να πάμε κατά θάλασσα μεριά. Η αεροσυνοδός μου λέει να φτιάξω μια δικιά μου πόλη όπως την θέλω εγώ. Ωραία σκέφτομαι από μέσα μου, είναι σαν να μου λέει να τρελαθώ. Κλείνω τα μάτια μου. Αρχές Σεπτέμβρη αλλά σκέψου, που θα ήθελες να ήσουν τα Χριστούγεννα; Σε ποια πόλη, χώρα, πλανήτη;
Ανοίγω τα μάτια. Βλέπω. Ακούω. Μυρίζω. Νοιώθω. Φοβάμαι. Προχωράω μαζί της, βάζω το χέρι μου στην τσέπη του παλτού της. Πιάνω κάτι, δεν ξέρω αν είναι δώρο ή πυροκροτητής. Γύρω μας είναι γιορτή, φωτάκια, χαμόγελα και ο Λούις Άρμστρονγκ. Λέω στον πιλότο να αρχίσει να προσγειώνει το αεροπλανάκι μου στην πόλη της προηγούμενης περιόδου.
Και αυτό ένα νέο ξεκίνημα είναι!
Κώστας Κ.
Η.Δ.* Οι ωραιότερες πόλεις κάποιες φορές είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε.
Μια αράδα, μια στιγμή
Πως γράφεται αλήθεια ένα ποίημα; Όλα ξεκινούν από μέσα σου και τα ερεθίσματα που εκλαμβάνεις. Μονάχα ένα χαρτί μπροστά σου. Ένα οποιαδήποτε χαρτί.
Μια εικόνα, μια ιστορία που άκουσες κάπου, ένα βίωμα, ένα τυχαίο γεγονός.
Ένα ταξίδι με το τρένο ή κάποιο ταξίδι σ’ ένα νησί.
Ένας χειμώνας ή κάποιο καλοκαίρι.
Μια βροχερή μέρα χωρίς ομπρέλα.
Ένα πάρκο ή κάποιο υπόγειο.
Ένα γέλιο ή ένα κλάμα.
Ένας έρωτας χωρίς αλήθεια.
Μια αγκαλιά με ουσία ή και μη.
Μια ζωή ή ένας θάνατος.
Έτσι συνεχίζεις. Δεν υπάρχουν καλούπια, δεν υπάρχουν γραμμές, δεν υπάρχει φόβος που να μην ηττάται.
Άλλοτε είναι η οδύνη, άλλοτε ο πόθος, άλλοτε το πάθος ή η ευτυχία.
Είναι η ανάγκη για επικοινωνία. Η ανάγκη για αλλαγή…
Μάγια
Η.Δ.* Εκφραστείτε ελεύθερα.
Νέες πρόβες,νέοι ρόλοι
Κάθε Σεπτέμβρης και ένα ξεκίνημα. Ένα είπα; Μακάρι να ήταν μόνο ένα δηλαδή. Ωραία όσα ζήσαμε το καλοκαίρι, μα όσα ακόμα έρχονται είναι εξίσου όμορφα ή και ακόμα καλύτερα.
Το «σανίδι» είναι και πάλι έτοιμο να υποδεχτεί τα «ταλέντα» του. Οι διακοπές τελείωσαν, οι πρόβες αρχίζουν. Το θέατρο είναι εξάρτηση, όπως και να το κάνουμε. Αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν οι ρόλοι μου και οι ζωές μου μέσα από αυτούς.
Είναι ωραίο να ζεις παράλληλες ζωές, έστω και έτσι. Οι μπαταρίες είναι γεμάτες και η επιστροφή κοντοζυγώνει. Επιστρέφω να ενσαρκώσω νέους ρόλους, νέες ιδέες, νέες συνθήκες. Να αγαπήσω και να μισήσω χαρακτήρες. Να ταυτιστώ με το άκρως αντίθετο απ’ όσα είμαι πραγματικά, αλλά και να δω τον εαυτό μου μέσα από ρόλους. Να γελάσω και να κλάψω. Να θυμώσω, να βρίσω, να φωνάξω, να κουραστώ και να τα αρχίσω όλα πάλι από την αρχή. Να κάνω τις πρόβες δεύτερη ζωή και το χρόνο εχθρό μου. (Γιατί έχει μόνο 24 ώρες!). Να γκρινιάξω, αλλά να συνεχίσω. Να πέσω, αλλά αμέσως μετά να σηκωθώ. Να προσπαθώ!
Οι βουτιές δε γίνονται μόνο το καλοκαίρι, και ούτε μόνο στη θάλασσα…
lizh lop
Η.Δ.* Μόνο μην πάρετε πολλή φόρα, γιατί μπορεί να είναι ρηχά και να χτυπήσετε.
