Η παρέα λέγεται ότι, ως λέξη, κατάγεται από την εβραιοϊσπανική λέξη parea και, κατά συνέπεια, από την ισπανική λέξη pareja, που σημαίνει ζευγάρι. Μια ομάδα που κάνει συντροφιά, αλλά και η συντροφιά αυτή καθ’ αυτή ορίζονται και εξηγούνται από την λέξη παρέα.

Από πότε, αλήθεια, αρχίσαμε να είμαστε κοινωνικοί; Από τις πολύ αρχές μας. Και, βεβαιότατα, για λόγους επιβίωσης. Ομάδες ανθρώπων, ο ίδιος ο θεσμός της οικογένειας και ο τρόπος με τον οποίο αυτή δημιουργείται προδίδει την κοινωνική μας φύση ως ανθρώπων.

Με το πέρασμα των χρόνων, οι συνήθειές μας έχασαν ένα μέρος από το λειτουργικό τους βάρος και συνέχισαν να αναπτύσσονται επειδή εμείς βρήκαμε ομορφιές και θαύματα στους άλλους γύρω, επειδή θελήσαμε να μοιραστούμε όχι την τροφή ή την σπηλιά μας, αλλά τα προβλήματα και τις απορίες μας για το μυστήριο που παραμένει συμπαγές μες στους αιώνες: την ίδια την ζωή.

Η λέξη κοινωνικοποίηση εμφανίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Εμίλ Ντιρκέμ, θεμελιωτή της σύγχρονης κοινωνιολογίας, και περιγράφει τη διαδικασία μέσω της οποίας ο άνθρωπος γίνεται κοινωνικό ον.

Μέχρι τώρα δεν έχει δημιουργηθεί μια ευρέως αποδεκτή θεωρία για την κοινωνικοποίηση. Μερικά μοντέλα ανάλυσης θεωρούν τον άνθρωπο ως φυσικό (βιολογικό) ον, άλλα ως εξαρτημένο (κοινωνικό) ον, ενώ άλλα ότι είναι συνδυασμός και των δύο.

Οι φορείς της κοινωνικοποίησης

Πρωτογενώς, η οικογένεια, δευτερογενώς το σχολείο και τριτογενώς η θρησκεία, το κράτος, οι παρέες συνομηλίκων και τα περιβάλλοντα όπου εντάσσεται το άτομο, το χρίζουν επισήμως κοινωνικό ον, του διδάσκουν τις συμβάσεις και τους κανόνες της λειτουργίας των κοινωνικών δεσμών. Από άτομο, γίνεται μέρος συνόλου και, έτσι, αντιλαμβάνεται καλύτερα τον εαυτό του.

Περνάμε φάσεις που δεν μπορούμε χωρίς την ομάδα μας (βλέπε μαμά, μπαμπά), άλλες που απαιτούμε να μας αφήσουν μόνους στην ησυχία/πίκρα/καημό/σκέψεις μας και άλλες περιόδους όπου αναζητούμε αυτοκόλλητη συντροφιά με άτομο ή άτομα που νιώθουμε πως μας συνδέουν πράγματα, όπως κοινά ενδιαφέροντα, κοινά προβλήματα, κοινές ανησυχίες.

Έρευνες των τελευταίων χρόνων δεν αποκλίνουν σημαντικά μεταξύ τους: όλες δείχνουν ότι η μοναξιά βλάπτει την σωματική και ψυχική υγεία, ενώ αντίθετα η ένταξη σε κοινωνικές ομάδες (αθλητικούς ομίλους, χορωδίες, παρέες συνομιλήκων), λειτουργεί προστατευτικά.

Μια πρόσφατη βρετανική έρευνα έδειξε ότι, στην περίπτωση των μαθητών, όσοι δεν ταυτίζονταν με κάποια παρέα ή άλλη ομάδα, εμφάνιζαν τετραπλάσια πιθανότητα εκδήλωσης ψυχολογικού στρες σε σχέση με τους συνομηλίκους τους, που δήλωναν εντεταγμένοι σε ομάδες και κοινωνικά δίκτυα.

