Από το μυστηριακό Μπεναρές της Ινδίας μέχρι την «ορθολογιστική» Νέα Υόρκη και το City of London. Aπό τη Βραζιλιάνικη Φορταλέζα και το Μπέλο Οριζόντε έως τη βορειοδυτική Ευρώπη των σύγχρονων υποδομών και την καινοτόμο Ιαπωνία με τις τεχνολογίες υπεραιχμής…

Σε όλο το φάσμα της παγκόσμιας ανάπτυξης, η ύπαρξη (μεγαλου)πόλεων συνεπάγεται τη δημιουργία (κάποιου τύπου) Συστήματος Συγκοινωνιών. Με υπόγεια μέσα σταθερής τροχιάς, με ΤΡΑΜ (πάλαι ποτέ ιππήλατα), και με λεωφορεία η Πολιτεία –αποκαλύπτοντας το στοργικό κοινωνικό της πρόσωπο- προσπαθεί καθημερινά να μεταφέρει, με ασφάλεια και οικολογική συνείδηση, εκατομμύρια επιβάτες προς την εργασία τους, το σπίτι τους και τους χώρους ψυχαγωγίας.

Στα καθ’ ημάς, από τον καιρό που το θορυβώδες «Θηρίο» όργωνε τα Πατήσια και μέσω των Ποδαράδων (Νέα Ιωνία προ του 1922) έφθανε στην Κηφισιά και στο (ακόμα… μοναχό κι αλαργινό) Λαύριο, έχουν αλλάξει πολλά στη “Συγκοινωνιακή Χάρτα” των Αθηνών. Δυστυχώς όμως, η πρωτεύουσα δεν μπορεί ακόμα να καυχηθεί ότι διαθέτει ένα πλήρες δίκτυο ΜΕΤΡΟ, παρά μόνον κάποιους βασικούς άξονες οι οποίοι βέβαια έχουν συνδράμει τα μέγιστα στην αναβάθμιση των ενδοαστικών μετακινήσεων. Απομένουν αρκετά χρόνια εργασιών επέκτασης μέχρι οι αγαπημένες (!) μας και ποιοτικές ΣΤΑθερές ΣΥγκοινωνίες να καλύψουν ικανό ποσοστό του βεβαρημένου (πολεοδομικά και) πληθυσμιακά αστικού ιστού.

Έως τότε, ο «Ηomo Αtheniensis», ο άνθρωπος της καθημερινότητας του κλεινού Άστεως προώρισται να εμπιστεύεται –εν πολλοίς- τις μετακινήσεις του σε αξιόμαχα σύγχρονα λεωφορεία που μπορούν και διεισδύουν εύκολα σε κάθε γειτονιά… από το «πολύχρωμο» κέντρο μέχρι τις -αεί ζώσες και δικαίως απαιτητικές- λαϊκές συνοικίες, εκεί στης πόλης την άκρη…

Εξ άλλου, σκεπτόμενοι ελαφρώς ριζοσπαστικά -αλλά χωρίς κάποια διάθεση ωραιοποίησης- οφείλουμε να αναλογιστούμε ότι στο εσωτερικό ενός μικρού, «τοπικού» λεωφορείου υπάρχει η αίσθηση ότι δημιουργούνται ιδιάζουσες «σφαίρες οικειότητας» (ανάμεσα στους επιβάτες – πιθανόν γείτονες), που δεν θα τις συναντήσουμε σε έναν «αχανή» και απρόσωπο σιδηροδρομικό συρμό, ούτε βέβαια εντός της «αποστειρωμένης ιδιωτικότητας» του αυτοκινήτου μας… Είναι από τις περιπτώσεις όπου ο βιωμένος χώρος κατανικά τα γεωμετρικά στεγανά του… Κι όλα αυτά σε μια πόλη όπου οι καρδιές των κατοίκων ξεμακραίνουν ενώ οι στέγες (και ακόμα περισσότερο οι παντός είδους κεραίες) πυκνώνουν ανεξέλεγκτα, άναρχα, επικίνδυνα…