Tο χρονικό μιας λευκής επιφάνειας
Πάντα είναι η ιδέα που έρχεται πρώτη, θες μια ιδέα, την αίσθηση μιας πραγματικότητας που θες να αποτυπώσεις και να την κάνεις ορατή αρχικά σε εσένα, μετά σε όποιον την συναντήσει. Θες να του κινήσεις ερωτήματα να αρχίσεις έναν διάλογο. Είναι η αρχή μιας συζήτησης.
Ο διάλογος βέβαια αρχικά ξεκινάει μέσα σου, το θέμα σου είναι απλά η αποτύπωση αυτού του εσωτερικού διαλόγου.
Μετά έρχεται η λευκή επιφάνεια, το πρώτο σκίτσο, το γενικό, οι πρώτες γραμμές, αυτές οι πρώτες “λέξεις”.
Είναι η ανάγκη για επικοινωνία, είναι αυτό που δεν χρειάζεται φαινομενικά να πεις, αλλά το λες έτσι κι αλλιώς, γιατί η έκφραση και η επιθυμία της φανερώνει την απαίτηση για ζωή. Ξεκινώντας τα βήματα δεν τα ξέρεις από πριν, τα ανακαλύπτεις στην πορεία και όσο πιο θαρρετός, τόσο πιο μεγάλη η έκπληξη.
Είναι σημειολογική η διαδικασία, εσωτερική και εξωτερική, μια σχέση που γεννάει μιαν άλλη σχέση και σκορπίζει και απλώνεται.
Δεν υπάρχει τέλος της, πάντα το λευκό άδειο χαρτί θα είναι εκεί για κάποιον να το γεμίσει, να πειραματιστεί, να αναμιχθεί, να το δει και έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα.
Μέσα από το φως και την σκιά, το σχέδιο, την φόρμα και την σύνθεση, το χρώμα και την απόχρωση, μέσα από μια λαζούρα που θα περάσεις από πάνω, μέσα από το λάθος που θα σου δώσει την οπτική που έψαχνες.
Ναι έτσι, μέσα από ερωτήσεις και μέσα από απαντήσεις.
Ήρα Σταματοπούλου
Η.Δ.* Συνέχισε να ρωτάς και να ανοίγεις διαλόγους.
Ένα παιδί πίσω από την πλάτη μου
A! Όλα και όλα! Εγώ είμαι άνθρωπος σοβαρός, μετρημένος, συνεπής με τις προτεραιότητες, τις υποχρεώσεις και τις υποσχέσεις μου, κυρίως απέναντι στον εαυτό μου. Σκέφτομαι και εξετάζω το κάθε θέμα.
Έτσι είμαι εγώ. Αποφασιστική και δυναμική, απόλυτα τυπική στην εφαρμογή και στην τήρηση αποφάσεων και κανόνων. Κάθε Σεπτέμβρη δρομολογώ νέες αποφάσεις που πρέπει να τηρήσω απαρέγγκλιτα. Μία απ’ αυτές λοιπόν είναι να βελτιώσω τη διατροφή μου. Τέρμα λοιπόν οι επιδρομές στο ψυγείο, τέρμα οι κλοπές από τις κατσαρόλες της μάνας μου, τέρμα τα κλεμμένα της σοκολατάκια, τέρμα τα λαχταριστά αχνίζοντα σπαγγέτι με φρεσκοτριμμένη μηζύθρα της θείας μου, τέρμα οι τσίροι και οι πατάτες οι τηγανιτές με μπόλικο κρασάκι με την παλιοπαρέα, τέλος τα ουζάκια με τα παρελκόμενα, τέλος τα πατατάκια και οι μπύρες στα θερινά τα σινεμά, τέλος τα πιτόγυρα και οι πίτσες, τέλος οι παγωμένες σοκολατόπιτες και τα δροσερά προφιτερόλ της πεθεράς μου, τέλος οι καταδύσεις στην ντοματοσαλάτα της κόρης μου.
Τέλος, πως το λένε ΠΑΠΑΛΑ! Οριστικώς και αμετακλήτως.
Επιστροφή σε δίαιτες, μετρημένες μπουκιές, υγιεινή διατροφή.
ΟΥΦ!! Αφού δημοσιοποιώ την απόφασή μου δεν υπάρχει περίπτωση να μην την εφαρμόσω. Α! Όλα κι όλα! Είπαμε, εγώ είμαι άνθρωπος σοβαρός.
Πίσω από την πλάτη μου ένα παιδί διπλώνει δείκτη με παράμεσο,
χαμογελά αθώα μέσα στην παιδική πονηράδα του και με κοροιδεύει.
Κάθε Σεπτέμβρη με κοροϊδεύει και κάθε Σεπτέμβρη θα του δίνω το δικαίωμα να το κάνει….. Το ’χω ανάγκη αυτό το παιδί. Μου θυμίζει πως πρέπει να ζω για τη ζωή, γιατί έτσι θέλω, γιατί έτσι γουστάρω, γιατί τελικά εκείνο παίρνει τις αποφάσεις για μένα, βρε αδερφέ. Στο κάτω κάτω, δικαίωμά του δεν είναι;
