80 τεύχη, 9 χρόνια, πολλές γειτονιές, άπειρες ιστορίες και βιώματα μιας Πόλης που ακόμη ζει. Τα είπαμε, τα γράψαμε, τα σκεφτήκαμε, τα ακούσαμε και σας τα παρουσιάζουμε ξανά με σκοπό την ανασκόπηση μιας (σχεδόν) δεκαετίας. Και σε πολλά θα μας ακούσετε να αναφωνούμε… “Τα λέγαμε εμείς αλλά ποιος μας άκουγε!”
Editorial Δεκεμβρίου, 2012 | Τεύχος 02
Δεν περιμέναμε μια τόσο καλή αποδοχή και αυτό μας ξάφνιασε… Θέλουμε αυτό το έντυπο να διαβάζεται, να ’ναι ωραίο εικαστικά και πάνω από όλα να ’ναι χρήσιμο. Να ’ναι κοντινό στους κοντινούς ανθρώπους και να ξαφνιάζει ευχάριστα.
Να ’ναι απλό, άμεσο και ειλικρινές. Σύλλογοι, ομάδες που δραστηριοποιούνται στη γειτονιά, καταστηματάρχες, απλοί άνθρωποι μας είπαν καλά λόγια και μας βοηθάνε με πολλούς τρόπους.
Αυτό το θετικό πνεύμα θέλουμε να το ανταποδώσουμε και αυτό επιχειρούμε με αυτό το τεύχος.
Αισθανόμαστε αμήχανα να ευχηθούμε καλή χρονιά όταν ακούγονται διαρκώς ειδήσεις, κακές και απειλητικές.
Όμως, τελικά, από μέσα μας βγαίνει χαμόγελο και αισιοδοξία… Από πού την αντλεί ο καθένας; Από ένα παιδί, από μια καλή κουβέντα, από μια σύμπτωση, από μια καλή είδηση, γιατί και τέτοιες υπάρχουν.
Παρέες, γείτονες, οικογένειες και φίλοι… αυτά δεν καταργούνται! Και τελικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι το ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, όταν λέγεται από καρδιάς, τότε μετρά και επηρεάζει! Το 2013, δεν ξέρουμε αν θα ναι καλύτερο ή όχι. Καλύτερο οικονομικά, λίγο δύσκολο… Μπορεί να ’ναι πιο πραγματικό, ανθρώπινο και αποφορτισμένο από ψέματα, φρούδες ελπίδες και κούφια λόγια… Αυτό περνά από το χέρι μας και καθορίζεται από τη στάση μας. Στάση στη δουλειά, στη γειτονιά, στην καθημερινότητά μας.
Η Πατησίων συνεχίζει τη ροή της, μαγαζιά ανοίγουν και κλείνουν, άνθρωποι χαμογελούν και απελπίζονται, προχωράνε και σταματάνε… Το τρόλεϊ με τον αριθμό 3 συνεχίζει, εδώ και δεκαετίες, να κάνει το ίδιο δρομολόγιο, με τον ίδιο αριθμό… Το τρόλεϊ αντέχει, εμείς δεν θα αντέξουμε;
Οπότε, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και να ’μαστε γεροί!
Αφιέρωση πρώτη. Σε όλους αυτούς που τους θυμόμαστε εδώ και είκοσι χρόνια να λένε συνεχώς πως δεν πάνε καλά οι δουλειές. Είτε στις καλές εποχές, είτε στις δύσκολες… χάλια τα πράγματα…
Αφιέρωση δεύτερη. Σε όλους αυτούς που προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν, να μας γράψουν, να μας δώσουν φωτογραφίες και που χαμογέλασαν μόλις πήραν στα χέρια τους το πρώτο φύλλο.