Κάπως έτσι, γύρω μας κι εντός μας, ωρίμασαν και οι στίχοι του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη που έρχονται από πολύ μακριά, για να μας ψιθυρίσουν…:

«… Όπως θα θυμάσαι
αυτό το λεωφορείο μάς είχε συνδέσει
κι ακόμα και τώρα αυτό μάς συνδέει.
O σύνδεσμος αρχίζει μονάχα όταν μπούμε,
κι όταν βγούμε σύνδεσμος δεν υπάρχει πια.
Θα πης τι σύνδεσμος οι δυο κουβέντες
“πώς πήγε η μέρα σήμερα,
νωρίς μάς άρχισαν οι ζέστες”
Κι όμως νομίζω υπάρχει.
Όταν ένα κι άλλο κι άλλο βράδυ
δεν συναντηθούμε στο λεωφορείο
θα το καταλάβουμε αυτό ή εσύ ή εγώ.
Η στάση μου παρακάτω. Καληνύχτα».

Plus

Ο ‘’δωδεκάλογος’’ του επιβάτη ΜΜΜ

(τα ‘’ΠΡΕΠΕΙ’’ & τα ‘’ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ’’)

• Προσφέρουμε το κάθισμά μας σε ηλικιωμένους, εγκύους, ΑΜΕΑ

• ‘’Κάνουμε στην άκρη’’ ώστε να διευκολύνουμε τους εξερχόμενους

• Προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα

• Δεν μιλάμε δυνατά στο κινητό τηλέφωνο μας (‘’τα εν οίκωι μη εν δήμωι’’)

• Χαμηλώνουμε την ένταση της μουσικής στα ακουστικά μας (‘’η κυρία δίπλα μας ίσως να μην είναι φαν της χέβυ μέταλ’’)

• Ειδικά τις ώρες αιχμής, κάνουμε οικονομία χώρου (‘’όλοι οι καλοί χωράνε’’). Κρατάμε στα χέρια την τσάντα πλάτης, περιορίζουμε το χώρο που καταλαμβάνουν τα ψώνια μας (kalorizika), καθόμαστε στο κάθισμα που μας αναλογεί και δεν ξαπλώνουμε (απλωνόμαστε) σε δύο – τρία καθίσματα

• Δεν καπνίζουμε στους χώρους των ΜΜΜ

• Δεν πετάμε σκουπιδάκια στους χώρους των ΜΜΜ

• Δεν παρεμποδίζουμε τις πόρτες των ΜΜΜ κατά το άνοιγμα – κλείσιμο τους

• Διευκολύνουμε και κατευθύνουμε (άμα γνωρίζουμε) όποιον συνεπιβάτη μας δεν γνωρίζει ‘’πώς’’ θα πάει ‘’πού’’

• Δεν γευματίζουμε εντός των ΜΜΜ (‘’rush hour is not lunch time’’)

• Δεν στεκόμαστε στην άκρη της αποβάθρας του ΜΕΤΡΟ

• Όταν πλησιάζει το λεωφορείο, κάνω ένα βήμα πίσω ώστε να μην με χτυπήσει ο καθρέπτης

• Στέκομαι στα δεξιά της αυτόματης κλίμακας του ΜΕΤΡΟ αν δεν επιθυμώ να περπατήσω κατά την άνοδο – κάθοδο

• Ειδικά κατά τους θερινούς μήνες, τηρώ τους κανόνες υγιεινής και ατομικής καθαριότητας (‘’η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά’’)

• Ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες, λαμβάνω μέτρα για την ΜΗ εξάπλωση των ιώσεων

• Η απρόσεκτη κυρία που μόλις μας ξενύχιασε μάλλον απλά βιαζότανε (και δεν ήθελε να εξαπολύσει μια προσωπική επίθεση εναντίον του ‘’Εγώ’’ μας)

• Δεν αφήνουμε για τελευταία στιγμή τις δουλειές μας (ειδικά τις πολύ σημαντικές)

• Ρατσισμοί, σεξισμοί, τραμπουκισμοί δεν έχουν θέση στα ΜΜΜ (ούτε στο ΜΕΤΡΟ, ούτε πουθενά…)

Ζητάμε συγγνώμη, χαμογελάμε…