Αγάλματα στην Αθήνα υπάρχουν παντού. Μικρότερα, μεγαλύτερα, μαρμάρινα, μπρούντζινα, πρώτο τραπέζι πίστα, κρυμμένα πίσω από θάμνους, μέσα σε πάρκα, καμουφλαρισμένα, κατακουτσουλημένα, ανθρώπων γνωστών και όχι τόσο, μορφών της φαντασίας. Όλα ακίνητα, αμίλητα και μνημειώδη.

Αυτές οι σκληρές και άκαμπτες μορφές, μπορούν, μέσα στο λαβύρινθο των Αθηνών, να αποτελέσουν έναν μίτο ο οποίος ξετυλίγει γνώσεις, σκέψεις, προβληματισμούς, συνδέσεις. Μπορούν να σε πάρουν απ’ το χέρι και να σε γυρίσουν πίσω στο παρελθόν ή να τα πιάσεις εσύ αλαμπρατσέτα και να προβάλεις πάνω τους τις σύγχρονες ανησυχίες σου. Ούτως ή άλλως είναι εκεί, σε δημόσια θέα, ανοιχτά σε κάθε ενδεχόμενο. Όρεξη να έχουμε να στεκόμαστε, να παρατηρούμε και να φανταζόμαστε. Το μόνο που δεν τα κολακεύει είναι η απαξίωση.

Κάποια αγάλματα της πόλης, λοιπόν, έμαθα πως κάτι θέλουν να πουν. Κι επειδή βαρέθηκα ν’ ακούω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, είπα ν’ ακούσω αυτά τα οχτώ. Και τα άκουσα. Και μιλήσαμε.

Δισκοβόλος

Πού: Πλατεία Βικτωρίας
Πότε: 1906, Γερμανία

Με αυτό το έργο ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης κέρδισε το χρυσό μετάλλιο γλυπτικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων το 1924 και αποτελεί μελέτη του πάνω στο διάσημο έργο «Δισκοβόλος» του αρχαίου γλύπτη Μύρωνα, το οποίο παραμένει ως σήμερα χαμένο. Ο δισκοβόλος του Κωνσταντίνου Δημητριάδη χυτεύτηκε σε τρία αντίτυπα: το πρώτο χαρίστηκε από το γλύπτη σε ένα φίλο του στη Νέα Υόρκη (σήμερα κοσμεί το Randall’s Island Park στο κέντρο της αμερικανικής μεγαλούπολης), το δεύτερο αντίτυπο βρίσκεται έξω από το στάδιο της Ντιζόν στη Γαλλία, και το τρίτο, με το οποίο ο γλύπτης ολοκλήρωσε τη μελέτη του, είναι τοποθετημένο ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Παναθηναϊκού Σταδίου.

Ένα εξαιρετικό ενσταντανέ: Η στιγμή της συγκέντρωσης του αθλητή ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη βολή. Υπολογισμένη με ακρίβεια στάση σώματος. Μυαλό και σώμα συνεργάζονται απόλυτα για έναν σκοπό. Ο δισκοβόλος είναι επιβλητικός γιατί αποτυπώνει ταυτόχρονα την κίνηση και το στιγμιαίο. Μέσα στις δαιδαλώδεις μεγαλουπόλεις, όπου όλα πρέπει να τα αποφασίζεις γρήγορα και με άγχος, ο άνθρωπος χρειάζεται μία στιγμή συγκέντρωσης πριν το μεγάλο βήμα ή τη μεγάλη απόφαση. Στιγμή γεμάτη ενέργεια, μα και ηρεμία. Αυτό μας δείχνει το γλυπτό, μια στιγμή που απλώνεται στο διηνεκές και κρατά αλώβητο το νόημά της. Τι να σκέφτεται ο δισκοβόλος; Πώς να νιώθει; Πόσο μακριά εκτοξεύτηκε ο δίσκος; Τι έγινε δηλαδή με τη στιγμή που δεν απεικονίστηκε; Τι αξίζει τελικά περισσότερο; Η προσπάθεια ή το αποτέλεσμα; Ας φτιάξουμε μία νοητή γραμμή κι ας σκεφτούμε πού μπορεί να προσγειώθηκε ο δίσκος. Μέσα στο Καλλιμάρμαρο; Ακόμη πιο πίσω, στα στενά του Μετς; Ή τελικά ο αθλητής το μετάνιωσε και δεν πραγματοποίησε τη ρίψη ποτέ;

