Όταν, μερικά χρόνια πριν, μου χαρίστηκε η ευκαιρία της επίσκεψης στον γενέθλιο τόπο των παππούδων μου σε ορεινό χωριό της Ηπείρου, έπεσα απάνω στις εκδηλώσεις του δεκαπενταύγουστου. Όπου κεντρικό ρόλο παίζει πάντα η συμμετοχή στον Καγκελάρη, τοπικό χορό, που χορεύεται από όλους , μόνιμους και μη, στην κεντρική λιθόστρωτη πλατεία. Μπήκα με δισταγμό, παρακολουθώντας τα πόδια των διπλανών, για να μην κάνω λάθος στα βήματα…Ένα σηκώνουμε δύο πατάμε….δύο μικρά…ένα σηκώνουμε….παππούλη Λάμπρο….δύο πατάμε…βρε γιαγιά που δεν σε χόρτασα…ένα σηκών…πού νάναι το πατρικό της μάνας μου?….ένα σηκώνουμε!
Ένα μαντήλι βρε παιδιά, όχι πως κλαίω, μάλλον κάποιο σκουπιδάκι… Φύσηξα τη μύτη μου κι η πιτσιρίκα που χόρευε δίπλα μου με κύτταξε χαμογελώντας…Φορούσε κολάν και σκουλαρίκι στη μύτη, και κρατούσε γερά στο χέρι το διπλανό της.
Ψηλά στην Κωστηλάτα, κάτι σύννεφα, η τσίκνα από το ψητό στο απέναντι καφενείο, ένα κλαρίνο λίγο παράφωνο…Βοσκούν τα πρόβατα….Ποια πρόβατα σκέφτηκα? Λίγοι μόνιμοι κάτοικοι έχουν απομείνει. Στον διπλανό ανακαινισμένο ξενώνα φτιάχνουν ωραία πέστροφα καπνιστή…Ένα πατάμε, δύο σηκώνουμε….Θυμήθηκα τα βήματα του Καγκελάρη από το μάθημα χορού…Λάθος! δύο πίσω!….Ο παπάς να σέρνει το χορό με κόκκινα μάγουλα μετά το κερασμένο κρασί από την απέναντι παρέα…Χορεύουν τα κορίτσια , ακούγοντας Mode Plagal και Villagers of Ioannina City, και πολύ καλά κάνουν!
Ψάχνω το λήμμα Παράδοση=το να παραδίδει κάτι κάποιος σε κάποιον ώστε να το κάνει δικό του, να το κατέχει, γράφει το Λεξικό Μπαμπινιώτη. Δε λέει να το δίνεις με την υποχρέωση να το διατηρήσει «αναλλοίωτο» στους αιώνες των αιώνων ! Δε λέει να φοβάσαι μην αλλάξεις ένα κόμμα, ένα χρώμα, ένα ηχόχρωμα…
ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ ΑΛΛΑ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ λέω μέσα μου , και σαν να μου κλείνει το μάτι η διπλανή κοπελλιά….
Ψηλά στην Κωστηλάτα…. ένα βήμα μπρος και…πάλι τα θαλάσσωσα! Άλλο ήθελα να γράψω! Θα φταίει το σκουπιδάκι που μπήκε στο μάτι μου εκείνο το όμορφο ηπειρώτικο δειλινό….
Α.Μ.