Σε όλα τα social media, η ρώγα του πρωθυπουργού! Likes και γέλια και χάχανα και «αντιπολίτευση» με αφορμή τη ρώγα πάνω στα τεκταινόμενα. Για δυο τρεις μέρες όλο αυτό.

Μετά «νεκρός σκύλος από βέλος». Κοινοποιήσεις και μελέτες πάνω στην κτηνώδη διάσταση του ανθρώπου, φωτογραφίες του σκύλου. Φατσούλες «έλεος» και «κρίμα». Την επόμενη χιονίζει! Τα social γεμάτα όμορφες φωτογραφίες από χιονισμένα τοπία. Κι εκεί θα δεις και χιούμορ και κοινωνική ευαισθησία για τους άστεγους, τους μετανάστες και τα αδέσποτα. Και το χιόνι έλιωσε. Και συνεχίζουμε, εκεί που το αφήσαμε, από την κατάσταση στο ελληνικό θέατρο.

Αυτά που όλοι ξέραμε, κάποιοι τα ξέραμε επειδή τα είχαμε ακούσει, κάποιοι επειδή τα έχουν ζήσει. Και γίνονται καταγγελίες στα social και στα κανάλια. Και να τα likes, να τα μηνύματα υποστήριξης και να οι κοινοποιήσεις. Και μετά θυμάσαι και λίγο τον Τραμπ και τους Proud boys που μπήκαν στο Καπιτώλιο.

Μοιάζει χρόνια πίσω… Δώσε φωτογραφίες και posts και likes και τα πάντα όλα! Χαμός! Και ο Ζούγκεμπεργκ λέει «όχι άλλο Τραμπ στο facebook. Φύγε Τραμπ από το facebook». Και λέει το twitter : «Όχι άλλο Τραμπ στο twitter. Φύγε Τραμπ από το twitter». Και έφυγε ο Τραμπ από το facebook και από το twitter και είπαμε «Ναι! Μπράβο! Έτσι!». Και μετά γίνεται σεισμός!

Φωτογραφίες από την περιοχή, συμπαράσταση και likes, πολλά likes και comments, πολλά comments. Και μετά πλημμύρες. Και likes, και comments και «τι κρίμα οι άνθρωποι».

ΟΛΟΙ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ, όλοι συμμετέχουμε σε αυτή την τρέλα, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Ελάχιστοι φίλοι μου δεν συμμετέχουν. Αλλά αυτοί δεν συμμετέχουν γενικά, έτσι έχουν επιλέξει και δεν είμαι εγώ αυτή που θα τους κρίνω. Η ζωή είναι μια περιπέτεια, ένα κωμικό δράμα με ευχάριστα διαλείμματα και ο καθένας βρίσκει τον τρόπο να κάνει τη δική του διαδρομή. Και αν οι προηγούμενες γενιές έζησαν βιομηχανική επανάσταση και χούντα, εμείς ζούμε την εποχή του internet και κυρίως την εποχή των social.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΤΟ 1975. Οι έφηβοι της γενιάς μου έκαναν φάρσες από τα τηλέφωνα, έγραφαν κασέτες στο πρόσωπο που είχαν ερωτευθεί, αγόραζαν βινύλιο με τα λίγα χρήματα που περίσσευαν… Όλα αυτά μοιάζουν αιώνες πίσω. Γιατί, εμείς, οι ίδιοι «έφηβοι» είμαστε τώρα στα social και αναλύουμε τις απόψεις μας και διαφωνούμε και κάποιοι βρίζουν, προσβάλλουν και κάνουν ό,τι άλλο τους βοηθάει για να αντέξουν τη ζωή τους. Γιατί αν κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά, στο facebook δεν θα βρείτε νέους ανθρώπους. Θα βρείτε κάποιους 30άρηδες, αλλά οι περισσότεροι είναι 40άρηδες, 50άρηδες και βάλε.