Από τι: Μπρούτζος
Ποιος: Κωνσταντίνος Δημητριάδης (1881-1943)

Θησεύς σώζων την Ιπποδάμειαν

Πού: Πλατεία Βικτωρίας
Πότε: 1906, Γερμανία

Ένα σύμπλεγμα· ο βασιλιάς Θησέας προσπαθεί να σώσει την Ιπποδάμεια, σύζυγο του βασιλιά των Λαπιθών Πειρίθου, από τον μεθυσμένο Κένταυρο Ευρυτίωνα. Η τέταρτη φιγούρα του συμπλέγματος είναι μία ακόλουθος της Ιπποδάμειας η οποία είναι πεσμένη στο έδαφος, ανήμπορη.

Μία μάχη σώμα με σώμα δίνεται εδώ και ογδόντα πέντε χρόνια στην πλατεία Βικτωρίας, ανάμεσα στην ιστορική οδό Γ’ Σεπτεμβρίου και την Αριστοτέλους, τον ουρανό από πάνω και τις γραμμές του ηλεκτρικού που ενώνουν υπογείως πλατείες, αγάλματα, γειτονιές και ανθρώπους. Ένα υπέροχο στιγμιότυπο μάχης που όσο κι αν προσπαθήσουμε, επί τούτου, να αναπαραστήσουμε σήμερα, θα αποτύχουμε παταγωδώς, παρόλο που τέτοιες μάχες δίνονται καθημερινά μέσα στις πόλεις μας και πολλές φορές ξεπερνούν σε δυναμική την τέχνη. Μέσα σε μία γειτονιά που η φυσιογνωμία της έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ένα τέτοιο γλυπτό σε αναγκάζει να σκέφτεσαι και να κάνεις προβολές. Ποιος είναι ποιος στη σύγχρονη μεγαλούπολη; Και τελικά με ποιον είμαστε; Με το βασιλόπουλο που θέλει να σώσει την όμορφη Ιπποδάμεια –για λόγους τιμής και ανδρείας υπερασπιζόμενος τον επίσης βασιλιά φίλο του– ή με το διφυές πλάσμα που διεκδικεί κι αυτό τη θέση του στον κόσμο, με κάποια βιαιότητα, ναι, αλλά μήπως ο αγώνας του είναι δίκαιος; Οι πιο μόνιμοι κάτοικοι της πλατείας, τα περιστέρια, προσπαθούν κι αυτά να πάρουν θέση μεταβάλλοντας την ισορροπία του γλυπτού οπτικά και νοηματικά: άλλοτε στέκονται στο πλευρό του Θησέα και άλλοτε στου Κενταύρου. Είπαμε όμως, στη ζωή, αλλά και στην τέχνη, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Άλλωστε ο δημιουργός ποτέ δεν κοιτά το γλυπτό του μόνο από την μπροστινή του πλευρά.

Από τι: Γαλβανισμένος μπρούτζος
Ποιος: Johannes Pfuhl (1846-1914)

Έρωτας ο τοξοθραύστης

Πού: Κήπος Ζαππείου Μεγάρου
Πότε: Tέλη 19ου αιώνα

Ο θεός Έρωτας έχει απεικονιστεί άπειρες φορές στην τέχνη με πολλές διαφορετικές μορφές. Διαφορετικές εκδοχές υπάρχουν και για τη γέννησή του: γιος της Αφροδίτης και του Άρη, γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, αλλά και χωρίς γεννήτορες ως αποτέλεσμα του Χάους και της Γαίας ή της Νύχτας και του Ερέβους.