Αφιέρωση τρίτη. Στη Μαριάννα, τον Σταύρο, τη Λόλα, την Έφη, τον Δημήτρη, την Ηρώ και την Ήρα, στη Λίνα, Παναγιώτα, Μέλπω, Χριστίνες τρείς, που δούλεψαν και κατάφεραν να βγάλουν και να διακινήσουν τα πρώτα τεύχη…
Editorial Δεκεμβρίου, 2013 | Τεύχος 10
Θα μπορούσαμε να βάλουμε κάτι πιο χριστουγεννιάτικο και γιορτινό. Την Πατησίων χιονισμένη, ένα σκούφο πάνω στο λογότυπό μας ή σαν επανάληψη τον περσινό μας γάτο σε άλλη στάση (δες φωτό). Όμως κάνουμε κάτι που μας αρέσει πολύ περισσότερο και είναι πιο κοντινό μας. Βάζουμε πρόσωπα, όσο γίνεται περισσότερα πρόσωπα. Χωρίς ονόματα, ιδιότητες και περιγραφές.
Εσείς δεν τους ξέρετε όλους, εμείς τους ξέρουμε. Μερικοί έχουν διαφημιστεί, άλλοι έχουν δώσει συνέντευξη, όλοι έχουν κάποια σχέση με το «Η Πατησίων Ζει» και σίγουρα μας έχουν βοηθήσει πολύ. Είναι και τα δικά μας πρόσωπα, πρόσωπα γνωστών και φίλων. Άλλα χαμογελάνε, άλλα είναι κάπως σκυθρωπά, άλλα ανέκφραστα.
Πρόσωπα νέων που δείχνουν μεγαλύτερα από την ηλικία τους και πρόσωπα ηλικιωμένων που δείχνουν νεανικά. Νέοι που δείχνουν νέοι και ηλικιωμένοι που δείχνουν ηλικιωμένοι.
Άντρες και γυναίκες, μελαχρινές και καραφλοί. Ψηλές και κοντοί. Μουσικοί, μαγείρισσες, στελέχη, άνεργοι, ηθοποιοί, ντιλιβεράδες, γραφίστες, πωλητές και κλειδαράδες. Μας αρέσουν τα πρόσωπα στο εξώφυλλο γιατί είναι πραγματικά, καθημερινά, διπλανά. Βγαίνει άραγε μέσος όρος; Όχι εύκολα, είναι νωρίς ακόμα.
Απλώς μερικές στιγμές αντιλαμβανόμαστε πως μέσα από την έκδοση αυτή βοηθάμε να αναπτυχθούν σχέσεις και μια μικρή ενότητα ανθρώπων και στόχων. Κάτι σαν μια μικρή κοινωνία ή σαν μια μεγάλη παρέα. Θα μπορούσε να ήταν άλλοι τόσοι και άλλοι τόσοι. Δεν έχει σημασία, τα πράγματα λειτουργούν και συμβολικά μερικές φορές.
Καλή χρονιά! Και κάποια στιγμή θα κάνω ένα «πάρτι», όπως λέει και ο φίλος μας ο Λουκιανός!
Και θα είμαστε όλοι καλεσμένοι!
Αφιέρωση πρώτη. Στο Γενάρη! Να του δώσουμε σημασία… Ας είναι λίγο αμήχανος, κρύος και φτωχικός! Στις δυσκολίες δεν φεύγουμε, βάζουμε πλάτη και προχωράμε.
Αφιέρωση δεύτερη. Σε όσους και όσα έρχονται από το πουθενά, αλλάζουν τη ζωή μας, μάς κάνουν να νιώθουμε, να αισιοδοξούμε και να αλλάζουμε! Στον άγνωστο Χ δηλαδή!
Αφιέρωση τρίτη. Σε όλους όσους δίνουν λύσεις σε προβλήματα και βοηθούν με όλους τους τρόπους.