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω τι κάνουν οι σημερινοί 16άρηδες και 20άρηδες. Μάλλον tik tok; Χρησιμοποιείς καθόλου λέξεις στο tik tok; Δεν ξέρω, δεν έχω μπει ποτέ. Πάντως δεν είναι στο facebook και δεν γράφουν comments, ούτε εκφράζουν με μακροσκελή posts τις απόψεις τους για να τις δουν… ποιοι; Οι φίλοι, γιατί όσοι δεν είναι «φίλοι» τους έχουμε κάνει μπλοκ. Και έτσι ζούμε όλοι σε μια τεράστια φαντασίωση και ψευδαίσθηση διαλόγου και συμμετοχής στα κοινά. Ξεσπαθώνουμε, εκτονωνόμαστε, τσακωνόμαστε, εκδηλώνουμε μίσος, λατρεία, συμπαράσταση, εξαντλούμε τα συναισθήματά μας πάνω σε πλήκτρα, μόνοι μας, βλέποντας μια οθόνη. Και η ζωή συνεχίζεται.

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΘΟΝΗ και οι φωτογραφίες και τα likes. Το πρόβλημα είναι ότι ανακοινώνεται ο νικητής των εκλογών στο twitter. Το πρόβλημα είναι ότι παραιτείται ένας υπουργός στο facebook ή τον «παραιτούνε» στο twitter και το μαθαίνει σκρολάροντας.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ότι μια καταγγελία γίνεται στη Σκορδά και όχι στην αστυνομία ή στον εισαγγελέα. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ζούγκεμπεργκ αποφασίζει και βγάζει από το facebοοk τον Πρόεδρο της Αμερικής. Για να το ξαναπούμε λίγο αυτό: ο Ζούγκεμπεργκ αποφασίζει και αφαιρεί το λόγο από τον Πρόεδρο της Αμερικής.

Ο ΖΟΥΓΚΕΜΠΕΡΚ, δηλαδή, ασκεί πολιτική. Και οι πολιτικοί ασκούν τι; Τις ικανότητές τους στα social. Γιατί αν «γράφεις» καλά στα social, έχεις δύναμη. Και ο αστυνομικός σήμερα έχει τη δύναμη, ή για να το πω πιο κομψά, τη διακριτική ευχέρεια, αν σε δει με κατεβασμένη τη μάσκα στην πλατεία να σου κόψει πρόστιμο, να σε πάει αυτόφωρο, να σε δείρει ή να σου κάνει απλά μια σύσταση. Αυτός αποφασίζει τι θα κάνει. Και θα κάνει αυτό που θέλει.

Και ο ιερέας θα κάνει αυτό που θέλει. Κανένας δεν ελέγχει τον αστυνομικό. Κανένας δεν ελέγχει τον ιερέα. Και ο ιερέας κάνει κρυφή λειτουργία στο υπόγειο της εκκλησίας, 50 γέροι κολλάνε κορωνοϊό, κλείνει ολόκληρη η πόλη στη Βοιωτία, ο ιερέας χαροπαλεύει και ο Ιερώνυμος στέλνει τους καλύτερους γιατρούς για να τον σώσουν. Αυτόν, τον ιερέα, όχι τους υπόλοιπους 50 γέρους. Και ο ιερέας σώζεται. Και κοιμάται ήσυχος το βράδυ και κυρίως ζωντανός. Και όλοι τους κοιμούνται ήσυχα το βράδυ. Και η ζωή συνεχίζεται. Εξάλλου, τους βρίσαμε στα social. Εντάξει. Δεν νιώθεις περίεργα;

ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ότι «οι αγορές δεν το επιτρέπουν» ή «οι αγορές δεν εμπιστεύονται» δεν θέλεις να ρωτήσεις: Ποιοι είναι αυτές οι αγορές; Και αν είναι κάποιοι γιατί δεν ξέρω ποιοι είναι. Και αν είναι κάποιοι γιατί ορίζουν τι θα κάνει μια κυβέρνηση που εγώ, ο πολίτης, ψήφισα για να βγει. Και αν ορίζουν οι αγορές το μέλλον μου γιατί δεν ψηφίζω αυτές, αλλά κάποια άλλα πρόσωπα. Και αν οι τράπεζες ορίζουν τις πολιτικές της κάθε κυβέρνησης γιατί δεν ψηφίζω ποιος θα είναι ο CEO της τράπεζας;

Και αν τα παιχνίδια των χρηματιστών που έβγαλαν δισεκατομμύρια εκμεταλλευόμενοι την τραπεζική ασυδοσία που επέτρεψαν οι κυβερνήσεις, έριξαν όλη την Ευρώπη στην κρίση και στη φτώχεια, γιατί όλοι αυτοί δεν είναι στη φυλακή; Γιατί δεν είναι οι μούρες τους στα social για να κάνω comment και «έλεος». Γιατί βρίζω τον υπουργό, ενώ άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις; Γιατί αλλάζω κυβέρνηση, αν άλλοι με κυβερνούν;