Η διαπίστωση ότι όσο πιο εντεταγμένος είναι κανείς στις διάφορες κοινωνικές ομάδες, τόσο λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζει, βρέθηκε να ισχύει ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία ή το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο κάποιου.

Τόσο θαυματουργή λοιπόν η παρέα;

Μα φυσικά. Κι επειδή, όπως θα δούμε παρακάτω, παρέα δεν είναι ακριβώς φιλία, είναι μια κατάσταση και μια πολύπλευρη σχέση ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους, θα χρειαστεί να τα διακρίνουμε από τώρα. Στην ζωή μας, μπορούμε να είμαστε μέλη σε διάφορες παρέες και μια παρέα αυτή καθ’ αυτή έχει την τάση να ανοίγει για να μεγαλώσει και να κλείνει για να μικρύνει.

Ένας ζωντανός οργανισμός με αρκετά πολύπλοκες “απαιτήσεις” σε σχέση με λοιπές κοινωνικές φόρμες, όπως ο ερωτικός δεσμός ή η φιλία ή η σχέση παππού-εγγονού.

Η παρέα είναι η άριστη μικρογραφία της κοινωνίας, το ιδανικό ακροατήριο σε περιπτώσεις ζητημάτων που χρειάζονται άμεση λύση, λόγω πολυφωνίας και ετερόκλητων απόψεων από τα μέλη, η παρέα είναι η ανθρώπινη ασπίδα που σε κυκλοφορεί εκεί έξω, η συνωμοσία ανθρώπων που γουστάρουν να είναι μαζί απέναντι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Θρυλικές παρέες και στέκια που έγραψαν ιστορία στην Αθήνα

Γύρω από μια σπουδαία προσωπικότητα συγκεντρώνονταν άνθρωποι και, όλοι μαζί, δημιουργούσαν μια παρέα. Άλλοτε, μερικά παιδιά πήγαιναν ξανά και ξανά σε ένα μαγαζί μέχρι που το έκαναν στέκι για όλη την πόλη. Και ορισμένες φορές, σπουδαίοι μοναχικοί τύποι της διανόησης συνδέονταν μεταξύ τους για να ανταλλάξουν απόψεις. Ή καλλιτέχνες ενώνονταν και, η παρέα τους, δημιουργούσε αριστουργήματα, χάρη στα ταλέντα τους που, βαλμένα μαζί, ήταν ακαταμάχητος συνδυασμός.

Πέριξ του Μάνου

Από τον Μαγεμένο Αυλό και τα κορυφαία τραπεζώματά του που διαρκούσαν ώρες και δεν άφηνε κανέναν να πληρώσει, μέχρι τις επισκέψεις που δεχόταν από λεφούσια νέων στο σπίτι του, Ρηγίλλης 17, ο Χατζιδάκις υπήρξε πληθωρικά κοινωνικός, δηλωμένος bon viveur και εξαιρετικά αγαπητός ως άνθρωπος, παρά τις δεδομένες ιδιοτροπίες του.

Ο δημοσιογράφος και στιχουργός Γιώργος Παυριανός έχει γράψει μερικά ωραία κείμενα για τις παρέες του Μάνου και τα νέα παιδιά που ήθελαν να βρίσκονται πλάι του και να ακούνε τις ιστορίες του. Ο Δημήτρης Λέκκας, η Ρηνιώ Παπανικόλα και άλλοι συνεργάτες από το Τρίτο Πρόγραμμα, ο Γκάτσος, η Αλίκη, η Μελίνα, άσημοι και διάσημοι, συγχρωτίζονταν με τον Μάνο.

Δεν αποτελούσαν όλοι αυτοί μία συμπυκνωμένη παρέα, αλλά πολλές παρέες νέων καλλιτεχνών της εποχής σύχναζαν κοντά του. Και όλοι μαζί αποτελούσαν έναν κύκλο ανθρώπων από αυτούς που σπάνια, πια, συναντά κανείς. Αισθηματίες, καλλιτεχνικές φύσεις, γλεντζέδες, πλούσιοι ή φτωχοί, έντονες προσωπικότητες.

Οι διανοούμενοι του Καφέ Βυζάντιον

Έκλεισε οριστικά την δεκαετία του ‘70, αλλά αποτέλεσε κυριολεκτικά θεσμό και θεμέλιο λίθο μιας αστικής κουλτούρας διασκέδασης και συνύπαρξης.