Στέκεται μόνος του μέσα στο καταπράσινο Ζάππειο. Ένα φτερωτό θραύσμα έρωτα. Μακριά από τα υπόλοιπα αγάλματα του κήπου –που ομολογουμένως είναι πολλά– σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι μόνος του από επιλογή ή αν τα υπόλοιπα γλυπτά αρνούνται την παρέα του. Τον ίδιο δε φαίνεται να τον απασχολεί πολύ η μοναξιά του· δε λογαριάζει περαστικούς και είναι αφοσιωμένος στο έργο του: να σπάει αενάως το τόξο του. Ένα έργο που είναι καταδικασμένο να μένει ημιτελές. Με πείσμα και αφοσίωση καταστρέφει το ίδιο του το όπλο. Το όπλο που κάποτε ήταν υπεύθυνο για τον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων, αφού ο μύθος λέει πως οι δύο που χτυπούσε ο έρωτας με το βέλος του ερωτευόντουσαν ακαριαία. Κατά τον Σοφοκλή, ο έρωτας είναι ανίκητος. Εδώ, όμως, μήπως τον βλέπουμε σε μία στιγμή ήττας; Μήπως χάθηκε ο έρωτας στη σύγχρονη εποχή και αυτή είναι η στιγμή της παραίτησής του από τα γήινα; Μήπως είναι η στιγμή της απόλυτης αυτογνωσίας που αντιλαμβάνεται το κακό που πολλές φορές προξενεί και τους μπελάδες στους οποίους βάζει τους ερωτευμένους; Είναι απλά αυτοαναφορικός και μας υπενθυμίζει την, πολύ συχνά, αυτοκαταστροφική του διάσταση; Ή, τελικά, είναι μία προειδοποίηση για τον κόσμο: Κοιτάξτε τι θα συμβεί αν το σπάσω και εξαφανιστώ! Όπως και να ‘χει, μία ισόβια εικόνα καταστροφής μπορεί να είναι ικανή για τα καλύτερα ή για τα χειρότερα. Ανάλογα από την οπτική γωνία που κοιτάς το γλυπτό!

Από τι: Μάρμαρο
Ποιος: Γεώργιος Βρούτης (1843-1909)

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Πού: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50
Πότε: 1975

Ο Κωστής Παλαμάς ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης, αλλά και της ελληνικής γλώσσας εν γένει.

Ένα σημείο σιωπής μέσα στην πολύβουη πόλη. Ο ποιητής σε στάση περισυλλογής σε καλεί να σταματήσεις λίγο από το τρέξιμο, τη φασαρία, το άγχος, να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου και να σκεφτείς. Να σκεφτείς όμως επίτηδες, όχι αυτόματα, περαστικά, διεκπεραιωτικά. Να αγναντέψεις την πόλη και το μέσα σου με ηρεμία. Καθήμενος μέσα στην καρδιά του κέντρου, και λίγα μέτρα από την κατεδαφισμένη πλέον οικία του, μοιάζει σαν να βγήκε στο μπαλκόνι της πόλης και να έμεινε απλά για πάντα εκεί· βαθύς, εσωτερικός, στοχαστικός και συνάμα απαλός· σαν ένας άλλος «Σκεπτόμενος» του Ροντέν. Μοιάζει με εικόνα που βγήκε από ένα ιστορικό, μελαγχολικό και φιλοσοφημένο φωτογραφικό άλμπουμ. Εικόνα που όσο έρχεται σε αντίθεση με τους φρενήρης ρυθμούς της μεγαλούπολης, άλλο τόσο την πλησιάζει στο συναίσθημα της μοναξιάς του ανθρώπου που προσπαθεί να δώσει χρόνο και τόπο στον εαυτό του μέσα στο πλήθος. Ο Κωστής Παλαμάς εξακολουθεί να μας μιλάει ποικιλοτρόπως μέσα από τα γραπτά και την μαρμάρινη απεικόνισή του. Το τι μπορεί να σκέφτεται δε θα το μάθουμε ποτέ. Θα είναι όμως εκεί προκαλώντας μας να κάνουμε τις δικές μας σκέψεις και να βουτήξουμε λίγο πιο βαθιά στα ζητήματα εαυτού και ζωής.

