Μια μαυρίλα έχει καλύψει την πόλη αυτή τη χρονιά. Οι λόγοι είναι γνωστοί και βαριόμαστε να τους επαναλαμβάνουμε. Πραγματικά κουραστήκαμε να βλέπουμε και να ακούμε μαύρο. Ανιχνευτές της πόλης καθώς είμαστε, ρουφώντας τις ανθρώπινες ιστορίες που ακούμε σε στενά σοκάκια ή μαντεύοντας πίσω από ένα “Αχ!” που βγαίνει αληθινό απ’την ψυχή του συνομιλητή μας τη δική του ιστορία, αποφασίσαμε να δεχτούμε και να σας πούμε ότι η ζωή είναι πολύχρωμη. Και δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγήκε από αυτήν την χρονιά. Αληθινές ιστορίες; Φανταστικές; Το δικό μας ηθικό δίδαγμα όπως το “διαβάσαμε” πίσω από το βλέμμα ενός ανθρώπου; Μικρή σημασία έχει. Εμείς πάντα θα λέμε ότι ήμασταν εκεί και τις είδαμε.
Μια χρονιά δεν καθορίζεται από τις άσχημες ειδήσεις. Υπάρχουν και τα θετικά! Αυτές οι όμορφες στιγμές που πρέπει να εκτιμάμε!
Το σπίτι τους βρισκόταν στην ολάνθιστη Κηφισιά. Ο κήπος της πολυκατοικίας ήταν γεμάτος τριαντάφυλλα. Το διαμέρισμα δεν ήταν απλό, ήταν οροφοδιαμέρισμα, είχε παρκέ και ανισόπεδο πάτωμα με δυο τρία σκαλάκια που σε οδηγούσαν στα δωμάτια. Δύο μεγάλα.
Τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει εκεί. Και η Μικαέλα με τον Πασχάλη είχαν ζήσει μια ολόκληρη ζωή στο ίδιο σπίτι. Ποτέ δεν ερωτεύτηκαν, ο γάμος ήταν αποτέλεσμα προξενιού. Όμως, όλα ήταν τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα. Το καλό σερβίτσιο δεν έσπασε ποτέ. Τα έπιπλα δεν ήξεραν τι σημαίνει σκόνη. Πάντα το φαγητό μοσχομύριζε και όλη η γειτονιά είχε να μιλάει για τη μαγειρική της Μικαέλας. Όλα τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα.
Φυσικά στα 40 χρόνια γάμου, ο Πασχάλης είχε τις γκόμενες, αλλά ποτέ δεν έδινε αφορμή στη γειτονιά και η Μικαέλα όταν έκλαιγε, κανείς δεν την έβλεπε. Όλα τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα. Όπως τόσες άλλες ιστορίες, έτσι και πίσω από την κλειστή πόρτα του οροφοδιαμερίσματος στην Κηφισιά υπήρχε πληγή και πόνος. Ε και; Αφού όλα ήταν τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα.
Στις 25 Μαρτίου του 2020, η Μικαέλα έκλεισε τα 55. Όταν άνοιξε τα μάτια της, συνειδητοποίησε ότι πέρασαν 65 χρόνια μιας ζωής που δεν έζησε. Πήρε τη βαλίτσα της – πάντα είχε μία έτοιμη, κανείς δεν ξέρει γιατί – και αποχαιρέτησε τα τριαντάφυλλα του κήπου.
Όταν βγήκε στο δρόμο, τίποτα δεν ήταν τακτοποιημένο και νοικοκυρεμένο. Ήταν όμως όλα πάρα πολύ ωραία.