Editorial Δεκεμβρίου, 2014 | Τεύχος 20
Η ΖΩΗ ΚΟΒΕΙ ΔΡΟΜΟ
Τίποτα το κακό με τους σχεδιασμούς και τις εκτιμήσεις. Που άνθρωποι, ζευγάρια, κόμματα και επιχειρήσεις κάνουν. Και όσα πιο πολλά σχεδιάζουν και εκτιμούν τόσο πιο σοβαροί θεωρούνται και υπεύθυνοι. Βέβαια υπάρχει και η φιγούρα του τύπου που σχεδιάζει, σχεδιάζει και σχεδιάζει.
Και ενώ γύρω του πέφτουν βεγγαλικά, αλλάζει το σύμπαν, το υποκείμενο του σχεδιασμού του πάει και έρχεται, εκείνος με παγωμένο μυαλό και βλέμμα κοιτά την οθόνη ενός υπολογιστή, τα δεδομένα και τις αναλύσεις. Και οι ώρες, οι μέρες και τα χρόνια περνούν. Και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή, όπως λέει και το τραγούδι του φίλου μας Λουκιανού.
Είναι εκκωφαντική η στιγμή που η ζωή αποφασίζει και κόβει δρόμο. Η στιγμή δηλαδή που όλοι οι κατά φαντασία σχεδιασμοί και νόρμες ανατρέπονται από ένα κύμα ζωής και αλλαγής. Ένα σάρωμα από σιγουριές, βολέματα, ρόλους και τυποποιημένες-επαναλαμβανόμενες σταθερές. Στην πραγματικότητα τίποτα το περίεργο δεν συμβαίνει.
Απλώς τις πιο πολλές φορές οι σχεδιασμοί δεν παίρνουν υπόψιν τους, τις πραγματικές ανάγκες της ίδιας της ζωής και των ανθρώπων. Σαν ένας μηχανικός που αποφασίζει να χτίσει ένα πολυόροφο κτίριο πάνω σε ένα υπόγειο ρέμα. Το νερό θα βρει τρόπο να αναποδογυρίσει το μπετόν. Ας κάνουμε σχεδιασμούς λοιπόν. Όσο γίνεται όμως πιο πραγματικούς. Και όταν η ζωή κόψει δρόμο ο πανικός, η γκρίνια και η τσαντίλα δεν βοηθούν.
Προχωράμε. Το 2015 έχει σχεδιαστεί από όλους. Από την Τρόικα, τα κόμματα, τα επιτελεία, τα υπουργεία, από τους καλούς και τους κακούς. Ένα υπόγειο ρεύμα νερού κελαρίζει και κανείς δεν το ακούει. Σχεδιάζουν. Μετρούν. Υπολογίζουν. Μα δεν ακούν. Η Ζωή κόβει δρόμο.
Καλή Χρονιά και να είμαστε γεροί.
Αφιέρωση πρώτη. Έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε! Καλά Χριστούγεννα. Άστα λα βίστα μπέιμπι
Αφιέρωση δεύτερη. Στους παλιούς φίλους, που δεν τους βλέπεις πια, αλλά παρόλα αυτά μιλάς την ίδια γλώσσα.
Αφιέρωση τρίτη. Στα καινούρια που θα έρθουν. Ανθρώπους, γεγονότα, σχέσεις.
…και στον Απο και στον Ανα που από μικροί «κόβουν δρόμο» και φωτογραφήθηκαν για το εξώφυλλο του τεύχους.
Editorial Δεκεμβρίου, 2015 | Τεύχος 30
Καλή Χρονιά;
Ο Πασάς έστελνε τα καρακόλια και μάζευαν τους φόρους. Όταν ερχόντουσαν, τους ρώταγε με ανησυχία: «Δίνουν ακόμα;». «Δίνουν, Πασά μου» έλεγαν αυτοί. «Βρίζουν, αλλά δίνουν» και άδειαζαν τα κλοπιμαία στα πόδια του μπροστά. Αυτό γινόταν κάθε τόσο. Εκείνος ρώταγε: «Δίνουν;», εκείνοι αποκρίνονταν: «Δίνουν! Βρίζουν και δίνουν…».