Από τι: Μάρμαρο
Ποιος: Βάσος Φαληρέας

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Πού: Σταδίου 13 (Πρώην Πλατεία Παλιάς Βουλής, μετονομάστηκε
σε Πλατεία Κολοκοτρώνη μετά την τοποθέτηση του αγάλματος)
Πότε: 1900

Το 1884, οι Ναυπλιώτες συγκεντρώνουν ένα ποσό και αναθέτουν στον γλύπτη Λάζαρο Σώχο τη δημιουργία του ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο Σώχος έκανε την απαραίτητη έρευνα και αποφάσισε να αποτυπώσει τον ήρωα με μακριά μαλλιά και ξυρισμένο το μπροστινό μέρος του κεφαλιού, πράγμα που συνήθιζαν οι Αρβανίτες. Η επιτροπή όμως δε συμφώνησε και ανάγκασε το γλύπτη να του βάλει περικεφαλαία. Ο Σώχος όμως άφησε ένα μικρό μήνυμα κάτω από την περικεφαλαία το οποίο ανακαλύφθηκε το 2002 κατά τις διαδικασίες συντήρησης του έργου. Η επιγραφή έλεγε: «Παρά τη θέλησιν του Σώχου, Κολοκοτρώνη μου, ξαναφόρεσε την περικεφαλαία, Paris 1909».

Σύμφωνα με τους κανόνες της διεθνούς γλυπτικής γλώσσας όταν ένα γλυπτό απεικονίζει άνθρωπο (συνήθως πολεμιστή) πάνω σε άλογο, η στάση των ποδιών του αλόγου φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο αναβάτης. Συγκεκριμένα, όταν και τα δύο μπροστινά πόδια είναι στον αέρα σημαίνει ότι ο έφιππος σκοτώθηκε στη μάχη, όταν το ένα πόδι είναι στον αέρα και το άλλο πατάει στη γη σημαίνει ότι πέθανε αργότερα αλλά από τραύματα που προξενήθηκαν στη μάχη και όταν και τα τέσσερα πόδια πατάνε στη γη σημαίνει ότι απεβίωσε από φυσικά αίτια. Στην περίπτωση του γλυπτού του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη το ένα μπροστινό πόδι του αλόγου και το ένα πισινό δεν πατάνε στη γη πράγμα που θα έπρεπε να σημαίνει ότι ο αναβάτης πέθανε σε χρόνο μετά τη μάχη, αλλά εξαιτίας τραυμάτων της μάχης. Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα καθώς ο Κολοκοτρώνης πέθανε πολλά χρόνια αργότερα από εγκεφαλικό, δύο ημέρες μετά το γάμο του γιου του και έπειτα από έναν μεγάλο χορό στο παλάτι στον οποίο παρευρέθηκε. Θα έπρεπε λοιπόν και τα τέσσερα πόδια του αλόγου να πατάνε στη γη. Ο λόγος για τον οποίο ο δημιουργός του γλυπτού πήρε αυτή την απόφαση είναι μάλλον ότι δεν τον ενδιέφερε τόσο να δείξει το πώς πέθανε ο αρχιστράτηγος, αλλά να καταφέρει να αποτυπώσει την ορμή του μέσα από μία κινητική πόζα ανθρώπου και αλόγου. Στην εμπρόσθια όψη του βάθρου είναι χαραγμένη η επιγραφή: «Έφιππος χωρεί γενναίε στρατηγέ ανά τους αιώνας διδάσκων τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι».

Από τι: Μπρούτζος
Ποιος: Λάζαρος Σώχος

Ο μικρός ψαράς

Πού: Ζάππειο
Έτος κατασκευής πρωτότυπου: 1874
Έτος κατασκευής αντίγραφου: 1962

Ένα μικρό αγαλμάτινο αγόρι, σε φυσικές διαστάσεις, προσπαθεί να βγάλει το αγκίστρι από το ψάρι που μόλις έχει ψαρέψει, καθισμένο σε ένα βραχάκι. Μπροστά του υπάρχει τεχνητή λιμνούλα. Ο περίγυρος μοιάζει φυσικός. Fun facts: -στο βράχο όπου κάθεται βρίσκεται το ανάγλυφο ενός καβουριού, -η πίσω όψη του γλυπτού αυτού θα σε αποζημιώσει καθώς η σπονδυλική στήλη του αγοριού είναι εντυπωσιακά καλοδουλεμένη, με απόλυτη ακρίβεια και λεπτομέρεια.

