Το πρόσωπο και το όνομά του, για παντελώς προσωπικούς μου λόγους, είναι συνδεδεμένο με την πιο τρυφερή περίοδο της ζωής μου. Τον ίδιο, πάλι, δεν θα τον χαρακτήριζα τόσο τρυφερό, όσο σοβαρό και σίγουρο.
Σίγουρος για αυτό που κάνει, για όσα λέει, για τον τρόπο με τον οποίο τα λέει. Τον συνάντησα ένα μεσημέρι σε μια γειτονιά που δεν τη λες και στέκι του, το Κερατσίνι. Πίσω από τη τζαμαρία του αγαπημένου εστιατορίου «Άρωμα Πόλης» με όλο το πρώιμο ανοιξιάτικο φως να λάμπει στα πρόσωπά μας, συζητήσαμε σύντομα, αλλά επί της ουσίας για όλα όσα κάνει ο δημοφιλής ηθοποιός τον τελευταίο καιρό στη δουλειά του, και άρα, στη ζωή του.
Είκοσι χρόνια τώρα, και με δεκάδες συνεργασίες στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά, κατάφερε να γεμίζει όλες του σχεδόν τις ώρες με αυτό που αγαπά περισσότερο, αυτό που ξεκίνησε στη γενέτειρα της μητέρας του, την Αγγλία. Αναγνωρίσιμος άρχισε να γίνεται από την περίοδο που παιζόταν το 50-50 και ο Αστυνόμος Μπέκας, όμως αυτό μοιάζει να μην τον αφορά και τόσο.
Φέτος, σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στο θέατρο μια παράσταση που ο ίδιος αγάπησε πολύ, ενώ πρόσφατα τελείωσαν και τα γυρίσματα του Έτερος Εγώ 2. Ναι, το Έτερος Εγώ, η πολυσυζητημένη αυτή παραγωγή, συνεχίζεται και, μάλιστα, με τρόπο αρκετά απρόβλεπτο!
Τα σχέδιά του για το μέλλον είναι σίγουρα πολλά. Κατ’ αρχάς, η τεράστια επιτυχία του Δείπνου Ηλιθίων, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, θα συνεχιστεί για ακόμα μία σεζόν. Έπονται προφανώς κι άλλα… Ο Πυγμαλίων, καβάλα στη μηχανή του, θα τρέξει να τα προλάβει και να τα βγάλει εις πέρας όλα.
Έτερος Εγώ: μια περιπέτεια με αίσιο τέλος
Ο Έτερος Εγώ ξεκίνησε από μια ιδέα του Σωτήρη Τσαφούλια. Από το 2012. Είχαμε τελειώσει μόλις τα γυρίσματα της ταινίας «Κοινός Παρονομαστής» με τον Σωτήρη και καθίσαμε μαζί και δουλέψαμε πάνω στην ιδέα του για δύο χρόνια, ενώ παράλληλα έτρεχαν οι ζωές και οι υπόλοιπες υποχρεώσεις μας. Παιδευτήκαμε αρκετά μέχρι να προσαρμόσουμε τελικά την πρωτότυπη ιδέα στο αποτέλεσμα που είδατε. Η συνάντηση με τους συνεργάτες, από τον διευθυντή φωτογραφίας, μέχρι τους ηθοποιούς, όλη η ζύμωση μεταξύ μας είχαν μεγάλη σημασία για εμάς. Πιστεύουμε πολύ στην ομάδα. Η ταινία υλοποιήθηκε στα τέλη του 2015 και προβλήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 2016. Μετά από εννέα εβδομάδες στις θεατρικές αίθουσες, δημιουργήθηκε μια ιστορία σε σχέση με τον άνθρωπο που δολοφονούσε μες στα ταξί και άρα κι ένα νομικό πρόβλημα, με την υποτιθέμενη κατηγορία εις βάρος μας, ότι λόγω της συγκεκριμένης επικαιρότητας, προσπαθούσαμε να κερδοσκοπήσουμε. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Κατεβάσαμε, όμως, την ταινία και την ανεβάσαμε στο youtube σε ένα κανάλι από το οποίο δεν πληρώνεσαι από διαφημίσεις.