ΥΠΟΥΡΓΟ; ΠΟΛΙΤΙΚΟ; Μα τι λες τώρα! Εγώ δεν ψηφίζω καν! Όταν έχει εκλογές πάω στην παραλία! Είναι όλοι τους αλήτες! Και έτσι όλοι οι θυμωμένοι συμφωνούν! Και ο αντιεξουσιαστής κάνει like στο ίδιο post που κάνει like και το proud boy της Ελλάδας. Και αν έχεις γράψει εσύ το post, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις (γελώντας). Γιατί το άσπρο και το μαύρο στα social είναι ο κανόνας. Ή υποστηρίζεις το «ναι» ή το «όχι».

Αν πεις «ναι μεν αλλά» θέλεις να τα έχεις καλά με όλους και είσαι κατάπτυστος, αν πεις «ούτε ναι, ούτε όχι» τότε το post σου περνάει απαρατήρητο, αν πεις «ρε παιδιά να το συζητήσουμε» θα βάλουν «έλεος» και ότι δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε μπροστά στην αδιάψευστη, μεγάλη Αλήθεια. Όλοι την ξέρουν, αν δεν είσαι σίγουρος είσαι «ύποπτος», «εξυπηρετείς συμφέροντα» ή είσαι απλά άσχετος. Αν κάνεις χιουμοριστικά posts τη γλιτώνεις. Αρκεί βέβαια να είσαι politically correct, γιατί αν δεν είσαι, θα φαγωθείς κι εσύ. Ελευθερία του λόγου; Τι είναι αυτό; Είναι προσβλητικά αυτά που λες και σου αφαιρώ την ελευθερία του λόγου. Γιατί σήμερα δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά τι λες.

Μπορεί να μην έχεις πειράξει ούτε μυρμήγκι, αλλά επειδή έκανες ένα αστείο που κάποιοι το βρήκαν προσβλητικό, θα σε κρεμάσουν ανάποδα. Και το βράδυ οι ίδιοι που σε κρέμασαν ανάποδα θα χειροκροτάνε τον εγκληματία που με μαγικό τρόπο τη γλιτώνει και διαπρέπει στα κανάλια, στα social και στην καρδιά τους. Ωραία πράγματα, δεν συμφωνείς;

ΚΑΙ ΕΤΣΙ, με εκείνα και με αυτά, η πολιτική αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο. Ο πολιτικός, ο εκλεγμένος κυβερνήτης, γίνεται όλο και περισσότερο ένα αδύναμο ον που άγεται και φέρεται. Και με χαρά και περηφάνια, καμαρώνοντας, παραχωρούμε τη δύναμή μας χαλαρά και ανέμελα, βγάζοντας φωτογραφίες στα χιόνια ή τις σκηνές των μεταναστών ή τα βασανισμένα αδέσποτα. Γιατί αυτή είναι η δύναμη των ανθρώπων, να ελέγχουν αυτούς που κυβερνούν. Ποιος ελέγχει ποιον αυτές τις μέρες; Εμείς; Εμείς κάνουμε like ή έλεος ή comment στην «είδηση» χωρίς καν να ξέρουμε αν αληθεύει.

Και χιονίζει και η εθνική οδός κλείνει για να μην πληρώσει πρόστιμο ο πάμπλουτος ιδιώτης που την διαχειρίζεται και στις natura φυτρώνουν ανεμογεννήτριες και… και… και… Και «οι αγορές» συνεχίζουν να κάνουν αυτά που κάνουν σαν θεϊκές οντότητες που δεν μπορώ να δω ούτε να αγγίξω. Και οι πολιτικοί ανεβάζουν hashtag στα χιόνια και βγάζουν τις ρώγες τους προς τέρψιν της ματαιοδοξίας τους.

Και τσακωνόμαστε με τα πλήκτρα μας και βυζαίνουμε όλοι το ίδιο το μέσο –τα social- που μας έχει αποδυναμώσει, το ίδιο το μέσο που μας κάνει να νιώθουμε ότι συμμετέχουμε, ότι μπορούμε να μοιραστούμε το τραύμα μας μαζί του. Και η ζωή συνεχίζεται.

Ουφ! κουράστηκα.