Ο μονόλογος μιας ηθοποιού (χωρίς κοινό)*

Αγαπητοί Θεατές…Αν υπήρχατε, θα σας έλεγα Καλησπέρα και Καλώς ήρθατε!

Απενεργοποιήστε τα κινητά σας τηλέφωνα. Ζητώ για μία και μοναδική παράσταση να μην ανάψει φωτάκι κινητού στο σκοτάδι.

(Παύση)

Ήθελα να σας μιλήσω. Αρχικά γιατί έχω καιρό να μιλήσω. Εννοώ να μιλήσω ουσιαστικά. Γιατί αυτό έχουν ανάγκη οι καλλιτέχνες. Να “επικοινωνήσουν” αυτό που αισθάνονται με ένα ευρύ κοινό. Ξέρετε τι είναι λοιπόν -αγαπητοί θεατές- να σου κόβουν αυτή τη χαρά; Ξέρετε τι είναι να μοιράζεσαι κάθε βράδυ όλα όσα νιώθεις και αισθάνεσαι με πολύ κόσμο και ξαφνικά, να σε φιμώνουν; Να σου βάζουν τη φωνή στο mute λες και είσαι τηλεόραση και χτύπησε το τηλέφωνο;

(Παύση)

Αύριο -αγαπητοί μου θεατές- είναι η παγκόσμια ημέρα θεάτρου. Για να υπάρξει θέατρο, πρέπει να υπάρξει κοινό. Που είναι το κοινό μας τώρα, αξιολάτρευτοι θεατές; Κλεισμένο πίσω από παράθυρα και τοίχους, με χιλιάδες, αντισηπτικά και οινοπνεύματα, σε καραντίνα, χωρίς να αγγίζουν ο ένας τον άλλον. Κι αν αγγιχτούν, φοράνε πλαστικά γάντια, που αφήνουν μια αδιόρατη μυρωδιά στα χέρια. Ίσως, και λίγο ταλκ.

Το κοινό μας -αγαπητοί αόρατοι άνθρωποι- κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα και βουρκωμένα τις εξελίξεις. Όχι, όχι αυτό που βλέπουν δεν είναι θεατρική παράσταση, αλλά μια πραγματικότητα. Κι αν μάτια θεατών βούρκωναν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για μια «σύμβαση», μια «μίμηση πράξεως», μια διαφορετική “πραγματικότητα”, φανταστείτε τώρα, αγαπητοί μου, σε τι πανικό βρίσκονται οι άνθρωποι, αντικρίζοντας μια ωμή, ξεκάθαρη, απόλυτη….πραγματικότητα!

(Παύση)

Ένας αόρατος εχθρός που έκλεισε πρώτα χώρους τέχνης και στη συνέχεια, έκλεισε τα πάντα. Ελπίζω όχι και τις ψυχές μας.

(Παύση)

Ξέρω, αγαπητοί θεατές, ότι δεν ήσασταν πια πολλοί που ερχόσασταν στις θεατρικές αίθουσες. Όμως, όσοι ερχόσασταν, φεύγατε πιο ανάλαφροι, κι ας είχατε αντικρίσει τη μεγαλύτερη τραγωδία επί σκηνής. Τώρα αλήθεια, βλέπετε τις δωρεάν παραστάσεις online; Αισθάνεστε έστω μια κάποια επικοινωνία; Αισθάνεστε πιο ανάλαφροι; Αν είναι έτσι, χαίρομαι. Τουλάχιστον, επικοινωνώ ακόμη μαζί σας με ένα τρόπο. Έστω, κι αν κανένας συντελεστής δεν πληρώνεται. Ναι, για άλλη μια φορά, προσφέρουμε γενναιόδωρα το έργο μας και την ψυχή μας, χωρίς καμία απαίτηση πληρωμής. Δεν είδα άλλους κλάδους να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Πάλι και μόνον εμείς.

(Παύση)

Ας είναι. Δεν είναι ώρα για γκρίνιες αγαπητοί μου θεατές. Ήθελα να σας μιλήσω όπως είπα. Να πω όσα δεν μπορώ να πω από τις 12 Μαρτίου. Είχαμε κι άλλες παραστάσεις να ανεβάσουμε, κι άλλα πράγματα να πούμε, κι άλλες πρόβες να κάνουμε για να φανερώσουμε, να κρίνουμε, να φωτίσουμε τις αλήθειες του κόσμου τούτου.