Ποιος θα το περίμενε να βρει έναν ψαρά μέσα στην πόλη, και μάλιστα έναν μικρό ψαρά! Με τη δική του λίμνη, το δικό του βράχο, τα δικά του δέντρα. Ένα ολόκληρο φυσικό περιβάλλον δικό του. Απ’ αυτά που δε συναντάς μέσα στο κέντρο της Αθήνας – άντε το πολύ πολύ κανένα συντριβάνι να μας θυμίζει τι σημαίνει αναβλύζον νερό. Και θα εξακολουθούσες να μην τα βρίσκεις αν δεν υπήρχε αυτό το γλυπτό. Ο μικρός ψαράς είναι η απόδειξη ότι κάποιες φορές είναι η ανάγκη που διαμορφώνει το περιβάλλον και όχι το αντίστροφο. Έτσι κι εδώ λοιπόν, πρώτα δημιουργήθηκε ο ψαράς κι έπειτα η λίμνη που πέσανε μέσα τα ψάρια που θα πιάσει. Όσο λάθος κι αν είναι όλα γύρω σου, αν εσύ χρειάζεσαι μία λίμνη για να ψαρέψεις κι ένα βράχο για να ξαγκιστρώσεις ένα ψάρι, τότε μπορείς να τα φτιάξεις. Ή, αν για παράδειγμα, χρειάζεσαι έναν πιο δίκαιο κόσμο, ενώ όλα γύρω σου βυθίζονται στην ασχήμια, τότε μπορείς να προσπαθήσεις γι’ αυτό. Δε χρειάζεται πάντα να προσαρμοζόμαστε εμείς στο περιβάλλον. Αξίζει να το αλλάζουμε σε σχέση με αυτό που θα θέλαμε ή έχουμε ανάγκη. Προφανώς όσο περισσότεροι μαζευόμαστε για τον ίδιο σκοπό, τόσο καλύτερα. Απλά, στην περίπτωση του μικρού ψαρά, έτυχε να είναι ένα μαρμάρινο γλυπτό μέσα στον κήπο του Ζαππείου…

Από τι: Μάρμαρο
Καλλιτέχνης πρωτότυπου: Δημήτρης Φιλιπότης
Καλλιτέχνης αντίγραφου: Ελευθέριος Πανούσης

Σαπφώ

Πού: Λεωφ. Συγγρού 107-109, προαύλιο Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών
Πότε: 1887/1925

Η Σαπφώ (αποκαλούμενη και Σαπφώ η Λεσβία εκ του τόπου καταγωγής της), ήταν η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας, με καταγωγή από τη Λέσβο, ιδιαίτερα γνωστή μέχρι και σήμερα για το ποιητικό της έργο. Το όνομά της στη σύγχρονη εποχή έχει συνδεθεί με τον λεσβιακό έρωτα.