Νέοι και νέες στα τραπεζάκια να τιτιβίζουν ζωηρά, νέοι και νέες που εξελίχτηκαν σε σημαντικά κεφάλαια της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού.

Πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, μπίτνικς φιγούρες της πόλης, οι διαλέξεις του ζεύγους Βαχλιώτη για το σινεμά, τα μέλη του περιοδικού «Πάλι», ο Νάνος Βαλαωρίτης , ο Ελύτης, ο Γκάτσος και όλη η ελληνική πρωτοπορία: Δημήτρης Πουλικάκος, Πάνος Κουτρουμπούσης, Τάσος Φαληρέας, Σπύρος Μεϊμάρης, Μαρία Μήτσορα.

Η “παρέα” του Βυζαντίου ήταν τόσο κλειστή όσο και ανοιχτή. Ο νοών νοείτω.

Η παρέα του πρώην Ντόλτσε

Το Φίλιον, σήμερα, είναι από τα λίγα αληθινά στέκια της Αθήνας, δηλαδή θα δεις τακτικά τις ίδιες και τις ίδιες φάτσες, ενώ ανά καιρούς το γνωρίζουν νεότερες γενιές και το κάνουν και δικό τους σημείο συνάντησης.

Ο διάσημος πίνακας που στολίζει τον τοίχο της εσωτερικής του αίθουσας αναπαριστά όλους τους περίοπτους θαμώνες του μαγαζιού, βλέπε Κωνσταντίνο Τζούμα (ακόμα θα τον πετύχετε συχνά εκεί), Τάνια Τσανακλίδου. Χρήστο Χωμενίδη, Γιώργο Βέλτσο, Κωνσταντίνο Τσουκαλά.

Καλλιτέχνες και ιδίως συγγραφείς της γενιάς του ‘70 γαλουχήθηκαν πάνω από τις κούπες με τον καφέ του συγκεκριμένου μαγαζιού και οι θρυλικοί αυτοί θαμώνες είχαν και έχουν πολλά κοινά εκτός από το αγαπημένο τους τραπέζι.

Λίνα-Σταμάτης και λοιποί

Η Λίνα Νικολακοπούλου γνώρισε τον μουσικό που έμελλε να ντύσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της στην Πάντειο-ταίριαξαν αμέσως. Τόσο δέθηκαν και τόσο πολύ χρόνο περνούσαν μαζί που, όπως έχει πει η ίδια η στιχουργός, είχε κυκλοφορήσει για ένα διάστημα ο αστικός μύθος ότι ήταν αρραβωνιασμένοι.

Το ασυναγώνιστο καλλιτεχνικό δίδυμο συνεργάστηκε με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, την Χαρούλα Αλεξίου, την Τάνια Τσανακλίδου, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, είτε καθένας χωριστά μαζί τους είτε σε κοινές δουλειές. Αυτή η μουσική παρέα έγραψε πραγματικά ιστορία στην ελληνική δισκογραφία.

Χρόνια μετά, η τριάδα Μποφίλιου-Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος φιλοδόξησε και, σε έναν βαθμό, πέτυχε να κάνει το ίδιο. Οι καλλιτέχνες αυτοί είναι και στην ζωή τους φίλοι. Θα ήταν όμως, αν δεν τους ένωνε η μουσική και η δημιουργία; Η τέχνη δημιουργεί όμορφες “κλίκες” αναπόφευκτα, τότε και τώρα και μετά.

Τα ροκ παιδιά της πόλης

Η μπάντα ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ που συνεργάστηκε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο σε έναν του δίσκο, παρέα με Θέκλα Τσελεπή (μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά) και Δημήτρη Πουλικάκο. Οι Magic de Spell που είναι καλά φιλαράκια και πίνουν σχεδόν καθημερινά τον καφέ τους μαζί, ακόμα και τώρα που κοντεύουν τα 60 ορισμένα μέλη τους.

Ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Σάκης Μπουλάς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Ζουγανέλης, ο Σταρόβας, ο Γιοκαρίνης: όλοι μαζί, άλλοι περισσότερο κοντά ανά δυάδες ή τριάδες. Κι αν κάποιοι δεν βρίσκονται πια στην ζωή, η “παρέα” δεν έχει χαλάσει, ούτε ο θάνατος χαλά μια παρέα, τα μέλη σηκώνουν πάντα ένα ποτήρι με αλκοόλ στην υγειά αυτών που έφυγαν πρώτοι.

Ο μοναχικός Νικόλας Άσιμος με τους πλανόδιους μουσικούς του και τα κορίτσια του. Οι παρέες των Εξαρχείων. Οι παρέες της Πλάκας, με τα πρώτα ροκ μπαρ της πόλης. Τύποι και τύπισσες όλο φως παρά το φαινομενικό τους σκοτάδι.

Κοσμικοί κύκλοι, τετράδες ζευγαριών και όχι μόνο

Μελίνα Μερκούρη-Ζυλ Ντασέν παρέα με την Μαρία Καλλιγά και τον σύζυγό της σε εκδρομές εκτός Αθηνών, αλλά κα σε κοσμικά σημεία της πόλης. Ο ατελείωτος κύκλος ανθρώπων περί τον δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα Μίλτο Λιδωρίκη: πολιτικοί, ηθοποιοί, συγγραφείς, άλλοι δημοσιογράφοι. Γεύματα, δείπνα, ταξίδια, βραδιές χορού.

Οι φίνες φίλες και οι gentlemen συνδαιτημόνες του Ζάχου Χατζηφωτίου: τα τραπεζώματά του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, οι παρέες της Μυκόνου που όταν πρωτοπήγαν έμοιαζε με την Τέλενδο και δεν είχε καν ηλεκτρικό.

Ο Ωνάσης και τα επικά του γλέντια στα νυχτερινά μαγαζιά με έναν στενό κύκλο φίλων και συνεργατών που άνοιγε, ενίοτε, για να υποδεχθεί εκπροσώπους του ωραίου φύλου και νεαρούς φιλόδοξους των επιχειρήσεων και της καλής ζωής. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι παρέες διαμόρφωσαν την κουλτούρα του αστικού βίου όπως την ξέρουμε σήμερα.

Και συνεννοούνταν μια χαρά χωρίς κινητά τηλέφωνα και social media. Αλώνιζαν στην πόλη λαμπροί μποέμηδες και ντάμες φλογερές, πιο εύπιστοι από ό,τι οι επίγονοί τους, ατόφιοι influencers σάρκινοι και οστέινοι, της κάθε μέρας. Σε κάθε παρέα υπήρχε και υπάρχει ένας τουλάχιστον αφανής ήρωας, αυτός που δεν έγραψαν οι εφημερίδες τα κατορθώματά του, αυτός που δεν παίζει την καλύτερη κιθάρα, αυτή που δεν χόρευε ζεϊμπέκικο σπάζοντας πιάτα.

Μια καλή παρέα, μια σωστά οργανωμένη συντροφιά ανθρώπων χρειάζεται οπωσδήποτε τις πιο “ήρεμες” δυνάμεις. Άλλωστε, οι λαμπεροί πρωταγωνιστές, αυτοί που βρίσκονταν στο προσκήνιο, συχνά αισθάνονταν κατά βάση μόνοι, παρά τις δεκάδες προσώπων που μαζεύουνταν γύρω τους και, κάποιοι, τους αγαπούσαν αληθινά.

Η παρέα της Κατερίνας Γώγου την εγκατέλειψε στο τέλος της ζωής της, λέγοντας πως “τρελάθηκε”, σύμφωνα με δηλώσεις του αδερφού της. Κι όμως, αυτή για αυτούς έγραψε ένα από τα ποιήματα που μας έχουν σημαδέψει: εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, είναι σύρματα τεντωμένα…