Κάποια φορά, πάλι ανήσυχος, ο Πασάς ρώτησε: «Δίνουν;». «Δίνουν» είπαν τα καρακόλια «μα έχουν αρχίσει και γλεντάνε, δεν βρίζουν πια…» Ο Πασάς είπε φοβισμένος: «Μά’στε τα, ήρθε η ώρα να φύγουμε».
Οι ξένοι πάντα φταίνε; Μάλλον όχι. Η ιστορία μάς έχει δείξει πως εμείς κάτι δεν κάνουμε καλά. Ή, για να το πούμε αλλιώς, οι ξένοι κάνουν αυτό που θέλουν, εμείς, αλήθεια, τι θέλουμε άραγε να κάνουμε;
Editorial Δεκεμβρίου, 2016 | Τεύχος 41
Xρειαζόμαστε μία μεγάλη, μία ακόμη πιο μεγάλη αλλαγή…
Οφείλουμε να ξέρουμε ορισμένα πράγματα. Οι μεγάλες αλλαγές έχουν θυσίες και ξεβολεύουν. Ή τις θες και μπαίνεις στον χορό ή δεν τις θες και κάθεσαι στα ίδια.
Ο Νεοέλληνας (σε μία του εκδοχή, γιατί έχει πολλές) είναι αυτός που θέλει μεγάλες, θηριώδεις, τερατώδεις αλλαγές αλλά καθόλου έτοιμος δεν είναι να τις δεχτεί, πόσο μάλλον να τις υποστηρίξει. Και βεβαίως πάντα αναζητά θέση και ρόλο στο νέο τοπίο που του υπόσχονται. Βέβαια κατά τους Κυβερνώντες ζούμε τέτοιες μέρες, Μέρες μεγάλων αλλαγών!
Τώρα γιατί η πλειοψηφία του κόσμου καθόλου δεν συμφωνεί (και δεν είναι το θέμα τι θα ψηφίσει) καθόλου δεν απασχολεί! Μερικές φορές η κοινωνία δουλεύει σαν ένα εργοστάσιο. Που δεν φαίνεται, δεν ακούγεται και όμως παράγει. Στα βάθη της κοινωνίας μας, υπόκωφα οι συνειδήσεις επεξεργάζονται, μοχθούν, διαλύονται, ανασυντίθενται. Η φαινομενική ηρεμία σε αυτό που αποκαλούμε ζωή φαίνεται ισχυρή και άτρωτη.
Στο βάθος με σιγανό τρόπο το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή πλάθεται με τους δικούς του ρυθμούς. Αυτό το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή δεν χωρά στις παλιές διαχωριστικές γραμμές, δεν βολεύεται στα συνθήματα (όσο έξυπνα και ψαγμένα και αν είναι).
Βρίσκεται ανάμεσα στα χαμόγελα των ανθρώπων, στην αξιοπρεπή στάση απέναντι στα προβλήματα, στο ξεπέρασμα παλιών δογματικών προτύπων, στην αντοχή παρεών και σχέσεων. Και ας φαίνεται αδύναμο. Στο βαθύ σκοτάδι ένα σπίρτο μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο.
Καλή χρονιά
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα…
Υ.Γ. Συγκινείστε αλλά δεν μ’ ακούτε.
Αφιέρωση πρώτη. Στην εφορία, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, την ΔΕΗ, την κινητή τηλεφωνία, την βενζίνη. Και αν μείνει και κάτι για πάρτη σας!
Αφιέρωση δεύτερη. Σε αυτούς που δεν κατανοούν την διαφορά του καταθλιπτικού με το πραγματικό.
Αφιέρωση τρίτη. Στις νέες γενιές που έρχονται πιο ζωντανές, πιο στέρεες και ελπίζω πιο δημιουργικές.
