Εσύ είσαι ο πέτρα που πάνω της θα χτίσω την Εκκλησία μου είπε ο Ιησούς στον Πέτρο. Συμφωνούμε κι εμείς οι ορθόδοξοι πως αυτά τα λόγια ειπώθηκαν.

Εκείνο που αμφισβητούμε είναι η ερμηνεία : από την πρώτη εκκλησία των διωγμών που ίδρυσε ο Πέτρος στη Ρώμη προήλθε το αργότερα πανίσχυρο Βατικανό. Και ο εκάστοτε ηγέτης του ισχυρίζεται πως είναι βικάριος του Χριστού στη γη.
Αν ωστόσο παραδεχτούμε πως κάτι τέτοιο ισχύει τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε πως στην τελευταία επιλογή κυβερνητικού εκπροσώπου ο Τζίσους έκανε διάνα. Ο Πάπας Φραγκίσκος προκάλεσε από την πρώτη στιγμή κύματα ενθουσιασμού και αγάπης ˙ επίσης μια καλή πρόθεση στο παγκόσμιο κοινό να αγνοήσει τα κακώς κείμενα της Εκκλησίας και να εστιάσει στον ίδιο. Φυσικά υπάρχουν και οι πολέμιοι αλλά γι` αυτούς θα μιλήσουμε στο τέλος.
Η Καθολική Εκκλησία ούτως ή άλλως δεν σκοπεύει να αφανιστεί από τη μετα-νεωτερικότητα. Από την εποχή του Διαφωτισμού ακόμα το τέλος της πίστης αναμένεται (και ποτέ δεν έρχεται). Οπότε ένας επικοινωνιακός –pop star– Ποντίφικας αποτελεί μια απολύτως συμβατή επιλογή με την εποχή μας..

 
Λάβετε υπόψη σας τα εξής (ετερόκλητα) δεδομένα : Στην Άπω Ανατολή διοργανώνονται σεμινάρια Ζεν Καθολικισμού. Σε πανεπιστήμιο της Πορτογαλίας υπάρχει μεταπτυχιακό που συνδυάζει τον Φρόυντ με την καθολική θεώρηση της σεξουαλικότητας. Ο Ιωάννης Παύλος 2 ερμήνευσε τις ομοιότητες της ιστορίας του Ιησού με κείνες των Όσιρι, Βούδα, Διόνυσου -και άλλων- ως εξής : ο Ιησούς ενυπάρχει υποσυνείδητα σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, σε ο,τιδήποτε συλλαμβάνει ο άνθρωπος.
Αν όλα αυτά δε σας λένε τίποτα μάθετε ακόμα πως στο Βατικανό βρίσκουν το Big Bang πιθανό και δεν αποκλείουν την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Τώρα σχηματίζεται η εικόνα ενός παγκόσμιου οργανισμού που αγωνιά να προφτάσει ο,τιδήποτε δείχνει να τον ξεπερνά.
Κάπως έτσι τα λόγια του Φραγκίσκου πως το μέλλον της καθολικής εκκλησίας είναι στους δρόμους (το είπε κοντράροντας τον Τραμπ και τα ηλίθια τείχη του) φωτογραφίζει μια εποχή συμπονετικής συμπόρευσης με το απανταχού δράμα των προσφύγων ˙ το πιο must θέμα στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Αυτό που ενώνει διεθνείς οργανισμούς, μοναχικούς ακτιβιστές και φυσικά το Hollywood σε μια συμμαχία οργής και δράσεων.
Και δεν είναι τα μόνα τείχη που δείχνουν να τον ενοχλούν. Ο Πάπας Φραγκίσκος αρνείται να ενδώσει στην ισλαμοφοβία, την ομοφοβία, ακόμα και στην αμέριστη καταδίκη της αθείας, υπερ-τονίζοντας κάθε φορά την καλή πρόθεση των άλλων. (true story : το παιδάκι που πλησίασε το μικρόφωνο για να κάνει ερώτηση πάγωσε και έχασε τα λόγια του. «Έλα να μου το ψιθυρίσεις» του είπε ο Φραγκίσκος. Ο μικρός Εμμανουήλ πλησίασε και ,για λίγο, μίλησαν οι δυο τους χαμηλόφωνα. Περιέγραψε τον πατέρα του -που πέθανε πρόσφατα- σαν ένα καλό άνθρωπο που όμως δεν πίστευε στο Χριστό και ρώτησε εάν βρίσκεται στον Ουρανό. Ο Πάπας ζήτησε τη συγκατάθεση του αγοριού πριν αποκαλύψει στα υπόλοιπα παιδιά όσα είπαν και στο τέλος ρώτησε : «Εκείνος που αποφασίζει ποιος πάει στον Ουρανό είναι ο ίδιος ο Θεός. Ο Θεός εγκαταλείπει τα παιδιά του όταν είναι καλοί άνθρωποι;». Τα παιδιά φώναξαν «Όχι!». «Αυτή είναι η απάντηση Εμμανουήλ» είπε ο Πάπας στο αγόρι).

