Η φετινή άνοιξη μπήκε κάπως παράδοξα γι’αυτό τον λόγο εμείς σκεφτήκαμε να την καλωσορίσουμε με μία συλλογή από έργα τέχνης. Η τέχνη ούτως ή άλλως ανέκαθεν αποτελούσε μία διέξοδο στις δύσκολες περιόδους που διένυε η ανθρωπότητα. Διάλεξα κάποιους πίνακες, διαφορετικού ύφους ή Σχολής, από αγαπημένους ζωγράφους. Χαλαρώστε και υποδεχθείτε την άνοιξη με μία νότα χαράς και αισιοδοξίας μέσω σπουδαίων καλλιτεχνημάτων. Τσιμπήστε αν θέλετε και ιδέες για το challenge που έχει τεθεί τις τελευταίες μέρες στο facebook.
Βεράντα καφενείου τη νύχτα
Ένα από τα διασημότερα έργα του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ο οποίος ζωγράφισε το καφενείο στο Αρλ, από διαφορετικές γωνίες. Τα μπαρ και τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα των ιμπρεσιονιστών και των πουαντιγιστών, ως σημείο συνάντησης αλλά και ως έκφραση της σύγχρονης ζωής.
Ελαιογραφία σε μουσαμά 81X65, 5 εκ. Ότερλο, Μουσείο Kroller-Muller
Τα ηλιοτρόπια, επίσης από τα πλέον διασημότερα έργα του Βαν Γκογκ -και τα αγαπημένα του, όπως και για εμάς- τα οποία έχει ζωγραφίσει σε δέκα εκδοχές. Η νεκρή φύση μέσα στη ζωντάνια των χρωμάτων μετατρέπεται σε μία εικόνα γεμάτη ενέργεια και φως. Η βασικότερη επιρροή του Βαν Γκογκ ήταν ο Μοντισελί, καλλιτέχνης του οποίου το ύφος θύμιζε Ντελακρουά. Σε αλληλογραφία που είχε με τον αδερφό του, Τεό, ο Βαν Γκογκ μεταξύ άλλων γράφει: “Δε θα με εξέπληττε διόλου αν οι ιμπρεσιονιστές περιγελούσαν το νέο μου ύφος, που βασίζεται περισσότερο στις ιδέες του Ντελακρουά απ’ ό,τι στις δικές μου. Η αλήθεια είναι ότι, αντί να απεικονίζω πιστά αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μου, χρησιμοποιώ πολύ πιο ελεύθερα το χρώμα, προκειμένου να εκφραστώ με μεγαλύτερη ζωντάνια” (Επιστολή στον Τεό, αρ. 520, πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγοούστου 1888)
Φερνάντο Μποτέρο
Ένας από τους πιο φημισμένους ζωγράφους της Λατινικής Αμερικής… με τους -ίσως- πιο ετερόκλητους πίνακες ζωγραφικής. O Μποτέρο ζωγραφίζει ογκώδη φιγούρες με ευμεγέθη κεφάλια, στρογγυλεμένα περιγράμματα, δίνοντας ωστόσο την αίσθηση της απαλότητας του δέρματος τους και καταφέρνοντας να κάνει τα μοντέλα του συμπαθή.
“Ένα ζωγραφισμένο τοπίο είναι πάντα πιο όμορφο από ένα πραγματικό, γιατί υπάρχουν περισσότερα εκεί. Όλα είναι πιο αισθησιακά και κάποιος καταφεύγει στην ομορφιά του. Και ο άνθρωπος χρειάζεται πνευματική έκφραση και θρέψη. Γι ‘αυτό ακόμη και στην προϊστορική εποχή, οι άνθρωποι μουτζούρωναν εικόνες από βίσονους στους τοίχους των σπηλαίων. Ο άνθρωπος χρειάζεται τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική – όλες αυτές τις οάσεις τελειότητας που συνθέτουν την τέχνη – για να αντισταθμίσουν την αγένεια και τον υλισμό της ζωής ».
