Υπάρχει το μίνιμαλ στη τέχνη, στο ντύσιμο, στην συμπεριφορά. Είναι κάπως ελιτίστικο σαν φάση. Βάζεις λίγο ρε παιδί μου και αυτό είναι τόσο ψαγμένο που κάνει την δουλειά του.
Το μίνιμαλ απεχθάνεται το φόρτωμα, το μπαρόκ, το πομπώδες. Έ ο τυπάκος που αποφάσισε να κάνει σύνθημα το “γιατί;” καμία σχέση με το μίνιμαλ. Θα μπορούσε να έχει γράψει ένα “Γιατί;” σε μία γωνία. Αλλά ποιος θα το έβλεπε; Και όποιος το έβλεπε σιγά μην ασχολούνταν. Ένα μικρό, άσαρκο, φοβισμένο “γιατί;” που κανείς δεν του δίνει σημασία.
Ο τύπος το ξέσκισε στην κυριολεξία. Όλα τα μεγέθη, όλα τα χρώματα δεν άφησε ούτε μια σπιθαμή να μην αναρωτηθεί, μαζί με αυτόν και η οικουμένη ολάκερη. Ξυπνάς, το βλέπεις και παθαίνεις κατάθλιψη! Γιατί μας κόψαν τους μισθούς; Γιατί δεν κατεβαίνει ο γαύρος στους τελικούς; Γιατί με άφησε η Πόπη; Γιατί μου σπάει τα νεύρα ο απέναντι; Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια; Γιατί (δεν) μας ψεκάζουν; Γιατί μαδάει η γάτα μου; Γιατί με χαϊδεύει ο Κούλης και ο Άλεξ κάθε βράδυ; Γιατί κέρδισαν οι Γερμανοί τους Ολλανδούς στο μουντιάλ του ‘74; Ο τύπος κατάφερε να μας εντυπωσιάσει (αρνητικά) και να μας αγχώσει.
Ένα “γιατί” όμως κυριαρχεί πάνω στα υπόλοιπα.
Γιατί είσαι τόσο μαλάκας ρε φίλε;