Κόρη, μάνα, αδελφή, άγαμη, διαζευγμένη ή με οικογένεια. Κοινό στοιχείο; Η γυναικεία φύση. Επιλέξαμε έξι γυναίκες να μας μιλήσουν για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο, τα γυναικεία τους πρότυπα και, τέλος, ζητήσαμε από αυτές να μας αφιερώσουν το αγαπημένο τους τραγούδι. Η Βασιλική Δρίβα, η Ελένη Λειβαδίτη, η Χριστίνα Πούλου, η Δέσποινα Μέξη, η Lauretta Macauley, η Smaragda Αλεξανδρή, είναι γυναίκες που η κάθε μία έχει τη δική της διαδρομή, τα δικά της όνειρα κι αντιμετωπίζει τις δικές της καθημερινές δυσκολίες. Στα δικά τους λόγια θα βρεις κι εσύ τον εαυτό σου, εξάλλου είναι μία από εμάς και είμαστε μία από αυτές!
Βασιλική Δρίβα (Δημ. Υπάλληλος- Ηθοποιός)
Ονομάζομαι Βασιλική Δρίβα και έκλεισα τα 40 μου χρόνια. Κατάγομαι από τη Λάρισα, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια μένω μόνιμα στην Αθήνα. Αυτό που ίσως με ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες γυναίκες είναι το Σύνδρομο Αχονδροπλασίας Οστών που είναι γνωστό ως Νανισμός. Συνήθως οι άνθρωποι με Νανισμό βιώνουν κοινωνική απομόνωση και δυσκολίες στην αγορά εργασίας.
Η ίδια, έχω βιώσει ρατσισμό αλλά στα όρια που κατανοείς πως για τον άνθρωπο το διαφορετικό και το αλλιώτικο από αυτό που έχεις συνηθίσει, δεν είναι εύκολο να αποδομηθεί, παρά μόνο με τη γνώση και τις σχέσεις των ανθρώπων. Πορευόμαστε μαζί κάθε μέρα. Χωρίς αυτό δε θα είχα τη δουλειά που έχω, τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα , το σπίτι μου, το μεγάλο δώρο που μου προσφέρεται η ενασχόληση με το θέατρο, τη ζωή μου με ανθρώπους που με αγαπούν γι’ αυτό που είμαι…
Πρότυπο για μένα είναι ο άνθρωπος που έχει επιλέξει σαν τρόπο ζωής, το καλό προς τον άλλο άνθρωπο.
Το αγαπημένο μου τραγούδι αυτό το διάστημα είναι της Billie Eilish “You don’t get my high anymore” και το αφιερώνω σε όλους αυτούς που φοβούνται πως η ζωή και όλα όσα έχουν επιλέξει ,ίσως μια μέρα θα σταματήσουν να τους «φτιάχνουν»..
Ελένη Λειβαδίτη (Ιδ. Υπάλληλος- Μονογονεική οικογένεια
Ονομάζομαι Ελένη Λειβαδίτη, εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και είμαι διαζευγμένη και μητέρα ενός αγοριού. Μονογονεϊκή οικογένεια νιώθεις κάποιες φορές και πριν χωρίσεις. Ο σύζυγος που επέλεξες για να σηκώσετε μαζί τον ζυγό.. δεν κάνει για “βαριές” δουλειές. Τελείωσαν τα ψέματα αλλά όχι και η ζωή. Πρέπει να βάλεις μια σειρά. Να κρατηθείς δυνατή και ψυχικά ήρεμη. Δυσκολίες υπάρχουν.. μα και πριν υπήρχαν. Ο κύκλος σου δε στο λέει αλλά κάνει ενδόμυχες σκέψεις: “Θα τα βγάλει πέρα μόνη της;”, “Μήπως κινδυνεύω να ξελογιάσει τον άντρα μου;”. Δε σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.. ο κόσμος πάντα θα βρει να πει. Είναι στιγμές που η μοναξιά σε φοβίζει.
Η σκέψη να αγκιστρωθείς στο παιδί σου και να ξεχάσεις εσένα, τρομάζει. Δε θα το κάνεις. Γιατί ξέρεις καλά ότι, μόνο εάν εσύ φροντίσεις τον εαυτό σου και είσαι ήρεμη, τότε θα είναι καλά και το παιδί σου.
Γυναικείο πρότυπο: Όλες οι γυναίκες που βλέπουν τη ζωή με θετικό πρόσημο.
Το τραγούδι που αγαπώ είναι το: “Mi Mujer” του Nicolas Jaar.
Χριστίνα Πούλου (Μητέρα & Executive Business Consultant & Coach)
Ονομάζομαι Χριστίνα Πούλου και είμαι Executive Business Consultant & Coach. Στις ανώτερες θέσεις διοίκησης στην Ευρώπη μόνο το 7% είναι γυναίκες… Για ‘μένα η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να διατηρήσω την ταυτότητα μου ως γυναίκα και να εκπληρώσω, να βιώσω ισορροπημένα και τις άλλες πτυχές της ζωής μου: την μητρότητα, την οικογένεια, τους φίλους. Εύκολα ξεχνιέσαι ή μαγεύεσαι από την εξουσία της θέσης και ξεχνάς ότι πιο σημαντική είναι η εξουσία της φύσης.
Η δύναμη και η πληρότητα της γυναικείας σου φύσης είναι σημαντική και δεν χρειάζεται να γίνεις «άνδρας» για να ηγηθείς ή να διοικήσεις. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα, γιατί μπορεί να χάσεις σπουδαία κομμάτια της ζωής σου κι όταν το καταλάβεις να είναι πια μη αναστρέψιμο. Το δικό μου πρότυπο…
Πάντα θαύμαζα κι απορούσα πώς μπορεί η Mary Barra, CEO of General Motors, να έχει καταφέρει κάτι τόσο μοναδικό. Να γίνει η πρώτη CEO σε μία τόσο ανδροκρατούμενη επιχειρηματική κοινότητα.
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Fight Song” της Rachel Platten.
Δέσποινα Μέξη (Πωλήτρια Λιανικής)
Ονομάζομαι Δέσποινα Μέξη και είμαι υπάλληλος στην λιανική πώληση. Η κυριότερη δυσκολία που αντιμετωπίζω τα τελευταία χρόνια, ως πωλήτρια, σχετίζεται με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας. Η βασική μου αρμοδιότητα συνίσταται στο να καταφέρνω να πείθω τους υποψήφιους αγοραστές να πραγματοποιούν κάθε φορά όσο περισσότερες αγορές γίνεται.
Αντιλαμβάνεστε ότι το κομμάτι αυτό είναι και το πιο δύσκολο, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, αφού παράλληλα σε αναγκάζει να σέβεσαι το πορτοφόλι του καθενός και να μην γίνεσαι πιεστικός.
Το δικό μου γυναικείο πρότυπο: Η αλήθεια είναι ότι έχω τη χαρά να περιτριγυρίζομαι καθημερινά από γυναίκες που η κάθε μία ξεχωριστά θα μπορούσε να αποτελεί το καλύτερο πρότυπο για ‘μένα, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγω σε κάποια διάσημη περσόνα όπως συνηθίζεται. Το βασικότερο όμως χαρακτηριστικό που με εντυπωσιάζει είναι η πολυπραγμοσύνη μιας γυναίκας που εργάζεται, διατηρεί χόμπι, κοινωνική ζωή και οικογένεια. Αυτό είναι το πρότυπο για ‘μένα.
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Έρωτας είναι θαρρώ» του Χ. Βαρθακούρη
Lauretta Macauley (Ιδ. Υπάλληλος- Μετανάστρια)
Ονομάζομαι Lauretta Macauley και κατάγομαι από τη Σιέρα Λεόνε. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα είναι το να βρίσκομαι στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια, χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα και την άδεια παραμονής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να εργάζομαι απλήρωτη και με τον φόβο ότι αν διεκδικήσω τα χρήματα μου ή μιλήσω, θα με στείλουν πίσω στην χώρα μου. Χωρίς την άδεια παραμονής είσαι τίποτα.
Ήρθα σε μικρή ηλικία στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω την οικογένεια μου- λόγω δικτατορίας στην χώρα μου- και βρήκα τη μία αδερφή μου, από τα τρία αδέρφια μου, μετά από πολλά χρόνια. Πέρασα δύσκολες στιγμές. Δούλεψα ως οικιακή βοηθός και μάλιστα στην πρώτη δουλειά, επειδή δεν είχαν χώρο για το προσωπικό, κοιμόμουν στην αποθήκη με τα κρασιά.
Το πρότυπο γυναίκας είναι όλες αυτές που προσπαθούν για το καλύτερο. Όλες εκείνες που αγωνίζονται, αυτές είναι για εμένα το πρότυπο μου.
Το τραγούδι που αγαπώ και αφιερώνω είναι το “Everything’s gonna be alright” του Bob Marley.
Σμαράγδα Αλεξανδρή (Τραγουδοποιός)
Ονομάζομαι Σμαράγδα Αλεξανδρή, ή καλύτερα Sma ra gda και είμαι εικοσιπέντε χρονών. Ήμουν αρκετά τυχερή γιατί πέτυχα αυτή τη μεταβατική φάση που άλλαζε η κουλτούρα πάνω στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, αλλά έχουν γίνει πολλά βήματα. Μεγάλωσα σε ένα καθεστώς εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει μεγαλώσει κάποιος δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου. Στην εφηβεία μου είχα τον φόβο ότι ίσως να μην με αποδεχτούν οι άνθρωποι μου, η οικογένεια μου. Τελικά, αυτός ο φόβος ξεπεράστηκε γιατί υπήρχε αγάπη.
Θα ήθελα μεγαλώνοντας, να μοιάσω στη Τζέιν Φόντα, στη Λίλι Τόμλιν και στην θεάρα Ντόλι Πάρτον, που τους γράφει όλους.
Το τραγούδι που θα αφιέρωνα είναι ένα δικό μου κομμάτι που λέγεται “Διαστημόπλοιο”, και υπάρχει on line σε μία σπιτική ηχογράφηση. Είναι η πρώτη φορά που γράφω ένα τραγούδι που δεν είναι αφιερωμένο σε κάποιον άνθρωπο, ούτε αφορά κάποια κατάσταση. Είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στο δωμάτιο μου, που τόσο πολύ το αγαπώ και νιώθω ότι είναι το μαγικό μου διαστημόπλοιο.
