ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑΣ

Ο επιδαπέδιος, ο επιτραπέζιος, ο οροφής, ο χειρός: όποιος και να ‘σαι, ό,τι και να ‘σαι, κάνε μου απόψε συντροφιά

Yπάρχει ένας σε κάθε σπίτι, άσχετα με τον αν χρησιμοποιείται ή όχι. Συνήθως είναι πολλών χρόνων, μπα(ν)ταρισμένος, κάποιες «σκάλες» δεν λειτουργούν, το προστατευτικό πλέγμα έχει σπάσει και είναι στερεωμένο με σελοτέιπ ή λείπει τελείως (κάποιοι παίζουν με τα κεφάλια τους καλοκαιριάτικα), αλλά δεν τον αλλάζεις, γιατί είναι ο ανεμιστήρας σου, που σε έχει βοηθήσει στις πιο δύσκολες στιγμές. Είναι το πιο πιστό σκυλί: πάντα έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο για να πάρει μπρος, που τον γνωρίζει μόνο ο ιδιοκτήτης του (φήμες λένε ότι αν πας να ανάψεις ανεμιστήρα άλλου δεν θα δουλέψει ποτέ). Η πλάκα είναι ότι από ένα σημείο και μετά, όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά κάνει και την κατάσταση χειρότερη.

Αρνείσαι όμως να τον βγάλεις απ’ την πρίζα, γιατί νιώθεις ότι θα προδώσεις έναν φίλο που σου στάθηκε κάποτε στα δύσκολα. Βρίζεις, σιχτιρίζεις, απειλείς ότι του χρόνου θα έχεις air-condition (ο ανεμιστήρας μονολογεί «τι λες βρε φτωχομπίνε που μου θες και air-condition»), αλλά εκεί… Μια σχέση αγάπης και μίσους είναι η σχέση ανθρώπου-ανεμιστήρα και αυτό το ξέρουμε όλες/όλοι.

*Διώχνει τα κουνούπια(δύο σε ένα: και αντιζεστικό και αντικουνουπικό).

*Μέθοδος των καθηγητών, που βαριούνται να διορθώνουν, για το ποια γραπτά περνάνε στην εξεταστική.

*Μπροστά από τον ανεμιστήρα με το αδέρφι σου, λάγνο βλέμμα, βούρτσα στο χέρι (αντί μικροφώνου) και τα μαλλιά να ανεμίζουν αλά ποπ βιντεοκλίπ των 90s.

ΩΧ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

Σαν παιδιά κι εμείς, μιλάγαμε σε κάτι άψυχο (στον ανεμιστήρα)/ κάτι από δημόσια υπηρεσία και αίθουσες πανελληνίων (κατάθλιψη)/ κάτι από στριμωξίδι στο λεωφορείο για Καμένα Βούρλα (κυρία με ανεμιστηράκι χειρός) και τέλος κάτι από Χαρούλα Πεπονάκη (Το ρετιρέ) εν εξάλλω στο γραφείο.