Δείτε την ταινία εδώ:
Έγινε viral. Από εκεί κι ύστερα, έγιναν κάποιες συζητήσεις σχετικά με την όποια συνέχεια… Η διευθύντρια παραγωγής μας, η Φένια, πρότεινε να κάνουμε 8 ωριαία επεισόδια, σαν σειρά πλέον. Όλο το κεφάλαιο δεύτερο, δηλαδή, που λέγεται «Χαμένες Ψυχές». Με το ίδιο team ανθρώπων από πίσω, αλλά με καινούργιο cast και κείμενο, ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα και, σύντομα, τα επεισόδια θα είναι διαθέσιμα από το Cosmote TV μες στο Μάη. Ίσως αργότερα, κάποιο τηλεοπτικό κανάλι αγοράσει τη σειρά.
Το Θέατρο Χιλιάδες Φορές
Το Δείπνο Ηλιθίων του Φράνσις Βέμπερ είναι ένα σπουδαίο έργο-θεωρώ σπουδαίο και τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Σπύρο Παπαδόπουλο, μαζί και με το υπόλοιπο καστ της παράστασης. Είμαστε χαρούμενοι, γιατί τρία χρόνια τώρα είναι sold out. Χαρούμενοι από επιχειρηματικής άποψης, χαρούμενοι για τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά το κοινό και, βέβαια, χαρούμενοι για την επιλογή μας να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το έργο, αυτό το υπέροχο παραμύθι. Θα πάει και μια τέταρτη χρονιά κι ύστερα υπάρχουν σκέψεις για κάτι άλλο.
Σκηνοθετώντας το Homo Greco του Βαγγέλη Αλεξανδρή και του Οδυσσέα Ανδρούτσου αισθάνθηκα διαφορετικά από ό, τι όταν παίζω. Πρόκειται για ένα όμορφο παραμύθι… Ως ηθοποιός, έχω αγάπη για τους ηθοποιούς, θέλω να αναγνωρίζονται οι κόποι τους, δεν έχω ιδιαίτερη μέριμνα να δείξω πόσο ευφάνταστα μπορώ να σκηνοθετήσω. Η ανάγκη μου ήταν τελικά να δω πώς θα μπορούσα παρέα με πέντε πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς να φτιάξω μια διαδρομή για τους ήρωες του έργου.
Ήταν μια πολύ low budget παραγωγή που ανέβηκε σε ένα μικρό θέατρο της Αθήνας, το οποίο θεωρώ ότι ο Μάνος Καρατζογιάννης επιχειρεί να διαμορφώσει ρεπερτοριακά και όχι μόνο, πολύ όμορφα και σωστά. Μέσω των σπουδαίων παραστάσεων που φιλοξενούνται εκεί, το θέατρο Σταθμός προχωρά μπροστά και εξελίσσεται ως χώρος.
Αφού ρωτάς αν μετά τη σκηνοθεσία θα έρθει και… η συγγραφή θεατρικού έργου, απαντώ πως όταν συμβεί κάτι τέτοιο, θα το μάθεις. Χρόνια προσπαθώ με το γράψιμο, αλλά τίποτα μέχρι στιγμής δεν με έχει κάνει να νιώσω σίγουρο.
Τραπέζια, Ρίζες και Ομαδικά Αθλήματα
Ζω στο κέντρο και κινούμαι, βγαίνω εκεί. Προσπαθώ να πηγαίνω όσο θέατρο προλαβαίνω, ακόμα και σε πρόβες παραστάσεων!
Δεν προλαβαίνω πάντως να κάνω όλα αυτά που θέλω, αλλά σίγουρα αρκετά τα οποία αγαπώ. Έχοντας επιλέξει μια δουλειά, μια πορεία ζωής, σίγουρα κάτι χάνεις, κάτι πρέπει να αφήσεις. Αγαπώ πολύ τα ταξίδια με τις μηχανές και γενικότερα την αγωνιστική οδήγηση. Επίσης, τη ζωγραφική, τον χορό, το φαγητό! Το φαγητό είναι μια ψυχοθεραπευτική ανάγκη μου, πολλές φορές μαγειρεύω κι έχω τη χαρά να γνωρίζω σημαντικά πράγματα από σπουδαίους σεφ φίλους. Είμαι τυχερός! Η μαγειρική είναι ένα μέσο να προσφέρεις με ανιδιοτέλεια αγάπη σε κάποιον. Πολύ σημαντικό αυτό. Είναι ιερή η στιγμή που κάθεσαι α σε ένα τραπέζι για να συσχετιστείς με φίλους και ανθρώπους τρώγοντας και ανταλλάσσοντας αγάπη.