Στις εποχές της απο-ρομαντικοποίησης και της ανέμπνευστης καθημερινότητας, το γλυπτό της Σαπφώς μοιάζει με μία λυρική υπενθύμιση. Φαινομενικά ήρεμη, αλλά η κίνηση που προκύπτει από το ανυψωμένο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της και καταλήγει στο δεξί της χέρι δημιουργεί έναν σύνθετο δυναμισμό. Σκυφτή πάνω από τη λύρα της, σαν να προσπαθεί να την αφουγκραστεί. Οι πτυχώσεις του φορέματός της πάλλονται από το ανήσυχο πνεύμα της – μαζί με τις χορδές της λύρας. Τα χέρια της μυώδη, δυνατά και αποφασιστικά, ίσως να σχολιάζουν τη μεγάλη κουβέντα που έχει προκύψει για τη σεξουαλικότητά της. Αν το γλυπτό μπορούσε να πάρει για λίγο ζωή, τι νότες και τι στίχους θα μας χάριζε; Θα ήταν άραγε γεμάτα αυθορμητισμό, πάθος και έντονα συναισθήματα, όπως συνήθιζαν τα ποιήματά της στην αρχαιότητα; Ή θα την έχει πνίξει πλέον το καυσαέριο και τα ψηλά κτίρια που κρύβουν τον ήλιο; Τι χειρότερο για έναν καλλιτέχνη από το να καταλήξει ορειχάλκινο γλυπτό, αδύνατο να κινηθεί, να εκφραστεί και να ερωτευτεί; Το αισιόδοξο είναι ότι το όνομά της πήρε ένας αστεροειδής που ανακαλύφθηκε το 1864: 80 Sappho. Έτσι μπορούμε να φανταζόμαστε ότι συνεχίζει να γράφει ερωτικά ποιήματα από κάπου πιο ατμοσφαιρικά σε σχέση με την ανοργασμική Γη.

Από τι: Ορείχαλκος
Ποιος: Antoine Bourdelle

To παιδί με τα σταφύλια

Πού: Πλατεία Συντάγματος
Πότε: 1874

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Στάφυλος ήταν γιος του θεού Διονύσου και της Αριάδνης. Σε άλλο μύθο ο Στάφυλος ήταν βοσκός του βασιλειά της Αιτωλίας Οινέα. Καθώς έβοσκε τις κατσίκες του, παρατήρησε ότι μια από αυτές τρώγοντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο καρπό πάχαινε περισσότερο από τις άλλες. Μάζεψε τότε αρκετούς και τους πρόσφερε στον βασιλιά του. Εκείνος παρασκεύασε ένα χυμό τον οποίο ονόμασε «οίνο», στον δε καρπό έδωσε το όνομα του βοσκού του: σταφύλι.

Μία στιγμή απόλαυσης τοποθετημένη στην πάνω αριστερή γωνία της πλατείας Συντάγματος: Ένα νεαρό γυμνό αγόρι καθισμένο πάνω σε ένα καλάθι γεμάτο σταφύλια ετοιμάζεται να φάει ένα τσαμπί. Αποτέλεσμα εφηβικής σκανταλιάς ή απόλαυση των καρπών του κόπου του; Όπως και να ‘χει, μία τέτοια εικόνα μέσα στην καρδιά της πόλης μαγνητίζει τα βλέμματα γιατί φέρνει την ξεχασμένη φύση μέσα στην αστική πραγματικότητα και την παιδική ανεμελιά μέσα σε έναν κόσμο φρενιτιωδών ενηλίκων. Το σταφύλι, από αρχαιοτάτων χρόνων, βρίθει συμβολισμών. Ο Διόνυσος έχει απεικονιστεί άπειρες φορές με ένα τσαμπί σταφύλι. Ένας μικρός σύγχρονος Διόνυσος κι εδώ, σκανταλιάρης και αιώνιος έφηβος, θα μπορούσε να πει κανείς; Το σταφύλι· το φρούτο της μετάβασης: με το ένα πόδι στο αποκαλόκαιρο και με το άλλο στο φθινόπωρο. Η πλατεία Συντάγματος, κι αυτή συμβολίζει μία μετάβαση: πήρε το όνομά της από το Σύνταγμα που παραχώρησε ο βασιλιάς Όθωνας στον ελληνικό λαό μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 οπότε και έγινε το πέρασμα από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία. Μέσα σε αυτή την πόλη όλα συνδέονται. Όρεξη να έχεις να παρατηρείς και να σκέφτεσαι – στην περίπτωση του συγκεκριμένου γλυπτού όσο στο επιτρέπουν τα τραπεζοκαθίσματα της πλατείας, δυστυχώς.

Από τι: Μπρούτζος
Καλλιτέχνης πρωτότυπου: Δημήτριος Φιλιππότης (1839-1919)
Το γλυπτό αποτελεί αντίγραφο του αυθεντικού έργου του Δ. Φιλιππότη.