(Παύση)

Αν σας έλεγα παραμύθι τώρα, έχω τη βαθιά ανάγκη να σας μιλήσω για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που πέθανε στο κρύο. Θα προτιμούσα όμως για να σας φτιάξω το κέφι, να σας πω την Κοκκινοσκουφίτσα, και όπου κακό λύκο, να βάλετε τον κορωνοϊό, την καραντίνα, τον αβάσταχτο πανικό γιατί στο τέλος, η Κοκκινοσκουφίτσα τον νίκησε. Αλλά, ξέρω, ξέρω είμαστε μεγάλοι άνθρωποι δεν είναι καιρός για παραμύθια…

(Παύση)

Να! Αυτό! Αυτό μου στέρησε ο ιός! Το παιχνίδι, την «παραμύθα» αγαπητοί μου θεατές. «Παίζαμε» εδώ, πάνω στη σκηνή και παράλληλα, ήμασταν. Μια κοινή συνενοχή μοιραζόμασταν, ότι παίζουμε ένα παιχνίδι για μεγάλους -ενίοτε και για μικρούς- με σκοπό να καταλάβουμε τι είμαστε, ποιοι είμαστε και που βαδίζουμε Κύριοι. Δεν παίζουμε λοιπόν πια. Ούτε καν σε αλάνες ή σε μπουλούκια όπως γινότανε παλιά. Γιατί δεν έχουμε κοινό, ανύπαρκτοί μου θεατές…Σε ποιον να πούμε όσα κρύβουμε, όσα ζήσαμε, όσα ξαναζούμε; Κανείς δεν μας ακούει. Και σιγά σιγά εμείς, θα χάσουμε τη φωνή μας, όλο μας το σώμα που γινόταν κάποιος άλλος, για να δείξει βαθιά κρυμμένα μυστικά κι αλήθειες…

(Παύση)

Αυτός ο μονόλογος γράφτηκε για να γελάσουμε, ελπίζω να μην σας μαύρισα. Αλλά να, ήθελα να τα πούμε μωρέ. Και δεν βοηθάνε οι καιροί για κωμωδίες. Χρόνια τώρα, τι να λέμε…Ξέρετε όμως -θεατές μου- και εγώ το ξέρω στο πετσί μου, ότι μια ζωή εμείς οι καλλιτέχνες την πληρώναμε. Και στην οικονομική κρίση, οι καλλιτέχνες θεωρήθηκαν «επάγγελμα πολυτελείας». Όχι, δεν είμαστε επάγγελμα πολυτελείας! Γιατί αν δεν ήμασταν εμείς, ούτε Netflix θα υπήρχε, ούτε ταινίες, ούτε online παραστάσεις και συναυλίες, ούτε βιβλία για να περάσει ευχάριστα ο εγκλεισμός!

Όχι, όχι δεν τα βάζω μαζί σας.

Με κανέναν δεν τα βάζω για να είμαι ειλικρινής. Ίσως με μένα, που πάντα τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι γιατί δε σπούδασα δικηγόρος όπως με έπρηζαν οι δικοί μου στα 18 και αναγκάζομαι – εν μέσω καραντίνας- να μιλάω σε ένα αόρατο κοινό, που -πιστέψτε με- κάθεται ακίνητο, κοιτώντας με, φορώντας μάσκα και γάντια, κρατώντας αντισηπτικά και οινοπνεύματα…

(Παύση)

Δε γελάσατε, αυτό το τελευταίο χιούμορ ήταν (Γέλια). Ας γελάσω εγώ, ίσως παρασύρω κι εσάς (νευρικά γέλια, σταματούν απότομα)

Που να γελάσετε. Τι σας νοιάζει αλήθεια, τι κάνω εγώ. Και ο καθένας δηλαδή κοιτάει τον εαυτό του σε τέτοιες στιγμές.

Όμως ξέρετε κάτι ανύπαρκτοι θεατές μου; Εμένα με νοιάζει και για εσάς. Και για όλον τον κόσμο. Και είμαι σίγουρη ότι κάπου μέσα σας σας νοιάζει και εσάς.

(Σκύβει μπροστά)

Ξέρετε τί; Οραματίζομαι έναν κόσμο μ.Κ. (μετά κορωνοϊού, μετά καραντίνας), όπου τα θέατρα και τα σινεμά θα είναι γεμάτα. Πιο πολύ από πριν. Τα αντισηπτικά θα έχουν πιάσει σκόνη. Στο δρόμο θα βλέπουμε πάλι ζευγαράκια να φιλιούνται με πάθος -κρυφά ή φανερά. Γονείς να βγάζουν τα παιδιά τους στις παιδικές χαρές. Σκυλιά να παίζουν στα πάρκα και τα «αφεντικά» τους να τα λένε όπως παλιά. Ποτά στους πεζοδρόμους της Αθήνας, brunch στο Κολωνάκι. Και να μην τα κοροϊδεύουμε πια.

Όμως πάνω απ’όλα, οραματίζομαι έναν κόσμο ξέγνοιαστο, που δεν θα του μείνει τίποτα στην ψυχή από όλο αυτό. Έναν κόσμο που, το μόνο που θα του μείνει, να είναι ότι ήρθε η ώρα να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό μας. Όποιος κι αν είναι αυτός. Και να σκεφτόμαστε και αυτόν. Να μπαίνουμε στη θέση του.

(Παύση)

Βασικά, οραματίζομαι έναν κόσμο, όπου θα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Χωρίς σκιές, χωρίς μυστικά. Απλά, καθαρά, ξάστερα. Να κοιταζόμαστε στα μάτια.

(Υπόκλιση)

(Φανταστικό χειροκρότημα)