Πρέπει να είναι μεσημέρι. Όχι πριν τις 2, όχι μετά τις 3.
Να είναι από τα πρώτα μεσημέρια που αισθάνεσαι ζέστη. Που η θερμοκρασία ανεβοκατεβαίνει γύρω από τους 30 βαθμούς κελσίου. Να έχεις τελειώσει με τις καλοκαιρινές μαξιλάρες. Αυτές που παιδεύεσαι να τους βάλεις τα καλύμματα γιατί σε κάθε ετήσιο πλήσιμο μπαίνουν και από λίγο. Και όλο να λες πως πρέπει να τις αλλάξεις, αλλά δεν το κάνεις. Για συναισθηματικοοικονομικούς λόγους. Οι ευτυχισμένες στιγμές που το πλούσιο συναίσθημα ενώνεται με τα φτωχά οικονομικά και το αποτέλεσμα είναι ωραίο!
Να έχεις φτιάξει τα λουλούδια, να τα έχεις στριφογυρίσει 2-3 φορές για να δείχνουν πιο φουντωτά και πεταχτά. Κάθεσαι στην καρέκλα σκηνοθέτη, κλείνεις τα μάτια και αναπολείς. Το μεγάλο πεύκο που στη σκιά του περίμενες ένα τέτοιο μεσημέρι να έρθει η ώρα. Μύριζες-μυρίζεις την ντομάτα και το κρεμμύδι. Έκοβες-κόβεις το ψωμί με ευλάβεια, σαν σε ιερετολεστία. Άκουγες-ακούς το τσιρτσίρισμα του τηγανίσματος. Κλείνω τα μάτια και κάνω σαν όταν ήμουν παιδί. Το πρώτο  μεσημεριανό που μας έμπαζε στο καλοκαίρι.
Ήταν-είναι πάντα Κυριακή. Τηγανιτός γαύρος και σαλάτα χωριάτικη. Αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που το ζούσα αυτό. Στην αρχή ευχαριστούσα το θεό, σιγά σιγά τους δικούς μου και λίγο αργότερα τη ζωή και για πλάκα τους γαύρους και τις ντομάτες. Κοιτώ τους γύρω μου. Γελάνε, φωνάζουν, τρέχουν. Δεν ξέρουν τίποτε για τις σκέψεις μου και την ιεροτελεστία μου. Δεν θα έπρεπε να ξέρουν. Και ας μη μπορούν να ερμηνεύσουν το περίεργο βλέμμα μου. Τα πράγματα πρέπει να έχουν την ανεμελιά τους. Ο πιτσιρικάς φωνάζει. «Ω ρε παπάρες που θα κάνουμε!». Η μικρή αρνείται να πλύνει τα χέρια της και κυνηγάει τον σκύλο που αγωνιά να γλυτώσει.
Σηκώνομαι, επανέρχομαι στην εποχή του μνημονίου, γυρνώ ανάποδα την εφημερίδα για να μη φαίνεται ο τίτλος. Κοιτώ τη σαλάτα, τα πρόσωπα των δικών μου, κάνω μία σπονδή και με το χέρι μου μαζεύω τις πευκοβελόνες από το τραπέζι.