Αν ξύσουμε λίγο τη Σκουριά του Χρόνου, ανακαλύπτουμε αλλόκοτες ψηφίδες μυστηρίου.
Το αλλοκοσμικό, το παραφυσικό, ήταν πάντα μαζί μας, απλώς περνούσε απαρατήρητο, χαμένο
σε κιτρινισμένα φύλλα αλλοτινών εφημερίδων και σε ξεχασμένες αφηγήσεις. Άγγελοι, δαίμονες, οπτασίες, τέρατα, εξωγήινοι, στοιχειακά όντα και αλλόκοσμα φαινόμενα γρατζούνιζαν τις Πύλες
και πολλές φορές παρείσφρεαν στη Συναινετική μας Πραγματικότητα.
από τον Θανάση Βέμπο | Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα

Ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα στην έρευνα του παράξενου είναι οι λεγόμενες «Φορτεανές Βροχές».

Τουτέστιν, βροχές από οτιδήποτε εκτός από φυσιολογικά μετεωρολογικά κατακρημνίσματα, όπως νερό, χιόνι και χαλάζι. Για κάποιο άγνωστο λόγο, τη μερίδα του λέοντος των Φορτεανών Βροχών έχουν άψυχα αντικείμενα, όπως τεράστια κομμάτια πάγου, και έμψυχα όπως βατράχια και ψάρια. Εννοείται ότι στην πληθώρα των περιπτώσεων η «βροχή» είναι αρκετά ανώμαλη, ώστε να μην μπορεί να εξηγηθεί με τη συμβατική έννοια (ότι δηλαδή κάποιος ανεμοστρόβιλος παρέσυρε στο διάβα του τα δύστυχα πλάσματα ή ότι κάποιο περαστικό αεροσκάφος άδειασε νερό ή λύματα). Ο δαιμόνιος ερευνητής Τσαρλς Φορτ (1874-1932) ήταν ο πρώτος που κατέγραψε τέτοια περιστατικά — εξού και το όνομα «Φορτεανές Βροχές». Ο ίδιος γράφει σαρκαστικά (The Complete Books of Charles Fort, σελ. 99). «Αποδέχομαι πως, όταν ξεσπούν καταιγίδες, τα πιο καταραμένα από τα εξαιρεμένα, αφορισμένα αντικείμενα –αντικείμενα που οι πιστοί αντιμετωπίζουν σαν να ήταν λεπρά– πέφτουν από τη Θάλασσα των Υπερ-Σαργασσών (ή απ’ αυτό που για λόγους ευκολίας ονομάζουμε Θάλασσα των Υπερ-Σαργασσών), κάτι που με κανένα τρόπο δεν έχει γίνει αποδεκτό ακόμα».
Όπως είναι φυσικό, έχουμε φορτεανές βροχές και στη χώρα μας. Μια από τις πιο παλιές σύγχρονες περιπτώσεις προέρχεται από την Κομοτηνή, όταν «οδηγοί διελθόντες προχθές το μεσονύκτιον εκ Πόρτο Λάγο αναφέρουν ότι κατά την διάρκειαν καταρρακτώδους βροχής είδον πίπτοντας εκεί και βατράχους ζώντας, αλλά μικρού μεγέθους» (Απογευματινή, 19.6.1963). Δυο μήνες αργότερα, ένα παρόμοιο φαινόμενο εκδηλώθηκε στα Τρίκαλα. Σύμφωνα πάλι με δημοσίευμα (Απογευματινή, 12.8.1963), κατά τη διάρκεια βροχόπτωσης έπεσαν και ψάρια μεγέθους 5-8 εκατοστών. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η πτώση σημειώθηκε μόνο στη συνοικία Μπάρα. Η επίσημη εξήγηση ήταν φυσικά ότι τα ψάρια παρασύρθηκαν από τους δυνατούς ανέμους και έπεσαν στη γη με τη βροχή.

Βατράχια θα έπεφταν και πάλι στην περιοχή της Κομοτηνής στα τέλη Ιουνίου του 1979, όταν χιλιάδες από αυτά τα μικρά πλάσματα, που έπεσαν με βροχή, προκάλεσαν ολιγόλεπτη διακοπή της συγκοινωνίας στο δρόμο Κομοτηνής-

Αιγείρας (Ελευθεροτυπία, 1.7.1979). Ξανά βροχή βατράχων έχουμε στην Καρδίτσα το 2001, όταν, μετά από τρίωρη μπόρα, χιλιάδες βατραχάκια μεγέθους 1-2 εκατοστών έπεσαν στην παρόχθια περιοχή της λίμνης Πλαστήρα (Espresso, 16.6.2001). Τα βατράχια ήταν αγνώστου είδους. Η μεγαλοφυής εξήγηση του διευθυντή Διεύθυνσης Γεωργίας Καρδίτσας ήταν ότι τα αμφίβια ζωάκια είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους από την… Αφρική — απ’ όπου προέρχονται και οι νότιοι άνεμοι που δημιουργούν βροχές. Δεν ρωτάμε, βεβαίως, πώς πετούσαν επί ημέρες ολόκληρες σώα και αβλαβή και χωρίς να πέσουν κάπου στο ενδιάμεσο.