 
Είναι φανερό πως ο σημερινός ποντίφικας δεν αγαπάει τις διακρίσεις : «κανένας άνθρωπος δεν είναι ξένος για Το Θεό» δήλωσε πρόσφατα ˙ πάλι με αφορμή το προσφυγικό. Όμορφα λόγια θα πει κάνεις. Παρακολουθώντας τον πάντως στο youtube -στις άπειρες δημοσιοποιημένες στιγμές ενός ηγέτη που ζει μια εντελώς Big Brother ζωή- σε πείθει πως συνδυάζει την επικοινωνιακή ιδιοφυία με την αληθινή ανθρωπιά. «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω έναν ομοφυλόφιλο;» είχε πει παλιότερα κάνοντας το gay περιοδικό Advocate να καταπλήξει το lgbt κοινό (δύσκολη δουλειά, παραδεχτείτε το!) κάνοντάς τον εξώφυλλο.
Στο μεταίχμιο μιας εποχής που μοιάζει με βουνό του οποίου το ύψος δεν γνωρίζουμε ο Φραγκίσκος κάνει τα τέρατα του Γκράμσι να μοιάζουν γλυκά και στην όψη ευχάριστα. Ο παλιός κόσμος βέβαια φωνάζει. Καρδινάλιοι που αξίωναν σιωπή απέναντι στα λάθη και τις παραλείψεις του Ιωαννή Παύλου 2 και του Βενέδικτου 16 (μόνο επειδή ήταν Πάπες!) δε διστάζουν τώρα να κριτικάρουν τον Φραγκίσκο. Κάποιος έγραψε : «η Ρώμη του Φραγκίσκου μοιάζει με την Ουάσινγκτον του Τράμπ – μια Πολιτεία γεμάτη αβεβαιότητα!». Γι` αυτούς η πίστη θεμελιώνεται πάνω στις ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές – αυτές που ο Φραγκίσκος δεν αγαπά καθόλου. Τις παραβλέπει προκαλώντας ίσως αμηχανία : είναι ο πρώτος Πάπας που αποκαλεί τους ομοφυλόφιλους «gay». Και όλοι ξέρουμε πως στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση το πώς ονοματίζεις κάποιον έχει τεράστια σημασία.
Κριτική υπάρχει και από τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο. Οι συντηρητικές-ευαγγελικές εκκλησίες των ΗΠΑ ενοχλούνται βαθύτατα από τη φιλικότητα απέναντι στο Ισλάμ. Ερμηνεύουν τις δράσεις υπέρ των προσφύγων ως προδοσία απέναντι σε μια Δύση που κατά τη γνώμη τους βάλλεται, ακόμα και ως διπλωματική κίνηση σε μια γεωπολιτική και ιστορική σκακιέρα που προεξοφλεί πως ο νικητής έρχεται από την Ανατολή και έχει στόχο να τον εξευμενίσει ώστε να εξασφαλίσει αργότερα (προστατευμένη) επιβίωση. Οι φιλελεύθερες-ευαγγελικές εκκλησίες από την άλλη ζητούν περισσότερη και πιο ξεκάθαρη τόλμη σε θέματα γάμου, διαζυγίου και σεξουαλικότητας.
Και οι ορθόδοξοι; Ανεξιχνίαστοι όπως πάντα. Για πολλούς ο Φραγκίσκος είναι ένας συμπαθητικός διάσημος χριστιανός. Για άλλους δεν είναι παρά ένας «αιρετικός», ο επικεφαλής των σχισματικών. Σε τι θα μπορούσε να διαφέρει από τους προκατόχους του; Είναι γνωστό άλλωστε πως οι ορθόδοξοι θυμούνται πόσο καθολικοί είναι μόνο όταν βλέπουν τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ».