Τι είναι η trap και γιατί έγινε τόσο δημοφιλής; Τι στο καλό έχει και αρέσει τόσο στη νέα γενιά; Θέλοντας να απαντήσω σε αυτά τα βασικά ερωτήματα που με απασχολούσαν έψαξα πληροφορίες γι’ αυτό το είδος μουσικής και εννοείται άκουσα μπόλικη trap μέχρι να «τρυπήσουν» τα αυτάκια μου.

Ιστορικά μιλώντας, η trap είναι παρακλάδι του hip-hop. Προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στον αμερικανικό νότο, όπου η ζωή σήμαινε φτώχεια, εξαθλίωση, βία και ναρκωτικά. Ένας κύκλος ζωής που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον πρόωρο θάνατο. Το όνομα της trap, που στα αγγλικά σημαίνει παγίδα, χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει ακριβώς αυτό το χωρίς διέξοδο lifestyle. Η παγίδευση σε μια τέτοια ζωή γίνεται ύμνος μέσα από τη μουσική της trap, με το εμπόριο και τη χρήση ναρκωτικών να βρίσκονται σε πρώτη θέση.

Όπως κάθε αμερικανιά που εξαπλώνεται, εννοείται πως η μόδα της trap έφτασε και στην Ελλάδα. Ο Υποχθόνιος είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που έδωσε στην trap ελληνικό στίχο με τον δίσκο του ‘’Βρέχει φράγκα’’. Βέβαια, η μεγάλη έκρηξη ήρθε λίγους μήνες αργότερα, με ένα δεύτερο κομμάτι από τον Υποχθόνιο, το ‘’Colombiano’’, σπάζοντας το YouTube με 2 εκατομμύρια κλικ μέσα σε λίγους μήνες.

Για τι μιλάει η trap; Για τον ράπερ που δεν γίνεται αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο, αλλά συνεχίζει να διατηρεί την αυθεντικότητά του και τελικά καταφέρνει να καθιερωθεί, πηγαίνοντας κόντρα στον καθένα που τον ήθελε στο περιθώριο. Η ελληνική trap κινείται στιχουργικά στους παραδοσιακούς πυλώνες του ελληνικού βρώμικου hip hop. Βέβαια, μια τέτοια κουλτούρα κατά πόσο θα μπορούσε να έχει απήχηση στη μετά οικονομικής κρίσης ελληνική κοινωνία; Κι όμως έχει απήχηση. Και το πιο περίεργο; Έχει μεγαλύτερη απήχηση στο νεανικό κοινό, ακόμα και σε 16χρονους έφηβους που απέχουν παρασάγγας από ναρκωτικά, βρώμικα λεφτά και πόρνες.

Άκουσα το τραγούδι ‘’Maradona’’ του Υποχθόνιου: ναρκωτικά, σκόνη-λιώμα, βρώμικα λεφτά, μπάτσοι-ρουφιάνοι και πρότυπο ο Μαραντόνα με το πούρο Αβάνα στο χέρι. Χαρακτηριστικό στοιχείο της trap οι στίχοι που δεν βγάζουν νόημα. Σε αυτούς προσθέτουμε λεφτά, ακριβές μάρκες και μισογύνικους στίχους που θέλουν την γυναίκα να αντικειμενοποιείται. Μετά τον Ύπο, ακολούθησε ο Snik και ο Light. Κι εδώ έχουμε τον περιθωριοποιημένο καλλιτέχνη που κατάφερε να κάνει τα άπειρα λεφτά από τη μουσική του. Ταυτόχρονα κάνει ναρκωτικά και πληρώνει για συντροφιά καμιά δεκαριά κουκλάρες, που τον ακολουθούν και παίρνουν λίγο από τη δόξα του. Όλα αυτά συνθέτουν μια πραγματικότητα που δεν φαίνεται καθόλου ελληνική. Επίσης, όλοι αυτοί οι trappers ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής στην πραγματικότητα; Πάει ο 20χρονος FY μέχρι και στο περίπτερο με bodyguards; Έχει ο Toquel πιστόλι μέσα στο αμάξι; Ή μήπως ο Madclip κυκλοφορεί με πόρνες σε κότερα;

Οι τραγουδοποιοί της trap θέλουν να τους προσέξεις, ανακαλώντας τα ταμπού και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Αποδεικνύεται ένα σημείο των καιρών, που εκφράζει την εποχή. Μια εποχή που δεν της λείπουν τα υλικά αγαθά, μιας που χαρακτηρίζεται από καταναλωτική μανία, αλλά της λείπουν οι αξίες και τα όνειρα. Η κουλτούρα του δρόμου φαίνεται να κρύβει περισσότερα ιδανικά και ακριβώς επειδή είσαι στο περιθώριο της ζωής έχεις κάτι για να παλέψεις. Ειδικά όταν αυτός ο αγώνας πραγματοποιείται από έναν περιθωριοποιημένο, που ακούει συνέχεια το ‘’κράξιμο’’ των haters, οι νεαροί ακόλουθοί του φαίνεται να γουστάρουν ακόμα περισσότερο για αυτήν την καταξίωσή του –οικονομική, κοινωνική και μάλλον τραγουδιστική;-

Ok, για μένα αυτό δεν είναι μουσική, τέχνη, τραγούδι. Είναι μια προσπάθεια επίδειξης χρημάτων και εξουσίας. Κάτι που οι νέοι φαίνεται να αγαπούν γιατί θεωρούν ότι έτσι κάνουν την επανάστασή τους απέναντι στην εξουσία των γονιών, των καθηγητών, των μεγαλύτερων. Ίσως ακόμα, θεωρούν ότι τα ‘’είδωλα’’ της trap δείχνουν τον δρόμο για μια πλούσια ζωή γεμάτη ‘’βρώμικες’’ απολαύσεις και περιπέτεια. Σε μία συνηθισμένη, τυπική καθημερινότητα, θέλουν να τονώσουν το «Εγώ» τους και να αισθανθούν ότι κάνουν κάτι ξεχωριστό.