Δύο καλλιτέχνες, μία δημοσιογράφος, ένας επιχειρηματίας και ένας επιστήμονας θυμούνται πού βρίσκονταν, τι έκαναν και τι σχεδίαζαν την άνοιξη του 2019. Κάποιοι θυμούνται ακόμα και τι μουσική ακούγανε, άλλοι δεν χάνουν την ευκαιρία να μοιραστούν την αισιοδοξία τους για τα καλύτερα που έρχονται.

Είναι άνθρωποι που εκπροσωπούν διαφορετικές γενιές και αξίες, διαφορετικά πολιτικά πιστεύω και αλλιώτικες αισθητικές. Βρήκα όμως στα κείμενα που μου έστειλαν πολλά κοινά στοιχεία, ίσως τα εντοπίσεις κι εσύ που θα διαβάσεις. Μάλλον, είμαστε οι άνθρωποι πιο “κοινότητα” από αυτό που θέλουμε ώρες ώρες να πιστεύουμε, αφημένοι σε όσα μας χωρίζουν τις…ειρηνικές περιόδους!

Ελένη Τσέτη, τραγουδίστρια

“Πέρυσι λοιπόν. Στην αγαπημένη μου πατρίδα τη Σαλονίκη, μετά από χρόνια απουσίας, για μια λάιβ εμφάνιση. Αγωνία, συγκίνηση, πρόβες, άγχος, κούραση απ’τη μια, κι απ’ την άλλη, η γειτονιά μου στην Άνω Πόλη, οι παλιοί φίλοι, η εκεί οικογένεια, οι συμμαθητές.Το reunion στην ίδια ταβέρνα στου Μήτσου, με γέλια, με κλάματα, με θύμησες εύθραυστες σαν φαρφουρένια μπιμπελό. Τα κρασιά, οι βόλτες στην πόλη, η παραλία και τα κάστρα. Κάθε γωνιά του αγαπημένου σπιτιού. Το λάιβ κι οι φίλοι που μοιράστηκαν τα τραγούδια μας. Οι ερμηνείες, τα μπράβο, οι αγκαλιές, η επιστροφή. Φέτος, αυτό όλο θα επαναλαμβάνονταν στις δύο του Μάη. Δεν επικοινωνήσαμε για να επιβεβαιώσουμε την κατ’ανάγκην ακύρωση. Έμεινε εκεί, καρφιτσωμένη στο ημερολόγιο,εγώ προετοιμάζομαι ψάχνοντας τραγούδια σαν να μην έγινε τίποτε. “Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.” Εγώ με τα τραγούδια…”

Ραφαήλ Κουρμουλάκης, χημικός μηχανικός

“Η άνοιξη του 2019 έχει καταλάβει ασύγκριτο χώρο στην μνήμη μου, σε σχέση με άλλες χρονιές. 27 χρονών τότε, ο Μάρτης με βρήκε να έχω αφήσει την εργασία μου και να παρουσιάζομαι στην Τρίπολη για τη στρατιωτική μου θητεία. Πρώτη μέρα στο στρατό, κλείνει η πύλη, χαιρετώ πίσω από τα κάγκελα τους δικούς μου και ομολογουμένως προσαρμόζομαι γρήγορα στο νέο περιβάλλον.  Η θητεία είναι από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου. Μέσα σε ένα κλειστό χώρο, οι φιλίες αναπτύσσονται ταχύτατα, όπως λέει και μία παροιμία, τους καλύτερους φίλους τους διαλέγεις από το στρατό. Σκληραγωγημένος από την σωματική άσκηση και το κρύο, και αποκομμένος από την επιστήμη μου, το χαρτί που έπιασα και ανέγραφε ειδικότητα χημικού και να παρουσιαστώ στην Ελευσίνα ήταν το καλύτερο δώρο που μου έχει κάνει το κράτος.

