Αν ξύσουμε λίγο την Σκουριά του Χρόνου, ανακαλύπτουμε αλλόκοτες ψηφίδες μυστηρίου.
Το αλλοκοσμικό, το παραφυσικό ήταν πάντα μαζί μας, απλώς περνούσε απαρατήρητο, χαμένο σε κιτρινισμένα φύλλα αλλοτινών εφημερίδων και σε ξεχασμένες αφηγήσεις. Άγγελοι, δαίμονες, οπτασίες, τέρατα, εξωγήινοι, στοιχειακά όντα και αλλόκοσμα φαινόμενα γρατζούνιζαν τις Πύλες και πολλές φορές παρείσφρεαν στην Συναινετική μας Πραγματικότητα.
Η αλλαγή της δεκαετίας το 1960 είναι ένα κομβικό σημείο με μεγάλη σημασία. Υπόγειες ζυμώσεις θα εκδηλωθούν εκρηκτικά λίγο αργότερα.
Η κοινωνία αλλάζει δυναμικά και, εξαιτίας της αστικοποίησης, μεγάλες μερίδες του πληθυσμού αρχίζουν να ζητούν αλλαγές. Παράλληλα με την κοινωνική δυναμική που κυοφορείται, εξελίξεις στο εξωτερικό ορίζουν νέες παραμέτρους. Η αποικιοκρατία αρχίζει να καταρρέει στην Αφρική και η Κύπρος γίνεται ανεξάρτητη. Ο πυρηνικός ανταγωνισμός μεταξύ των δυο αντίπαλων μπλοκ συνεχίζεται ακάθεκτος με πυρηνικές δοκιμές σε αέρα, θάλασσα και στεριά. Μια Τρίτη Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή, μόλις μιάμιση δεκαετία μετά τη Δεύτερη, μοιάζει αναπόφευκτη. Και μέσα σε αυτό το ψυχοκοινωνικό πλαίσιο, οι «υπερκόσμιες» παρεμβάσεις συνεχίζονταν.
Τον Ιούλιο του 1960 η ένταση εκδηλώνεται με μαζική υστερία για το επερχόμενο τέλος του κόσμου. Ένας Ιταλός, αρχηγός θρησκευτικής σέκτας, έχει καταφύγει στις Άλπεις προβλέποντας ότι το τέλος του κόσμου θα συμβεί στις 13 Ιουλίου και ώρα 12:45 μ.μ., όταν μια πυρηνική έκρηξη στο Βόρειο Πόλο θα μετατοπίσει τον άξονα της Γης με αποτέλεσμα τρομερές πλημμύρες. Αρκετοί οπαδοί είχαν κατασκηνώσει μαζί του.
«Η προφητεία […] εδημιούργησε ατμόσφαιραν ανησυχίας και αγωνίας εις πολλάς ελληνικάς επαρχίας και πολλοί εύπιστοι εις την ύπαιθρον έχουν καταληφθή υπό πανικού». Στο Ηράκλειο Κρήτης πολλές εκατοντάδες οικογένειες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και κατέφυγαν στα βουνά. Μέχρι τις 12 Ιουλίου, 2.000 άτομα είχαν εγκατασταθεί στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Στη Ρόδο, πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και ανέβηκαν στις κορφές των βουνών. Στην Κομοτηνή, μια απότομη αλλαγή του καιρού με βροχές και άνεμο, έκανε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια και να συγκεντρωθούν στην κεντρική πλατεία όπου εξελίχθηκαν σκηνές αλλοφροσύνης. «Παλαιοί εχθροί αλληλοασπάζοντο, άλλοι δε επέβαιναν αυτοκινήτων και ανεχώρουν δια να ευρεθούν κοντά εις προσφιλή των πρόσωπα». Στον Πειραιά αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει η 19χρονη μοδίστρα Αγλαΐα Δημοπούλου με δισκία κινίνης. Η ίδια ομολόγησε ότι είχε επιχειρήσει το απονενοημένο διάβημα εξαιτίας των διαδόσεων για τη συντέλεια του κόσμου. Στο χωριό Λεύκαρα Κοζάνης οι κάτοικοι αναστατώθηκαν όταν έφτασε η φήμη από τη Βέροια. «Προσεύχονται, αλληλοσυγχωρούνται, μερικοί δε συντάσσουν και διαθήκας δια την περίπτωσιν κατά την οποίαν θα… γλυτώση κανείς από την αναμενομένην συντέλειαν του κόσμου». (Απογευματινή, 13.7.1960)
