Θέλουμε κάθε καλοκαίρι να είναι ξεχωριστό. Ειδικά όμως αυτό. Μια δύσκολη χρονιά μπήκε, θα συνεχίσει να είναι ακόμη πιο δύσκολη, όμως όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Τι είναι άλλωστε το ελληνικό καλοκαίρι εκτός από διάλειμμα; Ξέρουμε ότι κρατάει λίγο, αλλά εκτιμάμε το κάθε λεπτό του. Σε αυτό το ξεχωριστό καλοκαίρι, νοσταλγούμε, ελπίζουμε, ονειρευόμαστε, μα πάνω απ’όλα, αγαπάμε! Καλές βουτιές, καλές διακοπές, καλό διάλειμμα!
Ποδήλατα και γόνατα ματωμένα
Στο χωριό, στην αστική γειτονιά, στο παραθαλάσσιο θέρετρο, ποδήλατα παντού. Παιδιά και ποδήλατα που διασχίζουν τα καλοκαίρια τα αγέραστα μες στον χρόνο. Με ρούχα που κινούνται σε παρόμοιες αποχρώσεις, εκείνες τις παστέλ τις αθώες και τις άτακτες τις φλούο, με αθλητικά από κάτω ή πέδιλα μονίμως σκονισμένα-και πού πηγαίνουν όλα αυτά τα ποδήλατα;
Ξαφνικά, ένα κλάμα, «ο Γιώργος έπεσε!», τρέχουν οι υπόλοιποι να δουν, μια μικρή ήττα, το πρώτο γάργαρο σφηνάκι αίματος, η πληγή μετά. Την καίει το αλάτι και μέσα σε λίγες μέρες είναι παρελθόν, ίσως χάρη και στις θαυματουργές ατάκες των γιαγιάδων «μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει», ίσως χάρη και στην αγκαλιά της μαμάς που όλο φωνάζει, φωνάζει, αλλά όταν κλαίμε είναι (ήταν;) εκεί παρηγοριά και χάδι.
Αρχές Σεπτέμβρη, το ποδήλατο φορτώνεται στην σχάρα του αυτοκινήτου και κάνει come back στους δρόμους γύρω από το σχολείο, εκεί όπου κοκορευόμαστε τα καμώματα του καλοκαιριού με χίλια δύο ψέματα και υπερβολές-τις πιο χρήσιμες, τις πιο αγνές υπερβολές της ζωής μας.
Αυτές που υπερηφανεύονται για τις μικρές ουλές στα πόδια, κάνοντας πως ξέχασαν τα κλάματά μας και τον πόνο της ασφάλτου μέσα στην κάψα του καλοκαιριού.
Θέλω αλκοόλ και Pancakes στο ελληνικό μου καλοκαίρι, ρε!
Μας αρέσουν τόσο πολύ τα παραδοσιακά και τα ρετρό, αλλά έλα που είμαστε και της αμερικανιάς, της μοντερνιάς, της urbanίλας της τίμιας και της σωστής; Οπότε, καλός κι ο ελληνικός καφές με το γιαουρτάκι και τα φρούτα, αλλά είναι μέρες που σηκωνόμαστε με όρεξη για κάτι πιο ξεχωριστό.
Μην τα ξαναλέμε: το brunch είναι ο καρπός του έρωτα του breakfast και του lunch, που θα πει ένα υπέροχο γεύμα μες στην μέρα, που σε χορταίνει και σε κρατά ως το βράδυ άνετα. Όταν τρώμε το brunch μας, θέλουμε να είναι νόστιμο και θρεπτικό, να σερβίρεται σε χορταστικές μερίδες, να μην είναι αδίκως πανάκριβο, να είναι φωτογενές για το Insta μας και να ταιριάζει τέλεια με το cocktail που μας γυάλισε από τον κατάλογο. Τι, μήπως ζητάμε πολλά;
Μπορεί, αλλά καλά κάνουμε. Αφού υπάρχουν εκεί έξω μαγαζιά που μπορούν να μας το προσφέρουν, έτσι δεν είναι; Αυτά και ακόμα περισσότερα. Κι αν υπάρχει ακόμα κανείς εκεί έξω που ρωτά «είχες και στο χωριό σου brunch, κόκλα;», στείλτε τον απευθείας σε εμάς, εδώ στο Η Πόλη Ζει, να του απαντήσουμε καταλλήλως.
