Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους — τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα. Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.
1966: The Reptile
Σε ένα χωριό της Κορνουάλης, πεθαίνει κοσμάκης από κάτι που μοιάζει με την τρομερή Μαύρη Πανούκλα. Φευ, όμως, στην πραγματικότητα πεθαίνει από τις δαγκωματιές ενός ερπετανθρώπου! Είναι η κόρη ενός ντόπιου, η οποία μεταμορφώνεται σε τέρας, έχοντας πέσει θύμα μιας πανάρχαιας ασιατικής κατάρας. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο ύπουλος Μαλαίσιος υπηρέτης — μέλος μιας μαγικής «φιδοσέκτας». Στο βρετανικό συλλογικό υποσυνείδητο την επαύριον της κατάρρευσης της αποικιοκρατίας, οι πρώην υπάκουοι υπήκοοι του Στέμματος έχουν εξελιχθεί σε απειλητικούς πεμπτοφαλαγγίτες. Όπως και να έχει, ο ελληνικός τίτλος είναι αρκούντως πιασιάρικος συνδυάζοντας το πρώτο κλισέ-συνθετικό («Ο θάνατος ήρθε…») με το οριενταλιστικό μυστήριο, όταν η Μπόρνεο ήταν πιο μακρινή κι από τον πλανήτη Άρη (Μπόρνεο/Μαλαισία = Λωζάννη/Κοζάνη =
ζούγκλα η μια και ζούγκλα η άλλη).
(Τα Νέα, 12.9.1966)
1956: X-The Unkonwn
«Ποιος είναι ο αόρατος εγκληματίας που δημιούργησαν η ανθρώπινη σοφία και η δύναμις της φύσεως;», αναρωτιέται αυτός που σκάρωσε την ελληνική διαφήμιση; Αλλόκοτα τέρατα, παγιδευμένα στα έγκατα της γης, αναδύονται κατά καιρούς στην επιφάνεια προσπαθώντας να βρουν τροφή από πηγές ραδιενέργειας. Χαράς ευαγγέλια γι’ αυτά, στη δεκαετία του 1950, την εποχή των ακατάσχετων πυρηνικών δοκιμών. «Μια περιπέτεια αφάνταστης πρωτοτυπίας και τεραστίας εντάσεως», που εδραίωσε την μετάβαση της περίφημης εταιρίας παραγωγής Hammer στο είδος horror/επιστημονική φαντασία. Σε συνδυασμό με τις ταινίες της σειράς «Quatermass», αποτελεί μια ενδιαφέρουσα τριλογία που σύμφωνα με τους περισπούδαστους κριτικούς «περιέχει αλληγορικά νήματα που αποκαλύπτουν το άγχος του Ψυχρού Πολέμου και την υποβάθμιση της εθνικής ταυτότητας, εξαιτίας της πτώσης του κύρους της Βρετανίας ως παγκόσμιας δύναμης».
(Αθηναϊκή, 15.7.1957)
Ηθικό δίδαγμα:
Κάποτε, σε εποχές πιο απλές και απονήρευτες, μια ταινία τρόμου ήταν «ένα αριστουργηματικό γκραν γκινιόλ που θα κόψει χίλιες φορές την αναπνοή σας». Ο όρος «γκραν γκινιόλ» είναι σήμερα τόσο αναχρονιστικός όσο και ο όρος «ιπτάμενοι δίσκοι». Μισό αιώνα πριν, το κοινό την έβρισκε στις σκοτεινές αίθουσες με εφέ που σήμερα φαντάζουν πρωτόγονα, χρησιμοποιώντας τη φαντασία του. Σήμερα τη βρίσκει ρουφώντας τα λύματα που εκλύουν ολημερίς και ολονυχτίς οι τηλεοπτικοί βόθροι, παίζοντας «γκραν γκινιόλ» 24/7. Δεν μπορείτε να πείτε, είναι και αυτό μια κάποια πρόοδος…
