Ο Στέφανος Ξενάκης είχε πει σε μια ομιλία του: «Είναι 1000 φορές καλύτερα να πεθάνεις εσύ, παρά να πεθάνει το όνειρό σου. Εάν πεθάνει το όνειρό σου, έχεις πεθάνει και ξέχασαν να σου το πουν.»
Θα συμβιβαζόμουν και θα πήγαινα πάσο και εγώ, αν σε μερικά μάτια ανθρώπων δεν έβλεπα αυτή τη γλυκύτητα αλλά και αυτήν την ορμή για ζωή. Αν δεν έβλεπα αυτό το μόχθο να κατακτήσουν τον κόσμο, ίσως και εγώ να έλεγα «δε βαριέσαι», και ακόμα «αύριο μέρα είναι». Αν δεν έβλεπα πως μέσα από μια κλειδαρότρυπα χωράει τόσο φως, μπορεί και εγώ να σταματούσα.
Η ζωή γίνεται εξαιρετικά απλή όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε κάνουν αλλά και να τους κάνεις να περνάνε καλά, αλλά και όταν παλεύεις για το όνειρό σου. Γιατί η προσπάθεια αυτή σηματοδοτεί πως αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρεις. Αδιαμφησβήτητα θα γίνει.
Σίγουρα ο καλύτερος χρόνος είναι το τώρα. Δεν εμπεριέχει αναβολές, δεύτερες σκέψεις, ούτε εμπεριέχει ρίσκο, το τώρα δεν εμπεριέχει ρίσκο, όσο αφήνουμε το χρόνο να περνάει, τόσο ρισκάρουμε με το όνειρό μας. Επίσης εμπεριέχει αποφασιστικότητα, τόλμη –και γοητεία– και μια βαθιά πίστη σε αυτό που γουστάρουμε και αγαπάμε!
Μιας και μιλήσαμε για απλότητα. Υπάρχει μια πολύ καλή και απλή ερώτηση που χρειάζεται να κάνουμε όλοι τώρα στον εαυτό μας. Θα θέλαμε να φτάσει κάποιος άλλος πρώτος στο όνειρό μας, στη θέση τη δικιά μας; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι, ένα μεγάλο Ο Χ Ι. Το δικό μας όνειρο είναι το απάγκιο που χτίζουμε κάθε μέρα με εμπειρίες, συναισθήματα, κόπο, ιδρώτα, αίμα, στραπάτσα, αποτυχίες, χυλόπιτες και επιλογές, και είναι το δικό μας προσωπικό όνειρο που θρέφει εμάς.
Για εμένα το σύνθημα του τοίχο δε θα έπρεπε να υπάρχει, ή μάλλον, καλό είναι να διατυπωθεί αλλιώς. Όταν μιλάμε για όνειρο είμαστε αδιάλλακτοι και αδιαπραγμάτευτοι, συνεπώς δε ρωτάμε. Μόνο προσπαθούμε, και σκάβουμε, σκάβουμε μέχρι να βρούμε το νερό που θα μας ξεδιψάσει και αν μπορέσουμε να ξεδιψάσουμε και τους γύρω μας. Εδώ και τώρα εμείς.
