Ένα καφενείο που στεκόταν ακοίμητο στη γειτονιά του Θησείου για πάρα πολλά χρόνια (από τη δεκαετία του ‘40), άνοιξε ξανά, με “μαέστρο” το Μιχάλη Ρίζο. Σκοπός του; Να αναβιώσει τη ρομαντική και καλλιτεχνική αίσθηση της τότε εποχής μέσα σε ένα εξελιγμένο σήμερα! Με εμπειρία στην εστίαση (αφού ήδη “τρέχει” το Black Duck που έχει πια κερδίσει τις καρδιές των Αθηναίων) ξέρει πώς να κάνει τον κόσμο να αισθάνεται, άνετα και οικεία. Να αισθάνεται καλά. Μιλήσαμε μαζί του, κυρίως για το “Καφενείο του Ρίζου”, αλλά και για τη γειτονιά, της οποίας θέλει (και πρέπει!) να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.
Ο Μιχάλης λοιπόν, μας συστήνει το νέο Καφενείο του!
Η ιστορία
“Το συγκεκριμένο ακίνητο ανήκε κάποτε στην οικογένεια Ρίζου και το καφενείο άνοιξε με πρώτη δηλωμένη άδεια στην αστυνομία το 1948. Θεωρείται ένα από τα πιο ιστορικά καφενεία της Αθήνας και ίσως το πρώτο στη γύρω περιοχή. Φημολογείται ότι κάποια στιγμή μεταπολεμικά, το σημείο λειτουργούσε και ως άτυπο εκλογικό κέντρο, γιατί ήταν ένα πολύ χαρακτηριστικό και κλασικό σημείο γειτονιάς που μάζευε πολύ κόσμο. Αυτά λένε βέβαια οι ιστορίες των παλιών! Οι παλιοί που περνούν από εδώ, θυμούνται. Εντυπωσιάζονται και με το όνομα, άσχετα με το αν κάθονται ή όχι”.
Το “νέο” καφενείο και η σύμπτωση του ονόματος
“Πριν το κτίριο βγει σε αγγελία, μας έφεραν σε επαφή διάφοροι φίλοι με την ιδιοκτήτρια, την κυρία Ρίζου και καταλήξαμε σε κάποια συμφωνία σχετικά με το τι είχαμε σκοπό να κάνουμε εδώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν πας να κάνεις μια επένδυση ή επιχειρηματική κίνηση, ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου πρέπει να είναι άνθρωπος και να μην είναι κάποιος που δεν γνωρίζει «πώς βγαίνουν τα λεφτά». Αυτό το πρότζεκτ λοιπόν ξεκίνησε με μια βάση: ότι ο άνθρωπος που το έχει, είναι άνθρωπος. Όσο για το όνομα, σκεφτόμουν συνεχώς πώς πρέπει να ονομαστεί αυτό το μαγαζί. Εδώ όμως ήταν “το Καφενείο του Ρίζου” και σήμερα, εξακολουθεί να είναι το καφενείο του Ρίζου. Μπορεί να είναι διαφορετικός ο Ρίζος, αλλά το καφενείο τυχαίνει να είναι εδώ και τυχαίνει να είναι του Ρίζου. Προφανώς είναι δύσκολο για τους τουρίστες, για τα ηλεκτρονικά μέσα και για τα site, να έχεις ένα ελληνικό όνομα, όμως δεν παύει να είναι ένα Ελληνικό καφενείο που θυμίζει πολλά στους παλιούς του θαμώνες. Μπορεί όχι τόσο στην αισθητική, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο πιο ρομαντικού εγχειρήματος”.
Ο χώρος
“Στόχος μου ήταν και είναι ο χώρος να έχει την αισθητική που ονειρευόμουν, αλλά και να εξυπηρετεί λειτουργικά τον κόσμο. Διότι “καφενείο” είναι το coffee shop ελληνιστί! Δεν σημαίνει ότι επειδή είναι καφενείο δεν θα ακολουθούνται οι υγειονομικοί κανόνες. Επίσης, υπάρχει υποδομή για άτομα με ειδικές ανάγκες, ώστε να μην αποκλείονται από τη διασκέδαση και την έξοδο, ενώ τώρα τυπώνουμε και κατάλογο σε σύστημα Braille. Όσο για τη σκηνογραφία, ο Γκάι Στεφάνου, που έχει δημιουργήσει με απόλυτη συνέπεια και πολύ πετυχημένα, το Black Duck και το Black Duck Garden, βοήθησε και τώρα. Χρειάστηκε και πολλή προσωπική εργασία για να αρχίσει το εγχείρημα να παίρνει μορφή. Μέχρι και η γειτονιά βοήθησε να φτιαχτεί η βεράντα στην πλατεία «Ζακλίν ντε Ρομιγί», ιδίως οι καλλιτέχνες γείτονες”
Η γειτονιά
“Είναι πολύ σημαντικό να σεβόμαστε το γεγονός ότι στην περιοχή μένει κόσμος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα γίνει ποτέ στο “Καφενείο του Ρίζου” ένα μεγάλο πάρτυ με λαϊκή ορχήστρα, όσο κι αν θα το ήθελα. Θέλουμε να διατηρήσουμε την ομορφιά και την ισορροπία της γειτονιάς. Άλλωστε εμείς ερχόμαστε στην γειτονιά, η γειτονιά εδώ ήταν και πριν. Κατά την άποψη μου, ο πεζόδρομος του Θησείου είναι ο ωραιότερος της Ευρώπης. Στόχος του “Καφενείου του Ρίζου” είναι να έχει μια αισθητική που συνάδει με την ατμόσφαιρα του να βρίσκεσαι κάτω από τον ιερό βράχο. Εύχομαι οι ντόπιοι, να βρουν στο “Καφενείο του Ρίζου” ένα στέκι, που δεν θα σχετίζεται με τίποτα – κακώς εννοούμενο – τουριστικό”