Μακάρι να ήσουν το 18χρονο καλοκαίρι μου
Το 18χρονο καλοκαίρι μας πάντα θα έχει θάλασσα κι ένα beach bar από το πρωί μέχρι το βράδυ
Θέλω να ζήσω μαζί σου αυτό το 18χρονο καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι που τίποτα δεν θα μας νοιάζει. Να είμαστε στο χωριό (το δικό σου; το δικό μου; καμία σημασία).
Να περπατάμε μαζί στη θάλασσα βράδυ, σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και αμήχανη. Να μην ακουμπιόμαστε, όπως τότε που ήμασταν μικροί. Και την άλλη μέρα, να τα λέμε στην παραλία, στο beach bar, με τον πρώτο φρέντο εσπρέσσο της ημέρας. Και να παίζουμε ρακέτες ή κοκορομαχίες. Και το άλλο βράδυ, να με πηγαίνεις θερινό σινεμά, με τη βέσπα που “δανείστηκες” από τον μπαμπά σου.
Να βλέπουμε την “Καζαμπλάνκα” πατώντας σε λευκό χαλίκι, με μυρωδιά νυχτολούλουδου και παγωτό μηχανής ανά χείρας. Και όταν ο Μπόγκαρτ πει το θρυλικό “We ‘ll always have Paris”, τότε να μην μπορείς να κρατηθείς και να δώσουμε ένα από αυτά τα φιλιά που σου κόβουν την ανάσα, σου προκαλούν αντάρα στο στομάχι και βούισμα στ’αυτιά.
Κι όταν πηγαίνουμε με την παρέα ξανά στο ένα και μοναδικό beach bar, εμάς λίγο να μας ενδιαφέρουν τα κερασμένα σφηνάκια και ο DJ που βαράει ως το πρωί. Να μας ενδιαφέρει μόνο να χανόμαστε σε μια αθώα, αγκαλιά, χωρίς “βαλίτσες” και περιττά “βαρίδια”. Κι ας χαθούμε με το που το ημερολόγιο δείξει 1 Σεπτεμβρίου.
Για ψαράκι και ουζάκι
Πάνω στο κύμα, βρίσκεις πάντα μια ψαροταβέρνα που σε τραβάει να την ανακαλύψεις! Σχεδόν, φωνάζει το όνομά σου και σε περιμένει με φρέσκο ψάρι ή θαλασσινό, διάφορα λαχταριστά συνοδευτικά και άφθονο ουζάκι να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Εσύ και η παρέα σου με αλμύρα στο δέρμα, βρεγμένα και μπλεγμένα μαλλιά, παρεό, πετσέτες και μαγιώ βρίσκετε το καλύτερο τραπέζι και κάθεστε πάνω στην ψάθινη καρέκλα. Δεν ικανοποιείτε μόνο την πείνα σας, αλλά ζείτε το ελληνικό καλοκαίρι, που κρύβει εκπλήξεις γύρω από πιάτα θαλασσινά και ποτήρια γεμάτα. Πολλά γέλια κι αν νυχτώσει κι εσείς είσαστε ακόμη εκεί, πέφτει χορός ή και τραγούδι.
Νησιώτικο που πάει με το κύμα. Κι όταν σηκώνεστε λίγο ζαλισμένοι και γεμάτοι (από την καλοπέραση κυρίως!) γυρνάτε σπίτι και χαίρεστε που βλέπετε το σημάδι από την ψάθινη καρέκλα πάνω στο πόδι. Το επόμενο πρωί αυτό θα έχει φύγει, όμως η ανάμνηση γύρω από το τραπέζι θα μείνει για πάντα.
