Εάν με ρωτούσαν, στρίβοντας ένα περίστροφο στον μηνίγγι μου, ουρλιάζοντας να παραδώσω το κινητό «ΜΟΥ», μάλλον θα το κατάπινα και θα έδινα τη ζωή μου, εν’ ονόματι της ελευθερίας «ΤΟΥ».
Της ελευθερίας του κινητού εννοώ.
Μα τι λέω.
Εν’ ονόματι της δικής μου ελευθερίας δε θα γινόμουν δηλωσίας, όπως δεν έγινε ο παππούς μου στην Μακρόνησο.
Ηρωικά… θα μπούκωνα την ιερή συσκευή μου… όπως εκείνος θα κατάπινε τα χαρτάκια με τα ονόματα των συντρόφων του.

Τι με κάνει να θεωρώ το κινητό κάτι σαν το νεφρό μου; Τι με κάνει να υπερασπίζομαι τη σχέση μαζί του όπως ίσως υπερασπιζόμουν τη σχέση με άλλους ανθρώπους;

Θυμάμαι διηγήσεις που αναφέρονταν σε εποχές όπου οι άνθρωποι δεν είχαν κινητό ούτε facebook ούτε mails. Τι έκαναν; Έτρεχαν, ή μάλλον έσπευδαν, να ιδωθούν, να βρεθούν, να τα πουν, να μπερδευτούν με τους άλλους. Έβγαιναν από το «ιερό άσυλο οικία» για να συναντήσουν τον άλλον. Έβαζαν τον εαυτό τους σε κίνηση. Γυάλιζαν την ψυχή τους με χρώματα προσμονής. Έφτιαχναν όνειρα ακουμπισμένα διακριτικά στα τρόλεϊ και στα πεζοδρόμια. Μπορεί να μην τα βρίσκαμε στις συναντήσεις όπως τα θέλαμε, αλλά το τι θέλαμε και το τι δεν θέλαμε αποτελούσε την πιο προσφιλή και τρυφερή συνομιλία με τους άλλους. Σκέψη μας ήτανε να κρυφτούμε στην αγκαλιά της παρέας. Της παρέας μας! Τα μέσα μας με τα έξω μας.
Κάτι σαν την μπουγάδα.
Ξαναφοράγαμε τα σωθικά μας κατάσπλαχνα και ‘κείνα ξανάβρισκαν τον ρυθμό.
Χαρά ή δάκρυ δεν είχε καμία σημασία. Οι μεταξύ τους διαπληκτισμοί ήταν η ζωή μας.

Τώρα. Κρατώ το κινητό. Σαν απαραίτητο Holter καρδιακών παλμών και περιμένω να σημάνει. Ας είναι ακόμη και ο νεκροθάφτης. Απ’ την στιγμή που θα με καλέσει εδώ τότε και μόνο τότε υπάρχουμε και οι δυό.
Το κινητό ΜΟΥ. Όπλο ερωτικής τρομοκρατίας. Μου μιλάς, μου λες γλυκόλογα κι εγώ ψάχνω τα mails μου, το facebook, τα μηνύματα και ας με ρωτάς γεμάτος αγωνία γιατί μια βδομάδα χάθηκα. Χα! Σε έχω στο χέρι. Το κινητό μου είναι η ζωή μου. Εσύ ποιος είσαι; Τι είσαι;

Κατεβαίνω την Ακαδημίας! Τρέχω κοιτάζοντας τα μηνύματα… Περιμένω ένα γ@μωlike από τον Φάνη. Δείχνει σπουδαίος, έχει οπαδούς και γράφει αναλυτικά. Δεν με ενδιαφέρει η γνωριμία μαζί του. Με νοιάζει που προσθέτω το κίτρινο σκίτσο ή μια κουκίδα στο σχόλιό του.

Τελευταία βελτιώθηκα στις selfie. Αγόρασα το καινούριο iPhone. Επισκέπτομαι τοπία, τόπους, χώρους, πολυκαταστήματα, καφενεία, μουσεία…

Εγώ κι ο Ερμής.
Εγώ και οι ψεύτικες βιβλιοθήκες.
Εγώ και το περίεργο παγωτό χωνάκι.
Εγώ κι ο ευρηματικός καπουτσίνο.
Εγώ φτιαγμένη βέβαια.
Εγώ, κυρίως εγώ βέβαια με λίφτινγκ, προσφορά από το κινητό μου φυσικά. Το επόμενο μοντέλο, υποθέτω, θα αλλάζει τα πρόσωπά μας. Περιμένω πως και πώς να φτιάξω την φυσιογνωμία της μακαρίτισσας Μέριλιν Μονρόε.