Πέντε σημάδια που δείχνουν πως δεν ανήκεις πια στην παρέα

1. Κανονίζουν χωρίς εσένα.
2. Όταν είστε μαζί, δημιουργούνται πηγαδάκια, κανένα εκ των οποίων δεν σε περιλαμβάνει. Και καταλήγεις να τσουγκρίζεις το ποτήρι σου, άβολα χαμογελαστή.
3. Κάθε φορά που βγαίνετε, συναντάς νέα μέλη με τα οποία οι υπόλοιποι της παρέας δείχνουν να έχουν τρομερή οικειότητα. Η παρέα εξελίσσεται κι εσύ έχει μείνει πίσω.
4. Ανακαλύπτεις ότι έχουν νέα αστεία, νέα θέματα συζήτησης, νέα σημεία αναφοράς, καθ’ όλα άγνωστα σε σένα. Ουπς.
5. Αισθάνεσαι κάπως σαν υποχρέωση την έξοδο με τα παιδιά. Προτιμάς εκείνη την φίλη με την οποία ξαναβρέθηκες πρόσφατα, Netflix κατά μόνας ή το πρόσωπο. Και να μην τους δεις ένα μήνα δεν σε πειράζει. Εδώ κι αν ουπς.

Με το μέλλον της παρέας τι γίνεται;

Αναρωτιόμαστε αν είναι υπαρκτό.

Η παρέα είναι τόσο σκληρό καρύδι ως έννοια που δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά. Κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά της και οι άνθρωποι προσαρμόζονται-είναι στην φύση μας.

Παρέες νεαρών του ΕΑΜ έβγαιναν στους δρόμους τις νύχτες, τα παιδιά στο Πολυτεχνείο έφτιαχναν πλακάτ και συνθήματα, τα αγόρια στις επαρχίες του ‘50 έκαναν μαζί ζαβολιές και πλήγωναν τα γόνατά τους, γυναίκες και άντρες από όλον τον κόσμο κατάφερναν να βρίσκονται και να διατηρούν τα στοιχεία που τους ένωναν παρά τις αντιξοότητες της εποχής τους, του τόπου τους, των εκάστοτε συνθηκών.

Τώρα, βρισκόμαστε στο 2020. Όχι, δεν υπάρχουν ποιητικά καφενεία και οι νέοι παραείναι πολυάσχολοι για να μπορούν να συναντιούνται κάθε μέρα στο καφέ της σχολής ή της γειτονιάς τους. Με την έλευση του διαδικτύου, ο πυρήνας της παρέας έχει, σε ένα μέρος του, μετατοπιστεί στα groups, τις σελίδες, τα σχόλια στα προφίλ των κολλητών, στις κοινές συνομιλίες.

Επίσης, δεν ακούμε και πολύ συχνά την λέξη “παρέα” ή την φράση “η παρέα μου”. Οι τρέχουσες συνθήκες μας αναγκάζουν να προσέχουμε ιδιαιτέρως, ακόμα και με την ίδια μας την οικογένεια. Απολυμαίνουμε τα χέρια μας, φοράμε μάσκα, τα στέκια μας κλείνουν στις 12. Και πριν από όλα αυτά, όμως, οι χρόνοι στις μητροπόλεις μας πιέζουν αφόρητα: πολλοί κάνουμε δύο ή τρεις δουλειές-όταν βρίσκουμε δουλειά-, οι νέοι σπουδάζουν επισήμως μέχρι τα 35, τα χρήματα δεν ήταν/είναι πάντα αρκετά για εκδρομές, διακοπές, κοινές εξόδους.

Κι όμως, για κάθε έναν-ή σχεδόν-υπάρχει ένας ή περισσότεροι κύκλοι ανθρώπων στους οποίους αισθανόμαστε ότι ανήκουμε. Υπάρχουν παρέες που έχουν κρατήσει δεκαετίες ολόκληρες και τα μέλη τους συναντιούνται μερικές φορές τον χρόνο, όμως, κάνοντας μια συγκεκριμένη δραστηριότητα ή ανταμώνοντας σε έναν συγκεκριμένο χώρο: λέσχη, σπίτι ή μαγαζί, δεν έχει σημασία.

Η παρέα της σχολής. Η παρέα της δουλειάς. Η παρέα που δημιουργείται, με χαλαρούς όρους και δέσμευση, ανάμεσα στους μονήρεις πλην πιστούς θαμώνες ενός καφέ ή ενός μπαρ. Η παρέα που εξελίσσεται με την προσθήκη των ερωτικών συντρόφων των μελών της. Η παρέα των διακοπών, που συνάπτεται μεταξύ των οικογενειών ή των μικρότερων παρεών που πηγαίνουν κάπου κάθε χρόνο.

