«Όντως, έχει όλα τα προσόντα μιας πραγματικής star… Πρώτα-πρώτα δεν έχει ταλέντο». Στάζοντας πραγματικό δηλητήριο ο Όσκαρ Ουάιλντ σχολίασε κάποτε μια αμφιλεγόμενη θεατρίνα της εποχής του. Πολύ αργότερα και σε μια άλλη χώρα -στην Ελλάδα ,κάπου στα τέλη της δεκαετίας του `60- γράφτηκαν από κάποιον κριτικό ακριβώς τα ίδια λόγια για τη Ζωή Λάσκαρη.
Ίσως οι αληθινές star να έχουν θέμα ταλέντου. Από τη Μελίνα και την Αλίκη ως τη Μιμή όλες οι πολυσυζητημένες γυναίκες που έσπασαν τα ταμεία κατηγορήθηκαν για κάκιστες ερμηνευτικές στιγμές. Θα μπορούσε κανείς να τις υπερασπιστεί λέγοντας πως αν είσαι πάνω στο σανίδι για δεκαετίες δεν μπορεί παρά να καταθέσεις και τα λάθη σου. Η Ντενίση σε ανύποπτη στιγμή αυτό-αθωώθηκε δηλώνοντας «πρώτα έγινα star και μετά ηθοποιός». Είχε δίκιο. Φωτομοντέλο ακόμα επιλέχτηκε να παίξει πλάι στον Αλεξανδράκη ˙ στον πρώτο τηλεοπτικό «Γιούγκερμαν». Ακολούθησε «ο συμβολαιογράφος» και «η Αστροφεγγιά», όλα σήριαλ ασύλληπτων τηλεθεάσεων αφού τότε υπήρχε μόνο η Κρατική. Ο πατέρας της έμαθε πως η κόρη του έγινε ηθοποιός με τον απλούστερο δυνατό τρόπο : «Μπαμπά άνοιξε την τηλεόραση» του είπε η Μιμή. Και είδε την κόρη του να παίζει μαζί με τον Αλεξανδράκη. Αυτόματη καταξίωση μιας και ήταν ο αγαπημένος ηθοποιός της οικογένειας.
Ο στρατηγός Ντενίσης -ήρωας πολέμου παρακαλώ- απολάμβανε την εκτίμηση της βασιλικής οικογένειας και των Καραμανλήδων. Ο αστικός μύθος θέλει τον Καραμανλή junior να στέλνεται για κατ` οίκον φροντιστήριο στα Ντενισέικα – ούτε λίγο ούτε πολύ η Μιμή τον ετοίμαζε για τα μαθήματα της επόμενης μέρας. (Συγχαρητήρια Μιμή! Το παιδί πρόκοψε, ειδικά στα οικονομικά!) Σε δεξίωση που έλαβε χώρα στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ο γέρο-Καραμανλής τάισε με τα ίδια του τα χέρια κεφτεδάκια την πρωτότοκη του στρατηγού Ντενίση κάνοντας τις εφημερίδες να μιλήσουν για ειδύλλιο.
Και το 1980 -ήδη γνωστή- επιλέγεται από την Αλίκη για συμπρωταγωνίστρια. Κατ` ευθείαν στα βαθιά. Εκεί μαθαίνει τα βασικά. Πρώτα απ` όλα να παίζεις κι εσύ ο ίδιος με αυτό που χτίζεις (το απέδειξε στο ¨Παρά Πέντε¨), κατόπιν να είσαι σε στενότατο contact με τον Τύπο κάθε -μα κάθε!- σεζόν. Μόλις η Αλίκη την άγγιξε με το μαγικό της ραβδάκι η Μιμή …σχεδόν της το `κλεψε από τα χέρια! Συμπρωταγωνιστώντας τα επόμενα χρόνια με το Φέρτη θα παίζει με τις πλατείες γεμάτες. Θα αρχίζει να μεταφράζει – 4 γλώσσες γνωρίζει. Θα κάνει εξώφυλλα επιπέδου Τζένης και Αλίκης. Και γρήγορα θα χριστεί θιασάρχης.
