Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Και κάθε πρώτη φορά, σηματοδοτεί μία καινούργια αλλαγή. Οι πρώτες φορές δεν μου άρεσαν (παλιότερα), ακριβώς γιατί με ξεβόλευαν από τη συνήθειά μου. Με τον καιρό αυτό ευτυχώς άλλαξε. Κάποια στιγμή κάποιος μου είπε ότι οι άνθρωποι που μπορούν να βιώνουν αλλαγές είναι τυχεροί. Από τότε, αυτό το έχω κάνει μότο.
Όμως, η πρώτη φορά που πάμε στο σχολείο, σίγουρα δεν μπορεί να βιωθεί ως ευχάριστη αλλαγή. Άγχος για το καινούργιο, αγωνία για το αν θα κάνεις φίλους, πρέπει και μη, διάβασμα και παιχνίδι.
Την πρώτη μέρα στο σχολείο δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Σίγουρα δεν θυμάμαι την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, αν και φήμες με θέλουν να κλαίω γοερά. Στο Δημοτικό, δεν ήταν δύσκολη η μετάβαση, καθώς συνέχισα περίπου με τα ίδια άτομα.
Θυμάμαι όμως πάρα πολύ καλά την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.
Ακριβώς αυτήν την άχαρη ηλικία -μεταξύ παιδιού και εφήβου- που ανοίγεται μπροστά σου ένας καινούργιος κόσμος. Άγχος άπειρο, ακόμη μεγαλύτερο για να δείχνεις ότι έχεις αυτοπεποίθηση και «δε μασάς».
Συγκεντρωθήκαμε σε μια αίθουσα όλα τα «πρωτάκια» για να μας χωρίσουν σε τμήματα. Θυμάμαι φωνάζαν ονόματα από μια λίστα. Επικρατούσε μια κολλώδης, πνικτική Σεπτεμβριανή ζέστη, φορούσα λευκό παντελόνι και μπλε μπλούζα (κάτι σα κυκλαδίτικο νησί), γυαλιά μυωπίας «κοσμούσαν» το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου ήταν φερμένα από ταινία του ’80 (με πρωταγωνιστή το Στηβ Ντούζο, ούτε καν το Σταμάτη Γαρδέλη!). Διάφορα ονόματα ακούγονταν, τα οποία τότε άκουγα με προσοχή, τώρα δεν τα θυμάμαι καν.
Και το δικό μου απλά δεν ακούστηκε πότε. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, όντας σίγουρη ότι εγώ ήμουν τόσο ηλίθια, που δεν το άκουσα.
«Είναι κάποιος που δεν άκουσε το όνομά του;» και σήκωσα το χέρι δειλά. «Κούγια;» (ήθελα να ουρλιάξω ότι ο τόνος είναι στο Α και όχι στο ΟΥ, αλλά σώπασα) «Ναι», «Α ωραία, στο Α2. Πήγαινε στη σειρά σου».
Αν και Κ λοιπόν, βρέθηκα στο τέλος της σειράς για να πάμε -αισίως- στις τάξεις. Από εκεί και πέρα, η μνήμη μου σχετικά με την πρώτη μέρα σταματάει. Τότε ήθελα να πεθάνω από ντροπή. Σήμερα γελάω και επίσης σκέφτομαι ότι, πηγαίνοντας στο τέλος της σειράς, γνωρίστηκα με την καλύτερη φίλη (εκείνη αρχίζει από Χ!) που μέχρι τώρα -ετών 30-είναι εκεί και στηρίζει όταν γίνονται λάθη, προσπεράσεις και παραλείψεις!
Εσύ θυμάσαι την πρώτη μέρα στο σχολείο;
Vintage Memories
N.K.
«Η πρώτη φορά που πήγα στο Δημοτικό ήταν το 1960. Θεσσαλονίκη, ιδιωτικό σχολείο. Είχαμε ποδιά κόκκινη, με λευκή ρίγα στο πλάι και υποχρεωτικά είχαμε μαζί καλαθάκι. Τύπου πικ-νικ, για το κολατσιό! Και καλαθάκι προσεγμένο, φτιαγμένο στο χέρι! Θυμάμαι λοιπόν πήγα με όλη αυτήν την περιβολή, με άφησε η μάνα μου και συγκεντρωθήκαμε σε μια τεράστια αίθουσα. Το μάτι μου τράβηξε ένας τεράστιος «χάρτης» στον τοίχο, που δεν έδειχνε τη γη. Έδειχνε το χρόνο. Στρογγυλός, σαν τροχός, χωριζόταν σε τέσσερεις εποχές και οι εποχές σε 3 μήνες. Μου είχε φανεί τεράστιος αυτός ο χρόνος. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι το Φλεβάρη που κρατούσε πατερίτσα (κουτσοφλέβαρος γαρ!) και το Μάρτιο που ήταν σα γριά! Έσπαγε με το πόδι ένα φράχτη για να κάψει ξύλα να ζεσταθεί! (Μάρτης γδάρτης και παλουκοκάφτης!). Αυτό λοιπόν μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση!»