Μιλάμε για τρία άτομα-ο μικρότερος δυνατός αριθμός. Αλλά μπορεί να μιλάμε και για μια ολόκληρη δεκάδα ή και περισσότερους ανθρώπους ακόμα-ανάμεσά τους, υπάρχουν σίγουρα στενότεροι δεσμοί κολλητών φίλων ή ζευγαριών. Αλλά πίνουν μπίρα όλοι μαζί. Υπάρχουν όλοι μαζί και, αν τους διαχωρίσεις, είναι κάποιες άλλες και κάποιοι άλλοι.

Ναι, αυτή είναι μία μόνο από τις “μαγικές ιδιότητες” της παρέας ως έννοιας: μας θέτει σε ένα πλαίσιο που, συχνά, μας οδηγεί στην ανάληψη ενός ρόλου ενός χαρακτήρα. Μια παρέα δικηγόρων ας πούμε, έχει τον αθλητή της, τον ρομαντικό της, τον αμετανόητο εργένη της. Και ούτω καθεξής. Όσο το άτομο εργάζεται, γεννά, ερωτεύεται, εκπαιδεύεται, η δημιουργία παρέας είναι αναπόφευκτη.

Το πώς η παρέα εκδηλώνεται, εκφράζεται και εξελίσσεται ως ομάδα είναι ζήτημα εποχής και τάσεων, απαγορεύσεων και δυνατοτήτων.

Κάποιες παρέες θυμούνται επικά καλοκαίρια στο κότερο, κάποιες άλλες ατελείωτες μπαλκονάδες με μπίρες και γέλια. Κάποιες άλλες χάθηκαν λίγο μες στο πέρασμα του χρόνου, αλλά τα μέλη τους νιώθουν ακόμα ότι ανήκουν σε αυτήν.

Ακόμα και αν υπάρχουμε ως ανθρωπότητα μέσω των μικροτσίπ μας, οι συχνότητες κάποιων θα συντονίζονται καλύτερα με αυτές κάποιων άλλων. Κι αυτοί θα είναι, μεταξύ τους, παρέα. Αναπόδραστα. Ευτυχώς.

Πολύ ξεχωριστές παρέες από ελληνικές τηλεοπτικές σειρές

Ξέχνα λίγο τους Singles, το Παρά Πέντε, τα σήριαλ του Παπακαλιάτη και τις κλασικές σειρές βασισμένες στο story μιας παρέας, όπως το Λόγω Τιμής. Υπάρχουν μερικές πολύ ιδιαίτερες συντροφιές που αποκαλύφθηκαν μέσα από τηλεοπτικές σειρές και έβαλαν τα γυαλιά σε άλλες κι άλλες παρέες, πιο official υποτίθεται, πιο “κανονικές”.

Σαββατογεννημένες

Οι τρεις πρώην γυναίκες του Σάββα, η ηθοποιός, η έμπορος., η φιλόλογος. Τόσο διαφορετικές, κι όμως έδεσαν, στάθηκαν σαν οικογένεια η μία για την άλλη.

Κωνσταντίνου και Ελένης

Οι δύο ετερόκλητοι συγκάτοικοι ακουσίως έκαναν προξενιό στους κολλητούς τους, Μάνθο και Πέγκυ, οπότε η θρυλική τετράς αλώνιζε παρέα. Το αλατοπίπερο αυτής της παράδοξης συντροφιάς, ένας μηχανόβιος μπάρμαν και μια γεροντοκόρη γειτόνισσα. Αυτά είναι.

Εμείς κι Εμείς

Αν και είναι σειρά βασισμένη σε παρέα, το Εμείς κι Εμείς μας δίδαξε ότι οι δυνατές παρέες δεν φοβούνται να ανοίξουν και σε νέα μέλη, ακόμα κι αν είναι κυριολεκτικά από άλλον κόσμο. Η Πόντια ξαδέρφη Παρθένα έγινε πολύ γρήγορα αναπόσπαστο μέλος της πολυμελούς συντροφιάς…