Ξανά βατράχια έπεσαν από τον ουρανό στην περιοχή του Ναυπλίου το Μάιο του 1981 (Fortean Times, τ. 35, καλοκαίρι 1981). Ξανά, η επίσημη εξήγηση ήταν ότι τα βατράχια ήταν «αφρικανόφερτα» — προφανώς, όταν μια ηλίθια «εξήγηση» επικρατήσει, είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί, ιδίως όταν προέρχεται από το επιστημονικό «ιερατείο». Πάλι βατράχια έπεσαν στην περιοχή Ιάσμου του νομού Ροδόπης το καλοκαίρι του 1988.

«Η βατραχοβροχή ξέσπασε στις 10:30 το πρωί και μέσα σε λίγα λεπτά δρόμοι και χωράφια είχαν γεμίσει με εκατομμύρια βατράχια που είχαν μέγεθος ελιάς» (Έθνος, 26.6.1988).

Την ίδια χρονιά, κομμάτια «μπλε πάγου» μεγέθους γροθιάς έπεσαν ξαφνικά στην ταράτσα της κ. Ανδρονίκης Μαγκλάρα στον Πόρο. Όπως διαπιστώθηκε, σε ένα λιωμένο μικρό κομμάτι πάγου αιωρούνταν μικροί μπλε κόκκοι, ορατοί με γυμνό μάτι (Απογευματινή, 26.11.1981). Άγνωστο αντικείμενο μεγέθους και σχήματος μπάλας έπεσε σε στέγη σπιτιού στο Δεμίρι Αρκαδίας το καλοκαίρι του 1985. «Μόλις το αντικείμενο έπεσε στη στέγη του σπιτιού, διαλύθηκε σε κρυστάλλινα κομματάκια γαλαζοπράσινου χρώματος, τα οποία αμέσως υγροποιήθηκαν» (Νέα, 18.6.1985).

Το αντικείμενο έλιωσε πιο γρήγορα από πάγο και είχε απροσδιόριστη μυρωδιά. Αναφέρεται ότι η Πολεμική Αεροπορία πήρε δείγματα για εξέταση (Απογευματινή, 18.6.1985).

Στις 11:30 π.μ., 4 Ιανουαρίου 1988, ένας όγκος πάγου μισού κυβικού μέτρου έπεσε με εκκωφαντικό θόρυβο στο Χαλκούτσι Αττικής, πανικοβάλλοντας τους κατοίκους (και την Αστυνομία) και δημιουργώντας τραγελαφικές καταστάσεις. Η ταχύτητα πτώσης ήταν τόσο μεγάλη που δημιουργήθηκε κρατήρας βάθους 20 εκατοστών και μήκους 2 μέτρων (διάφορα δημοσιεύματα, 5.1.1988)! Η μεγαλοφυής δημοσιογραφική εξήγηση –που δίχως άλλο προήλθε από ενδελεχή έρευνα– ήταν ότι ο πάγος προερχόταν από «τουαλέτα αεροπλάνου». Τμήμα του πάγου περισυλλέχθηκε και μεταφέρθηκε στο Γενικό Χημείο του Κράτους, όπου διαπιστώθηκε ότι αποτελείτο από «χλωριωμένο νερό», ενώ «αποκλείστηκε η εκδοχή να είναι νερό ατμοσφαιρικής ή μετεωρικής προέλευσης» (Νέα, 9.1.1988). Μήπως επρόκειτο για πάγο που είχε ξεκολλήσει από τα φτερά κάποιου αεροπλάνου; Σύμφωνοι, αλλά στην περίπτωση αυτή θα ήταν χλωριωμένο;

Ο ρόλος του Κοσμικού Κατεργάρη είναι έκδηλος στις περιπτώσεις των φορτεανών βροχών. Όπως το κομμάτι πάγου βάρους πέντε κιλών, η πτώση του οποίου λίγο έξω από την Πάτρα κατατρόμαξε τους ντόπιους αγρότες (Νέα, 11.9.1980). Το Πανεπιστήμιο Πατρών, μετά από έρευνα, αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για πάγο που πιθανότατα μεταφέρθηκε από αεροπλάνο προερχόμενο από περιοχές με ψυχρά στρώματα αέρα. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να αποδεχτώ την ερμηνεία, αλλά άλλο είναι που μου κάνει εντύπωση. Πρώτον, ότι ένα παρόμοιο φαινόμενο είχε παρουσιαστεί στην ίδια περιοχή πριν 4 χρόνια (επιστολή καθηγητή Δ. Ηλία, Ελευθεροτυπία, 19.1.1988) και, δεύτερον, ότι το όνομα της κοινότητας όπου έπεσε το τεράστιο παγάκι, ήταν… Χιόνα!