Σε περίμενα γιατί σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς. Έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού όπως πριν. Δέκα λεπτά, μια ώρα, μια αιωνιότητα; Χαλασμένα, μάταια μετρήματα.
Τελευταία, υποψιάζομαι ότι ο χρόνος δεν υπάρχει τελικά. [Άλλο ένα ανάπηρο human construct]. Άρα ούτε αρχές, ούτε τέλη, ούτε διαστήματα, μόνο περιστροφές και αιωρήσεις.
Εγώ πάντως σε περίμενα να ξέρεις, αντιθετικά και επίμονα.
Γιατί η επιμονή είναι πολύ σημαντική, ακόμη και σε κάτι που δε θα γίνει, πολύ περισσότερο σε κάτι που δε θα γίνει. Γιατί όλα είναι θέμα επιλογής θέσης.
Το τρένο δε σταματάει τις μεταφορές, τις οποίες γενικά βαριέμαι να παρατηρώ, τα τριξίματά του όμως έχουν κάποιο ενδιαφέρον, όπως όλα τα τριξίματα.
Σε κάποια καρέ νομίζω ότι σε βλέπω να κατεβαίνεις, σε άλλα, σε θυμάμαι να φεύγεις. Τουλάχιστον κάτι θυμάμαι- ακόμη και αν ενίοτε η μνήμη εξαπατά, ακόμη και αν για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι αυτό το άνυδρο τώρα. This [fucking] persistence of memory.
Ήξερα από πριν ότι δε θα’ ρθεις.
Εγώ πάντως θα’ μαι εδώ να σε περιμένω. Σε μια ατέρμονη ροή. Σε μια πανέμορφα καταδικασμένη προσδοκία.
Υ.Γ. Αυτό που περισσότερο μου λείπει είναι the way you piss on everything real