Οι γυναίκες μέσα από τον φωτογραφικό φακό της Θεανώς Μανουδάκη
Εφηβεία. Με όνειρα, με δύναμη, με αθωότητα. Πίσω από ρομαντικές, εφηβικές ματιές κρύβονται οι γυναίκες που θα έρθουν και θα αλλάξουν όσα στερεότυπα τις πνίγουν.
Κάποτε οι γυναίκες δεν κάπνιζαν καν. Κι αν κάπνιζαν, ήταν συνήθεια των κατώτερων τάξεων. Τη δεκαετία του ’70, το τσιγάρο έγινε κι αυτό σύμβολο απελευθέρωσης των γυναικών. Σήμερα; Ναι, είναι κακιά συνήθεια. Αλλά ακόμη ακούς τη φράση: “Σιχαίνομαι να βλέπω γυναίκες να καπνίζουν στο δρόμο”.
Σαν η γυναίκα να αποτελεί συνεχώς ένα καθρέφτισμα. Ένα είδωλο. “Ένα πουκάμισο αδειανό”. Ο καθρέφτης ενός άντρα, ενός πατέρα, μιας μάνας, μιας κοινωνίας. Ποια είναι πραγματικά, όταν δεν φοράει τη μάσκα των ρόλων που της φόρεσαν;
Κορσέδες και φουρώ και ζώνες αγνότητας αποτελούν παρελθόν. Το ντύσιμο πια είναι πιο ελεύθερο. Πόσο όμως το ντύσιμο που η καθεμία και ο καθένας επιλέγει αποτελεί κριτήριο για τον απέναντι, ώστε να καταλάβει τι άνθρωπος είναι; Μια συνεχής αλλαγή ρόλων, μια γρήγορη εναλλαγή “κοστουμιών” και μια ερώτηση: τι κρύβεις κάτω από τα τόσα υφάσματα;
Μητρότητα. Μια λέξη, χίλια νοήματα. Πώς είναι όμως να είσαι μητέρα σε μια κοινωνία αντιθέσεων; Πώς είναι να είσαι μητέρα που κρίνεσαι και εσύ και το παιδί σου για το χρώμα σου; Πόσο καθορίζει αυτή τη σχέση ο τόπος που γεννήθηκες; Και γιατί μέχρι και αυτό το θέμα πρέπει να αποτελεί ταμπού και στερεότυπο; Είναι όμορφο πράγμα να είσαι μητέρα. Είναι όμορφο πράγμα να επιλέξεις να μην γίνεις.
Σαν τότε στον πόλεμο. Οι γυναίκες έραβαν, πρόσφεραν περίθαλψη κι όταν χρειάστηκε, έπιασαν τα όπλα. Και τώρα κάπως έτσι. Στην πρώτη γραμμή, με μόνο όπλο μια μάσκα.
Οι γυναίκες αυτής της γενιάς έζησαν τη ζωή τους όπως την ήθελαν;
Ή απλά την κοιτούσαν να περνά;
