Μου φαίνεται πως κάτι… περπατάει στην Πατησίων! Γιατί περπατάει; Γιατί δεν τρέχει;
Περπατάει… για να βρει το κτίριο που ψάχνει, να πιάσει με την άκρη του ματιού του τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στα περίπτερα, για να ρίξει μια ματιά στις βιτρίνες, για να ακολουθήσει τη μυρωδιά του καφέ που τόσο χρειάζεται για να ξυπνήσει.
Περπατάει για να πει μια καλημέρα, να χαρίσει ένα χαμόγελο, να πάρει μια τυρόπιτα για τη λιγούρα που νιώθει από το πρωί.
Περπατάει γιατί εργάζεται, χαλαρώνει, αγχώνεται, θυμώνει, χαίρεται, γελάει, κλαίει, τσαντίζεται, διαφωνεί, αγκαλιάζει, νιώθει… ζει στην Πατησίων.
Από τη Σταδίου έως το Σταθμό Άνω Πατήσια, χιλιάδες άνθρωποι κατοικούν, διασχίζουν, επισκέπτονται και απασχολούνται σε αυτό το δρόμο.
Όμως κανείς από αυτούς δεν περπατάει μόνος τους. Καθένας έχει μαζί του ενέργεια και ρυθμό που ενώνεται με όλους τους άλλους. Αυτός είναι ο παλμός της Πατησίων και όπου υπάρχει παλμός, υπάρχει ζωή!
Η Πατησίων Ζει!
