Ωραίο σύνθημα και βαθυστόχαστο! Διότι και το μπάχαλο ακόμα τη θέλει την τεχνογνωσία του. Σ` αυτό το σύνθημα παρατηρεί κανείς μια κάποια παρείσφρηση της φιλελεύθερης αντίληψης των πραγμάτων (=όλα να γίνονται με μια σειρά, να ξέρουμε καλά τη δουλειά πριν την κάνουμε κτλ) στους αναρχικούς στόχους και σκοπούς. Τελικά όλες οι ιδεολογίες διαπλέκονται και μπαίνει θα `λεγε κανείς η μια μέσα στην άλλη. Και όπως και οι φιλελέδες παρά τις διακηρύξεις περί ορθολογισμού και συνέπειας καταλήγουν να υπηρετούν το ακανόνιστο χάος της αγοράς και μιας κοινωνίας παραδομένης στα νούμερα έτσι και τα διάφορα αναρχικά ατομάκια υποτάσσουν το δυναμικό τους σε οργανωτικές δομές διόλου αναρχικές αφού έρχεται ο τάδε σύντροφος που είναι ¨παλαιός¨ να σου πει εσένα πως θα σπάσεις και τι θα σπάσεις και πως θα προφυλαχτείς και πως θα `σαι αποτελεσματικός, κοινώς πέφτει μάνατζμεντ ….ε, και δε ξέρω πόσο αναρχικό είναι αυτό!
Από την άλλη βέβαια υπάρχει κι ο αντίλογος : Άμα το κάθε αναρχίκι τα σπάει κατά βούληση τότε φέξε μου και γλίστρησα. Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης οι συντηρητικές δυνάμεις θα έχουν αυτό-οργανωθεί ώστε να μας σταματήσουν. Συνειδητοποιείς πόσο αντιφατικό ακούγεται κάτι τέτοιο; Άρα το σύνθημα έχει ένα point και παρακαλώ τους dreamers της Αθήνας να στοχαστούν πάνω του κάνοντας τσιγάρο και επαναλαμβάνοντάς το σαν mantra : Ρωτόντας σπας την πόλη… Ρωτόντας σπας την πόλη…
ΥΓ. Πάντως μην κάνετε επανάσταση αυτό το Σ.Κ. διότι ειδικά αυτό το Σ.Κ. θα λείπω. Η Βαρκελώνη τα σπάει!