Η Λαχτάρα
Χ.Α.
«Δεν θυμάμαι την πρώτη-πρώτη μέρα, αλλά θυμάμαι την πρώτη μέρα στη Δευτέρα Δημοτικού. Αγαπούσα από την πρώτη τάξη ακόμη, ένα κοριτσάκι πανέμορφο! Την έλεγαν Λαμπρινή! Ξανθιά, ωραία μάτια! Σαν κουκλίτσα! Όλο το καλοκαίρι ανυπομονούσα να πάω σχολείο και να τη δω. Όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν μιλούσα για την αγάπη μου για την κούκλα Λαμπρινή! Και μετά ψυχικών κόπων και βασάνων, έφτασε η μέρα του αγιασμού! Η Λαμπρινή στεκόταν λίγο πιο μπροστά μου κι εγώ την κοιτούσα με λατρεία καθ’όλη τη διάρκεια. Και ξαφνικά, εκεί που ήμουν χαμένος στα όνειρά μου, χαζεύοντας τα ξανθά μαλλιά…η Λαμπρινή σκύβει….και κάνει εμετό!!»
Τα κάγκελα
Κ.Φ.
«Δεν μπορώ να θυμηθώ τη δική μου πρώτη μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι όμως όταν πήγαν τα παιδιά μου. Το 1992 πήγε στο Νηπιαγωγείο η μεγάλη μου κόρη. Την έβαλα μέσα στο σχολείο, την άφησα στην τάξη του νηπιαγωγείου και βγήκα έξω. Καθόμουν στα κάγκελα και έκλαιγα μέχρι το πρώτο διάλειμμα! Να βγει να δω ότι είναι εντάξει! Μετά δεν ήμουν καλά τις πρώτες μέρες, αλλά το συνήθισα. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν πήγε και η μικρή! Την πήγα στο Νηπιαγωγείο και εκείνη, γύρισα σπίτι και τότε πάλι έκλαιγα για πολλή ώρα! Θυμάμαι ότι κυκλοφορούσα κι έλεγα «Πάει, κανένα παιδί δεν έμεινε στο σπίτι»!»
Σοβαρότης
Δ.Κ
“Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο. Μου είχε φανεί ότι μεγάλωσα ξαφνικά και έπρεπε να σοβαρευτώ. Σαν να έπρεπε να αλλάξω και να γίνω πλέον “μεγάλος”. Να αναλάβω ευθύνες. Αυτό το θυμάμαι πολύ έντονα. Σα να έπρεπε να μην είμαι πια παιδί! Μετά από 2 μήνες άλλαξα πόλη και σχολείο και είχα πάει με τα μούτρα ως το πάτωμα. Δεν ήθελα καθόλου. Μα καθόλου όμως. Νομίζω έκανα και πολύ καιρό να μιλήσω σε κάποιον!”
Συμβουλές
Ν.Φ.
“Ναι, θυμάμαι την πρώτη μέρα στο Νηπιαγωγείο. Με πήγε η μαμά και τη θυμάμαι να φεύγει. Και αισθάνθηκα λίγο μόνη. Μάλλον, η δασκάλα το κατάλαβε και μου είπε: “Δεν θα κλάψεις τώρα! Εδώ ήρθαμε να παίξουμε”. Κι έτσι δεν έκλαψα. Αλλά πολλά άλλα παιδάκια θυμάμαι να έχουν λιώσει στο κλάμα!”
Cool
Λ.Κ.
“Θυμάμαι όλες τις πρώτες μέρες στο σχολείο! Στο Νηπιαγωγείο, ανυπομονούσα να πάω γιατί είχα βαρέθει στο σπίτι. Αλλά η δασκάλα ήταν πάρα πολύ αντιπαθητική και μου χάλασε το όνειρο. Τη συνήθισα σιγά σιγά. Στην Α’ Δημοτικού, χάθηκα στους διαδρόμους! Δεν μπορούσα να καταλάβω ποια είναι η τάξη! Έτσι, πήγα απευθείας στη διευθύντρια και με πήγε εκείνη. Αλλά τη μεγαλύτερη χαρά την πήρα στο Γυμνάσιο! Εκεί ήταν που είπα: Επιτέλους! Θα σταματήσω να βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους. Μπορώ να πω ότι εκεί κοινωνικοποιήθηκα! Αλλά είχα τη διάθεση να το κάνω!”
Αγαπητοί μαθητές!
Κοιτάξτε με αγάπη και όχι με φόβο αυτή τη σιδερένια πύλη που θα σας υποδέχεται για τα επόμενα χρόνια, γιατί κάποτε θα τη νοσταλγήσετε! Σκεφτείτε απλά ότι άλλες επόμενες «πύλες» που θα διαβείτε, θα είναι σίγουρα πιο τρομακτικές!
Όσο για τους γονείς; Καταλαβαίνουμε το σοκ, αλλά τι να κάνουμε ο χρόνος περνάει! Ήρθε η ώρα να απογαλακτιστείτε και εσείς!
Διαβάστε ακόμη: Σεπτέμβρης: νέα ξεκινήματα
