«Η Καισαριανή με επέλεξε, δεν την επέλεξα»

Συνέντευξη με την Μαρία Σκαμάγκα από την Ηλέκτρα Τζώρτσου

Γεννήθηκε το 1971 στην Καισαριανή, όπου συνεχίζει να ζει με τον γιο και τον σύζυγό της. Σπούδασε διαφήμιση και δημόσιες σχέσεις. Γράφει και ζωγραφίζει και ελπίζει κάποτε να βάλει σε τάξη όλες τις εικόνες και τις ιστορίες που έχει στο μυαλό της.

Έχετε εκδώσει δύο βιβλία. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή;

Με τη συγγραφή δεν αποφάσισα να ασχοληθώ, απλά έγραψα κάτι για να ζωντανέψω τις παλιές γειτονιές της Καισαριανής μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων της, και τσουπ… ξεφύτρωσε το «Πληγές στο δειλινό». Έπειτα, έτυχε να γράψω κάτι για την άλλη μεγάλη μου αγάπη, τη Σάμο και τον φιλόσοφο Πυθαγόρα, να μυθοποιήσω αυτή την αγάπη, να νιώσω πώς είναι να ζει και να πεθαίνει κάποιος αναζητώντας την αθανασία για να φτάσει στον μακρινό ναό του πολυπόθητου έρωτα. Και έτσι γεννήθηκε «Ο Προσκυνητής». Έπειτα, είχα την τύχη να έχω και τις εκδόσεις Υδροπλάνο με το μέρος μου!

Σε μία εποχή σχεδόν απόλυτης στροφής προς το διαδίκτυο, ποια είναι κατά τη γνώμη σας η θέση του βιβλίου στη σύγχρονη εποχή;

Το διάβασμα διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες, διεγείρει τη φαντασία μας, μας χαλαρώνει και μας ανοίγει την πόρτα της αισιοδοξίας, σε αντίθεση με την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Η κριτική σκέψη πάει περίπατο, όταν βρισκόμαστε με τον αντίχειρα και τα μάτια μας κολλημένα σε κάποια ηλεκτρονική συσκευή.

Έχετε ακόμη μία αγάπη. Τη ζωγραφική. Ποιο είναι το κομμάτι που συμπληρώνει στη ζωή σας αυτή η μορφή τέχνης;

Το φως. Όχι το χρώμα. Οι σκιές και όχι τα αντικείμενα όπως τα βλέπω.

Από πότε κατοικείτε στην Καισαριανή; Ποια είναι η σχέση σας με αυτήν;

Στην Καισαριανή κατοικώ από την στιγμή που γεννήθηκα. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, γιαγιάδες και παππούδες γεννήθηκαν όλοι τους εδώ, σε αυτόν τον προσφυγοσυνοικισμό. Δεν την επέλεξα την Καισαριανή, με επέλεξε. Και την φοράω απάνω μου σαν ρούχο αγαπημένο, πολυφορεμένο, άνετο και στοργικό. Την αγαπώ και είναι περήφανη για τη συνοικία μου!

Αποτελεί η Καισαριανή έμπνευση για τη δουλειά σας;

Το πρώτο μου βιβλίο γράφτηκε για την Καισαριανή. Πολλές από τις ζωγραφιές μου αναπαριστούν τα παλιά σπίτια της Καισαριανής. Δεν θα μπορούσε να μην είναι πηγή έμπνευσης για εμένα.

Πώς βιώνετε την Καισαριανή μέσα στην καθημερινότητα;

Είναι μια χαρούμενη συνοικία που μπορείς ακόμη να την περπατάς για να πας για τα ψώνια σου, τον καφέ σου, στα πάρκα της και στα δάση που την κυκλώνουν και που χάνεις την αίσθηση ότι είσαι κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Να απολαύσεις τη φύση αλλά και το καυσαέριο, αν κάνεις κέφι για κάτι πιο «βρώμικο».

Τι απολαμβάνετε να κάνετε στην Καισαριανή και ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο της;

Να βγαίνω από το σπίτι μου που είναι στο τέρμα της Καισαριανής, να ανεβοκατεβαίνω τις ανηφοριές της και να χαιρετιέμαι με όλους τους ηλικιωμένους που κάθονται ακόμη στα σκαλάκια μπροστά στην πόρτα τους τα απογεύματα, να ανεβαίνω στον λόφο Αράπη για να βλέπω τη θέα από ψηλά και έπειτα να παίρνω την κατηφόρα της Εθνικής Αντιστάσεως και να γίνομαι ένα με την πόλη.

Αν η Καισαριανή ήταν χρώμα, τι χρώμα θα ήτανε;

Πράσινο, γιατί όπου κοιτάξεις, υπάρχουν δέντρα.

Ετοιμάζετε κάποιο βιβλίο αυτήν την περίοδο;

Όλο κάτι γράφω, όλο κάτι σβήνω.