Εκεί, υπηρετώντας στο χημείο είχα απίστευτη όρεξη, χαρά, τιμή και αίσθημα ευθύνης που εξασκούσα την επιστήμη μου για την μαμά πατρίδα. Τα αστεία που κάναμε όταν δεν πέρναγε η ώρα και οι φιλίες που αναπτύχθηκαν θα μου μείνουν αξέχαστες. Καλοκαίρι, το θηρίο με έστειλε Ζούμπερι μέχρι να ξαναγυρίσω Σεπτέμβρη στο χημείο. Έγινα διάσημος για τον μοριακό καφέ, espresso με μαθηματικά δομημένες αναλογίες, που έφτιαχνα κάθε πρωί στα συφάνταρα.

Ανακάλυψα την τέχνη του καφέ, έβαλα το μεράκι μου και θα σας πω ένα μυστικό: Το πυκνό καϊμάκι θέλει λεπτό κόψιμο κόκκων,γιατί το νερό απορροφά περισσότερα συστατικά του καφέ. Τα απογεύματα από ένα σημείο και μετά είχα τηλεφωνικές προπαραγγελίες!

Πολλές φορές 2 και 3 καφέδες ανά έναν, όταν είχε σκοπέτο. Αξέχαστες θα μου μείνουν οι λίγες στιγμές ελεύθερου χρόνου που άκουγα τις κιθάρες και τα τραγούδια των μουσικών…”

Δημήτρης Μπαρμπαγιάννης, μουσικός

“Η περσινή άνοιξη με βρήκε στην αγαπημένη μου Σαντορίνη. Είχα πάει εκεί ως ερωτικός μετανάστης να εργαστώ, τραγουδώντας και παίζοντας στη Νάουσα, ένα μαγαζί στα Φηρά, επάνω στην Καλντέρα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στο νησί είναι πως Καλντέρα(caldera) ονομάζεται ο γκρεμός που σχηματίζεται όταν υποχωρεί τμήμα ενός ηφαιστειακού κώνου.Θυμάμαι πως απολάμβανα τα πρωινά να περπατάω στην Καλντέρα-η βόλτα μου ξεκίναγε από την εκκλησία την Μητρόπολη και κατέληγε στο παλιό λιμάνι. Ήταν πολύ όμορφη αυτή η βόλτα. Όσοι έχετε επισκεφθεί την Σαντορίνη, γνωρίζετε την μοναδικότητα αυτού του θεάματος.Ήταν επίσης και μια φοβερή γυμναστική αφού το να ανέβεις όλα αυτά τα σκαλιά από το παλιό λιμάνι μέχρι επάνω είναι…σοβαρό (Γαϊδούρια, το νου σας, δεν χρησιμοποιούμε τα καημένα τα γαϊδουράκια, με τα πόδια πάμε ή με το τελεφερίκ!).

Στις αμέτρητες φορές που το βλέμμα μου και η σκέψη μου χανόταν στον απίστευτο αυτόν ορίζοντα που έχει το νησί συχνά σκεφτόμουν ότι το γεγονός πως ήμουν εκεί εκείνη την στιγμή ήταν κάτι το τελείως απρόσμενο. Η ζωή μου ήταν στην Αθήνα, ενώ στον τόπο καταγωγής μου,την Μονεμβασιά, και όχι μόνο, είχα ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια μια σοβαρή προσπάθεια με αρκετές συναυλίες .Αυτό με προβλημάτιζε, αλλά απολάμβανα τις στιγμές που ζούσα. Μερικές φορές οι ζωές μας αλλάζουν άλλες φορές προς το καλύτερο, άλλες προς το χειρότερο όπως συμβαίνει και τώρα σε όλους μας.Όμως και τώρα στιγμές χαράς και ομορφιάς υπάρχουν. Εξάλλου, ο μόνος αυθεντικός χρόνος είναι το μέλλον”

Ελένη Γκρήγκοβιτς, δημοσιογράφος

“Αχ,πέρσι τέτοιες μέρες… μου φαίνεται σαν να έχει περάσει ένας αιώνας! Πέρσι λοιπόν, είχε πέσει αρκετή δουλειά γιατί ήμασταν σε πυρετό για τις εκλογές που περιμέναμε τον Μάιο! Θυμάμαι άγχος, πίεση, συσκέψεις, προετοιμασία για συνεντεύξεις.

Αν και γούσταρα τον φόρτο εργασίας γιατί ήταν η πρώτη φορά που το ζούσα ως επαγγελματίας σε μεγάλο ΜΜΕ (όνειρο για εμάς τέτοιες «περιπέτειες»), ήμουν αρκετά ονειροπόλα! Ανυπομονούσα, θυμάμαι, να περάσει και να έρθει το καλοκαίρι, να πάω θάλασσα σε ένα ωραίο νησί- ήμουν και ερωτευμένη τότε, άκουγα Άννα Βίσση σχεδόν κάθε μέρα.

Θυμάμαι κοίταζα διαφορά νησιά και δωμάτια και χάζευα για όταν έρθει ο Ιούνιος-Ιούλιος να φύγω λίγο! Βέβαια μετά ήρθαν οι εθνικές εκλογές και πήγαν πιο πίσω τα σχέδια… Αποδείχθηκε όμως ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι και ας μην ήταν όπως το σχεδίαζα. Θέλω μέσα σε όλο αυτό που ζούμε να κρατώ την αισιοδοξία μου… θα περάσει! Και τουλάχιστον τώρα μάθαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ό,τι σχεδιάζουμε να το κάνουμε εκείνη την ώρα και όχι μετά… είτε είναι μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά είτε ένα ωραίο ταξίδι!”

Μακάριος Αβδελιώδης, ταβερνιάρης

“Είμαι ιδιοκτήτης ταβέρνας τα τελευταία 42 χρόνια-σε αυτή την περιπέτεια μπήκα τυχαία. Κατάγομαι από την Χίο, μεγάλωσα με γοητευτικές ιστορίες ναυτικών στ’ αυτιά μου και μια τέτοια ζωή νομίζω πως φανταζόμουν για το μέλλον μου. Χρόνια τώρα, λοιπόν, καπετάνιος σε ένα πέτρινο καράβι που λέγεται “Πειναλέων” και που ξεκινά τα μπάρκα και τα ταξίδια του κάθε Σεπτέμβρη.

Τέλη Μάη, το μαγαζί κατεβάζει σημαίες και πανιά. Κάθε χρόνο, λοιπόν, τέτοια εποχή, Μάρτη-Απρίλη, το σκάφος είναι μεσοπέλαγα, η δουλειά αρκετή, αν και έχει αρχίσει να βαραίνει λίγο η συσσωρευμένη από μήνες καθημερινή κούραση. Έτσι, οι συνεργάτες μου κι εγώ περιμένουμε τις διακοπές του Πάσχα σε πρώτη φάση και στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαίνεται το καλοκαιράκι, αυτή η ευκαιρία ξεκούρασης μετά το κοπιαστικό ταξίδι του χειμώνα. Φέτος, έχουμε ανατροπή του σκηνικού εκ των πραγμάτων. Η επιδημία ξέσπασε σαν ξαφνική καταιγίδα φέρνοντας αμηχανία και προβληματισμό. Το καράβι, σε πρώτη φάση, φουντάρισε αρόδο ξαφνικά κι απότομα. Είμαστε άραγε κομπάρσοι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας;

Ζούμε “τ’ άλλα κόλπα” ως παγκόσμιοι πολίτες; Πληθώρα και πληθωρισμός απόψεων, σύγχυση και μούδιασμα, αλλά σε καμία περίπτωση φόβος. Σαν καπετάνιος, έπρεπε να αποφασίσω γρήγορα και συνετά. Ο Άγιος Τσιόδρας μας έπεισε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Φύσει και θέσει αισιόδοξος, πιστεύω ότι σύντομα αφήνουμε πίσω αυτή την τρικυμία, χωρίς μεγάλες απώλειες. Μας δόθηκε χρόνος να δούμε λίγο μέσα μας, να ακούσουμε φίλους, να σκεφτούμε λίγο περισσότερο για το τι συμβαίνει εντός κι εκτός μας. Καλή Ανάσταση, αδέρφια, ο κόσμος-ευτυχώς ή δυστυχώς-δεν τελειώνει εδώ”