Τηλεόραση βλέπω επίσης, όταν με ενδιαφέρει κάτι ή γνωρίζω πως κάποιος συνάδελφός μου κάνει μια προσπάθεια εκεί πέρα. Reality δεν παρακολουθώ πλέον. Είναι φτηνή κι εύκολη λύση για τα κανάλια τα συγκεκριμένα shows. Θεωρώ, μάλιστα, ότι έχει χαθεί το μέτρο… Παλιά, ήταν ένα χρώμα σε μια παλέτα επιλογών, τώρα έχει καταληφθεί σχεδόν ολόκληρη η παλέτα! Σπατάλη ανθρώπινης προσπάθειας… Πού πήγαν, ας πούμε, όλοι αυτοί οι καλοί μάγειρες από τους συμμετέχοντες στα Master Chef; Και δεν εννοώ μια δυο συγκεκριμένες περιπτώσεις, αλλά όλους τους υπόλοιπους…
Ένα άλλο φαινόμενο ενδεχόμενου χασίματος του μέτρου είναι η μεταφορά στο θέατρο κινηματογραφικών ταινιών που κι αυτές με τη σειρά τους-όχι όλες- είχαν βασιστεί σε θεατρικά έργα. Αγαπάμε τις ρίζες μας, μας είναι οικείο κάτι που έχουμε ζήσει σε πιο μικρές ηλικίες, άρα μας φαντάζει και αθώο, τίμιο. Ίσως, ναι, παλαιότερα, ακόμα και η απατεωνιά να ήταν πιο καθαρή. Όλοι αυτοί οι ρόλοι των συγκεκριμένων έργων είναι καθαρές φιγούρες μιας κοινωνίας που αλλάζει ραγδαία, αλλά κάποτε δεν το καταλαβαίναμε. Αν το κοινό θεωρεί σημαντική αυτή την επιστροφή, εγώ δεν πρόκειται να το κρίνω. Μιας, όμως, που εσύ με ρώτησες, ας πούμε ότι θα προτιμούσα η συγκεκριμένη επιστροφή να γίνεται με αγάπη, ως κίνητρο και ως τρόπος.
Πάντως, χώρος υπάρχει για όλους. Είναι επιλογή του καθενός τι θα δει, με τι θα εκφραστεί…
Αυτό που μετράει για μένα είναι η προσπάθεια που κάνει κανείς στο σήμερα. Η φήμη είναι πράγμα περαστικό, δεν μπορεί ένας ηθοποιός, ο Πυγμαλίων ας πούμε, να βασίζεται στο ότι τον ξέρουν χίλιοι άνθρωποι, τους αρέσει, δεν τους αρέσει και τα λοιπά… Και τι έγινε; Κάθε καινούργια δουλειά είναι και μια νέα πρόκληση.
Δεν μπορώ, ξέρεις, να σταματήσω να παίζω σε όλα αυτά τα ομαδικά σπορ, που λέγονται θέατρο, σινεμά, τηλεόραση… Είναι κάτι που κάνω από μικρό παιδί, κάτι που βρίσκεται μέσα μου.
Info:
Ας απολαύσουμε τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τον Μάη, στον Κύκλο του Έρωτα του Σνίτσλερ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
*Ευχαριστούμε πολύ το εστιατόριο «Άρωμα Πόλης» και τον ιδιοκτήτη του Παναγιώτη Μαυρούτσο που μας παραχώρησε την φωτεινή του σάλα για την φωτογράφιση. Για νόστιμο φαγητό και καλή, ζωντανή μουσική επισκεφθείτε το στο Κερατσίνι, στην οδό Γκιώνας 2.
Φωτογράφιση: Μαρκέλλος Πλακίτσης
