Είχα να κάνω ποδήλατο πάνω από 12 χρόνια. Κάθε χρόνο έλεγα πως θα το τολμήσω και κάθε χρόνο το ανέβαλλα. Οι λόγοι, είναι προφανείς νομίζω. Θαύμαζα λοιπόν από μακριά όσους έβλεπα να το επιλέγουν στην καθημερινότητα τους-μάλλον, θα έλεγα ότι ζήλευα.
Της Μαρίας Δερεμπέ

Ώσπου ήρθε η περίφημη καραντίνα κι όλοι ξεχύθηκαν με τα ποδήλατα στους δρόμους! Μικροί, μεγάλοι, άλλοι φορώντας κράνος κι άλλοι όχι (οι περισσότεροι δυστυχώς), βόλταραν στα στενά με ευελιξία και χάρη. Μα πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί τόσον καιρό;

Tότε ήταν που η ζήλεια μου χτύπησε κόκκινο και σκέφτηκα «ή τώρα ή ποτέ». Και το απέδειξα αφού παρήγγειλα on line ένα, δίχως καν να το έχω δοκιμάσει. Και το αναφέρω αυτό γιατί μόνο βιβλία είχα παραγγείλει έτσι ως τότε και είμαι κι αρκετά μικρόσωμη, οπότε ενείχε ένα ρίσκο το πράγμα. Κι όμως, ήταν τόση η λαχτάρα μου που το έκανα το θαύμα μου.

Ήρθε λοιπόν στο σπίτι, το ασημί (σπαστό παρακαλώ) ποδηλατάκι μου. Χαμόγελο ως τα αυτιά και σα να γύρισε ο χρόνος πίσω ξαφνικά, τότε που ανυπομονούσα να έρθουν οι διακοπές του Πάσχα για να ορμήσω στον δρόμο.

Πρώτη φορά αξέχαστη

Η πρώτη μου απόπειρα, ήταν εντελώς γελοία καθώς ζήτησα να μου φτιάξει κάποιος που δεν ήξερα τα πετάλια και ήταν τόσο σκληρά, που κόντεψα να σκοτωθώ!

Έπεσα μάλιστα και σε μια λακκούβα, έγινα χάλια ως το γόνατο από τις λάσπες, οπότε θεώρησα πως είναι άκυρο αυτό που λένε πως ‘’το ποδήλατο και το … δεν ξεχνιούνται’’. Σκέψεις του τύπου ‘’τι το ‘θελες παλαβή, άλλοι παίρνουν αυτοκίνητο στην ηλικία σου (άντε, μηχανάκι) κι εσύ μου ’θελες ποδήλατο’’, δεν αποφεύχθηκαν.

Αφού πέρασε λοιπόν ο πρώτος κύκλος αυτο-σαμποταρίσματος, αποφάσισα να μου δώσω μια τελευταία ευκαιρία και πήγα σε έναν γλυκύτατο άνθρωπο που απόρησε με την σκληρότητα των πεταλίων (σκληρέ, άδικε ντουνιά) και εν τέλει, μου τα έφτιαξε όπως θα έπρεπε να είναι. Ουφ, δεν έφταιγα εγώ.. Βουρ στο ψητό λοιπόν!

Το ψητό που λέγαμε

Για δύο εβδομάδες περίπου, αλώνιζα στα στενά του Αιγάλεω, Νίκαιας κι όλων αυτών των λαϊκών αλλά ξεχωριστών, συνοικιών της Δυτικής Αττικής. Οργανώθηκα μάλιστα, αγόρασα κράνος και γάντια, έβαλα καθρέφτη και βάση για μπουκάλι με νερό… Ε, πώς, έτσι; Aσφάλεια και στυλ αθλητικό, για περισσότερη αυτοπεποίθηση.

Κάποια στιγμή, ένιωσα πως έπρεπε να περάσω σε άλλη ‘’πίστα’’. Βαρέθηκα να γυρίζω γύρω γύρω σαν μελισσούλα. Έψαχνα και βρήκα αφορμή κάποια βιβλία που ήθελα να πάρω από την Κυψέλη. Τραγελαφική η κατάσταση!

Άρχισαν να μου φωνάζουν (κυρίως γυναίκες για κάποιο λόγο): ‘’Πρόσεχε κορίτσι μου’’, ‘’Κοπελιά, δεξιά’’, ‘’Μα πού πας καλέ μέσα στην κίνηση’’, ‘’ Τι έχουν πάθει όλοι με τα ποδήλατα, ‘’Να, ένα τέτοιο θέλω να πάρω’’. Οι άντρες, περιορίζονταν σε βλέμματα (παντός είδους) σε παύσεις στα φανάρια. Στο πρώτο σχόλιο πάντως, τρόμαξα τόσο πολύ (τσίριζε σχεδόν η γυναίκα) που παρά τρίχα δεν έχασα τον έλεγχο του τιμονιού!

Έτσι, ήρθε το αυτό-σαμποτάρισμα νούμερο δύο που μου έλεγε πως ίσως έκανα ένα τεράστιο λάθος με αυτή τη βόλτα στην Αθήνα, ξινή θα μου έβγαινε η Κυψέλη. Στο μεταξύ, άπειρες λακκούβες που σου υπενθυμίζουν πως καλό είναι να έχει περάσει πολλήηηηηη ώρα από το τελευταίο σου σνακ (δεν τολμώ καν να πω «γεύμα» κανονικό) και το εξής παράδοξο: Ενώ υπάρχει η φήμη πως τα αυτοκίνητα δεν σέβονται συνήθως τους ποδηλάτες και τους οδηγούς μηχανών, εγώ ως τώρα, μόνο το αντίστροφο έχω ζήσει!

Πολλές μηχανές να περνούν από δίπλα και να νομίζεις ότι δεν είσαι στην Πατησίων,αλλά σε κάποιο αγωνιστικό γεγονός για μοτοσικλέτες κι ότι θα σε πάρει ο αέρας και θα φλερτάρεις με πίνακες του Μagritte και του Dali ταυτόχρονα! Παράλληλα, πολλοί μπαίνουν αντίθετα στα στενά. Επίσης, εγώ να φορώ κράνος κι εκείνοι όχι! Πόσες πια οι αντιφάσεις σε αυτή τη χώρα!

Με τα πολλά, έφτασα επιτυχώς στον προορισμό μου. Μούσκεμα από τον ιδρώτα και με την αδρεναλίνη στα ύψη, αφού είσαι υποχρεωμένη να είσαι alert συνεχώς, αλλά τα κατάφερα ως εκεί κι είναι μια πρώτη νίκη. Δεν είναι;

Και η ιστορία συνεχίζεται

Το δεύτερο μισό της ιστορίας μου, αφορά στο μετρό καθώς αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω. Ενώ λοιπόν είχα κάνει μια μικρή έρευνα μέσω Internet κι είχα βρει πως επιτρέπονται στα ασανσέρ τα ποδήλατα, ειδικά τα σπαστά, οι υπεύθυνοι του μετρό, αν και δεν ήταν σίγουροι και σκέφτονταν μία ώρα τί ισχύει και τί όχι (!!!), δεν με άφησαν να το χρησιμοποιήσω.

Τι κι αν είπα πως το έχω ψάξει και πως εννοείται πως δεν πρόκειται να μπω αν υπάρχει άνθρωπος με αμαξίδιο ή καρότσι για παιδιά κτλ και πως είναι πολύ βαρύς ο σκελετός για να κατεβαίνω τόσες σκάλες, άδικος κόπος! Η κατάσταση ήταν αφόρητη αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την ύπαρξη μάσκας… για γέλια και για κλάματα!

Ακόμη πάντως, δεν έχω ξεκαθαρίσει τί προβλέπει ο νόμος και τι όχι και ομολογώ ότι κουράζομαι και μόνο στην σκέψη πως θα χρειαστεί να το διαπραγματεύομαι ξανά μελλοντικά.

Η είδηση του περιβόητου «Μεγάλου Περίπατου» στο κέντρο της Αθήνας, έσκασε σαν δώρο σε μένα γιατί όλο αυτό το διάστημα, φαντασιώνομαι ποδηλατοδρόμους ή πώς θα ήταν αν ζούσα στη Γερμανία ή το Άμστερνταμ… έστω και στην Καρδίτσα, βρε αδερφέ. Αν και κατανοώ τις αντιδράσεις σχετικά με τις δυσκολίες που έχει προκαλέσει όλο αυτό το πλάνο, είμαι πολύ περίεργη να δω από κοντά την εφαρμοσιμότητά του.

Συνεπώς, είμαι μια ανάσα πριν από τη δεύτερη ‘’πίστα’’ κι αδημονώ να επιβεβαιώσω ή να αντιταχθώ σε όσα έχουν ακουστεί ως τώρα, μόνο που αυτή τη φορά, δεν είμαι μόνη μου, έχω και το ποδήλατο μου, που όσο κι αν μια χώρα σαν την Ελλάδα χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να το αγκαλιάσει, η ελευθερία, οι σκέψεις που όσο βρίσκεσαι σε αυτό, γίνονται πιο ελαφριές και η νοσταλγία των παιδικών χρόνων με το που το αγγίζεις, είναι κάτι ανεκτίμητο.

Ναι, όσο μπορώ κι αντέχω, θα αναζητώ αιτίες και αφορμές, για να προχωρώ σε νέες ‘’πίστες’’.