​Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.

Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.

“…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…

Μπακούνιν

Αμάν! Εθνικιστικός παροξυσμός! Σαν να ακούς την ΥΕΝΕΔ, τους Συνταγματάρχες και τον Άδωνη λίγο πρίν αρχίσει να πουλάει τα βιβλία του… Ένας οργισμένος νέος βάζει φωτιά στη σημαία της Πατρίδας του, την ώρα που στην τσάντα έχει μια κονκάρδα με την Παλαιστινιακή Σημαία. Νιώθω ότι παίζουμε θέατρο και δεν το ξέρουμε! Ο Αναρχικός Μπακούνιν, δικά του λόγια είναι τα παραπάνω, προσπαθεί να μιλήσει. Εννοείται πως η φωνή του είναι αδύναμη και χάνεται ανάμεσα από συναισθήματα και κατάρες που περισσότερο θυμίζουν θρησκόληπτους στο μεσαίωνα που θέλουν να κάψουν μάγισσες και πατριώτες παρά να απελευθερώσουν συνειδήσεις και μυαλά. Μπερδεύομαι, μπερδεύομαι όλο και περισσότερο. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Πήγαινε πες το αυτό στην Μυτιλήνη και στην Κω. Και πες και για τον συνωστισμό της Σμύρνης. (Και προχώρα το Άλεξ ακόμα περισσότερο!

Πως το πες; Η Σμύρνη είναι σύμβολο αδελφοσύνης μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων! Και που’ σαι! Μην προσγειώνεσαι και στη Ρόδο και έχουμε και άλλα!

Είπαμε το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και ως γνωστόν οι τσιπούρες δεν έχουν φωνή!) Και για τον δολοφόνο Κολοκοτρώνη με την σφαγή της Τριπολιτσάς. Και μην μάθεις ποτέ για το τι σημαίναν τα αρχικά Ε.Α.Μ. και Ε.Λ.Α.Σ. Και μη διαβάσεις το λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία, ούτε του Τσε για την πατρίδα. Και μετά βρίζε που ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή. Που οι πολιτικοί της πρόγονοι φόραγαν τον αγκυλωτό σταυρό και τουφέκαγαν Έλληνες Πατριώτες. Και κράτα σημαίες της Αργεντινής, της Παλαιστίνης, των Κούρδων. Και χάριζε τη δικιά σου… Εδώ που τα λέμε και το μπλε χρώμα είναι; Και ο Μπακούνιν ξεμωραμένος ήταν… Μόνο μην πας στη Παλαιστίνη! Γιατί μπορεί να σου ζητήσουν να πεθάνεις για την Σημαία… Κούνα της εδώ εκ του ασφαλούς!

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γένεις νοικοκύρης,
για ν’ αποχτήσεις πρόβατα, ζευγάρια κι αγελάδες,
χωριά κι αμπελοχώραφα, κοπέλια* να δουλεύουν.
– Μάνα μου εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης,
να κάμω αμπελοχώραφα, κοπέλια να δουλεύουν,
και να ‘μαι σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι στους γερόντους.*
Φέρε μου τ’ αλαφρό σπαθί και το βαρύ τουφέκι,
να πεταχτώ σαν το πουλί ψηλά στα κορφοβούνια,
να πάρω δίπλα τα βουνά, να περπατήσω λόγγους,*
να βρω λημέρια* των κλεφτών, γιατάκια* καπετάνων•
και να σου ρίξω* κλέφτικα, να σμίξω τους συντρόφους,
που πολεμούν με την Τουρκιά και με τους Αρβανίτες».

Πουρνό* φιλεί τη μάνα του, πουρνό ξεπροβοδιέται.
«Γεια σας βουνά με τους γκρεμνούς, λαγκάδια με τις πάχνες!
– Καλώς το τ’ άξιο το παιδί και τ’ άξιο παλικάρι».

Βασίλης

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, το ακούω και με μουσική υπόκρουση. Ζηλεύω τον Βασίλη, αυτή είναι η αλήθεια… Βασικά τον ζηλεύω γιατί έχει επιλογές. Εγώ νοιώθω πως δεν έχω. Ο Βασίλης λοιπόν έχει δύο. Την μια που η μάνα του κραίνει… Να γίνει νοικοκύρης με ζώα και υποτακτικούς. Η άλλη να γίνει κλέφτης και να πολεμήσει μαζί με καπεταναίους. Δύο αντιθετικές επιλογές, τόσο μα τόσο καθαρές όσο και αλληλοσυγκρουόμενες. Εγώ ασφυκτιώ… Ούτε κλέφτης μπορώ να γίνω μα ούτε και νοικοκύρης.

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω αποκαΐδια και των δυο επιλογών. Ψέμματα, υποκρισία, σχέδια, τετελεσμένα. Λογαριασμοί, σμαρτ φον, δόσεις, τζάμπα μαγκιές, θλίψη, προδοσία, καρικατούρες, υποσχέσεις… Κάνω μαύρες σκέψεις, μετά χαζογελάω γιατί έχω ακούσει ότι αυτό κάνει καλό, αποφεύγω να ακούω ειδήσεις από την οθόνη του τίποτα. Καμώνομαι τον νοικοκύρη αλλά αμέσως μετά ο Υπουργός της Γερμανίας με χτυπά φιλικά στη πλάτη και μου λέει κάτι ακατάληπτα… Κάνω τον αντάρτη και ο σύντροφός μου μου κλείνει το μάτι και με επαναφέρει στη πραγματικότητα… Παλεύουμε, παλεύουμε σύντροφε για κάτι καλύτερο… Κλείνω τα μάτια και ο Βασίλης, κάτω από έναν πλάτανο, σηκώνει τους ώμους σαν να μου λέει, όπως τα κανες λούσου τα τώρα…

Ο ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ

Αδιαφορεί για όλα αυτά! Από την ιστορία του διαλέγει ότι τον συμφέρει, τσιμπολογά. Ραγιάς απέναντι στους ισχυρούς, τύραννος απέναντι στους αδύναμους. Εκμεταλλεύεται την κατάσταση, χώνεται, ελίσσεται. Αισχροκερδεί πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία, μισεί τους ξένους εκτός και αν του δίνουν ‘’άσπρα’’, καμώνεται τον πολιτισμένο ανάμεσα σε πανέρια στις πίστες… Θεωρεί τον Βασίλη λίγο μλκ, τον Μπακούνιν (εάν τον ξέρει και δεν νομίζει ότι είναι αριστερό μπακ της Ζενίτ) αναρχοάπλυτο, τον Ανώνυμο χαζό που δεν έβαλε το όνομα του. Είναι επιθετικός γιατί φοβάται, συνδυάζει την συντηρητικότητα της σκέψης με την χάι τεκ τεχνολογία και κοιτά την πάρτη του. Και γουστάρει συνθήματα, ταξίματα και μπαχτσίσια. Ο Ελληναράς είναι επικίνδυνος, όπως ήταν επικίνδυνοι και οι πρόγονοί του στη Τουρκοκρατία, στην κατοχή, στη Χούντα. Και τελικά είναι ένας δικός μας άνθρωπος… Η όπως θα έλεγε και κάποιος παλιός Καλώς το τ’ άξιο παιδί και τ’ άξιο παληκάρι…

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος 33 του “Η Πατησίων Ζει”