Την ίδια δεκαετία (`80) ανεβαίνει κι ένα άλλο αστέρι προορισμένο να λάμψει. Ο δειλός -τότε- Λάκης Λαζόπουλος. Εκείνη φέρεται με θάρρος αφού πίσω της υπάρχει μόρφωση και αστική καταγωγή. (Ξεχνάει ίσως το καλά κρυμμένο μυστικό του θεάτρου : «Kαλός ηθοποιός είναι εκείνος που ξέρει πως είναι κακός. Έτσι κάνει τα πάντα για να ξεγελάσει»). Εκείνος πάλι είναι ένας παμπόνηρος επαρχιώτης που τα `χει 400. Καταδικασμένοι αμφότεροι να κάνουν παπάδες στο ελληνικό θέαμα θα πέσουν πάμπολλες φορές ο ένας απάνω στον άλλον σχεδόν πάντα με πρωτοβουλία του Λάκη.
Καθ` όλα τα 90`ς οι πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της Αθήνας θα έχουν την υπογραφή της. (Δυο από αυτές μάλιστα θα είναι έργα γραμμένα από το χέρι της). Μια τριλογία απίστευτων θεαμάτων : «Καρένινα», «Θεοδώρα», «Λασκαρίνα». Φήμες πως ο Μπρέγκοβιτς θα γράψει τη μουσική για την «Θεοδώρα», πως η «Καρένινα» θα γίνει γαλλο-ρώσικο μίνι σήριαλ, πως θα συνεργαστεί με το Τζεφιρέλι. Ούτε μια σεζόν χωρίς εξώφυλλο μετά συνεντεύξεως για όλα τα τηλεοπτικά & life style περιοδικά.
Εκεί αρχίζει και ο πόλεμος. Επινοείται «η χειρότερη ελληνίδα ηθοποιός». Ενεργοποιείται η αιώνια ελληνική μιζέρια – αυτή που αγνοεί πως (τόσο στην Πολιτική όσο και στην Τέχνη) αυτοί που κάνουν τα σπουδαία κάνουν και τις πατάτες. Ναι η Ντενίση παίζει χάρτινα – αλλά δεν τη μισούν γι` αυτό. Τη μισούν γιατί ξανά (από την εποχή της Αλίκης και της Τζένης) έρχονται λεωφορεία από την επαρχία γεμάτα θεατές που θέλουν να δουν μια παράσταση. Τη μισούν γιατί κόβει μισό εκατομμύριο εισιτήρια. Γιατί είναι ετοιμόλογη και έχει διαβάσει τα δεκαπλάσια βιβλία από τους επικριτές της. Δηλαδή στην τελική τη μισούν γιατί λάμπει εκτυφλωτικά και μάλιστα σε μια κορυφή δικής της εμπνεύσεως.
Και δεν θα το κουνήσει ρούπι από κει. Όλα θα είναι large στη δημόσια εικόνα της (Φέρτης, Τρίτσης, Χάβελ, Γκλέτσος οι γνωστότεροι έρωτες. Υιοθεσία παιδιού λίγο πριν τα 50. Μονογονεϊκή οικογένεια. Διεθνή βραβεία, ακτιβισμός, γάμος express με τον κολλητό της, ασταμάτητες θεατρικές υπερ-παραγωγές). Όταν θα περάσει στη σκηνοθεσία οι πάντες θα ομολογήσουν ότι «το `χει». Οι σοβαροί κριτικοί σταδιακά αρχίζουν να τη στηρίζουν. Το 2010 καθώς θα κλείνει τα 30 της χρόνια στο Θέατρο ένας δημοσιογράφος αναρωτιέται «πως μπορεί ένας ηθοποιός να είναι κακός όταν γεμίζει θέατρα τρεις δεκαετίες;»
Καλή ερώτηση. Ίσως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί παρά μόνο ηθοποιοί που συγκινούν το κοινό και ηθοποιοί που το αφήνουν ασυγκίνητο. Οι αριθμοί δείχνουν πως η Ντενίση ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Άλλωστε δεν ξέρουμε πως ορίζεται ο καλός ηθοποιός – αν κάποιος σήμερα παίξει τον ¨Πατέρα¨ του Στρίντμπεργκ όπως τον έπαιξε πριν χρόνια ο Μινωτής θα τον πούμε κακό. Ο Στρίντμπεργκ είναι και ο συγγραφέας με τον οποίο θα μπορούσε η Μιμή να ξανασυναντηθεί με τον Φέρτη – φανταστείτε τους στο ¨Χορό του θανάτου¨! Θα μπορούσε να είναι το γεγονός της (επόμενης) δεκαετίας.
Γιατί αυτής της δεκαετίας το απόλυτο γεγονός ήταν η ¨Σμύρνη¨. Επίσημα πια, μαζί με το ¨Μεγάλο μας Τσίρκο¨, είναι τα 2 εμπορικότερα έργα από καταβολής ελληνικού Θεάτρου.
Well done Mimi!