Editorial Δεκεμβρίου, 2017 | Τεύχος 52
Η κυρα-Φρόσω, και το (νέο) alter ego της
Η ζωή πολλές δεκαετίες πριν χαρακτηρίζονταν από συσκότιση στα μυαλά των ανθρώπων. Και μία παντελή άγνοια. Η “κυρά-Φρόσω” (με μεγάλη συμπάθεια στο όνομα και στον τύπο του ανθρώπου), αγνοούσε τι γινόταν πέρα από το νεκροταφείο του χωριού της που βρίσκονταν στα όρια (όχι τυχαία) του απομονωμένου χωριού.
Από εκεί και μετά δεν ήξερε τι υπήρχε και βαθιά μέσα της, δεν την ενδιέφερε και στην τελική. Ο απομονωμένος άνθρωπος, με τις περιορισμένες προσλαμβάνουσες δεν ήταν θέμα επιλογής αλλά αποτέλεσμα συνθηκών. Όταν μίλαγες μαζί της, απαντούσε “εγώ δεν ξέρω από αυτά” και πήγαινε παρακάτω… Έφτιαχνε όμως θεϊκό συκαλάκι γλυκό, έκοβε ξύλα με μία της ματιά, τραγούδαγε με πηγαία αυθεντικότητα.
Μπήκα στο youtube να δω το τρέιλερ μιας νέας ταινίας που θα έκανε πρεμιέρα 4 Δεκεμβρίου. Με ημερομηνία 7 Δεκεμβρίου διάβασα ένα σχόλιο που κάπως τσαντισμένα έγραφε (το παραφράζω για ευνόητους λόγους)… “Λέγανε πως θα κυκλοφορήσει στις 4 αλλά δεν βλέπω κανένα σινεμά να την παίζει!” (και δίπλα φατσούλα μάλλον θυμωμένη).
Ένας χριστιανός από κάτω του απαντάει με περίσσεια ευγένεια “Μα δες! Παίζεται εκεί και εκεί και εκεί”…. Ο πρώτος απαντάει με φοβερή απλοϊκότητα “Θενκς, κοίταζα μόνο στα village γιατί μόνο εκεί πάω”… Ξαναδιάβαζα την στιχομυθία. Έβλεπα τα νειμς και τις ηλικίες… Για τον νεαρό φίλο μας από την στιγμή που δεν το είδε στο village δεν το παίζει πουθενά. Σκέφτομαι πως στις μέρες μας, που οι προσλαμβάνουσες απλά δεν μετριούνται, μία νέα “Κυρά Φρόσω” εμφανίζεται στο προσκήνιο.
Δικτυωμένη, ξενόγλωσση, κοσμογυρισμένη. Το ίδιο απομονωμένη από την “πραγματική πραγματικότητα”. Πια το χωριό είναι νοητικό, το νεκροταφείο είναι η απουσία σκέψης κριτικής πέρα από τα όρια. Όπως η φίλη μας τότε, έτσι και ο φίλος μας τώρα δεν επιλέγουν την απομόνωση τους, την ζουν και μάλλον την απολαμβάνουν.
Έξω από το “χωριό”, πέρα από το “νεκροταφείο” αρχίζουν άλλες πόλεις! Εκεί η Κυρά Φρόσω σκουντάει τον νεαρό και τον ρωτά. “Γιόκα μου θα μου πεις το νόημα για δε το κατέχω!” Και ο νέος απαντά “Αμέ! Αλλά εσύ θα μου πεις πως φτιάχνεις το συκαλάκι…”
Καλή χρονιά!
Editorial Δεκεμβρίου, 2018 | Τεύχος 62
Ένα τεύχος διαφορετικό
Ένα τεύχος διαφορετικό από αυτό που περιμένατε και περιμέναμε μέσα στα Χριστούγεννα. Θελήσαμε να αποτυπώσουμε την πόλη και τους ανθρώπους της φωτογραφικά, να πιάσουμε την στιγμή και να μιλήσουμε με λίγα λόγια για όλα όσα. Άνθρωποι, γεγονότα και καταστάσεις σε μία πόλη που συνεχίζει να ζει.