Σήμερα έχω ρεπό. Θα ασχοληθώ απερίσπαστη με ότι συμβαίνει στο κινητό. Θα προσπεράσω τους φριχτούς πολέμους όπως στο Αφρίν, θα σκουντήσω στους ανέργους και την μιζέρια τους και για άλλη μια φορά κλικάροντας, και με τις φατσούλες μου ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ. Ίσως με τις φίλες μου στο καφέ ανταλλάξουμε τις φωτογραφίες μας αν συναντηθούμε.

Στο ραντεβού μας σε έστησα. Μου τηλεφώνησε ο Φάνης!!! Κούκλος και μορφωμένος. Ο γυναικείος πληθυσμός στο facebook επαναλαμβάνει σε κατάσταση μέθης ότι εκείνος λέει. Σήμερα με κάλεσε.
Ξέχασα να σου πω ότι σήμερα δεν θα έρθω.
Είναι αλήθεια ότι το θυμήθηκα πολύ αργά το βράδυ και σου τηλεφωνούσα και συ δεν απάντησες. Πήρα και την άλλη μέρα… βαρύ πεπόνι εσύ, δεν απάντησες… και σε διέγραψα, και έτσι ξεμπέρδεψα μαζί σου.

Λένε ότι ξεπουληθήκαμε και τι με νοιάζει; Καλύτερα τα ξένα αφεντικά. Ονειρεύομαι ταξίδια και τον Φάνη. Το βράδυ αντέγραψα τα σχόλια μιας παλαβής που γράφει δικά της (λέει)… Και αναλύει και πολιτικά (τάχα)… Αλλά μ’ αρέσουν τα αισθηματικά της. Έκανα σκονάκι με τα δικά της και τα ‘στειλα καπάκι στον Φάνη.
Το ραντεβού της ζωής μου ετοιμαζόταν.

Κάποιοι συνάδελφοι μαζεύτηκαν για διαμαρτυρία. Απολύθηκαν τέσσερις από εμάς. Δεν είδα όμως σχετική ανάρτηση, οπότε τι με ένοιαζε εμένα. Όποιος δεν έχει κότσια να φανεί ηλεκτρονικά για μένα δεν υπάρχει.

Τις προάλλες αραγμένοι στον ηλεκτρικό όλοι στα κινητά μας και ξάφνου ένας επιβάτης σωριάστηκε, είπαν. Ένας γέρος υστερίασε, αγριεύτηκε και άρχισε να φωνάζει «Έγινε ο κόσμος πράγματα και μηχανήματα και υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, αλλά προηγούνται πάντα τα μηχανήματα». Σκούντηξα την διπλανή μου γελώντας κομψά και είπαμε θα ήταν τρελός ή της εκκλησίας. Ωστόσο ασχολήθηκε ο γέρος με τον πεσμένο. Εγώ δεν είχα χρόνο. Έψαχνα με αγωνία τον εξαφανισμένο Φάνη.
Άλλωστε εσένα σε είχα διαγράψει. Τι να πω, εσύ το επέλεξες με τρόπο αγενή.

Αύριο θα έχω πάλι ρεπό. Ένα event διοργανώνεται, θα ασχοληθώ με αυτό.

…#…#…#…#…
Χαλάστηκα. Πήρα ένα μήνυμα.
Ότι την ημέρα που χαθήκαμε βρέθηκες στην εντατική νοσοκομείου. Σε χτύπησε ένα διερχόμενο αμάξι.
Την επομένη πέθανες.
Έγινε η κηδεία.
Επειδή σε είχα εν’ τω μεταξύ διαγράψει ήδη σε είχα ξεχάσει.
Το κινητό ή την ζωή μου;
Τελικά κράτησα το κινητό και αντάλλαξα τη δική σου ζωή.
​
…#…#…#…#…
Πήρε αγιάζι. Επιστρέφουμε στην αρχική απειλή.
Η απάντηση μπορεί να δοθεί από τον καθένα μας χωριστά με ακρίβεια και εξομολογητικά.