Στις 13 Ιουλίου, σεισμικές δονήσεις 4,7 και 5,3 R προκαλούν καταστροφές σε Αρναία, Ζαγκλιβέρι και Βόλβη. «Πρέπει να σημειωθή ότι οι δημοσιογράφοι εύρον τους κατοίκους των ανωτέρω χωρίων περισσότερον του δέοντος τρομοκρατημένους, όχι μόνον εκ των σεισμών αλλά και εκ της αναγγελθείσης εξ Ιταλίας προφητείας κατά την οποίαν αναμένεται σήμερον η καταστροφή του κόσμου». (Αθηναϊκή, 14.7.1960) Στην Κοζάνη, «οι αγαθοί κάτοικοι πολλών χωρίων της περιφερείας […] διαλύσαντες τα υπάρχοντά τους αλληλοεξομολογηθέντες, συγχωρέσαντες εαυτούς και αλλήλους ανέβηκαν στις κορυφές του επικού Ορβήλου και ανέμενον τον θάνατόν τους και τον θάνατον όλων μας. Όλη την νύκτα άναβαν φωτιές στις βουνοκορφές, εδέοντο, εδάκρυζαν και περίμεναν». (Αθηναϊκή, 14.7.1960). Στο Ηράκλειο Κρήτης πολλά άτομα κατέφυγαν στον προμαχώνα Μαρτινέγκο στα ενετικά τείχη. Αρκετά άτομα κατέφυγαν σε λόφους έξω από την πόλη. Στις Αρχάνες, κάπου 70 οικογένειες κατέφυγαν στο γειτονικό όρος Γιούχτας. Στην Πάτρα, κάπου 60 άτομα, στην πλειονότητά τους γυναίκες, είχαν εγκατασταθεί σε υψώματα της πόλης ελπίζοντας ότι θα σωθούν από τον κατακλυσμό (Ακρόπολις, 15.7.1960). Στη Θεσσαλονίκη, πολλοί κάτοικοι άρχισαν να μεταβαίνουν στο Σέιχ Σου. Στις 13 Ιουλίου το ρεύμα πύκνωσε και οικογένειες με μπόγους άρχισαν να εισρέουν. «Ούτω μέχρι της 2ας μμ το Σέιχ-Σου είχεν αρχίσει να ενθυμίζει… πρωτομαγιάν! Και εις όλων τα πρόσωπα ήτο ζωγραφισμένη η αγωνία και η λύπη δια τον υπόλοιπον κόσμον ο οποίος δεν είχε την… ευτυχή έμπνευσιν να καταφύγη στο άλσος!». Στις 4 μ.μ. είχαν αναχωρήσει (ανακουφισμένοι) περισσότεροι από τους μισούς. Όσοι έμειναν ήταν αποφασισμένοι να περάσουν εκεί και τη νύχτα. Στην Κατερίνη, την αγωνία επέτεινε μια ραγδαία νεροποντή. Στη Νιγρίτα, αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις κορύφωσαν τον πανικό και πλήθη κατέκλυσαν τους δρόμους. (Μακεδονία, 15.7.1960). Και στην πρωτεύουσα όμως, «στις δασειές ράχες της ημετέρας Πάρνηθος […] όπως αναφέρει ο διοικητής της εκεί Χωροφυλακής, εκατοντάδες ανθρώπων σοβαρών και μη συνέρευσαν… ποδοπορικώς και αυτοκινητικώς και μουλαροδρομικώς δια να απολαύσουν την συντέλειαν του κόσμου και να σωθούν!» (Αθηναϊκή,15.7.1960).
Όπως ξέρουμε βέβαια, η συντέλεια του κόσμου αναβλήθηκε επ’ αόριστον…