Πώς σας επηρέασε η καραντίνα;

Σαν να μου έκλεισαν την παροχή νερού και να μην μπορούσα να πλυθώ. Και ενώ εγώ έμενα βρώμικη, κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για το πότε θα κάνω μπάνιο.

Τι λείπει;

Λείπει η ελευθερία να αποφασίζω για εμένα ψυχή τε και σώματι.

Καισαριανή είναι…

Η κάθε γειτονιά είναι ένας μικρόκοσμος. Ιστορία και καθημερινότητα μπερδεύονται και στήνουν τη δική τους «χορογραφία» για το πώς βλέπει ο καθένας και η καθεμία τη γειτονιά του/της.

Ρωτήσαμε καθημερινούς ανθρώπους της Καισαριανής να μας πούνε τι σημαίνει γι’ αυτούς η γειτονιά τους.

Ματθαίος :
Είναι ο χώρος που γεννήθηκα, αναπνέω και ζω.

Κυριάκος Κολλάρος
Είμαι Μικρασιάτης και η Καισαριανή είναι ό,τι αγαπάω περισσότερο.

Μάνος Πανάρετος
Ό,τι καλύτερο υπάρχει στη ζωή μου είναι η Καισαριανή. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και την αισθάνομαι σαν πατρίδα μου.

Ελένη
Η Καισαριανή είναι οι κάτοικοί της. Είναι χωριό. Γνωριζόμαστε όλοι. Με τα καλά που έχει να γνωρίζεις όλον τον κόσμο και να σε γνωρίζει και με τα κακά του.

Σωκράτης Μεϊμάρης
Η Καισαριανή είναι η ψυχή μου.

Αναστασία Προπονά
Η Καισαριανή είναι η ζωή μου. Από την ώρα που γεννήθηκα μέχρι τώρα.

Αθανάσιος Ρουμελιώτης
Η Καισαριανή είναι η δεύτερη μάνα μου. Τα παιδιά μου έχουν εντολή, όταν πεθάνω να με κάψουνε και να ρίξουν την στάχτη μου στις τέσσερεις γωνίες της Καισαριανής.

Δημήτρης Μπουτζαλής
Γεννήθηκα στην Καισαριανή. Είμαι 75 χρονώ. Από παιδάκι έβλεπα ότι όλη γειτονιά ήταν ένα. Μαζευόντουσαν στο πεζοδρόμιο όλοι οι γείτονες και τρώγανε από κοινού στον δρόμο. Τότε όλους τους φωνάζαμε θεία και θείο. Μας προσέχανε όλοι οι γείτονες, μας είχανε σαν παιδιά τους και τους είχαμε σαν μανάδες και πατεράδες. Μετά γίνανε αυτά τα θηρία [δείχνει τις πολυκατοικίες]. Σήμερα δεν μιλάς με τον διπλανό σου.

Νικόλαος Μπουγιούκας
Πρώτα απ’ όλα είναι η μάνα μας η Καισαριανή. Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ ήρθαν οι γονείς μας από την Μικρά Ασία και εδώ ακόμη μεγαλώνουμε.

Ανδρέας Καλογιάννης
Η Καισαριανή είναι η ιστορία μας. Δεν την αλλάζουμε. Σκέψου ότι οι γονείς μας ήρθανε εδώ δώδεκα χρονών από τη Σμύρνη. Από το σόι οι μισοί φτάσανε εδώ, οι υπόλοιποι χαθήκανε. Την πονάς πια την Καισαριανή. Δεν μπορείς να την αλλάξεις. Και ομολογουμένως είναι και ωραία συνοικία.

Μαρία
Όλη μου η ζωή είναι εδώ.

Άρση Ντάρδα
Γεννήθηκα στην Καισαριανή. Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είμαστε σαν ένα μικρό χωριό. Γνωριζόμαστε όλοι με όλους. Έχουμε πολύ πράσινο, επιλογές για να μαζευόμαστε οι νέοι όλοι μαζί σε παρκάκια. Είναι ήρεμη και καθόλου επικίνδυνη περιοχή.

Μαριάννα Ελεζιάδου
Είναι μία πολύ ωραία μεγάλη γειτονιά, με πολύ ωραίο κόσμο, με παραδόσεις που τις κρατάνε ακόμα όσο μπορούνε, αν και πλέον έχει έρθει πολύς καινούριος κόσμος στην Καισαριανή. Αλλά για μένα, όταν ήρθα εδώ, η Καισαριανή ήταν αυτά τα μικρά σπίτια και ο κόσμος στις αυλές που έπινε καφέ και έλεγε τα προβλήματά του. Τα έλεγε ο κόσμος τότε τα προβλήματά του, τα μετέφερε σε όλη τη γειτονιά. Άμα αρρώσταινε κάποιος το μάθαινε ο κόσμος, έτρεχε να βοηθήσει. Υπήρχε νοιάξιμο.