Με τις ομορφιές της, με τα άσχημά της.
Δεν χώρεσαν όλα όσα φωτογραφήσαμε, ίσως μία έκθεση θα είχε ενδιαφέρον. Όλο το υλικό θα ανέβει στο site ipolizei.gr, με την καινούργια του μορφή στις αρχές του 19.
Όπου δεν αναφέρονται φωτογράφοι, τα κλικ ανήκουν στην Θεανώ Μανουδάκη. Την ευχαριστούμε πολύ για την κεφάτη δουλειά της, δουλειά δύσκολη και κουραστική.
Ευχαριστούμε τον Θράσο Καμινάκη από το Μικρό Πολυτεχνείο για την βοήθεια σε ιδέες αλλά και για την συμμετοχή τους με το ΠΩΣ ΜΕΤΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
Καλά Χριστούγεννα, καλή χρονιά, ραντεβού τον Ιανουάριο.
Όλα θα πάνε καλά!
Editorial Δεκεμβρίου, 2019 | Τεύχος 72
Δέκα Υστερόγραφα
υ.γ.1: Ας πάψει η γκρίνια, για τον καιρό, για τα αδέσποτα, για τα φανάρια, για τους άλλους, για την Τουρκοκρατία, για τους εξωγήινους. Δεν πιανόμαστε πουθενά…
υ.γ.2: Στους-στις αγαπημένες συναγωνιστές των Δημοσίων Σχέσεων. Σταματήστε να στέλνετε μόνο mails και δελτία τύπου. Μπορεί να μην σας το έχουν πει, αλλά βαριούνται οι παραλήπτες, βαριέστε και εσείς! Και φαίνεται! Πάρτε και κάνα τηλέφωνο…
υ.γ.3: Ανάμεσα σε κάλαντα, χοχοχο και μελομακάρονα το Αιγαίο αρχίζει και γκριζάρει επικίνδυνα. Έτσι το λέω, να’ χουμε το νου μας.
υ.γ.4: Τιμή και δόξα στις ιδέες που δεν καταφέρνουμε να υλοποιήσουμε, είτε επειδή ήταν εξαιρετικά μεγαλεπήβολες, είτε εμείς δεν ήμασταν ικανοί να τις πετύχουμε. Δεν πειράζει!
υ.γ.5: το να παίρνω χορηγίες-επιδοτήσεις, φρέσκο χρήμα δηλαδή, και μετά να ανακαλύπτω το «ανταποδοτικό» είναι για γέλια. Οι εργαζόμενοι, ευτυχώς, δεν πληρώνονται με ανταποδοτικά, σε στιλ Γεωργία, πάρε ένα εισιτήριο για θέατρο και πατσίσαμε…
υ.γ.6: Πόσο χαιρόμαστε που ακόμα και τώρα, δύο χρόνια μετά το «τέλος» του Η Πατησίων Ζει υπάρχουν δεκάδες που την θυμούνται και αναφέρονται σε αυτήν.
υ.γ.7: Καλωσορίζουμε το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ, μια ποιητική συλλογή με τίτλο οι Ερωσυλίες της Ερωφίλης του Γιώργου Σκανδάλη. Ελπίζουμε σε μία καλή συνέχεια!
υ.γ.8: Στον φίλο Φ. Λ. που ,πριν ακριβώς δύο χρόνια, εμφανίστηκε ένα βροχερό βράδυ από το πουθενά και μας βοήθησε να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα!
υ.γ.9: Στις κοπέλες της καθαριότητας του Δήμου που βγάζουν άπειρη δουλειά, κάθε μέρα στα στενάκια της πόλης και των γειτονιών.
και υ.γ.10: ΠΑΝΤΑ ΚΥΨΕΛΗ-ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